สุชาดา โมรา

17 กันยายน 2549 15:22 น. - comment id 15540

ความรักเราเปรียบโรงเรียนที่เรียนรู้
รักเราอยู่กลางใจในหนังสือ
เอื้อมืออ่าน...ไม่ละมือ
แหม...อื้อหือโจนโลดแล่นบนความจริง
	การอำลาอาวรณ์ในวันนี้
เป็นเหตุที่เธอ...ต้องจากฉัน
ฉันห่วงหาท้อแท้ใจยามจากกัน
ฉันใคร่ฝันขอให้เธออย่าจากไป...
	


มีคนที่เป็นมากกว่าและเจ็บมากกว่าเธออีกนะ  ฉันจะเล่าให้ฟังว่าทำไมกลุ่มของแฟนเก่าของเพื่อนฉันถึงมาระรานฉัน  เพราะฉันปกป้องเพื่อนคนหนึ่งชื่อ  ดา  จนเอาแม่เป็นนิยายเรื่อง  ยิ่งกว่า...คำพิพากษา
ที่ต้องแต่เรื่องนี้เพราะเพื่อนคนนี้ต้องการที่จะบอกเล่าประสบการณ์ของตนเอง  บอดเล่าเรื่องราวของภัยผู้ชาย  และภัยของผู้หญิงด้วย
เรื่องมใอยู่ว่าดาเขารักกับนายสิบคนหนึ่ง  ตอนนั้นเขาเป็นนักเรียนนายสิบ  ซึ่งดาเพิ่งอกหักจากคนรักเก่าเพราะเขาเป็นเกย์  สุดท้ายก็มาคบกับผู้ชายคนนี้  ส่งให้เขาเรียน  ซื้อนั่นซื้อนี่ให้  หมดเป็นแสนเลยนะ  ไหนจะถอดของที่ตัวให้อีก  บ้าใช่ไหมล่ะ  ในยามที่รักเข้าตามันก็บอดด้วยกันทั้งนั้นแหละ  ฉันเข้าใจดีจึงเป็นศิลาณีให้ตลอด  ต่อมาใครเตือนก็ไม่เชื่อ  ดาก็เลยแยกตัวจากกลุ่มเพื่อน ๆ และไม่ค่อยมาเรียน  เก็บตัวไม่พูดไม่จา  พอได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็จะดีใจแล้วก็โทรกลับทุกครั้งโดยที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเสียงเงินแม้แต่นิดเดียว  มีแต่ได้กับได้  เมื่อผูกพันธ์กันมาก ๆ วันนึงก็เลยพลาดพลั้งไป  เมื่อพลาดไปแล้วเธอก็ทุ่มเทและให้ทั้งกายและใจ
จู่ ๆ วันนึงเสียงเพลงของลิเดียร์ก็ดังขึ้น  ดาก็เลยนั่งคิดพินิจพิเคราะห์ดูว่าทุกทีที่เขากลับอุดร  ผู้ชายคนนี้ไม่เคยโทรกลับ  ปิดเครื่องหนีบ้าง  หากเปิดเครื่องก็ตัดสายทิ้งบ้างอ้างนู่นอ้างนี่สารพัด  ในที่สุดก็โทรหาเพื่อนอย่างฉัน  ปรึกษาทั้งน้ำตาตีโพยตีพาย  แต่สิ่งที่ตีโพยตีพายนั้นกลับจริงทุกเรื่อง  มาจับได้ว่าเขามีเมียแล้วชื่อโม  จากนั้นเธอก็เริ่มคิดแล้วว่าจะเลิกหรือเปล่า  แต่บังเอิญที่ดาเขาท้องและแท้งโดยไม่รู้ตัว  ฉันเป็นคนพาดาไปหาหมอในวันที่เธอมาเล่าให้ฟังหลังจากแท้งไปได้ 2 วัน  หมอบอกว่าเธอแท้งแล้ว  เธอเสียใจมาก  เมื่อมีผู้หญิงโทรมาระรานเธอครั้งแรก  เธอก็พูดตรง ๆ กับผู้ชายคนนี้  แล้วก็ได้ความกระจ่างว่าเขาไม่ได้มีโมคนเดียว  เขามีอีกหลายคน  แล้วรู้ไหมเธอขอให้เขาเลิกแต่เขาไม่เลิก  เขาบอกว่ารักเท่า ๆ กัน  ไอ้เฮงซวย...  ฉันก็เลยบอกว่าชีวิตของดายังดีกว่านายสิบกระจอก ๆ เสียอีก  พ่อแม่ก็มีหน้ามีตา  ตระกูลก็ใหญ่โต  แล้วทำไมต้องมาจมปลักกับเดนมนุษย์คนนึงด้วย  ในที่สุดดาก็ขอเลิกกับเขา  แต่เขาก็อ้อนวอนขอร้องเธอ  ในที่สุดก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม  แต่หลังจากคบกันต่ออีก 1 สัปดาห์เขาก็ทิ้งดาไป  ให้ตายสิ...ไอ้นี่มันวอนตายซะแล้ว  พอฉันบอกว่าเอาผิดมันได้  ดาก็ดันบ้าโทรไปบอกมันอีก  แล้วเป็นไงรู้ไหม  มันขอร้องว่าอย่ามาเอาเรื่องมันเลย  เพราะมันกลัวหมดอนาคต  ดาก็เชื่อจนกระทั่งวันนึงสั่งให้ฉันตามหาเพื่อนหลังจากผ่านมา 1 ปีเต็ม ๆ เพื่อนคนนี้คือโมเมียของมันนั่นแหละ  ทำให้เรื่องราวใหญ่โต  นังนุ่น  กิ่ง  อิ๋ว  และเพื่อน ๆ ของมันก็โทรมาระราน  ผลสุดท้ายฉันเองที่แลกซิมใช้และจวกพวกมันแบบผู้ดี ๆ แต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด  ณ  วันนี้พวกนั้นยังระรานดาอยู่เลย  น่าสงสารและน้ำเน่ามาก ๆ แต่จะทำไงได้ล่ะ...แถมไอ้เดนมนุษย์นั่นยังจะโทรมาด่าอีกนะ  บอกว่าไม่รู้จัก  ไม่เคยมีอะไรด้วย  บอกว่าไปท้องกับใครไม่รู้แล้วจะมาจับตัวเอง  ถุยไอ้ทุเรศ  มันบ้า  เลว  ไม่รู้จะด่าอะไรดีเลย  สารเลวที่สุดเลย  แถมเมีย ๆ ของมันยังจะระรานอีกนะ  เรื่องยิ่งกว่า...คำพิพากษา  จึงเป็นเรื่องจริงที่เขียนทุกวันมีเรื่องที่นังนั่นด่าทุกวัน  บังเอิญเสียงฉันเหมือนดา  มันเลยคิดว่าฉันเป็นดา  แล้วไงล่ะ  พอมันรู้ว่าไม่ใช่มันก็โทรเข้าเบอร์บ้านแล้วก็ไปด่าให้ย่าของดาฟัง  เขายิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย  แต่ดีนะที่เขาใช้สติและพิจารณาว่าหลานเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น  เขาจึงตัดสินใจจวกพวกมันเช่นกัน
แต่มันก็ไปตั้งหลักและโพสต์ด่าฉันแทนดาทุกเว็ปว่าฉันเสียซิงแล้ว  ขายตัวบ้าง  ไปทำแท้งบ้าง  อย่างนั้นอย่างนี้  วิจารณ์งานเขียนเสีย ๆ หาย ๆ ด่าระรานอย่างคนไร้การศึกษา  น่าไม่อายเลย  เนี่ยคบคนเลวแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้  มันก็สมกันดี  ให้มันเวียนกันอยู่ 5 สาว 1 ชายน่ะดีแล้ว  สงสัยโลกนี้จะหาผู้ชายไม่ได้ก็เลยทำตัวแบบนี้แหละ  มั่วกันไปสักวันคงเอดส์รับประทานเป็นแน่

เห็นไหมว่ามีคนหนักกว่าเธอเสียอีก  ตัดอกตัดใจซะ  คนเราล้มแล้วต้องลุกขึ้นสู้  หวังว่าคงเข้าใจนะ...  อย่าล้มแล้วให้คนมาเหยีบยย่ำเหมือนดา  จงสู้  ซึ่งตอนนี้ดาก็ลุกขึ้นสู้แล้วละ
เรามาเป็นกำลังใจให้นะ  ขอให้ผ่านพ้นวิบากกรรมนี้ไปให้ได้  นึกถึงพ่อแม่  นึกถึงคนที่เลี้ยงดูเรา  นึกถึงอนาคตของเรา  นึกถึงคนที่รักเราอีกหลาย ๆ คน  อย่าคิดสั้น  อย่าจมอยู่กับปัญหา  อย่าคิดว่าชีวิตเราไร้ค่า  คนทุกคนมีค่าทั้งนั้นเพียงแต่เรายิ้มแล้วสู้  ลุกให้ได้  ถึงแม้ต้องยิ้มด้วยน้ำตาก็เถอะนะ...สู้เขานะ  อย่าท้อแท้  ชนะอย่างผู้แพ้ดีกว่าแพ้อย่างผู้ชนะแล้วแสดงความเลวออกมาเหมือนกลุ่มนังดั้งแมบอุดรนั่น
อย่าวิ่งไล่ตามเขา  จงหันกลับมามองดูตัวเองและคนในบ้าน  จงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเราเอง  อย่าแคร์ความรู้สึกของคนพันนั้น  จงชนะใจของตัวเองให้ได้  อย่ายอมแพ้นะ  อย่างน้อย ๆ เราก็เป็นศิลาณีให้ได้...
สู้เขา  สู้ ๆ สู้ตายค่ะ...!!!!!