คิดถึง คิดถึงนวลนาง ครั้งเคยเคียงข้าง ไม่ห่างไปไหน ได้อยู่เคลียคลอ ฉันก็พอใจ อิงแอบชิดใกล้ รับใช้คนดี เหนื่อยไหมยามเหงา อยากถามนงเยาว์ ที่รักของพี่ นอนดึกอยู่ใหม ห่างไกลเช่นนี้ อยากให้ชีวี ใส่ใจดูแล เคยโทรศัพท์ โทรไปไม่รับ ฉันโกรธรู้ใหม เธอบอกขอโทษ อย่าโกรธทรายวัย ไม่ได้เอาไป ทิ้งไว้ที่บ้าน อดีตวันวาน ผ่านไปไม่นาน ฉันยังจำได้ ทำงานด้วยกัน เราแสนสุขใจ อุปสรรคใดใด ต้องช่วยฝ่าฟัน ฟังเพลงที่ชอบ ที่เราเคยมอบ เคยฟังด้วยกัน สรวลเสเฮฮา พูดจาสุขสันต์ เริงร่าทุกวัน ช่างแสนสุขใจ เคยเที่ยวด้วยกัน เชื่อใหมวันนั้น ไม่เคยลืมเลือน ถ่ายรูปร่วมกัน ภาพนั้นย้ำเตือน ผ่านไปหลายเดือน ยังจำติดตา ยังจำได้ใหม เธอซื้ออะไร มอบให้พี่ยา พิณไม้สีทอง เรืองรองงามตา ยิ้มรับเริงร่า ยิ่งกว่าเงินทอง พิณพิสวาศ ช่างแปลกประหลาด เล่นให้เธอฟัง เปิดโทรศัพท์ เครื่องรับเสียงดัง ดีดไพเราะจัง เสียงพิณออนไลน์ ฉันคิดถึงเธอ อยากโทรหาเธอ ขอโทรได้ใหม อยากฟังเสียงหวาน ซาบซ่านฟทัย ทุกลมหายใจ ฉันมีแต่เธอ เธออยู่ที่ไหน โปรดรู้ว่าใคร เขารักเสมอ แต่ค่ำยันเช้า ฉันเฝ้าแต่เพ้อ อยากพบอยากเจอ แต่เธอคนดี กลับมาหาฉัน เหมือนเช่นวานวัน อย่าหลบหลีกลี้ จะเลี้ยงรับขวัญ รักมั่นกว่านี้ เห็นแก่ชีวี พี่....ศรี
ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด แต่รู้ดีวีนนี้ฉันมีสิทธิได้แค่ไหน อย่ากลัวไปเลยฉันไม่ชอบแย่งคนรักใคร วันนี้ฉันมีทางเดินของหัวใจที่ฉันมี ขอโทษหากทำให้ร้าวราน ฉันไม่ได้ต้องการทำร้ายใครที่นี่ ที่ฉันเข้ามาก็แค่ความรู้สึกที่ดี มิตรภาพตอนนี้แค่เพียงคนรู้จักกัน ห่วงใยอยู่ในความห่าง ระหว่างเราไม่มีอะไรให้ฝัน ขอให้เธอเชื่อใจฉันไม่ทำร้ายหัวใจกัน เธอกับเขาจะมีความสุขอยู่อย่างนั้นตลอดไป หากฉันจะก้าวข้ามความผูกพัน คงไม่ปล่อยคืนวันเหล่านั้นให้หวั่นไหว ฉันคงแย่งมาในเวลาที่ยังไม่มีใคร แต่ฉันรู้เพราะไม่มีสิ่งใดจะแย่งมา เขากับเธอก็เหมาะสมกันดี ฉันอยู่ตรงนี้ก็อาจมีบ้างความเหว่ว้า และฉันไม่ต้องการทำร้ายใครที่ฉันศรัทธา ได้โปรดเชื่อเถอะว่าทุกอย่างมันจบด้วยดี วันนี้ฉันมีทางเดินชีวิตของฉัน สำหรับทุกความผูกพันมันจบแล้วที่นี่ สิ่งที่ยังเหลือคือมิตรภาพที่แสนดี แต่ในฐานะที่มีคือพี่กับน้องเท่านั้น สิ่งที่ฉันต้องการวันนี้ คือการที่เรารู้จักมักจี่และดีต่อกันเท่านั้น ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตรักนิรันดร์ วันนี้สำหรับฉันก็มีความสุขเพียงพอแล้ว
วังน้ำเขียว ที่รัก ฉันจะพัก ริมทางใจให้สมหวัง เห็นแดดส่อง คิดหวนก่อนเมื่อครั้ง สองเรายัง สดชื่น ดูรื่นรมย์ วังน้ำเขียว เขียวชื่น ชื่นดวงจิต งามดวงพิศ พิศสมัย ใจสุขสม แสงสีทอง ยามเช้า เฝ้าชื่นชม งามภิรมย์ เลิศยิ่ง วังเวียงทอง เบญจมาศดอกใหญ่ เหลืองอะร่าม ทอความงาม งามพิศพริ้ง ชวนฉลอง เพราะงาม อะร่าม กับหมอก ชวนมอง ถิ่นแดนทอง วังน้ำใจ เมืองย่าโม วังน้ำเขียว เหลี่ยวหลัง ครั้งสดชื่น ช่างดูรื่น รื่นรมย์ สุโข เมื่อครั้งนั้น มีหลานแม่ย่าโม เป็นคนโชว์ ความงาม วังเวียงทอง นางก็พา เราชม เขาแพงม้า จึงแกล้งว่า ศรใจ มัดเราสอง นางเอ๋ยบอก ว่าอย่าแกล้งให้ใจมอง แล้วก็ต้อง ระทมเมื่อจากลา แล้วจึงเดิน ชมกระทิง ทิ้งความเศร้า เมื่อครั้งเรา นั่งเล่น อย่างหรรษา ดูผีเสื้อ สวนองุ่น งามอุรา จึงแกล้งว่า สงสารใจเมื่อไม่มีเธอ มาแอบเศร้า เฝ้ามองตะวันตก ใจเราหก ผาเก็บตะวัน ให้ใจเม่อ เมื่อเธอฝาก รอยรัก ปักษ์ใจเจอ หรือว่าเธอ ตกผาไปกับตะวัน พอตอนเช้า เข้าชมสวนองุ่น แดดอุ่นๆ กระทบผล จนใจฝัน เห็นแสงทอง ส่องรักผูกสัมพันธ์ แต่กะนั้น ก็ไร้ผลเพราะขาดเธอ ++++++ว่างๆ ไปวังน้ำเขียวกันนะครับ++++++++
แล้ววันคืน ก้อผ่านไป ใจยังเหงา โอ้ตัวเรา ยังคงติด ยังคิดถึง นึกน้อยใจ ก้อเพราะเจ้า ไม่คำนึง ยิ่งนึกถึง ก้อน้อยใจ ไปทุกที แล้วก้อมี สาวคนใหม่ ผ่านเข้ามา ชุบชีวา ที่หม่นหมอง ให้มีศรี ด้วยอารมณ์ เปลี่ยวเศร้าเหงา กลับเริ่มดี เหมือนว่ามี มือให้จับ รีบรับพลัน มิทันได้ ตรองใจดู ให้รู้ก่อน เพราะรีบร้อน ไม่ไคร่ดู ลู่ทางฝัน ทั้งที่จิต คิดถึงน้อง อยู่เหมือนกัน ยังดื้อรั้น จะมีรัก ไม่พักใจ จึงต้องกลับ มาทบทวน หวนคิดดู คนที่คบ ทุกวันอยู่ มันมิใช่ ต้องจำจาก เลิกร้างห่าง หมางกันไป จากนี้ไป ต้องพักใจ อีกเป็นปี จึงขอโทษ และขอบคุณ ที่มารัก สุดท้ายหาก ทำผิดไป ให้หมองศรี ต้องขอโทษ มาจากใจ อภัยที และจากนี้ จะรักใคร ต้องไคร่ครวญ ...... เอ๊ะอยู่ไป ทำไมใจ ก้อยังเหงา หน้าคนเก่า ลอยเข้ามา ในดวงจิต ว่าจะตัด ใจจำจาก ให้ห่างทิศ แต่ยังติด กดเบอร์โทร ไปหาเธอ โอ้น้องสาว ก้อน่ารัก ที่ไม่โกรธ เธอไม่โทษ ในทุกสิ่ง ที่พลั้งเผลอ ด้วยอารมณ์ วันสะรุ่น วัยละเมอ....... (จริงๆ ก้อ สามสิบก่าแระ -..-) น้องจ๋าเธอ ไม่โกรธเรา เข้าใจดี แล้วยังเง้ พี่จะตัด เจ้าได้ง้าย ในดวงใจ ยิ่งมีเจ้า มาแทนที่ หลับตาลง ก้อเห็นหน้า น้องแสนดี โทรไม่เจอ น้องคนดี พี่แต่งกลอน (งุยๆๆๆๆ......^^) ว่าจะตัด ใจจากเจ้า ไม่เฝ้าคิด แล้วไยจิต ของเรานั้น มันยังหลอน หรือว่านี่ มันครือรัก ที่เว้าวอน จึงแต่งกลอน ให้กับน้อง มาจากใจ จะเป็นรัก หรือผิดหวัง เหมือนดั่ง
สายไปไหมหาก ใจสำนึก จากวันนั้นจวบวันนี้หลายปีผ่าน แววตาที่ร้าวรานช้ำหม่นหมอง ภาพเธอนั่งก้มหน้าน้ำตานอง คำขอร้องอย่าไปไม่ใยดี เลือกทางเดินเส้นใหม่สดใสกว่า สุขอุรากระหยิ่มใจเขาใหม่นี่ เกลียดคนที่จงรักและภักดี เหยียบขยี้หัวใจไร้การุณย์ คำร้องขออย่าจากฉันนั้นแสนเบื่อ รำคาญอยู่ทุกเมื่อเธอเกื้อหนุน ปล่อยฉันไปเถิดหนอขอร้องคุณ ลืมอกอุ่นอิงแอบแนบชิดใจ รอยยิ้มเยาะเย้ยหยันฉันสรรค์สร้าง เธออ้างว้างต่างจากฉันสดใส คำร้องร้องกลับกลายเป็นร่ำไร น้ำตาเธอรินไหลดั่งธารา มาบัดนี้เขาคนนั้นทิ้งฉันแล้ว ไม่มีแววสดใสบนใบหน้า จมอยู่ในห้วงเหวแห่งน้ำตา อนิจจานี่หรือคือร้าวราน ใช่ต้องการการอภัยในครานี้ แต่อยากบอกคนดีถึงที่ผ่าน ขอโทษนะที่ทำช้ำดวงมาน อย่าสงสารเลยหนอขอซ้ำเติม หากท่านอ่านแล้วกรุณาแสดงความรู้สึกที่แท้จริงต่อกลอนด้วย ดิฉันต้องการข้อมูลจริงๆจากกลอนบทนี้ ขอบคุณค่ะ นี่เป็นเรื่องจริงจะให้เจ้าตัวเขาได้รับรู้ความรู้สึกของคนอื่นต่อพฤติกรรมนั้น
...6 พฤศจิกายน ยังหม่นเศร้า วันเกิด คนรักเก่า เฝ้าไขว้เขว ทุกปีเราพบหน้าได้ฮาเฮ สุดหว้าเหว่..ปีนี ไม่มีใคร ... เธอฉลอง..คลอเคล้ากับเขานั่น ขณะที่ตัวฉันนั้นร่ำไห้ ยังเจ็บปวดร้าวทั่วทั้งหัวใจ คิดหวั่นไหว ผิดหวัง อยู่ทั้งคืน ... สิ่งที่ฉันทำได้ ในตอนนี้ ส่งวจี ถ้อยคำ ช้ำสุดฝืน เอสเอ็มเอส ให้เธอเพ้อกล้ำกลืน "จงมีสุขสดชื่นรักยืนยาว" ... คลิกมือถือ มือสั่น ขวัญผวา พาลน้ำตาจะไหลให้เหน็บหนาว ส่งถ้อยคำ..น้ำใส ล่วงไหลพราว เจ็บปวดร้าว..ใครเล่า จะเข้าใจ ... วันเกิด คนรักเก่า ที่เศร้าโศก วันที่ 6 พฤศจิกา พาหม่นไหม้ ฉันงี่เง่า แบบนี้ ที่เป็นไป หลงเยื่อใย..เก่าเก่า..ที่เค้าเมิน..
เมื่อก่อนเคบใช้นามปากกา ลมหนาว...ใบไม้ผลิ ครับ แต่ไม่ได้เล่นนานแล้วเลยจำ พาสเวิร์ดไม่ได้ครับ วันนี้ขอเอากลอนเก่าๆของนามปากกาเดิมมาโพสให้ชมอีกครั้งครับ ติชมได้น่ะครับ ควรจะแก้ไขตรงไหนบอกได้ครับ อาจพิมผิดพิมถูกบ้างเพราะตอนนั้นยังเรียนอยู่ พิมไม่ค่อยเก่งครับ ขอโทษด้วยนะครับ ...ที่รัก... รู้อะไรไหม ว่าฉันรักเธอหมดทั้งหัวใจ รักเธอหมดหัวใจจริงๆ ...ที่รัก... ขอบคุณที่เธอรักฉัน ขอบคุณที่เหนื่อยเราก็ยังจับมือกัน ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันเดินเดียวดาย ลมหนาว...ใบไม้ผลิ จาก : http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem104926.html
ฉันขอโทษ...ที่รบกวนเธอบ่อยเกินไป ฉันขอโทษที่ดึงเธอเอาไว้เหมือนคนของฉัน ทั้งที่แท้จริงแล้ว...เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน และอย่าลืม...ฝากขอโทษเธอคนนั้น ...เจ้าของหัวใจ อาจจะเคยบอกรักใครมาหลายครั้ง แต่ก็รู้ตัวว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ จึงเฝ้ารออยู่อย่างนี้เรื่อยไป เมื่อไหร่นะ จะมีคนของใจ... เป็นของตัวเอง...สักที อาจจะเคยกอดใครมาหลายหน ก็ไม่เห็นมีใครสักคนที่กอดแล้ว ...จะอบอุ่นอย่างนี้ แต่ให้ยืมของของคนอื่นกอดบ่อย-บ่อยก็ไม่ดี งั้นช่วยฉันคิดที...จะให้ทำไง อยากมีใครสักคนเป็นของตัวเองบ้าง ขืนมัวแต่รอวันเธอว่าง...คงไม่ไหว อยากเจอใครบางคนที่เขาเต็มอกเต็มใจ และพร้อมจะรักฉันตลอดไป...ก็เท่านั้นเอง
~ โคลงกลบท พันธวีสติการ ~ ขอรัก ~ ( โคลงกลบท ๒ ) ~ ขอรักมาใส่ไว้ ในโคลง เพียงค่อยคิดความโยง อย่างช้อย เคียงคอยติดตามโจง จิตฉลัก ภักดิ์ว่าใจใฝ่ร้อย รจน์ด้วยคิดถึง โคลงกลบท พันธวีสติการ มีลักษณะเป็นกระทู้ ๕ แนว อ่านแนวดิ่ง ได้แบบกลอน ( สังเกตสีตัวอักษร ) มีสัมผัสสระในและสัมผัสสระเชื่อมเป็นกลบังคับ ขอ รัก มา ใส่ ไว้ ในโคลง เพียง ค่อย คิด ความ โยง อย่างช้อย เคียง คอย ติด ตาม โจง จิตฉลัก ภักดิ์ ว่า ใจ ใฝ่ ร้อย รจน์ด้วยคิดถึง ขอเพียงเคียงภักดิ์ ( เพียง-เคียง, ภักดิ์/รัก ) รักค่อยคอยว่า ( ค่อย-คอย, ว่า/มา ) มาคิดติดใจ ( คิด-ติด, ใจ/ใส่ ) ใส่ความตามใฝ่ ( ความ-ตาม, ใฝ่/ไว้ ) ไว้โยงโจงร้อย ( โยง-โจง ) คุณยาแก้ปวด หาก กาย ชิม มั่ว ครั้น.........คงเซ็ง เรา หวั่น เบียร์ จะ เล็ง.........ต่อแก้ว เมา พลัน ละเหี่ย ขณะ เง็ง.......งงโง่ หาย ทิ่ม หัว ปั่น แล้ว......บ่นบ้าสุดซอยฯ คุณเฌอมาลย์ หมาย สมัคร เพียร มั่น ด้วย สัญญา ใจ แน่ ภักดิ์ ตรึง ตรา มั่นไว้ ใย แปร รัก จึง ลา ไหวหวั่น รัก เปลี่ยน พลัน ม้วย ได้ หม่นไหม้ตรอมตรม คุณเพียงพลิ้ว ฝาก ใย รัก เกี่ยว ให้ ผูกพัน ลม สวาท ทอ ทรวง ขวัญ แอบยิ้ม ห่ม พาด ก่อ ดวง ฝั
พี่รักน้องคนดีสุดที่รัก คิดถึงนักคนดีมิมีเหงา คิดถึงมากรักมากยากจะเดา เพราะสองเรารักอยู่มิรู้ลา บอกจะอยู่กับพี่ไม่มีอื่น ใจพี่ชื่นด้วยรักเป็นหนักหนา พอพี่ห่างไปไกลสุดสายตา เจ้าก็มาเปลี่ยนไปให้ใครครอง หรือเขาหนุ่มทุ่มทองมากองให้ จึงแบ่งใจเนื้อเย็นออกเป็นสอง ตำแหน่งพี่ร่อแร่แค่สำรอง น้ำตานองตอนแก่แย่แล้วเรา หัวอกพี่ก่องกิกต้องพลิกผัน พี่ต้องกลั้นน้ำตาพาใจเหงา ความเจ็บช้ำน้ำใจไม่บางเบา แก่แล้วเราขอโทษอย่าโกรธเลย
คงไม่มีโอกาสพูดทุก-ทุกคำที่คิด เพราะไม่รู้ว่าฉันมีสิทธิ์แค่ไหน กลัวว่า...บางคำที่พูดออกไป จะเป็นสิ่งทำให้...เธอร้างลา ก็เลยพูดได้เพียงบางคำ และไม่อยากตอกย้ำ........ เพราะยังกลัว-กลัว กล้า-กล้า ขอโทษนะ...ถ้าฉันจะสับสนบ้างในบางเวลา ขอเธออย่าถือสา หรือ ใส่ใจ หากฉันมีโอกาสพูดทุก-ทุกคำที่คิด ไม่รู้ว่าจะเป็นการทำให้เธอเข้าใจผิดหรือไม่ แต่ยังยืนยัน...นะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไร เธอ ก็คือ หนึ่งเดียวในใจ... ที่ฉันรักและห่วงใย...เสมอมา
ขอโทษนะ...ที่จำเป็นต้องบอกออกไป ว่าหัวใจยังไม่คิดจะเริ่มต้น ไม่อยากผูกมัดตัวเองไว้...กับใครหนึ่งคน ตอนนี้เลยยังไม่สน...ว่าจะมีคนเข้ามา ขอบคุณนะคะ...สำหรับความหวังดี และกรุณาหยิบยื่นเอาไมตรี...มามอบให้ ...ยินดีน้อมรับด้วยความเต็มใจ แต่โปรดอย่าสงสัย...ว่าทำไม... ........ไม่ได้กลับคืน........ ตอนนี้ยังอยากให้หัวใจได้หยุดพัก โดยเฉพาะเรื่องความรัก...ที่เคยต้องขมขื่น ไม่อยากให้ความเจ็บช้ำกล้ำกลืน กลับเข้ามาเป็นฝันร้ายยามตื่น... ....เหมือนที่ผ่านมา........
...ฉันทำผิดมากเลยใช่ไหม ที่แอบเก็บเธอไว้ในหัวใจตั้งแต่ต้น ความรู้สึกดี - ดี ของใครอีกหนึ่งคน มันทำให้เธอสับสน...มากหรือไง ...ก็แค่ยอมรับในความแตกต่าง ส่งเสียงมาตามสายบ้าง...ในวันที่ร้าวไหว หรืแค่นี้...มันรบกวนเธอเกินไป ขอโทษนะหัวใจ...ที่ต้องเจ็บอีกครา ...มีคนรักเธอคงจะไม่ชอบ เพราะกลัวจะถูกล้อมกรอบด้วยความห่วงหา อยู่ - อยู่ก็หายไป...ไม่มีแม้แต่ ...คำลา ปล่อยให้คนที่รักเธอต้องเสียน้ำตา...อยู่ลำพัง ...ฉันทำผิดมากนักเหรอ? ที่ดึงเอาเธอมาเป็นส่วนหนึ่งของความคาดหวัง ผิดใช่ไหม...ที่หัวใจรักใครอย่างจริงจัง งั้น...ช่วยจำไว้นะ....ว่าทีหลัง.... ....อย่าทำแบบนี้กับใคร.....
ใจเหม่อลอยคอยสาวเข้ามาอ่าน นานแสนนานผ่านไปพี่ใจแป้ว ไม่เข้ามาเม้นท์เลยเฉยอีกแล้ว ใยน้องแก้วเนื้อเย็นช่างเป็นไป เคยขอโทษหลายครั้งยังไม่สน ให้พี่ทนทานแห้วแล้วใช่ไหม ไม่ผ่านมาแถวนี้บ้างหรือไร พี่ทำใจไว้แล้วนะแก้วตา เข้าใจแล้วคำว่ารักหากชังกัน เหมือนฟ้ากั้นมองไปไกลสุดฟ้า พี่รอน้องคนดีนี้เข้ามา สุดเหว่ว้าไม่ทักกันเหมือนวันวาน หลุดวงจรชีวิตอิสระ พึ่งธรรมะชั่วคราวเว้นคาวหวาน ปล่อยให้พี่หยุดฝันวันชื่นบาน จะสงสารหรือไม่ตามใจเธอ
***ลำนำ*** ***บรรพตวิทยาบ้านผาตั้ง เมื่อก่อนครั้งเป็นครูเคยอยู่สอน สมัครรักปักไว้ให้บังอร แต่สะท้อนที่อกพกเพียงลม คิดถึงรักหักไว้ก็ไม่ลืม เคยคิดปลื้มปลูกไว้หวังได้สม แต่นุชน้อยลอยเลื่อนเชือนตามลม เก็บขื่นขมขังไว้ไร้นางเรียง*** ***บรรพตวิทยาศึกษาสถาน อยู่อำเภอเวียงแก่นแดนกันดาร ติดเพื่อนบ้านลาวรัฐสังคมนิยม ใกล้เชียงของผองชนวกวนเที่ยว ขึ้นเขาคดลดเลี้ยวเหลียวสุขสม ภูชี้ฟ้าผาตั้งหวังชิดชม คนนิยมชวนกันสัญจรมา ปีนสิงขรจรโขดโลดขุนเขา ชมลำเนาน้ำโขงไหลโค้งขด ขุนเขาเหลื่อมเชื่อมกันงามหลั่นลด มองโขงคดเคี้ยวหายลับสายตา ตะวันรอนอ่อนแสงแดงเด่นงาม ลาเขตคามขุนเขาเหล่าพฤกษา ลับวงกตบรรพตวิทยา ความมืดมาทอดทับให้หลับนอน หมู่ครูดอยหงอยเหงาเผ้าบ้านพัก คำนึงรักเคยเคล้าแต่เก่าก่อน มาอยู่เดียวเปลี่ยวนิทราอาลัยวอน ต้องกอดหมอนนอนนึกตรึกตรอมทรวง เดือนธันวาหน้าเหมันต์สั่นเหน็บหนาว เป็นคราคราวเจ็บจนบนเขาหลวง เสือโคร่งออกดอกเห็นงามเด่นดวง คนทั้งปวงชมเล่นเป็นบุญตา อากาศเย็นเป็นนิจเนื้อเหน็บหนาว ต้องนอนยาวเอาผ้าห่มถมกายหนา เมฆหมอกมัวซัวเขาเคล้ากายา ใส่เสื้อผ้ากันหนาวเหงาอารมณ์ โรงเรียนอยู่สันโดษโขดกันดาร นักเรียนเพียรเขียนอ่านขับขานขรม เคยเป็นครูอยู่สถิตพินิจชม เพียรเพาะบ่มศิษยามาสองนาน สอนนักเรียนเพียรรุดวุฒิอุดม ให้ชื่นชมฝึกฝนจนแตกฉาน หวังเติบใหญ่ได้ดีมีกิจการ มีหลักฐานเด่นดัดพัฒนา เด็กเผ่าม้งพงศ์เย้าเขาขันติ น่
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
