พี่นี้พร้อม ยอมรับ คำขอโทษ...... ไม่ขึ้งโกรธ ที่น้องน้อย ด้อยสมอง พูดพล่อยพล่อย มาได้ ไม่ไตร่ตรอง ที่ร่ำร้อง ออกมาว่า...เลิกกัน กว่าจะผ่าน มาได้ ถึงวันนี้ รู้ไหมพี่ มานะ และบากบั่น โกรธนิดหน่อย เจ้าก็ว่าเรา.....เลิกกัน สมองนั้น กลวงหรือไร ใยพล่อยนัก ไม่เป็นไร....พี่พร้อม ยอมยกโทษ..... ไม่ถือโกรธ เจ้าอันใด เพราะใจรัก พร้อมอภัย....ให้เจ้า ได้ประจักษ์ ว่าความรัก....พี่ยิ่งใหญ่.....แค่ไหนเอย.......
หัวใจของเธอ...ทำด้วยอะไร ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมานานหลายปี ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้อยู่ไหนกัน ฉันไม่ได้อยากจะทวงถามเธอแบบนี้ แต่ความอดทนมันไม่มีเลยต้องถามเธอแบบนั้น ขอโทษนะที่วันนี้มาทวงถามความผูกพัน กรุณาช่วยบอกฉัน...หากไม่เหลือใจให้กัน ก็อย่ารั้งฉันไว้อีกเลย
ความคิดถึง เดินไป ตามสายเสียง ยินสำเนียง คนรับ ให้สุขขี เป็นสัญญาณ คิดถึง น้องคนดี ส่งถึงที่ คนรับสาย ที่ปลายทาง ตื่นตอนเช้า คิดถึง จึงโทรหา เพียงยินเสียง กานดา พาสุขขี สายอีกนิด คิดถึง ทุกนาที จึงโทรหา คนดี อีกสักครา เที่ยงแล้วหนอ น้องคง รอพี่อยู่ จึงเหลือบดู มือถือ อีกแล้วหนา หยิบมาแล้ว กดเบอร์ น้องกานดา แล้วกระซิบ บอกว่า คิดถึงเธอ ยามบ่ายคล้อย ยังพลอย เห็นหน้าเจ้า หัวใจเฝ้า คิดถึง น้องเสมอ บ่ายโทรหา บอกว่า ฉันรักเธอ ยังมิเผลอ กดเบอร์ อื่นเบอร์ได เย็นแล้วหนา เลิกงาน มากลับถึงบ้าน โทรหากัน ว่าที่รัก อยู่แห่งใหน ก่อนหลับตา โทรกระซิบ ผ่านหัวใจ กล่อมเธอให้ สดับ หลับฝันดี ที่ผ่านมา ขอบคุณ โปรโมชั่น โทรหากัน สบาย ได้ทุกที่ หากโทรหา ไม่เกินหก สิบนาที ค่าโทรฟรี จึงโทรกัน ทั้งวันเลย.. (.....รักนะครับ......)
O ส่งสัญญาณ สัญญา ว่าพี่นี้ ใจทีมี ส่งไป ให้หมดสิ้น ส่งสัญญาณ กลับมา ให้พี่ยิน ดวงชีวิน สุขขี มิมีคลาย O ส่งสัญญาณ ผ่านไป ให้เธอนั้น ชื่นใจกัน ด้วยเสียง ที่สดใส ก่อนจะนอน โทรหา เธอคราใด ยามหลับไหล ฝันสุข ทุกราตรี O ส่งสัญญาณ ผ่านมา ให้ฉันรับ ยังซึมซับ ความสุช ทุกวันวี่ ตื่นลืมตา ยินเสียง เพียงคนดี คงจะมี แต่สุข ทุกทิวา O แม้ไม่มี กุหลาบ มาวางให้ แต่หัวใจ ส่งไป ด้วยห่วงหา แม้ไม่มี โอกาสใกล้ กายกายา ใจพี่ยา ยังอยู่ คู่ใจเธอ O แม้มีเพียง สัญญาณ ผ่านมือถือ แต่ในใจ เธอคือ หนึ่งเสมอ แม้มีใคร คนไหน หมายเทียมเธอ จะมิเผลอ เปลี่ยนผัน ฉันสัญญา 19 กุมภาพันธ์ 2553 10:02
ภาวนา ของพิม คงเป็นผล เพราะมีคน อยู่ไกล เขาห่วงหา แม้ก่อนหลับ ยังเห็นภาพ เธอทุกครา ก่อนลืมตา เธอยังมา ในฝันดี ภาวนา เช่นกัน ให้ผ่านพ้น ความห่างไกล ที่ทน อยู่อย่างนี้ อยากพ้นห่าง อยากอยู่ใกล้ ทุกราตรี ขอแค่มี เธอฉันสุข ทุกเวลา เมื่อไรหนา จิ๊กซอร์ ของความสุข ถึงจะถูก ต่อไว้ ถูกทิศา รักลงตัว มิห่าง อย่างผ่านมา รอเวลา รักเรา เข้าที่ทาง อุปสรรค ที่ขวาง เป็นข้อแม้ ต้องดูแล รักให้ ได้ทุกอย่าง เมื่อฝนฟ้า ลาหาย ไร้เลือนลาง ฟ้าสว่าง สุขสดใส ใจสองเรา ตอบคนภา- วนา ว่าพี่ภักดิ์ ยังจงรัก มากมาย ให้คลายเศร้า ถึงแม้ห่าง เพียงกาย ใจสองเรา ยังคงอยู่ คลอเคล้า เคียงสองคน
..แว่ววิเวกเวงวังประดังว่า.. ..ดวงยิหวาเลือนลับแลดับหาย.. ..คืนหดหู่ไร้หมู่ดาววับวาวพราย.. ..เงาสงัดเวียนว่ายเข้ากลายกลืน.. ..จิตวิญญาณหลับไหลใต้ธรณี.. ..เหล่าภูติผีด้วยกันปลุกฉันตื่น.. ..ทุกดวงตากระพริบกว้างยามกลางคืน.. ..ยิ่งดึกดื่นยิ่งระรื่นชื่นตระการ.. ..ปล่อยดวงจิตลอยละล่องท่องราตรี.. ..สรรพสิ่งรู้ทันทีที่ฉันผ่าน.. ..สุนัขหอนโหยหวนชวนสำราญ.. ..แสนสนานงานฉลองของหมู่พราย.. ..บ้างทะเล้นเล่นหลอกหยอกผู้คน.. ..บ้างทดลองร่ายกลเวทมนตร์ร้าย.. ..ฉันลอยนิ่งข้างหน้าต่างหลังม่านลาย.. ..มองหนึ่งชายหลับสนิทในนิทรา.. ..พลันหายตัวไปนั่งที่ข้างเตียง.. ..เพื่อหวังเพียงได้เห็นเช่นใบหน้า.. ..สังเกตุได้จากรอยช้ำและน้ำตา.. ..ปากละเมอเพ้อหาผู้มาเยือน.. ..เธอเป็นทุกข์เพราะมิติที่ขว้างกั้น.. ..หยดน้ำตาเหล่านั้นที่หยาดเปื้อน.. ..ไร้ตัวตนแต่รู้สึกนึกสะเทือน.. ..ดั่งถูกเฉือนด้วยอาคมระทมกาย.. ..โปรดรับรู้ว่าความตายไม่อาจพราก.. ..คำสัญญาที่เคยฝากยังจำได้.. ..แม้กี่ภพที่จุดจบฉันต้องไป.. ..หากเลือกได้จะขออยู่เป็นคู่กัน.. ..ห้วงราตรีกำลังผ่านฉันต้องกลับ.. ..แต่เมื่อใดตะวันลับจะมีฉัน.. ..ขอดูแลทุกค่ำคืนด้วยผูกพัน.. ..ภพภูมิใดไม่อาจกั้นฉันและเธอ..
เฝ้าแอบชอบมอบใจใครคนหนึ่ง คนที่ซึ่งซึ้งใจในความฝัน คนที่แต่งแปลงกลอนออดอ้อนกัน ใครคนนั้นฉันจ้องแอบจองเธอ นาม"กอกา"ว่าเป็นเช่นชื่อย่อ ชื่อเล่นหนอ"แอฟแบ๊ว"แจ๋วเสมอ "มโนราห์"นามใหม่ ใส่เพิ่งเจอ งามจริงเออ"ม่านแก้ว"แอ่วฮอทเมล์ อยากเลาะเลี้ยวเกี้ยวพา มาเป็นคู่ กลัวยอดชู้ ดูแคลน แสนจะเสียว กลัวคนดี มีคู่ ไม่อยู่เดียว กลัวจริงเชียว เกี้ยวไป กลัวไม่มอง อยากรู้จัก หนักหนา ว่าอยู่ไหน อยู่ใกล้ไกล ใคร่เจอ เธอยิ้มผ่อง หากมีบุญ หนุ่นนำ ทำสมปอง ให้เราสอง ต้องพบสบเนตรกัน
~٥ตีสองผ่านน้องจึงมาถึงบ้าน เวลาผ่านนานเนิ่นเพลินงานอยู่ พี่ยังรอเวลากลับน้องรับรู้ ใจหดหู่เห็นพี่นอนสะท้อนใจ~ ~٥ทีวีเปิดพัดลมเป่านอนเข่าคู้ น้องอดสูใจสั่นกลั้นร้องไห้ ที่รักจ๋าขอโทษโปรดเข้าใจ ใช่เฉไฉไม่ทำตามสัญญา~ ~٥นับไม่ถ้วนจำนวนครั้งที่พลั้งผิด พี่ไม่คิดใส่ใจไม่ถือสา พี่ยิ่งดีน้องยิ่งด้อยน้อยราคา ไม่สมค่าเคียงคู่อยู่ร่วมเคียง~ ~٥บรรจงจรดริมฝีปากหน้าผากพี่ ปิดทีวีห่มผ้าให้ไม่ส่งเสียง ผ่อนพัดลมทรุดร่างข้างขอบเตียง ถวิลเพียงเสียงขานรับการกลับมา~ ~٥กระซิบบอกพี่จ๋าน้องมาแล้ว เสียงรับแผ่วหวานล้ำคำว่า"จ๋า" จับมือนุ่มกุมมือแนบแอบอุรา หลับเถิดหนาดวงใจให้ฝันดี~ ~٥น้องขอขับกล่อมพี่ที่ในฝัน ถักแสงจันทร์ทอสายลมห่มให้พี่ รินน้ำค้างกลางไพรใสรุจี รอให้พี่จิบดื่มตอนลืมตา~ ~٥มีเพียงรักปั่นกรอทอเป็นมุ้ง กันเหลือบยุงริ้นไรไต่เข้าหา มีเพียงใจเชื่อมั่นคำสัญญา เป็นศาสตราคุ้มครองป้องกันภัย.~
ในห้วงฝันบันดาลแต่หวานชื่น จะข่มขืนฝืนชะตาก็หาไม่ มีแต่รักพร้อมหวงด้วยห่วงใย มีแต่ใจหอมอุ่นละมุนทรวง สื่อเพียงจิตคิดถึงเพียงหนึ่งเสี้ยว ที่ลอบเกี่ยวกิ่งใจในแดนสรวง อาบรอยยิ้มอิ่มใจในรักลวง มิอาจล่วงก้าวล้ำให้ช้ำใจ หากความจริงคือจริงทุกสิ่งอย่าง ชะตาสร้างกางกั้นมิหวั่นไหว หากรักเลือนยอมเจ็บเก็บหัวใจ ขอเพียงให้ใกล้กันในฝันพอ ขอเพียงสิทธิ์คิดถึงก็ซึ้งค่า ปรารถนาแค่นี้แหละที่ขอ เพราะพี่คือดาวใจใสลออ ส่องแสงทอท้อลบคราพบกัน ดูเหมือนลวงล้วงล้ำแต่คำหวาน กล่อมดวงมานคนไกลแต่ในฝัน รักและหวงห่วงหาสารพัน ดุจตะวันรักฟ้าห่วงราตรี ปรารถนาแค่นี้แหละทีรัก จะขอภักดิ์เพียงชายมิหน่ายหนี ถึงจะสุขเพียงเงาเฝ้าภักดี เพียงพอที่...ได้รัก...รู้จักกัน... ครูพิม ๒๐ มกราคม ๒๕๕๓
น้ำค้างพราวดาวตกทำอกสั่น ใจไหวหวั่นคืนนี้พี่เหว่ว้า มาคิดถึงทรามวัยอยู่ไกลตา วาสนาของพี่มีไม่พอ เคยแอบชอบแอบรักภักดีไว้ เคยมีใจให้สาวเศร้าจริงหนอ ต่างย้ายแยกกันมาน้ำตาคลอ วันนี้ขอคำนึงถึงน้องดาว น้องเป็นดาวมหาลัยในขอนแก่น ไปมีแฟนใจพี่นี้ปวดร้าว ความฝันพี่ชำรุดหยุดชั่วคราว เพราะน้องสาวดาวใจไปมีแฟน คืนนี้คืนเดือนแรมดาวแจ่มฟ้า โอดาวจ๋าดาวพี่ที่หวงแหน พี่มองดาวครั้งใดใจคลอนแคลน คิดถึงแฟนคนเก่าเจ้า"ดาวใจ"
เธอกับฉันเรานั้นรักกันนัก เรารู้จักคบกันวันเดียงสา บ้านติดกันวิ่งเล่นเห็นทุกครา เธอแก่กว่าหนึ่งปีใจดีจัง เธอตามใจทุกอย่างน้องนางซึ้ง ไม่เคยขึ้งโกรธใครให้สมหวัง ไม่เคยแตะต้องให้ใจระวัง ดูแลยังกับฉันนั้นเลิศเลอ ยี่สิบปีกว่าที่มีเพื่อนรัก เคยงอนนักเธอง้อขอโทษเสมอ ไม่เคยคิดรักใครได้เท่าเธอ ฝันละเมอแต่งงานมีบ้านงาม แล้ววันหนึ่งถึงคราสารภาพ ใจแปลบปลาบง่อยเปลี้ยละเหี่ยถาม เธอยอมรับรักชายใจหายตาม อึ้งทุกยามที่คิดพิษรักลวง
ท่ามลมหนาวคราวพัดสะบัดโยก ลมกรรโชกโบกใบจนไหวหวาม ดุจแส้ฟาดบาดซ้ำกระหน่ำตาม เหงาลุกลามยามว้าง…ร้างคนไกล ท่ามลมหนาวคราวยินเมื่อรินถ้อย ที่เรียงร้อยสร้างคำลำนำไข เพียงเอื้อนเอ่ยเผยคำลำนำใจ เกรงความนัยใสซ่อนเพียงหลอนคำ แอบอิงคำคิดถึงจากหนึ่งห้วง แทรกในทรวงดวงใจในคืนค่ำ ยินเพียงถ้อยร้อยผ่านลานลำนำ หัวใจจำฉ่ำชื่นลบขื่นตรม โปรดอย่าอำซ้ำเติมเพิ่มทุกข์เข็ญ ผ่านลำเค็ญ…ล้าท้อ…ต่อขื่นขม กว่าก้าวข้ามคร้ามครั่นพรั่นระทม เคยจ่อมจมล้มพับกับกลลวง “ชะเง้อแลชะแง้คอยชะม้อยหา ข้ามโค้งฟ้าชลาลัยที่ใหญ่หลวง ว่าใครคอยละห้อยถึงของหนึ่งทรวง สวาทหวงดวงกมลจากคนไกล” ท่ามดาราคราค่ำใจร่ำหา ภาพมายาคราพบลบอ่อนไหว ได้ยลยินเรื่องราวข่าวคนไกล ก็สุขใจเกินพอ…..ขอเท่านี้….. ครูพิม ๑๒ มกราคม ๒๕๕๓
เห็นผู้กล้าชาญโลกโชกโชนศึก ช่างหาญฮึก ต่อสู้มารที่ผลาญหล้า สู้เพื่อช่วงชิงชัยในโลกา กล้าทายท้าทุกมารผลาญผจญ ฉันไม่ได้กล้าหาญไปปานนั้น แค่ด้นดั้นไปตามทางระหว่างหน ของชีวิตธรรมดาสามัญชน แค่เป็นคนอีกคนกล่นเกลื่อนเมือง อยู่นิ่งๆจริงใจแน่แค่นิ่งๆ ไม่สุงสิงกวาดตามองหาเรื่อง ต้องขอโทษโปรดอภัยหากใครเคือง ไม่ปราดเปรื่อง เรื่องแข่งขันประชันชัย เห็นผู้กล้าประดานั้น ล้วนโดดเดี่ยว เมื่อแลเหลียวหามีคู่อยู่เคียงไม่ แม้ร้อยพันคนห้อมล้อมและพร้อมใจ ผ่านวันไปก็เหลือแต่แค่เอกา คิด.. ผู้กล้า ต้องเก่งการด้านกอบกู้ จิตมุ่งสู้ ออกหน้าเดินเผชิญหน้า ไมมีเหลือพลังใดในชีวา เพื่อจะมาดูแลคนที่ตนรัก เมื่อ ..ผู้กล้า ได้ชัยในชีวิต อาจเพียงนิด จิตที่ปลื้มลืมตระหนัก ด้วยมีคนรุมล้อมหลายมากมายนัก ยากยิ่งนักจะรักตอบมอบใครดี จบสุดท้ายไร้คนอยู่กับผู้กล้า ด้วยมีแต่ เวลาทำหน้าที่ เวลาเพื่อไว้รักใคร หมด ไม่มี เศร้าชีวี อยู่หงอยเหงาเฝ้าละเมอ ฉันไม่ใช่ผู้กล้ามาจากไหน ยังหวาดใจจะไร้คู่อยู่เสมอ ยังขลาดขามอุปสรรคที่มักเจอ กล้ารักเธอ ..ก็ยิ่งใหญ่แก่ใจแล้ว
เมื่อศกใหม่มาสู่สู้ไม่ถอย อย่านั่งคอยโชคชะตาจะพาเฉา เริ่มต้นคิดสร้างตนสู้ทนเอา ปัญหาเร้าลามลุกปลุกใจตน รู้หนักเอาเบาสู้อยู่ทุกเมื่อ ด้วยความเชื่อทำดีย่อมมีผล หากรู้กอรปชอบใดไม่อับจน เราก็คนค้นคิดสร้างเดินทางไป สู้ชีวิตด้วยสมองมือสองข้าง เฝ้าปลูกสร้างทางฝันเพื่อวันใหม่ หมั่นพากเพียรเรียนรู้สู่เส้นชัย ไม่มีใครสุขสำราญถ้าคร้านทำ แม้นลำบากบากแค้นแสนสาหัส รู้ขจัดปัญหาอย่าถลำ ค่อยคลายปมบ่มใจใฝ่ทางธรรม ทุกข์ที่ซ้ำต้องบางเบา...ลบเศร้าตรม ที่เคยท้อต่อล้ามาปีก่อน ที่ร้าวรอนร้อนรนจนขื่นขม ที่เคยหนาวคราวใจไหวระทม ที่จ่อมจม...ล้มกลิ้ง...ให้ทิ้งไป เริ่มศกใหม่ใจสู้ดูอีกหน มาเริ่มต้นค้นหาฟ้าสดใส ขอให้อ้ายคนดีที่อยู่ไกล รับแรงใจ...จากน้อง....ไว้ส่องทาง.... ครูพิม ๔ มกราคม ๒๕๕๓
อยากทราบว่า...ปีใหม่...ใครยังว่าง ช่วยกริ๊งกร๊าง ส่งข่าวหน่อยได้ไหม "วงศ์ตะวัน" ต้องการ...คนรู้ใจ มาอยู่ใกล้...เพื่อฉลองกันสองคน ถ้าไม่โสด...โปรดอย่ามาข้องเกี่ยว ขออย่างเดียว ไปกันได้ไม่สับสน เรื่องฐานะ จะยากดี หรือมีจน จะไม่บ่น...จะไม่ว่า...อย่าหลอกกัน หากใครว่าง ยกมือหน่อย ยังคอยอยู่ จะได้รู้...ว่ามีคน...อยากร่วมฝัน รีบหน่อยนะ รับสมัคร...เพียงหนึ่งวัน หลังจากนั้น...................................... .................."ฉัน"...........คงเปลี่ยนใจ
โอ้อดีต วันวาน ผ่านเวลา เพื่อนนั้นหนา คอยดูแล และปลอบขวัญ ต่างคนต่าง มีใจ ให้ต่อกัน แต่มีอัน ต้องห่างเหิน เดินจากไป ด้วยเหตุที่ เราสอง เข้าใจผิด มิอาจแนบ สนิทชิด เป็นมิตรไกล้ เพราะมิกล้า เอ่ยวาจา สารภาพใจ เนิ่นนานไป ได้เป็นเพื่อน เหมือนเคยเป็น สิบปีผ่าน วันวาน ผ่านมาเยือน ได้เจอเพื่อน คนเดิมเดิม ที่เคยเห็น สารภาพ ใจออกมา น้ำตากระเซ็น ต่างได้เห็น ว่าต่างคิด จิตตรงกัน โอ้บุพเพ อาละวาด ให้พลาดคู่ มิได้อยู่ เป็นคู่เคียง เรียมและขวัญ นี่ถ้ารู้ จะได้บอก ออกไปพลัน ในตอนนั้น เพื่อได้อยู่ เป็นคู่ครอง แอบชอบใคร เก็บเอาไว้ มันอึดอัด สารพัด จะเก็บกด รกสมอง บอกออกไป ให้เนียนหน่อย ค่อยค่อยลอง เผื่อได้ครอง ได้เป็นคู่ สู่สมเอย....
โกรธแล้วนะวันนี้ ที่เธอคนดีมาทำแขวะใส่ ไม่ต้องขอโทษเพราะฉันไม่ให้อภัย เผลอพูดคำนี้ออกไปสุดท้ายเขาก็ไม่โทรมา ทำยังไงดีล่ะคราวนี้ ก็เราอยากคืนดีเหมือนกันนี่หน่า เลยต้องรวบรวมคำพูดคำจา แล้วโทรไปบอกว่าฉันรักเธอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ