เมื่อเจอหน้าเหมือนชะตาฟ้าลิขิต ให้ชีวิตฉันพบเธอเพ้อหลงใหล ผิดกับเธอไม่เผลอแม้แค่เศษใจ แล้วเมื่อไหร่รักจะสมอารมณ์ปอง
ฤดูกาลผันผ่านเปลี่ยนแปลงไป ฟ้าอาจใสหรือหม่นหมองในบางครั้ง ชีวิตเรายังก้าวเดินในแต่ละวัน บนทางฝันที่ผกผันดั่งฤดู ฤดูร้อน...ร้อนแรงดังไฟผลาญ ทรมาน เหมือนหมดแรง หมดความหวัง แม้จะเอื้ยมมือคว้าสุดกำลัง มิอาจรั้งความสุขแท้มาใกล้ตัว พอถึงคราวฤดูฝน เปรียบดั่งคนหลงทางฝัน น้ำตาฟ้าโปรยลงมาเป็นเพื่อนกัน ให้หัวใจเปียกปอนนั้นได้ชาชิน ฤดูหนาวผ่านมาอีกคราหนึ่ง บทเพลงซึ้งฉุดใจให้หวนหา ความคิดถึงก่อตัวขึ้นเต็มอุรา ลมพัดมาสะกิดซ้ำให้ช้ำใจ อยากจะหยุดทุกความเศร้าไว้ตรงนี้ พักทุกสิ่งที่มีให้แค่นั้น อยากจะเปิดหัวใจที่ปิดกั้น ต่อเติมฝันที่ขาดหายให้คืนมา
โปรดอย่ากล่าวหา ว่าฉันไม่มีหัวใจ หากฉันจะจากเธอไปในวันนี้ ขอบคุณ สำหรับความรู้สึกดีดี และเวลาดีดี ที่เธอไม่เคยให้ใคร ฉันคงไม่อาจเป็นมากกว่านี้ ขอโทษนะ ถ้าบางที อาจทำให้เธอร้องไห้ อยากให้รู้ ฉันเป็นคนธรรมดา ธรรมดา ย่อมมีหัวใจ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... หัวใจ...ถึงไม่เคยมีเธอ
สุบรรณสำแดงฤทธิ์ ให้มืดมิดปิดอัมพร ร่อนลงตรงบัญชร จรสู่น้องแก้วกากี งามเอ๋ยงามยิ่งนัก พิศนงลักษ์มารศรี คิ้วคางพ่างอินทรีย์ นวลพี่นี้มีใครเทียม ตรงเข้าบรรจงกอด เจ้าเพ้อพรอดกับอกเรียม ชายตาชะม้ายเหนียม แฝงอุธัจจ์เจ้าเอียงอาย ยามใกล้เจ้ากากี กลิ่นเจ้านี้ชื่นมิคลาย แนบชิดสนิทกาย พาหายลับกับเมฆา โบยบินมาถึงถิ่น นำยุพินสู่พารา ฉิมพลีพิมานฟ้า เหนือต้นหว้าป่าหิมพานต์ โอบอุ้มเข้าสู่ห้อง วิมานทองแก้วประพาฬ แล้วจึงวางนงคราญ บนเตียงทองผ่องอำไพ ครุฑหนุ่มเฝ้ามองพิศ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งหลงใหล โอ้เอ๋ยเจ้าทรามวัย งามจับใจพี่เสียจริง พญานกแนบชิดใกล้ แต่หัวใจยังประวิง เทวทัตลำบากจริง เพราะเราชิงตัวนางมา กากีชะม้ายเนตร กลิ่นเยาวเรศชื่นนาสา อวลกลิ่นสุคนธา บังสองตาเสียมืดมน ความรักหนอความรัก กลับดลชักจ้าวเวหน ทรยศสิ้นเพื่อนตน ลืมซึ่งผลที่ตามมา ภายหลังเจ้าคนธรรพ์ แฝงตัวมันแอบเข้าหา ลักลอบกับกัลยา แก้วโสภานังกากี ครุฑโกรธจนสิ้นคิด ด่าวิปริตน่าบัดสี ไสหัวไปเสียที กลับไปที่ๆมึงม
มีคำว่ารักเขียนไว้ ด้านในปกหนังสือที่เธอส่งมา หนังสือเล่มใหญ่...ไม่รู้กี่ร้อยหน้า เธอบอกว่าส่งมา..ให้คนในใจ ไม่รู้เธอจะโกรธฉันหรือเปล่านะ ถ้ารู้ว่า...ฉันยังอ่านไปไม่ถึงไหน อ่านทุกวัน...อ่านทั้งวัน...ได้ไม่เท่าไร วนเวียนอ่านแต่ปกด้านใน... ตรงที่ลายมือเธอเขียนไว้...ว่า.." รักเธอ " ^-^' ...แห่ะ
ท้องฟ้ามีเมฆน้อย อ้อยอิ่งลอยคอยเป็นเพื่อน ทิวาไม่คลาเคลื่อน ราตรีเลื่อนไม่จากไป ฟ้ากลับไม่เห็นค่า ที่เมฆาเป็นคู่ใจ พิโรธคะอึงไป ฟ้าแล่บไปมืดครึ้มพลัน ฟ้าโกรธพิโรธขึ้ง เมฆก็บึ้งตึงเหมือนกัน น้ำตาเมฆานั้น หลั่งเป็นฝนหล่นสู่ดิน เมฆามาตีจาก ฟ้ากลับอยากอาวรณ์ถวิล หัวใจที่โผผิน ฤาจะบินกลับมาคืน ฟ้ากลายเป็นสีเทา เพราะว่าเหงาสุดจะฝืน รู้ผิดจึงขมขื่น รักไม่คืนมาดังเดิม ขอโทษโปรดอภัย ทุกข์ทั้งใจอย่าซ้ำเติม ให้ร้าวมากกว่าเดิม ขอเริ่มใหม่นะคนดี บางคราชีวิตคน ก็สับสนเป็นเช่นนี้ บางคราก็ควรที่ จะมีโกรธขึ้งใส่กัน ควรจะถนอมใจ สัมพันธ์ไว้อย่าแปรผัน ก็เหมือนลิ้นกับฟัน สองฝ่ายนั้นจงให้อภัย
ความลับ...ได้ยินว่ามักเป็นสีดำ ความรัก...จำได้ว่าเป็นสีชมพู ความลับ...ต้องกระซิบข้างข้างหู ความรัก...อาจรับรู้ได้ด้วยหัวใจ ความลับ...ต้องมีการวางแผน ความรัก...จะกี่หมื่นแสนก็ยังยิ่งใหญ่ ความลับ...ถ้าบอกจะไม่ลับอีกต่อไป ความรัก...ได้ฟังเมื่อไหร่ก็ยังคงงดงาม ความลับ...ฟังแล้วอาจสงสัย ความรัก...มักไม่ต้องมีคำถาม ความลับ...ต้องเก็บให้ดีคือคำนิยาม ความรัก...อาจไม่ต้องให้คำจำกัดความมาปะปน ความลับ...จะไม่บอกให้ใครรู้ ความรัก...อยากให้ได้ฟังอยู่...ก็สุขล้น ความลับ...เข้าไปมากจะวกวน ความรัก...แค่อยู่ในใจใครสักคน...ก็เพียงพอ.
ริมหน้าต่าง... หญิงสาวผู้เดียวดายนั่งมองออกไปข้างนอก เบื้องหน้าคือถนนสายเปลี่ยวที่ไร้ผู้คนสัญจร มานานแสนนาน..... ดูเหมือนเธอกำลังรอคอยการกลับมาของใครบางคน คนที่เธอไม่อาจรับรู้ได้เลยว่า... อีกนานแค่ไหนเขาจะกลับมา หรือไม่เขาก็อาจจะไม่กลับมาเลย ถึงเธอ..หญิงสาวที่กำลังรอคอย ....เหนื่อยไหมกับการรอคอย เหนื่อยไหมกับการจมอยู่กับร่องรอยของความเศร้า เหนื่อยไหมที่ต้องทนปวดร้าว กับหัวใจที่แข็งกร้าวของใครบางคน ....หลับตาลงสักพัก นึกถึงภาพความรักที่เคยเก็บเอาไว้ นึกถึงความสุขที่เคยมีในหัวใจ รวบรวมมันแล้วส่งไปให้คนไกลกัน .....ลืมตาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ถนนสายเปลี่ยวร้างจะกลายเป็นทุ่งหญ้า มองเห็นแสงเรืองรองที่ขอบฟ้า หยดน้ำตาที่เคยมีจะแห้งหายไป .....สักวันเขาคงกลับมา นั่งมองขอบฟ้า...บนทุ่งหญ้ากว้าง สานต่อความรักที่เคยลาร้าง และไม่ปล่อยให้เธออ้างว้างอีกต่อไป ** จริงๆแล้วเขียนให้ตัวเอง หลังจากที่ ทางสายเปลี่ยวกลายมาเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สวยงาม ขอบคุณแมลงปอตัวน้อยที่บินวนไปมา และอยู่เป็นเพื่อนมาแสนนาน ยังหวังว่าสักวันเขาจะกลับมา
เดินทางเปลี่ยวเดียวดายไม่มีเพื่อน ก็ไม่เหมือนไร้คู่มาสู่สม ทางเถื่อนถ้ำพรรณไม้พอได้ชม เปลี่ยวอารมณ์โดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวใจ หนาวลมพัดพอสมจะห่มเสื้อ แต่หนาวเนื้อไร้คู่ชิดพิสมัย หนาวน้ำค้างหนาวยิ่งจะผิงไฟ แต่หนาวใจไม่คลายหนาวร้าวระบม ...........เด็กเมืองยศ.........
หากเธอไม่เก็บเอาไว้ให้เนิ่นนาน ฉันอาจจะร้าวร้านน้อยกว่านี้ หากเธอไม่ปิดบังความเป็นไปต่าง ๆ ที่มี ว่าฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่ เธอคิดจะเดินร่วมทาง แค่บอกความจริงที่เป็นไปก็เท่านั้น ว่าฉันไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับใคร ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันมีค่าแค่บางช่วงเวลาที่หัวใจ เธออ้างว้าง ฉันเป็นได้แค่ เงาลาง-ลาง ในความรักที่เหินห่างของเธอ
ไม่ได้ยิ้มให้เธอตอนจากมา และเธอคงไม่ได้ยินคำร่ำลาจากฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างเก็บอยู่ในใจเป็นร้อยเป็นพัน มากมายเกินกว่าฉันจะทำให้เธอเข้าใจ มันยากเย็น ถ้าจะทำให้เธอรู้ ให้เธอหรือใคร-ใคร มองดูว่าฉันหวั่นไหว มันคงผิดในสายตาเธอ หรือใคร-ใคร ถ้าจะแสดงความอ่อนแอออกไปอย่างที่ใจฉันต้องการ คงทำได้แค่ให้หัวใจแอบเรียกร้อง... ทำได้แค่มองและกอบเก็บภาพเธอเอาไว้ ทำให้เธอรู้ว่า ฉันยังเป็นคนที่เข้มแข็งและเพื่อนรักที่เธอไว้ใจ ทั้งที่จริงอยากโอบกอดเธอเอาไว้...อยากบอกว่า... เพื่อนที่เธอรักเสมอมา..จะยังรักเธอเสมอไป แม้ว่าจุดหมายที่อยู่ข้างใน...หัวใจเธอจะไม่ได้ยิน
--ใช่ว่าไม่รัก..ที่จากมา เพียงแต่ไม่อยากเห็นเธอเสียน้ำตา..ร้องไห้ และความรู้สึกที่แท้จริงเธอรักใคร คงไม่ใช่ฉันใช่ไหม..คนดี --ใช่ว่าไม่รัก..ที่จากมา และฝืนใจที่ต้องเอ่ยลาเธออย่างนี้ ขอโทษนะ..ที่ไม่อาจทำให้เธอเข้าใจเหตุผลที่ฉันมี ได้แต่หวังว่า..เธอจะเข้าใจในความหวังดี และให้อภัยใครคนนี้..สักวัน
ดวงจันทร์จ๋า...ทำไมอยู่ดวงเดียว ไม่ปล่าวเปลี่ยวหัวใจหรืออย่างไร มาอยู่เป็นเพื่อนกับฉันเอาไหม ฉันเองก็เหงาใจเพราะไม่มีใครเหมือนกัน เขาคนนั้นของฉันก็คล้ายกับดวงอาทิตย์ของเธอ ตรงที่พบเจอกันทุกวันไม่ห่างหัน แต่กลับไม่รักเดียวให้แก่กัน และแบ่งปันใจให้คนอื่นไป ดวงอาทิตย์ส่องแสงให้ทุกคน ทำให้พ้นจากความมืดทั่วถึงไว้ ไม่ได้สาดส่องแสงแค่เพียงใคร ก็ต้องทำใจช่วยไม่ได้...ใช่มั้ยดวงจันทร์
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
