ใกล้เพลาวาเลนไทน์ให้ประจักษ์ ว่าความรักที่จริงใจมีไหมหนอ รักของแม่และพ่อผู้เฝ้ารอ น้ำตาคลอรอลูกกลับหลับไม่ลง ลูกบอกไปเที่ยวฉลองวาเลนไทน์ จะรีบกลับไม่ไถลไม่ไหลหลง แต่สุดท้ายวาเลนไทน์ก็จบตรง แม่ต้องปลงทำใจในชีวี ลูกกลับมาตอนเช้าเมาเต็มที่ แม่รีบรี่เข้าประคองอย่างหมองศรี ไม่รักใครรักตัวเองกันมั่งซี พ่อแม่นี้นี่แหละห่วงสุดดวงใจ
เพียงตัวเลขสมมุติมนุษย์ตั้ง หมุนตามหลังเรื่องราวเข็มยาวสั้น เป็นตัวแทนแห่งกาลผ่านคืนวัน ที่ผ่านผันทุกเวลาทุกนาที เมื่อครบรอบครบเวลาเพิ่มอายุ เพื่อผ่านลุวันวัยไม่อาจหนี เกิดมาเพื่อเพิ่มอายุลุวันปี จนเป็นผีหมดอายุลุล่วงพ้น แต่เริ่มต้นจนหมดสิ้นชีวินจบ รู้ถ้วนครบทุกการณ์ผ่านแดดฝน เก็บเกี่ยวทุกเรื่องราวคราวเป็นคน นำเตือนตนเตือนใจในทุกครา เมื่อยังมีลมหายใจในวันนี้ จงมุ่งมั่นทำดีมีคุณค่า เมื่ออายุล่วงผันวันตายลา คนศรัทธารุ่นหลังยังเชิดชู
สองพันห้าร้อยห้าสิบเอ็ด ทุกคนเข็ดขยาดหวาดปีหนู มันยั้วเยี้ยมีมากขึ้นจากรู อาศัยอยู่ทั่วประเทศทุกเขตแดน เมื่อต้นปีทางรัฐจัดเลือกตั้ง ฝากความหวังหลากหลายตามป้ายแขวน อนาคตเลิศหรูเลือกผู้แทน กลับได้ความโกรธแค้นทั้งแผ่นดิน จากกลุ่มคนมีพันธะเสียประโยชน์ มากล่าวโทษเรียกร้องทุกท้องถิ่น เหมือนมีหนูคอยฟัดจ้องกัดกิน จนสูญสิ้นเศรษฐกิจเพราะพิษการเมือง ช่างสุดแสนเวทนาน่าตลก เปลี่ยนนายกฯวุ่นวายเพราะหลายเรื่อง โลกคงมองประเทศไทยว่าใช้เปลือง คนเสื้อเหลืองเบื้องหลังหรืออย่างไร ทั้งข้าวยากหมากแพงมาแกล้งซ้ำ เหมือนเวรกรรมประชาชนเกินทนไหว หวังพึ่งพารัฐบาลประเทศไทย ช่วยก็ไขก็ขัดสนจนปัญญา รัฐบาลการเมืองโดนเรื่องหนัก ถูกยุบพรรคยากแท้แก้ปัญหา นอมินีคำเสียดสีถูกตีตรา พิพากษาถูกยุบสรุปความ ซ้ำประเทศอเมริกาน่าอนาถ พังพินาศเศรษฐกิจจิตครั่นคร้าม อีกไม่น่าความทุกข์คงลุกลาม มันจะข้ามขอบฟ้ามาถึงเรา ยิ่งครุ่นคิดยิ่งสลดแสนหดหู่ ในปีหนูปีเดียวก็เหี่ยวเฉา ความยากจนลำบากยากบรรเทา ปีนี้เข้าปีฉลูมาดูกัน สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพที่แข็งแรง หัวใจที่แข็งแกร่งตอลดปี และตลอดไป
ครบรอบหนึ่งปีที่จากไป ของครูไทยคนหนึ่งชื่อจูหลิง อยู่ต่างถิ่นบ้านเกิดที่พักพิง เหตุความจริงเพราะด้วยอุดมการณ์ ไปเป็นครูอยู่ภาคใต้ไม่นานนัก ก็ถูกยักษ์กาลเวลามาล้างผลาญ พรากครูไปจากโลกด้วยมือมาร โดยก่อการทำร้ายจนวายชนม์ โศกเอยโศกเศร้าวันนี้เมื่อปีก่อน ให้สะท้อนเรื่องราวที่สับสน ใครทำร้ายครูสาวผู้อดทน ให้ต้องพ้นจากโลกนิจนิรันดร์ เสียงร่ำไห้จากญาติแลลูกศิษย์ ทั้งมวลมิตรที่รักในครั้งนั้น ภาพยังตรึงติดตาอยู่หลายวัน ดูโศกศัลย์สุดซึ้งใน ทีวี ครบรอบหนึ่งปีที่จากไป ครูผู้ให้ความรักด้วยศักดิ์ศรี ด้วยหัวใจบริสุทธิ์เท่าที่มี ทิ้งความดีเอาไว้ให้จดจำ ฯ
มือของเธอแค่นี้แต่มีค่า สร้างปัญญาลิขิตชีวิตใหม่ เธอมุ่งมั่นเธอกล้าหาญการก้าวไกล ด้วยซึ้งในจรรยาคำว่าครู คือดอกหญ้าป่าเหนือเอื้ออุทิศ คือชีวิตอันอำนวยช่วยทุกผู้ คือบุคคลอันประเสริฐน่าเชิดชู คือวิญญูนามจูหลิงมิ่งครูไทย แม่พิมพ์นี้พิมพ์ชีวิตอุทิศมั่น แม่พิมพ์นี้สร้างสรรค์โลกวันใหม่ ถึงวันนี้กาฬยุคทุกถิ่นไป ยังอำไพโชนแสงแห่งศรัทธา เธอคือครูผู้สร้างทางชีวิต สร้างเพื่อศิษย์เพื่อชาติศาสนา ไม่ใช่ครูเพียงครูที่มีปริญญา ไม่ใช่ครูเพียงว่ามีผลงาน เธอผู้ไม่ใฝ่ฝันเกียรติยศ ทรหดฟันฝ่าอย่างกล้าหาญ เธอคือครูผู้สั่งสมอุดมการณ์ จิตวิญญาณแห่งวิญญูผู้ปรานี เธอจากเพียงร่างกายที่ตายจาก ความดีหากปรากฏไว้ในทุกที่ หนึ่งครูจุ้ยตายไปในวันนี้ ขอจงเกิดครูดีอุดมการณ์ วันนี้ครบรอบการจากไปของคุณครูจูหลิงอีกครั้งหนึ่ง เธอคือแม่พิมพ์ที่หมึกไม่มีวันจากจากใจเรา ทุกท่านคงจำได้นะคะ
ทุกวันทุกนาทีที่เลยผ่าน หมุนเวียนเปลี่ยนกาลกันอีกครั้ง ครบรอบครบปีเหมือนใครตั้ง ให้ทุกท่านสั่งสมประสบการณ์ ปีเก่าอาจมีเรื่องราวและปัญหา บางคราแสนเหน็ดเหนื่อยกับการงาน บางเวลาอ่อนแอกับรักที่ทักผ่าน บางช่วงก็พบพานความสุขอยู่รอบกาย ขอทุกท่านจงตั้งจิตอธิฐาน ให้บันดาลพรความสุขอยู่มิคลาย ให้สุขภาพแข็งแกร่งพร้อมทั้งกาย ให้มั่งมีรายล้อมด้วยเงินทอง ขอร่วมสุขสันต์ส่งขวัญวันปีใหม่ ขอให้ใคร ๆ สมหวังอย่าได้หมอง ขอให้ความรักอุ้มสมเหมือนที่ปอง ขอให้ครองรอยยิ้มให้ต่อกัน สุข.....ทุกคนทุกท่านเพื่อนบ้านกลอน สันต์.....หรรษาทุกตอนใคร่แบ่งปัน วัน.....สำราญสนุกสนานเราสังสรรค์ ปีใหม่.....พิพัฒน์มงคลคือกำนัล.....
การคิดถึงตนเองมากเกินไป....ไม่ดีแน่ พาให้แย่ไร้ผู้คนอยากคบหา คิดถึงแต่ตนเองตลอดเวลา ช่างไร้ค่าไร้งามความเป็นคน การคิดถึงตนเองนั้นธรรมดา ดุจทำไร่ไถนาย่อมหวังผล เพราะทุกผู้ล้วนแสวงหาประโยชน์ตน พร้อมดิ้นรนเพื่ออยู่รอดตลอดไป หากแต่การคิดถึงคนอื่นด้วย จะอำนวยผลดีที่ยิ่งใหญ่ เหตุความรักความอารีที่แบ่งไป สิ่งที่ได้กลับมานั้น...สันติธรรม สันติธรรม....งามงดหมดจดยิ่ง เป็นขวัญมิ่งคุ้มภัยไม่กรายกล้ำ เป็นความสุขความยินดีวิถีธรรม เลอค่าล้ำ....ค้ำจุนหนุนโลกเอย
ฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน หมุนวนเวียนไปตามกาล วันเดือนใช่เนิ่นนาน ล่วงเลยผ่านราวโผบิน ผ่านแล้วอีกปีหนึ่ง ให้คะนึงหวลถวิล เฉกสายน้ำหลั่งริน ที่ไหลลับ ไม่กลับคืน เรื่องราวมีมากมาย ทั้งดีร้ายจนดาษดื่น ผ่านวันและผ่านคืน ทั้งสดชื่น ทั้งโศกา ความจริงของวันนี้ เรายังมีซึ่งวันหน้า จงหวังและศรัทธา ก้าวเดินหน้า อย่าท้อใจ ปีใหม่ใกล้เข้ามา วอนเทวาพาสดใส ทุกท่านบรรเทิงใจ ยิ้มละไมไปทั้งปี สิ่งหวังได้สำเร็จ เคยเหนื่อยเหน็ดกลับสุขี เปี่ยมสุขทุกชีวี นับแต่นี้ ปีใหม่เอย
รัฐบาลอภิสิทธิ์แท้ จริงหรือ บางว่าสุเทพคือ ที่แท้ บางบอกชวนมีชื่อ คุมอีก ทีนา บางว่าเนวินแล้ ก็สร้างกลไก ฝากกำลังส่งให้ ละกัน ขอนายกทำงาน สละแท้ ใครดีตบรางวัน มอบเถิด ใครชั่วก็ตอบแก้ อย่าไว้หน้ามัน อย่าเห็นเป็นพวกพ้อง ของตน ใครผิดจับทุกคน ไป่เว้น หากทำชอบใจชน ไปโลด นาเฮย รมต จงเลือกเฟ้น พวกผู้ทำงาน
ในวารดิถีโอกาสนี้ ครบรอบปีอีกครั้งที่พ้นผ่าน ๕ ธันวา จรจบเพียงชั่วกาล วันแห่งการระลึกถึงพระคุณ เป็นผู้มอบชีวิตให้ดำเนิน ระลึกเทอญพระคุณดั่งเขาขุน ดุจสายธารพฤกษกที่ค้ำจุน อันเป็นบุญคุ้มเกล้าเราเรื่อยมา เป็นผู้มอบความรักที่ล้นพ้น ทั่วทุกหนมิอาจแสวงหา ผู้เปี่ยมล้นด้วยความกรุณา และเมตตาด้วยไร้สิ่งตอบแทน ไม่ว่าทรัพย์หรือสินใดในใต้หล้า แม้ชีวาก็ใช่ว่าจะหวงแหน คอยเลี้ยงดูให้สุขมิขาดแคลน ลำบากแสนเหนื่อยยากมิราไป จากอดีตจวบจนปัจจุบัน ทุกคืนวันเพื่อตัวลูกแล้วไฉน ลูกจะไม่ละความกตัญญูไป ทำด้วยใจและกายจากใจจริง จะสำเร็จในชีวิตทุกสิ่งหวัง จะจีรังในความดีในทุกสิ่ง ในคลองธรรมที่ควรดำรงยิ่ง ไม่ละทิ้งความมานะพยายาม เพื่อแสดงให้พ่อได้เห็นว่า ประกาศิตให้ชนชาวได้เกรงขาม แม้จะยากเข็ญสักเพียงใดก็ตาม ไขว่คว้าความสำเร็จให้พ่อภาคภูมิ
รักแรกแปลกนักยากนักไม่ลืม อยากรำลึกหวนคืนความหลัง ก่อนจากลาวันนั้นให้จดจำ ใจยังพร่ำรำพันคิดถึงเธอ ใจเศร้าปวดร้าวใจในห้วงลึก ใจคณึงเพ้อหาแม้เวลาผ่าน เสียใจนักกับเรื่องวันวาน ไม่ได้กล่าวอำลาตอนจากเธอ เธอจะรู้หรือไม่กับใจฉัน มีเธอทุกคืนวันให้โหยหา อยากได้พบเจอะเจออีกสักครา จะบอกกับเธอว่ายังรักเธอ เธอเป็นอย่างไรในตอนนี้ จะยังจำฉันคนนี้ได้ไหม คนที่อาจไม่มีค่าแม้เวลาใด แต่ก็รักเธอหมดใจไม่เคยลืม ผิดที่ฉันวันนั้นไม่ได้บอก เก็บความรักแอบชอบซ่อนไว้ หากวันนี้ต้องมานั่งเสียใจ แล้วความห่างไกลก็พรากเรา ภาพเก่าเราสองในวันนั้น ทุกความทรงจำเริ่มเลือนหาย ต่างห่างผ่านห้วงวันที่มากมาย จนสุดท้ายจะลืมกันฉันและเธอ จะเก็บไว้ส่วนลึกในใจนั้น จะมีเพียงความทรงจำที่เหน็บหนาว ซ่อนเก็บไว้อย่าพัดตามสายลมเบา จนความทรงจำเก่าๆถูกลบเลือน หากวันนี้มีเพียงภาพฝัน รอยยิ้มความหลังที่ยังมีความหมาย เก็บทุกเรื่องราวของเราที่มากมาย จะจดจำเธอไว้ตลอดกาล
ก้าวเดินตามมรรคาประสาอยาก สู้ลำบากอดทนดิ้นรนอยู่ วันข้างหน้ามิอาจจะคาดรู้ เพียงเฝ้าดูปัจจุบันงานและเรียน ความเปลี่ยนแปลงแบ่งใจให้คิดต่าง มีหลายอย่างต้องรู้ดูอ่านเขียน อีกต้องปรับปรุงใหม่ใจพากเพียร เพือเท่าทันการเปลี่ยนหมุนเวียนไป ถามความคิดจิตนั้นยังฝันต่อ อาจมีท้ออยู่บ้างตั้งต้นใหม่ หนทางเคยเที่ยวท่องต้องจากไกล ต้องปรับใจปรับตนบนมรรคา อะไรเคยเอ่ยเอื้อนเตือนใครเขา วันนี้เฝ้าน้อมนำย้ำคุณค่า เตือนตนด้วยอวยชัยในเวลา สู้เสาะหาฝั่งฝันหว่างวันคืน คิดถึงบ้านนานเนิ่นที่เดินจาก ดวงใจอยากหวนกลับรับเช้าตื่น ลืมตาเห็นเย็นใจได้กลับยืน หวนหลังคืนสู่ไทยในบัดดล ความเป็นจริงที่เห็นและเป็นอยู่ รุ่งเช้าตรู่เข้างานนั้นอีกหน บ้างเข้าเรียนเปลี่ยนรับปรับกมล เพื่อฝึกตนต่างถิ่นถวิลครวญ Des Moines, WA September 27, 2551
ขอสืบฮอยร้อยงานเพลงบรรเลงศิลป์ ศิลปินผู้ ล่วงลับ ดับสังขาร ผู้สร้างสรรค์ดนตรีมีผลงาน เบิกตำนานดนตรีไทยในล้านนา ขอไหว้สา ครูจรัญ มโนเพ็ชร ผู้สำเร็จ วรรณกรรม งานล้ำค่า แต่งโฟล์คซองเพลงคำเมืองเลื่องลือชา เปรียบเปิ้นว่ากวีคีตกาล งานเพลงล้ำสื่อสารหวานคำอ้าง เปิ้นเบิกทางชนยลยิลถวิทหวาน ราชัยน์แห่งสุริยะศิลป์ตระการ เพลงตำนานคือฮ่มฟ้าปารมี งานแสดงหนังละครยอดคนเก่ง ทั้งแต่งเพลงบรรเลงซึงตรึงทุกที่ ใช้ภาษางดงามปราญช์กวี คือคนดีศรีล้านนาฟ้าเวียงพิงค์ สานทอฝันวันที่สามกันยาโศก โลกทั้งโลกวูบลับดับทุกสิ่ง แต่บทเพลงยังแว่วหวานตำนานพิง หยุดทุกสิ่ง...ตราตรึง...ยังซึ้งทรวง..
ยี่สิบเจ็ดสิงหามาครบรอบ ถามถึงคำตอบเรายังเศร้าไหม หรือให้เราเก็บงำความช้ำใจ พ่อจากไปสองปีนี้หรือไร ยี่สิบเเจ็ดพ่อจากลาน้ำตารื้น ยังสะอื้นยังระทวยยังโหยไห้ สามสิบแม่กลับมาพรากจากดวงใจ แสนอาลัยอกสะท้อนอ่อนในทรวง รู้ว่าแม่รักพ่อ พ่อรักแม่ รักเที่ยงแท้มิยอมพรากจากแดนสรวง จึงเกี่ยวก้อยร้อยใจในทั้งปวง สู่ยังห้วงสวรรคามิอาลัย เมื่อพ่อลับแม่ก็รอพ่อมารับ แม่ถึงกับปิดทวารสุดขานไข ไม่รับอาหารไม่รับรู้ความเป็นไป รอสายใยสายเดียวเกี่ยวก้อยกัน พ่อให้ตั้งศพพ่อรออยู่บ้าน สองคืนผ่านแม่ถามความโศกศัลย์ สี่ราตรีนี่ช่างนานเท่ากัปกัลป์ พ่อก็พลันมารับหนอพ่อคนดี ทิ้งลูกให้สุดเศร้าสุดเปล่าเปลี่ยว ไม่แลเหลียวลูกเลยหนาพากันหนี อ้อมกอดที่เคยกอดรัดกลัดฤดี โอ้ชีวีลูกแทบม้วยไปด้วยกัน พ่อแม่จ๋าอยู่ไหนในแดนสรวง เทวดาทั้งปวงช่วยเสกสรร ฝากถ้อยคำห่วงหามากำนัล ฝากเครื่องเซ่นสังเวยนั้นสู่ท่านเอย
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ แผ่นดินฟ้าใดยังเกรงขาม แม่มีจิตใจงดงาม จรดสามโลกคร้ามยินยล เสียสละหยาดเหงื่อทุกหยด ทนอดทนหิวไม่บ่น หวังเพียงลูกอิ่มยอมทน เพื่อลูกทุกคนชื่นบาน ต้องหาหมูเห็ดเป็ดไก่ เลี้ยงลูกเติบใหญ่น่าสงสาร บาปเคราะห์ก่อกรรมรำคาญ ติดตัวจนอวสานแห่งตน กรรมดีแม่สร้างไว้มาก แต่กรรมวิบากเหลือก่น เกาะกินก็จำฝืนทน เกิดเป็นแม่คนทนเอา ลูกลูกสำนึกบุญคุณแม่ แผ่จิตกุศลบนบานเทพเจ้า บรรณาการบุญหนุนบรรเทา ผ่อนหนักผ่อนเบาเจ้ากรรมฯ เทพไท้ได้โปรดเมตตา พิทักษ์ดวงวิญญาอุปถัมภ์ รับ-ส่งผลบุญลูกทำ น้อมนำถึงมือมารดา แก้ไขกรรมเก่าเล่าขาน มลายไปสวรรค์ภาคหน้า แม้นยังไม่พอคณนา ที่เหลือลูกยาขอรับแทน เพียงแม่ได้สู่สรวงสวรรค์ ริบทรัพย์อนันต์มิหวงแหน เพียงส่งแม่ให้ถึงแดน วิมานแมนลูกพร้อมยอมพลี ยังคิดถึงแม่ไม่เสื่อมคลาย
ความทุกข์ร้อนผ่อนคลายหายหนักหน่วง ทุกข์ทั้งปวงสลายไปใครรักษา ร่มโพธิ์ใหญ่ที่ยืนต้นตลอดมา คอยเยียวยาทุกข์ทั้งหลายในใจเรา จากไปแล้วเหมือนดวงแก้วดับสนิท เกือบขวบปีที่ดวงจิตลูกอับเฉา คิดถึงพ่อคิดถึงแม่แอบอกเอา อุ่นไอรักเมื่อทุกข์เร้ารุมรอบตัว จะลุกนั่งเดินยืนสะอื้นไห้ ทั้งแม่พ่อจากไปแล้วทูนหัว คอยยิ้มให้ปลอบขวัญมิหวั่นกลัว เหลียวหาทั่วไม่เห็นเงาเฝ้าอ่อนใจ หนึ่งปีแล้วที่แม่จากลำบากจิต หนึ่งปีแล้วที่พ่อทิ้งลูกไปไหน ได้แต่คร่ำครวญหาด้วยอาลัย พ่อคลาไคลลาลับไม่กลับมา อุทิศบุญส่งผลบุญนำไปให้ ได้รับแล้วหรือไม่แม่พ่อจ๋า อุทิศกายอุทิศใจทุกครั้งครา เกิดชาติหน้าฉันใดได้พบกัน
ดาวระดาแจ่มงามฟ้ามาเขียนกลอน ขออวยพรในวันคล้ายวันเกิดหนา เวียนครบรอบที่ยี่สิบกรกฎา น้อมนำพาสิ่งดีเลิศบังเกิดมี คิดสิ่งใดในสิ่งดีขอมีผล คุณพระดลช่วยเสริมค่าสง่าศรี มีคนรักมีคนช่วยด้วยไมตรี เป็นคนดีของเพื่อนพ้องน้องทุกคน ขอเทวาที่สถิตอยู่วิมาน จงประทานพรมาพาสุขล้น ปรารถนาสิ่งใดใดในกมล อำนวยผลแต่สิ่งดีมีต่อคุณ ขอเป็นดาวสุกใสไทยโพเอม สุขเกษมอักษราภาษาหนุน ดาวระดาระดาดาวพราวเจือจุน ขอให้คุณเป็นดาวใจในบ้านกลอน.....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ