งานสุมหัว

กันนาเทวี

งานสุมหัว คืออาการของครูไทยยุคใหม่ต่างบ่นไปตามๆกัน
ผลจากการวิเคราะห์วิจัยว่าคนไทยขาดความกระตือรือร้นในการเรียนรู้
คนไทยค้นคว้าหาความรู้ใหม่ๆไม่เป็น และมีความรู้หรือแหล่งความรู้ดีดีแล้วไม่สนใจปล่อยปละละเลยให้สูญหายไปอย่างน่าเสียดาย จึงมีการปฏิรูปการศึกษากันขนาดใหญ่  เรียกว่า การพัฒนาทั้งระบบ นักวิชาการ
ต่างๆ ก็ต่างพากันนำวิธีการ  ขบวนการ จากต่างประเทศมานำเสนอ
ให้  เกิดการศึกษาอบรมดูงานกัน เรียกว่าปฏิรูปครูกันขนาดใหญ่
สารพัดสี สารพัดอย่างเขาเทใส่  มีการประเมินผลติดตาม คุณภาพครู
โรงเรียนเรียกว่าระบบการประกันคุณภาพ  มีเกณฑ์มากมายตัวชี้วัดหลากหลาย ครูโดนปั่นยิ่งกว่าเครื่องปั่นผลไม้  โดนเขย่ายิ่งกว่าชามุกอีก
คุณครูหลายท่านหมดความสุข ไม่สนุกกับงานเลยพาลลาออก คนที่ออกไปส่วนใหญ่เป็นครูดีมีคุณธรรม สอนเก่ง แต่เก็บผลงาน นำเสนองานไม่เป็น
เขาว่ารายงานผลการปฏิบัติงานไง  และขี้เกียจเสียเวลามานั่งประเมินตนเอง  ครูเก่าคนหนึ่งสอนอังกฤษเก่งมาก นักเรียนก็ชอบ สอนการฝีมือ
แกะสลักก็เยี่ยมยอดแต่ก็ออกไปเพราะเบื่อการอบรม การประชุม การประเมิน น่าเสียดายภูมิรู้ที่เขามี จิตวิญญานครูเขายังเต็มเปี่ยมแต่เขาทนไม่ไหว กะระบบระเบียบใหม่ๆ ก็ได้แต่คาดหวังว่านักการศึกษา นักวิชาการทั้งหลาย คงจะรับผิดชอบต่อการกระทำของเขา ฝากความหวังไว้กะครูรุ่นใหม่ที่รับจ้างสอนไปวันๆ ขาดขวัญและกำลังใจเช่นกันเพราะไม่มีงบหรืออัตราบรรจุไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดกันอย่างไรน้อ  แต่ครูที่เหลืออยู่
ก็งานสุมหัว  จนร้องเพลงแม่พิมพ์ของชาติ (แสงเรืองๆ ทีส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย) ไม่ออกอยู่แล้วนะจะบอกให้  เพราะเทียนใกล้ดับมอดเต็มที