30 เมษายน 2546 12:13 น.

ท้อ

ฉันกำลังจะยอมแพ้
และยอมรับในความอ่อนแอที่น่าขายหน้า
ทั้งที่เคยคิดจะสู้จนกว่าจะชนะตลอดมา
และทำให้ทุกสายตาเห็นคุณค่าที่ฉันมี
แต่วันนี้ฉันอ้างว้าง
เกินกว่าจะลุกขึ้นเดินต่อไปไหว
ท้อเหลือเกินกับหนทางข้างหน้าที่ยาวไกล
และอุปสรรคต่อๆ ไปที่ฉันต้องไปเผชิญ
ฉันเหมือนเดินอยู่คนเดียวบนทางนี้
บนเส้นทางที่มืดมิดมีแต่ขวากหนาม
ไม่มีทั้งคนคอยนำทางและคนคอยติดตาม
ไม่มีเพื่อนผู้ร่วมทางหรือคนค่อยถามทางที่ยาวไกล
สิ่งที่ฉันคิดมันคงบ้า
และควรค่าที่จะคิดหยุดยอมแพ้
ไม่มีใครเห็นคุณค่าของคนอ่อนแอ
ฉันควรหยุดฝันและยอมแพ้ใช่ไหม ตอบที