31 กรกฎาคม 2550 22:18 น.
black eyes
วันนี้ก็เหนื่อยกับงานเหมือนเดิม เหมือนปกติ เหมือนทุกๆวัน แต่ก็สนุกดี เพราะมีเรื่องเม้าช์เยอะแยะระหว่างที่ทำงาน ไม่ว่าจะเป็นคนในที่ทำงาน หรือว่าลูกค้าแต่ละคนที่ได้พูดคุยด้วย บางคนก็น่ารัก พูดจาดี แต่บางคนก็จุกจิกไม่เข้าเรื่อง นี่แหละนะถึงเรียกว่า คนเราไม่เหมือนกัน นี่แหละประสบการณ์ในชีวิตจริง ที่เราต้องเจออีกมาก
หลายวันมานี้ ฉันรู้สึกว่าหัวใจแข็งแรง แกร่งขึ้นกว่าเดิม คงเพราะประสบการณ์อีกนั่นแหละ ที่ทำให้รู้ว่าตัวเรา ควรทำตัวอย่างไร ไปทางไหนถึงจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดและถูกต้องที่สุด และแล้วฉันก็สามารถผ่านมันมาได้ และก็จบลงจนได้
ฉันถามใจตัวเองทุกครั้ง คิดอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจทุกครั้ง และก็คิดแบบนี้หลายครั้ง และนี่ก็คือ ข้อสรุปที่ดีที่สุด ระหว่างเรื่องของฉันและเขา
ฉันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร จะเสียใจหรือดีใจ ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่า ในใจฉันก็ยังเก็บเขาไว้ในความทรงจำที่ดีเสมอ แม้ว่าเรื่องราวของเราจะจบลงแบบให้อีกฝ่ายคิดเป็นปริศนาก็ตาม เพราะว่าเราต่างก็รู้ดีแก่ใจ ต่างก็รู้ว่าหนทางรักของเรามันมาถึงทางตันบวกกับความคิดที่ต่างกัน ไปกันไม่ได้อยู่แล้ว อีกอย่าง เรื่องของเราก็เป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้น จึงต้องทำแบบนี้ ทิ้งให้เป็นคำถามคาใจ ก่อนจากกัน.
เพราะคนที่จะตอบได้ตรงกับฉัน ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครล่ะ?
คนเราบางอย่างก็ยากที่จะทำ บางอย่างก็ง่ายในการทำ แต่สิ่งที่เราควรยึดเป็นข้อเตือนใจอยู่เสมอก็คือ สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นั้น มันถูกต้องแล้วหรือยัง อย่าตามใจตนเองและอย่าเข้าข้างตัวเองเกินไป จนไม่ได้คิดถึงจิตใจของคนอื่น เพราะเราไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้คนเดียว
มีปะโยคหนึ่งที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอ เป็นสิ่งที่เธออยากรู้เหลือเกิน เพราะเธอถามบ่อยมาก ฉันตอบเลยนะ ก็ยังรักเธอและเป็นห่วงเธออยู่ แต่คนเรารักกันก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป
เพราะฉะนั้น เรื่องของเราขอให้จบอย่างเงียบๆ จบแบบเรารู้กันสองคน แบบนี้ดีที่สุด ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเธอ ยังไม่พร้อมที่จะพูดกับเธอ และคิดว่าเราไม่ต้องเจอกันอีกน่าจะดีกว่า ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่อยากเจอหน้าเธอ ไม่ได้เกลียด ไม่ได้โกรธ ไม่ใช่ไม่อยากเจอ
รู้แต่ว่า ละไว้ในฐานที่เข้าใจแบบนี้ดีกว่า
คืนนี้ ขอให้คนดีของฉันนอนฝันดี อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ ไม่ต้องเจอกันอีกจะดีกว่า รักษาสุขภาพด้วย ยังคิดถึงและเป็นห่วงเธอเสมอนะ ลาก่อน..
28 กรกฎาคม 2550 23:42 น.
black eyes
วันนี้เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจนี่สิเรื่องใหญ่ บางครั้งก็คิดว่า ลืมได้แล้ว แต่ก็เหมือนกับที่คนเขาพูดกันว่า ยิ่งอยากจะลืมกลับยิ่งจำ บางครั้งเรื่องราวที่ผ่านมาก็
แว่บผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ทำให้เราคิดถึงเรื่องเก่าๆเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ได้เหมือนกัน
จะว่าไปแล้ว เรื่องความรัก สำหรับฉัน บางครั้งก็ทำให้คนเราเป็นคนเลวและก็เป็นคนดีได้ในเวลาเดียวกัน นั่นก็เพราะว่า มันคือหนทางที่ดีที่สุดแล้ว
หลายครั้งที่ฉันสับสน หลายครั้งที่ฉันไม่เข้าใจตัวเอง และหลายครั้งที่ฉันพยายามหลอกตัวเอง และครั้งนี้ที่ฉันตัดสินใจเป็นอย่างดีแล้วว่า ควรที่จะออกไปจากชีวิตเขาจะดีกว่า เพราะว่ายิ่งคบกันไปก็ยิ่งกลับมีปัญหาให้มาถกเถียงกันมากขึ้น ยิ่งทำให้เราไม่เข้าใจกัน ที่เราเป็นแบบนี้ก็เพราะว่า ต่างฝ่ายต่างก็เห็นแก่ตัว ฉันน่าจะเชื่อประโยคนี้ตั้งแต่แรก
ความรักที่แท้จริง ก็คือการรักอย่างไม่เห็นแก่ตัว
ถ้าฉันเชื่อและทำตามก็คงไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นฉันฝ่ายเดียวที่ปรับปรุงตนเอง มันก็เท่านั้น เสียดายเวลาเปล่าๆ และใครจะเหนื่อยมากกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่ฉัน
วันนั้น ฉันจำได้ ทั้งน้ำเสียงและถ้อยคำของเธอ ช่างไม่เหมือนกับเธอคนเดิม เธอคนที่ฉันคิดว่ารู้จักดีกว่าใครๆ เธอคนที่ฉันคิดว่าปลอดภัยและอบอุ่น มันกลับตรงกันข้ามอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอคนดีของฉันตอนนั้น และตอนนี้กลับกลายเป็นคนอารมณ์ร้าย เธอคนเดิมไปไหน เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ เธอคิดอะไรอยู่
หรือว่า เราควรที่จะเลิกกันจริงๆจังๆสักที เพราะว่าคบกันไป ก็ไม่เข้าใจกัน ความคิดของเรามันต่างกัน อยู่ไปก็เท่านั้น จะให้เวลาเป็นตัวตัดสินใจว่าควรทำอย่างไร มันก็ไม่ใช่ เพราะไม่มีใครจะรู้ดีเท่าเราสองคน หรือ ใครคนใดคนหนึ่ง
ตอนนี้เหนื่อยใจ และอยากจะพักเรื่องความรักไว้ก่อน ยังไม่พร้อมที่จะรับรู้หรือพบเจอกับใครๆ ฉันขอเป็นฝ่ายจากเธอไปก่อนและขอให้มีแต่เวลาเท่านั้นที่จะอยู่ข้างๆเป็นเพื่อนปลอบใจฉัน และฉันจะไม่ขอตอบคำถาม และจะไม่ขอพบเจอเธออีก ขอให้เราจบความสัมพันธ์ที่ดีไว้แค่นี้ อย่างไม่มีคำร่ำลา อย่างเงียบๆแบบนี้แบบไม่มีเธออีกต่อไป
16 กรกฎาคม 2550 23:30 น.
black eyes
บางทีการที่เราฝัน หรือว่าคิดเอาเอง มันก็มีความสุขไปอีกแบบ ไม่ผิดหรอกถ้าเราอยากจะฝัน ถ้าเราอยากจะสมหวังในสิ่งที่เราปรารถนา ก็เพราะว่า ในความเป็นจริง มัน
หน้าส่วนตัว
660
