เมื่อคืนเอาไดอารี่รวมความโก๊ะของตัวเองมาอ่านแล้วทำให้เช้านี้ตื่นขึ้นมาแบบแช่มชื่นเลยค่ะ....จริงอยู่เหตุการณ์ ณ ขณะนั้นอาจจะน่าอายมากกว่าน่าเล่าหรือจดจำ...แต่พอเวลาผ่านไปเรากับได้รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ จากเหตุการณ์เหล่านั้นเรื่องแรกของ โคลอน ที่ไม่มีวันลืมเลยก็ตอน ม.3 อ่ะค่ะ(ไม่ต้องนับมือค่ะ....อิอิ).....ชั่วโมงนั้นคุณครูมาสอนช้า...เพื่อนๆก็เลยเอาลูกโป่งที่พกมาด้วยมาเป่าแล้วโยนให้กันไปมาเฮฮารอบห้อง....นึกภาพตามนะคะ..........ขณะที่ โคลอน กำลังปั่นการบ้าน(แต่เอามาทำในโรงเรียน.............ลางร้ายเริ่มตั้งเค้าแระ:p )ก็มีใครไม่รู้เรียกชื่อเราดังๆแล้วก็โยนลูกโป่งมาให้...สัญชาติญาณครอบงำกระโดดปัดลูกโป่ง................โครมมมมมมมมมสิคะ......เพราะ โคลอนนั่งแบบเอาเก้าอี้ขยับเข้าไปชิดโต๊ะเลยอ่ะค่ะ...ยังอายไม่พอค่ะ.....ดั๊น....นั่งอยู่ตรงช่องประตู...ทั้งเก้าอี้...โต๊ะ....คน....ค่อยๆสโลว์ลงไปกองนอกห้องตรงปลายเท้าของคุณครูฝ่ายปกครองพอดี...........
..........กั่ง.........เงียบกริบ............ยิ่งกว่ายืนทำสมาธิหน้าเสาธงอีก.................สรุปแล้วคาบนั้น นักเรียนห้องม3/1 ถูกทำโทษให้ทำความสะอาดทั้งชั้นทุกคนเลยค่ะ......เพราะหลักฐานคาตา..............นึกในใจทำไมลูกโป่งมันไม่แตกฟระ
ยังไม่สำนึก...อิอิ... ตัวอย่างวีรกรรมแบบเด็กๆแล้วนะคะ...แหะ...ไว้วันหลังจะมาเล่าวีรกรรมอื่นๆนะคะ.........เพื่อนๆล่ะคะยังจำประสบการณ์โก๊ะๆของตัวเองได้มั๊ยคะ....มาเล่าสู่กันฟังแบ่งปันรอยยิ้มเถอะน่านะ...วันจันทร์จะกลับมาตอบนะคะ............ตอนนี้แปะโป้งไว้ก่อน
โคลอน 23 พ.ย. 2550 10:55 น. - ID 5547 
1506
10
0
23 พฤศจิกายน 2550 12:12 น. - comment id 19636
จำได้ตอนเรียนราม...ปี1 (น๊านๆ ยิ่งกว่าวัน2คอนอีก).. ไปซื้อน้ำลำไยมั๊ง...มาจองโต๊ะก่อนไปซื้ออาหาร (คนมันเยอะเดี๋ยวไม่ได้นั่ง)... พอกลับมาทำไมน้ำกลายเป็นโอเลี้ยง ที่ดูดไปแล้วอีก....ใครมาแหย่หนวดกุ้งว๊า... หันซ้ายแลขวา....5555 ผิดแถว....ย้ายสิครับท่าน.....เร็วกว่าคำสั่งใดๆ ในโลกนี้...หลังสมองประมวลผลแย้ว... ทีหลังต้องจำน่ะ...โชคดีที่ไม่ได้ดูดโอเลี้ยงแก้วนั้นต่อ.. (อิอิ ยังพอรู้สึกตัวอยู่)
23 พฤศจิกายน 2550 15:50 น. - comment id 19637
เรื่องโก๊ะ ๆ น่ะ เหรอ .. มีบ่อยมาก เอาแบบแรก นะ .. ไม่นานมานี้เอง ด้วยความที่อยู่บนตึกใหญ่ แต่ละบ้าน แต่ละห้อง ก็จะมีประตูเหมือน ๆ กัน ผิดตรงที่ป้ายบ้านเลขที่เท่านั้น ทีนี้ ด้วยความเป๋อเร๋อ หรืออะไรไม่รู้ .. ปรากฏว่าไปยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง ซึ่งเข้าใจว่าเป็นห้องของอัลมิตรา ไขกุญแจ ไขมันอยู่นั่นแหล่ะ .. เอ เป็นไงนะ วันนี้เสียบลูกกุญแจแล้ว ไม่เข้าล็อคซะที จนหงุดหงิด ทีนี้ด้วยความหงุดหงิด อดไม่ได้ที่จะประตูป๊าบนึง .. แล้วไงล่ะ ปรากฏว่า ประตูเปิดแฮะ ใครก็ไม่รู้ในบ้านนั้น เปิดประตู .. ไอ้เรารึ ยังไม่หายเซ่อ "ใครวะอยู่บ้านเรา ?" พอประตูเปิดกว้างอีกนิดเท่านั้นแหล่ะ และเห็นว่าเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน ไม่เหมือนที่บ้านเรามี .. เอาล่ะสิ ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี ผิดชั้น น่ะ ...
23 พฤศจิกายน 2550 15:58 น. - comment id 19638
มีอีก .. อันนี้ก็เพิ่งไม่นานนี้เอง .. ปกติเวลาทำงานจะต้องติดบัตรพนักงาน ซึ่งบัตรนั้นก็จะบันทึกข้อมูลการมาทำงาน และยังเป็นบัตรคล้ายบัตรเงินสด สามารถใช้ซื้อของ,สะสมแต้ม ที่ 108 shop ได้ ปรากฏว่า วันนั้น จะต้องเบิกเงินจากตู้เอทีเอ็ม ดันเอาบัตรพนักงานเสียบช่องซะนี่ มันก็ error ตลอด และบอกว่า บัตรไม่ถูกต้อง เราก็ว่า เสียบถูกแล้วนี่นา แค่นี้ยังนะ ยังไม่โก๊ะพอ ดันถือบัตรพนักงานเอาไปถามที่เคาเตอร์ของธนาคารด้วยสิ ถามเขาว่า บัตรนี่เสียเหรอ ๕๕๕ ..... อย่าเอ็ดไป ..... แค่เขียน ยังขำอยู่เลยเนี่ย ทำไมเราเอ๋อขนาดนั้นะ
24 พฤศจิกายน 2550 14:47 น. - comment id 19652
ของอู๊ดก็มี..ปกติทุกวันเวลาลงรถเมล์จะต้องเดินด้านซ้ายมือเพื่อข้ามฝั่งไปโรงพยาบาลมีอยูอยู่มาวันหนึ่งลงรถเมล์ก่อน 2 ป้ายก่อนถึงโรงพยาบาลเพราะจะไปโรงงานด้วยความเคยชินก็เดินด้านซ้ายเหมือนทุกวันก้มหน้าก้มตาเดินขึ้นไปเรื่อยๆปรากฏว่าทางตันไม่เห็นเหมือนสะพานลอยอื่นๆ..หันหลังกลับไปมองปรากฏว่าเดินขึ้นสะพานของพนักงานทางด่วน..ตอนเดินลงนี่ซิ..อายสุดๆ..เพราะใส่เครื่องแบบยวเฮ้อ!..
25 พฤศจิกายน 2550 12:12 น. - comment id 19659
อ่านเรื่องโก๊ะของเพื่อนๆ แล้ว ตลกจริงๆ ค่ะ แต่เรื่องโก๊ะเนี่ย กชมนวรรณ ไม่แพ้คัยค่ะ เมื่อคืนไปลอยกระทง ยังทำตัวเองเสียขายหน้าชาวประชาไปทั่ว แต่เอาเรื่องเมื่อวันพฤหัส ที่ผ่านมาก่อน วันนั้นพอดีมีคิวตรวจสุขภาพประจำปี หมอให้งดอาหารหลังเที่ยงคืนแล้วมาเจาะเลือด เอ็กซ์เรย์ ตอนเช้า ทีนี้พอเสร็จกระบวนการทั้งหมดเหลือแต่รอผล มีคิวเจอคุณหมอตอน 10.30 น ทีนี้เราก็ไปนั่งรอซิค่ะ หิวก็หิว แต่คิดว่าค่อยทานทีเดียว เจอหมอก่อนพอดีน้องเค้าเดิน มาขายน้ำ(เด็กพิการ) เลยอุดหนุนน้องหน่อย พอทานน้ำเสร็จทีนี้เดินไปทิ้งขวดน้ำ แล้วกลับมานั่งรอเรียกชื่อ ในใจคิดว่าเมื่อกี้ทำมัย คนยังเยอะอยู่ พอกลับมาทำมัยคนเหลือน้อย แล้ว เร็วจัง นั่งรอพลางหลับตาพลาง หูแว่ว ๆ เสียงเรียกชื่อเรา แต่มันได้ยินแต่นามสกุล นึกว่าคนนามสกุลเดียวกับสามี มาตรวจอีกล๊อกม้างงง รอจน สิบเอ็ดจุดสามศูนย์นอ ไม่ไหวแล้ว มันเลยมามาก ถือบัตรคิวตีหน้ายักษ์ขินี ใส่เจ้าหน้าที่ น้องคิวพี่ สิบโมงครึ่ง ทำมัยยังไม่เรียก ชื่อรัยหรอค่ะ พร้อมรับบัตรคิวไปดู เอ่อ พี่ค่ะ อันนี้คลีนิคฝากครรภ์ค่ะ ของพี่อีกบล๊อกค่ะ บล๊อกถัด ไปค่ะ แป๋ววววว มิน่าว่าคั้ยยยยยยย มันจะมาเรียกนามสกุลสามีเราหว่า 5555
26 พฤศจิกายน 2550 07:54 น. - comment id 19665
สวัสดีเช้าวันจันทร์ค่า...สดใสๆเข้าไว้นะคะ ***กุ้งหนามแดง***
อ่านแล้ว ฮาดีอ่ะ...อิอิ...ดีนะเนี่ยรู้ตัวทันไม่งั้นจากโอเลี้ยง อาจจะกลายเป็น โอยั๊วะได้...
***อัลมิตรา***(
เรื่องแรก...นึกถึงประตู...จะเป็นอะไรมากมั๊ยน๊อ...อิอิอิ เรื่องที่สอง...อ่านแล้วต้องอุทานว่า...โอ๋ยโหย๋ว...
แสดงว่ามีการ์ดหลายใบแน่ๆเลย... ***กัญจน***
วันหลังถ้ามีคนมองก็บอกไปเลยค่ะว่า กำลังรีบต้องขึ้นทางด่วน...อิอิ ***กชมนวรรณ***
26 พฤศจิกายน 2550 08:05 น. - comment id 19666
เช้านี้เริ่มด้วยเรื่องเปิ่นๆของ โคลอน มั่งนะคะ...(ภูมิใจนำเสนอเลยนิ...อิอิ) เรื่องนี้นึกขึ้นได้ตอนที่อ่านของ กุ้งหนามแดง...เพราะ โคลอน ก็ลูกพ่อขุนเหมือนกันค่ะ....ตอนนั้นอยู่ปีสาม...ไปสอบ EN ที่ตึก NB3 อ่ะค่ะ พอสอบเสร็จก็เดินสะโล๋สะเล๋ออกห้องสอบแบบว่าหิวตาลายเลย...เห็นโรงอาหารอยู่ตรงหน้า ตรงเข้าไปเลยค่ะ...."ข้าวกระเพราหมูค่า".........แต่...เหลี่ยวซ้ายแลฝา ทำไมร้านนี้มีแต่คนใต้ แต่ละคนทำหน้าเหมือนจะถามว่า "มาทำพรื้อ" ................แว๊กกก....ร้านอาหารอิสลามอ่ะ...เง้อ....มะได้ดูตาม้าตาเรือเล๊ย....รีบเอาปิ๊บคลุมหัวแล้วเดินตัวปลิวไปในบัดดลอีกเรื่องนี่.........สดๆร้อนๆเหมือนกันค่ะ เมื่อวันเสาร์นี้เองไปซื้อของซุปเปอร์.........อยู่ในแผนกผักผลไม้อ่ะค่ะ เลือกเสร็จเอาไปชั่งลงรถเข็น....ทีละอย่างๆ....แล้วก็เข็นไป....ได้แป๊บนึงเริ่มเอะใจตะหงิดๆ...เอ...เราไม่ได้ซื้อองุ่นนะ....พอดีเป็นคนหัวไวเลยรีบเข็นกลับ555(นี่ขนาดไวนะเนี่ย)...ก็เห็นคุณป้าคนหนึ่งมองซ้ายมองขวาอยู่ข้างรถเข็นของเรา...เอิ๊กส์...เลยรีบไปขอโทษขอโพยคุณป้าแล้วก็ต้องถ่ายเท...ผักผลไม้มาอีก...เฮ้อ.....อายสายตาประชาชีแถวนั้นจัง...
........เพื่อนๆก็ระวังตัวกันด้วยนะคะ................ดูดีๆอย่าช้อปเพลินล่ะเดี๋ยวจะเป็นแบบ โคลอน
ไว้ว่างๆจะมาเล่าต่อนะคะ....... ปล.ตอนนี้ขาม่วงอยู่อ่ะค่ะ เตะเอาโต๊ะเข้าไม่รู้ทำไมมันไม่หลีกเวลาเดินผ่านก็ไม่รู้
...
28 พฤศจิกายน 2550 19:27 น. - comment id 19686
โก๊ะ ๆ เหรอ? ตอนนั้นเรียน ปวส.1 มั่ง ลืมรูดซิปกระโปรงหลัง เหยมาก ๆ เดินไปรอบทิศ 5 5 5 กำจริง ๆ จนเขาทัก อายมากแทบอยากแซกแผ่นดินหนี...ให้ได้ล่ะ ไว้มาเล่าเพิ่มนะ วันนี้จะกลับแล้ว...
29 พฤศจิกายน 2550 16:46 น. - comment id 19688
SawPhuThai
29 พฤศจิกายน 2550 16:49 น. - comment id 19689
แง๊วววว...พิมพ์เยอะแยะหายหมดเลยSawPhuThai อ่านว่า ซ้อภูไท ป่ะคะ
อ่านแล้วนึกภาพตามไปด้วย...
...อิอิ....ขอบคุณนะคะที่มาเข้าร่วมสมาคมโก๊ะกัง...
........ยินดีต้อนรับค่า
29 พฤศจิกายน 2550 16:58 น. - comment id 19691
ก่อนกลับขอเล่าต่ออีกนิด ตอนที่ โคลอน เข้ากรุงเทพฯครั้งแรกก็มาเรียนติวที่ เดอะเบรน อนุเสาวรีย์อ่ะค่ะช่วงม.5 นัดเจอกับเพื่อนที่อนุเสาวรีย์ชัยฯ อ่ะค่ะ เพื่อนบอกว่าเจอกันด้านทหารอุ้มลูกปืนนะ....ไอ่เราก็คิดว่าโอ้...ช่างเป็นความคิดที่ดี พอไปถึงเสาวรีย์.....เหอๆ.....ฟามลำบากลอยมาแต่ไกล ทหารอุ้มลูกปืนอยู่ไหนหว่า.....หน้าเพื่อนลอยมาอยู่ตรงหน้า(เดี๊ยะๆเจอตัวก่อนเถอะ...ฮึ่ม)สรุปวันนั้นไม่กล้าถามใครเลยอ่ะ อายเค้า....ก็เลยโทรไปเฉ่งเพื่อนเอา...เพื่อนก็บอกว่า...ก็มีคนบอกมาอีกทีอ่ะ....เอิ๊กส์.........
...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ