ไม่รู้ใจทำไมต้องคอยแคร์ คอยดูแลห่วงใยและห่วงหา ทั้งที่เธอทำฉันเจ็บแทบทุกครา กลับไม่ว่าแต่ยิ่งรักละมุนละไม หรือเพราะการที่ฉันได้เคยรัก เคยจมปักรักแท้ที่ฝันใฝ่ เคยทุ่มเททั้งตัวและหัวใจ ให้เธอไปแม้ไม่ได้ตอบกลับมา มาวันนี้ใจยอมรับว่าแต่เพื่อน จิตก็เตือนแต่ใยยังห่วงหา แถมกลับยิ่งมากขึ้นทุกทุกครา ไม่เข้าใจใจนี้หนาเป็นอะไร
อยากให้ความห่างไกล ทำให้เธอคิดถึงฉัน อยากรู้...ว่ารู้สึกอย่างไรกัน ในบางเวลาที่ไม่มีฉัน อยู่ข้างเธอ อาจจะเจ็บ เหงาใจเมื่อไกลห่าง แต่อยากรู้ ความในใจที่มีอยู่ บางที...ความห่างไกลอาจทำให้เธอรู้ ว่าคิดถึงฉัน แบบไหน เมื่อไกลห่าง ความจิงไม่อยากทำอย่างงี้หรอก มันเสี้ยงต่อการที่ใจจะบอบช้ำ คบกันแค่เพื่อนชาย...หรือคนรักกัน ให้เธอใช้ความรู้สึกนั้น เอ่ยกับฉันตรงตรง.......
เวิ้งฟ้านภากว้าง เหม่อมองไปสุดปลายตา คิดหมองหม่นอุรา ที่พักอื่นนั้นไม่มี เมื่อรักให้เขาหมด แม้นว่ามันจะชั่วดี มืดบอดในใจนี้ ความรักปิดไม่รับรู้ พอถึงคราวต้องจาก จะวางวายแสนอดสู ลืมเหลียวมามองดู ภายในจิตที่ลุ่มหลง ความยึดมั่น ถือมั่น เพื่อให้ได้ดั่งใจจง เมื่อไม่สมประสงค์ ทุกข์บังเกิดไฟเผาลน ยืน เดิน จะนั่งนอน โอ้ดวงจิตคิดสับสน ใจเราผู้เป็นคน จะทนได้สักเท่าใด ต่อแต่ไปจากนี้ ชีวีมอบอุทิศให้ แด่องค์พระทรงชัย พุทธเจ้าผู้เหนือกาล รู้เช่นให้เห็นอยู่ ปัจจุบันทุกทวาร รักชอบโกรธเกลียดกัน ล้วนเป็นทุกข์ สุขระคน ลดละเลิกเห็นผิด ไม่น้อมนำมาปะปน มั่งมีหรือยากจน ถ้าเห็นโทษสุขเกษม ...............เด็กเมืองยศ........
วันที่ร้าง ห่างไป ใจแทบขาด ฝันที่วาด หวังไว้ มลายว่าง ทางที่ทอด ยาวลับ กลับเลือนลาง เคยถากถาง สร้างโลก กลับโศกตรม ไม่เคยคิด เลยนะ จะต้องจบ ไม่อาจลบ ออกไป จากใจขม ต้องหม่นหมอง เบือนหน้า น้ำตาระทม แล้วต้องข่ม ตาเมิน สะเทิ้นใจ เคยยืนหยัด ชื่นหวาน ร่วมสานฝัน เคยคู่กัน ขานรับ กับวันใหม่ เคยเป็นเพื่อน ปกป้อง ปวงผองภัย เคยห่วงใย ซึ่งกัน และกันมา เคนร่วมกัน บรรเลง บทเพลงแผ่ว แต่แล้วกลับ กลายแว่ว เป็นเพลงเหงา เพลงลาลับ ออดสำออย ยามคล้อยเงา เคยมีเรา กลับต้องอยู่ เพียงผู้เดียว ใครล่ะ ใคร ทำให้ ใจต้องหัก เราทั้งรัก ทั้งหวัง สุดรั้งเหนี่ยว ใจทั้งใจ มอบไว้ ให้เธอคนเดียว กลับไม่เหลียว มองกัน เธอปันใจ จะพักแล้ว เหนื่อยใจนัก จะพักแล้ว เสียงเพลงแว่ว เงียบลง จนหลงไหล อยากตัดพ้อ แต่ก็ ท้อทรวงใน เหนื่อยหัวใจ ยิ่งนัก จะพักแล้ว -(ม้าก้านกล้วย)-
วันที่ร้าง ห่างไป ใจแทบขาด ฝันที่วาด หวังไว้ มลายว่าง ทางที่ทอด ยาวลับ กลับเลือนลาง เคยถากถาง สร้างโลก กลับโศกตรม ไม่เคยคิด เลยนะ จะต้องจบ ไม่อาจลบ ออกไป จากใจขม ต้องหม่นหมอง เบือนหน้า น้ำตาระทม แล้วต้องข่ม ตาเมิน สะเทิ้นใจ เคยยืนหยัด ชื่นหวาน ร่วมสานฝัน เคยคู่กัน ขานรับ กับวันใหม่ เคยเป็นเพื่อน ปกป้อง ปวงผองภัย เคยห่วงใย ซึ่งกัน วันมีเรา เคยร่วมกัน บรรเลง บทเพลงแผ่ว แต่แล้วกลับ กลายแว่ว เป็นเพลงเหงา เพลงลาลับ ออดสำออย ยามคล้อยเงา เลิกร้างร้าว จำต้องอยู่ เพียงผู้เดียว ใครล่ะ ใคร ทำให้ ใจต้องหัก เราทั้งรัก ทั้งหวัง สุดรั้งเหนี่ยว ใจทั้งใจ มอบไว้ ให้เธอคนเดียว กลับไม่เหลียว มองกัน เธอปันใจ จะพักแล้ว เหนื่อยใจนัก จะพักแล้ว เสียงเพลงแว่ว เงียบลง จนหลงไหล อยากตัดพ้อ แต่ก็ ท้อทรวงใน เหนื่อยหัวใจ ยิ่งนัก จะพักแล้ว ------(ม้าก้านกล้วย)-------
แมงปอ เกาะหลังม้า พาบิน จะพาไป เที่ยวถิ่น นภากว้าง เคยบินเดี่ยว เรื่อยไป ใจอ้างว้าง อยากหาเพื่อน ชิดข้าง ร่วมทางเคียง แอบอยู่หลัง ม้ากำยำ ตัวล่ำใหญ่ พึงพอใจ ซ่อนไว้ ไม่ส่งเสียง เกาะแน่น เร่งพลัง หวังลำเลียง หวังแค่เพียง พาบินสูง เพื่อจูงใจ ม้าเจ้าอาจ ชอบใจ ที่ได้บิน ม้าเจ้าคง พอจินต์ คงรักใคร่ ม้าเจ้าคง เห็นค่า กว่าใครใคร ม้าเจ้าคง เต็มใจ ให้โฉบชม แมงปอเกาะ หลังม้า จะพาลอย แม้แรงน้อย รวมพลัง ที่สั่งสม กระพือปีก จนฉีกขาด บาดระบม ม้ายังก้ม หน้าเดิน เมินไม่มอง เหมือนรักเขา ข้างเดียว ข้าวเหนียวนึ่ง หมายไป ใจหนึ่ง ไม่พึงหมอง แอบรัก แอบหวัง ตั้งใจปอง เขาไม่มอง ชายตาบ้าง ยังไม่เคย ไม่รู้ตัว ด้วยซ้ำไป ว่าใครสน ไม่รู้สิ ใจจำนน คนเฉยเฉย ไม่รู้นะ เรารักแล้ว ก็รักเลย ไม่รู้จะ เอื้อนเอ่ย กระไรไป -(ม้าก้านกล้วย)-
จากวันแรกที่เราได้พบกัน ชีวิตฉันก็พลันเปลี่ยนแปลงไป เมื่อก่อนนั้นชีวิตฉันไม่มีใคร ในหัวใจฉันอ้างว้างแสนเดียวดาย อยากจะหาเพื่อนใจเป็นเพื่อนคุย ในหัวใจฉันมีเพียงแต่เธอ มาวันนี้ฉันมีเพียงแต่เธอ ไม่เคยคิดเปลี่ยนแปรจากเธอไป ฉันรักเธอคนเดียวด้วยหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจแทนที่เธอ
เมื่อเหม่อมอง ท้องฟ้า คราคืนค่ำ เคยดื่มด่ำ ท่ามกลาง ทางเวหา หมู่ดวงดาว สุกสกาว กลางนภา สาดส่องหล้า ประจำ ยามค่ำคืน คืนข้างแรม แสงดาว เฝ้าสาดส่อง ทาสีทอง โอบฟ้า นภาผืน สองเราเคย เคียงคู่ อยู่ราบรื่น เคยชมชื่น หมู่ดาว เคล้าสุขกัน แต่เวลา ที่หวนไป ไม่หันกลับ เธอลาลับ จากไกล ใจเปลี่ยนผัน สุดเหนี่ยวรั้ง หัวใจ ไว้ใกล้กัน สุดอัดอั้น ในอก ในหัวใจ จากไปแล้ว คืนวัน ที่ผันผ่าน เพียงไม่นาน สุดเศร้า จะหาไหน จะหวนคืน คงมิอาจ จะเป็นไป คงเป็นได้ ดั่งเช่นคราว ดาวละฟ้า
***เธอไม่ใช่ คนเดิมคนดีที่รู้จัก เธอไม่ใช่ คนรักที่เคยเสน่หา เธอไม่ใช่ คนที่รู้ใจแค่มองตา เธอไม่ใช่ คนมีเวลาให้ฉันอีกต่อไป ***ก็เพราะเธอไม่ซื่อสัตย์ กับความรัก ก็เพราะเธอ ได้รู้จักใครคนใหม่ ก็เพราะเธอ แอบไปเผลอมีใจ ก็เพราะเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเคย ***ฉันไม่ดีที่ไว้ใจเธอมากเกินไป ฉันไม่ดีที่เก็บทุกข์ไว้ในใจไม่เปิดเผย ฉันไม่ดีที่แม้เธอทำท่าทีที่เฉยเมย ฉันไม่ดีที่ไม่เอ่ยความขับข้อง ของหัวใจ ***ทุ่มเทใจให้เธอตลอดมา ไม่แม้จะชายตาแลใครคนไหนไหน สิ่งที่เธอคืนให้ช่างสาแก่ใจ กับคำพูดผลักใส เราเลิกกัน ***เธอไม่แคร์ใจฉันเลยสักนิด เธอไม่คิดถึงวันเคยวาดฝัน ลืมแล้วหรือสัญญาที่ให้กัน จะรักมั่นต่อฉันเพียงผู้เดียว ***ฉันวันนี้ เป็นอย่างที่เธอเห็นอยู่ เธอรับรู้แต่ไม่เคยจะแลเหลียว มีน้ำตาเป็นเพื่อนอย่างเปล่าเปลี่ยว เพียงผู้เดียวกับความเหงาโดยลำพัง...
ขอไม่รับ ได้ไหม คำว่าเพื่อนที่เธอ จะให้ นับจากนี้ ขอบเขตของฉัน ได้แค่เพื่อนกัน คงไม่ดี ไม่อยากรักษา ทุกความผูกพันที่มีระหว่างเรา ดูเธอเห็นแก่ความอาทร จึงอยากคงไว้ เพียงสักบทตอน ของวันเก่า แต่สำหรับฉัน ในวันที่รักมันจางเบา ไม่อยากทนเห็นแม้เพียงภาพเงา ของวานวัน ขอไม่รู้ สึก จะได้ไหม กลัวต่อไป เธอจะยังค้างในใจฉัน กลัวพรุ่งนี้ จะเป็นฝันร้าย ทำลายกัน ที่แม้แต่การเลิกพร่ำรำพัน ฉันยังกลัวต้องต่อสู้กับมัน...จนขาดใจ
กาลเวลาล่วงเลยผ่านพ้น ใครบางคนที่เคยหม่นหมอง ลองนึกใคร่ครวญและไตร่ตรอง ว่าที่หม่นหมองนั้นเป็นเพราะอะไร มีประโยชน์อะไรไหมที่เป็นอย่างนี้ เพราะลองดูกี่ที กี่ที ก็ยังไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น ทำตัวเป็นคนล้มแล้วยังไม่กล้ายืนขึ้น สักวันหนึ่งเขากลับมาก็คงจะบอกว่าดีแล้วที่ฉันจากไป ลองทำตัวเองเสียใหม่ดีกว่าไหม อย่ารอให้ใครยื่นมือมาดึงขึ้น จงลุกยืนด้วยตัวคุณที่เป็นคุณ แล้วประกาศว่าฉันอยู่ได้โดยไม่มีเธอ จงนำบทเรียนที่ได้รับ กลับมาเป็นครูไว้คอยสั่งสอน ให้ต่อไปในทุก ๆ ตอน ฉันมีสิ่งที่สอนแล้วว่ามันเป็นอย่างไร
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
