หากใช้ใจสัมผัสได้ด้วยใจ อยู่แห่งไหนก็รู้อยู่ทุกหน เพียงคิดถึง..คิดถึงหัวใจจน คิดถึงคนสัมผัสถึง...หัวใจ รักหนอรักใยล้อเล่นเสมอ ปล่อยใจเผลอลืมตนจนหวั่นไหว เพียงสบตาละเมอเพ้อในใจ รักใช่ไหม?ที่รู้สึกคิดถึงกัน คงไม่ต้องสัมผัสให้รู้สึก รักซ่อนลึกซ่อนไว้ในใจนั่น ไม่จำเป็นต้องมี"เธอและฉัน" แค่ใจนั้นอุ่นได้ไอรักเธอ รักหนอรักแม้ไม่มีเธอเคียง ร่วมร้อยเรียงเพลงรักมาเสนอ รักหนอรักแม้ฉันไม่มีเธอ ก็ปล่อยฉันละเมอด้วยความรัก วลีโดนใจ "...ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก..."
การแต่งงานคือ
การยึดถือว่ารักเราหนักแน่น
ไม่มีใครเสมอค่ามาทดแทน
จะควงแขนเธอรักมั่นนิรันดร
ทะเลาะกันหนักแค่ไหนจะไม่เลิก
จะไม่เพิกเฉยกับเรื่องละเอียดอ่อน
จะหมั่นพิมพ์คำรักทุกวรรคตอน
จะออดอ้อนด้วยดอกไม้ไม่เปลี่ยนแปลง
เหมือนจีบกันใหม่ใหม่ในแบบนั้น
เพราะว่าฉันจริงใจไม่เสแสร้ง
เธอไม่ต้องเมคอัพหน้าทาปากแดง
ฉันก็แบ่งทั้งหัวใจให้อยู่ดี
จนวันตายคงคิดถึงซาบซึ้งตลอด
จะคอยกอดประคองใจไม่หน่ายหนี
จะจำวันขอแต่งงานแม้นนานปี
และอยากมีลูกกับเธอเมื่อเธอพร้อม
ไม่ต้องทำดัดจริตคิดโกหก
เที่ยวหยิบยกข้ออ้างหามาคอยกล่อม
โกหกพ่อแม่ทำเป็นจำยอม
เพื่อถนอมความเป็นเธอเสมอมา
หากผิดพลาดจะย้อนกลับมานับหนึ่ง
เพราะซาบซึ้งความดีมากมีค่า
เพราะรักเธอแล้วมีสุขทุกเวลา
จึงบอกว่าฉันจะรอขอแต่งงาน
กลับมาบ้านกลอนเก่าเคยพิพาท วาทะวาดสวนกันสนั่นไหว ไหนจะพี่น้องครูดูมั่นใจ ละเลงไว้เริงเล่นเป็นกลอนกานท์ ครั้นบ้านใหม่เล่นไม่เหมือนใจฝัน พี่น้องนั้นลืมปลุกสนุกสนาน เจอเวปใหม่มึนงงคงรำคาญ ไม่เหมือนกาลก่อนเก่าเคยเย้ากัน อาจจะเพราะบางอย่างที่เปลี่ยนไป เลยทำให้ห่างเหินเกินกว่าฝัน แอบคิดถึงบ้านเก่าของเรานั้น หรือคงมีแค่ฉันรู้สึกมา เคยไหมเคยย้อนดูกลอนเก่าเก่า แล้วนั่งขำหยอกเย้าสิเหน่หา แต่ยามนี้ไม่เห็นไม่พบพา หรือเพราะว่าแปลกไปไม่เข้าใจ? เคยทักทายง่ายง่ายไม่ต้องเพียร แต่วันนี้แม้เขียนยังสงสัย ว่ากี่เพื่อนกี่พ้อหนอเข้าใจ จะเข้ามาเม้นท์ให้คิดถึงกัน ยามนี้ฉันเมาไปไร้ความหมาย ไม่มีที่ระบายขยายฝัน ทั้ง..แมนยู..บางใคร..บรรลัยกัน ไม่มีที่ให้ฉัน...บอกรักเธอ วอนดวงดาวสักดวงบนท้องฟ้า กรุณาส่องแสงสำแดงเสนอ ช่วยสาดส่องเข้าใจ"ฉันและเธอ" ให้"พวกเรา"เจอกันอีกสักครา เพลงฝากจากใจ http://www.youtube.com/watch?v=nHiP520rPMw
แม้เธอจะตดเหม็นเป็นบางครั้ง
แม้เธอยังฝ่าไฟแดงแกล้งตีนผี
แม้ข้ือของปลอมเขาขายเหมือนได้ฟรี
แม้เธอขี้เม้าไปบ้าง -- ช่างปะไร
แม้เธอวีนเหวี่ยงบ้างเป็นบางหน
แม้เธอบ่นเช้าเย็นเป็นนิสัย
แม้เธอทำงี่เง่า-- ผมเข้าใจ
แม้เธอใช้ของแพงขนมาปรนเปรอ
ผมเข้าใจเพราะผมรักจะเรียนร้
เพราะอยากใช้ชีวิตอยู่เคียงคู่เสมอ
ตั้งแต่แรกจนวันนี้ที่พบเจอ
เพราะรักเธอ หมดหัวใจใช้ยืนยัน
จำ ..ความทรงจำเปียกฝน เจ็บหมองจองหม่นจนถึงฝัน ผ่านได้พบ จบตรงที่ไม่มีกัน เหลือก็เพียงฝันแค่นั้น ..ฝันว่าเจอ กาลก่อนเก่าโน้นเนานาน ในกาลเก่า ความทรงจำคงย้ำเศร้า ทรวงเสมอ ละมุนแม้หลงละไม ในละเมอ เพียงพากย์เพ้อ จึงพบแพ้แก่ดวงใจ หนาวมาแล้วแก้วใจจ๋า หนาวมาแล้ว วังเวงแว่ว วิบว่อนวอนหวิวไหว ครั้งคู่เคียงคราวค่อย คอยคู่ใคร รั้งร่ำไรร่ำร้องเร่า รักเราราญ ... หมดแล้ว.. แรงแห่งใจไว้ต่อสู้ หมดแล้วผู้เคยพร่ำเขียนคำหวาน ต่อนี้ใจจะนิ่งเนานานเท่านาน กลัวอาการเหมือนก่อนกี้ จึงหนีไกล ก่อนทุกสิ่งจะยิ่งหนาวราวน้ำแข็ง คงไม่แข่งแข็งขืนสู้ รู้ ..ไม่ไหว ใจแพ้แล้ว ก็ยอมพับอับจนใจ จองจำใว้ ให้จำศีลกินน้ำตา
บางคนอยู่ในแววตามองหาเสมอ
บางคนเผลอทีไรอยู่ในสมอง
บางคนอยู่ในใจคอยไตร่ตรอง
บางคนครองลมหายใจเราไว้เลย
เรื่องรักกันฉันท์มิตรไม่ใช่วิทยาศาสตร์ เพราะไม่อาจค้นคุณค่ามาเฉลย คนบางคนแรกรู้จักมักคุ้นเคย แต่กลับเผยความเป็นมิตรสุดจิตใจ หาคำตอบหาความจริงก็ยิ่งหลง ยิ่งคิดยิ่งพิศวงงุนงงใหญ่ บอกเคมีมันตรงลงกลางใจ ใครต่อใครเรียกกันนักรักแรกพบ!
รุมใจร้อนวอนเขียนเรียงความ เขียนตามคำเรียง ตามติดต้อยคอยถามเลียบเคียง เขียน เรียง ความ รัก เรียงเรื่องราวร้อยรัดเข้ามัดร้อย ครั้งคราวคอยรวมรัดมัดแน่นหนัก เพียงพลั้งเผลอเธอปล่อยว่างเพียงวางพัก จึงประจักษ์ว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด เรารู้ รักมากเพียงไหนก็ใจเรา ไม่เบาสักนิด ยอมรับที่พลั้งพลาดอาจเป็นผิด ครั้งคิดวางใจ แสนเหนื่อยนักรักพาให้ ใจเราล้า วาสนาสิ้นสุดแน่เกินแก้ไข เขียนเตือนจิตติดใจจำประจำไป อย่ารักใครนะใจจ๋าข้าไหว้วาน ไม่ทันไร ใจสะดุดหลุดกระเด็น แค่เห็นยิ้มหวาน ตั้งใจแน่ แต่ตั้งไว้ได้ไม่นาน ลนลานลืมเลือน นี่แหละหนา คือหัวใจที่ไม่จำ พร้อมจะช้ำซ้ำใหม่ ใครจะเหมือน หรือว่ามัน จะถึงขั้นที่ฟั่นเฟือน จึงลืมเลื่อนเลือนลอดเล็ด ไม่เข็ดรัก
สิ่งนี้ ที่เป็นอยู่ คือความรัก สวยงาม ใช่ไหม ใครกัน บอกฉันที ว่าความรัก สวยงามแบบนี้ ยังมีอยู่จริง เธอสวยงาม เธอคือ ความฝัน เธอเป็นความจริงด้วยใช่ไหม ? แล้ววันหนึ่ง เธอคงไม่จากลาไปไกลแสนไกล ให้ฉันน้ำตาไหล ใช่รึเปล่า ตามหาความรักสวยงาม มีอยู่จริง ณ ที่นี่ แต่ไม่รู้ มันเป็นเพียงความคิด ฟุ้งซ่าน ของฉันไหม จึงอยากให้เธอ ยืนยัน อีกครั้ง ให้มั่นใจ ว่าเธอรู้สึก เท่าๆกัน ไม่ได้มีเพียงฉัน ที่สุขใจ ความสุข เหล่านี้ จะจีรัง ยั่งยืน และเธอ จะไม่เป็นอื่น ใช่มั้ย หากเธอเอง ไม่พร้อม ฉันจะยอมเผื่อใจ เพราะความรัก สวยงามเกินไป มันไม่มี ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันเอง เพ้อฝัน คิดไปได้อย่างไร ว่าจะมีความรัก สวยงามแบบนั้น เพราะในความเป็นจริง มีสิ่งโหดร้าย ที่เฝ้าทำลายความฝัน ตลอดเวลา เธอเอง เป็นสิ่งพิเศษ สำหรับหัวใจฉัน เธอช่างมีค่า อยากจะทะนุถนอม ความรักนี้ไว้ ไม่ให้จากลา บอกหน่อยได้ไหมว่า เธอรุ้สึก เหมือนกัน เธอมาจากไหน เธอเป็นใคร ฉันไม่รู้ ความรักครั้งนี้ มันคงมีที่มาที่ไป ในแบบของมัน รู้ตัวอีกที เธอคนนี้ช่างพิเศษ ทำให้ฉันเห็นความรักด้านสวยงามนี้อีกครั้ง มันแทบจะขาดใจ แค่คิดว่าเธอได้ลาจาก น้ำตาไม่อาจหยุดไหล ต่อไปนี้จะไม่มีใคร กลับมาสู่ความเป็นจริงตรงหน้า ที่โหดร้าย ตรงที่ ไม่มีเธออยู่ ตรงที่ไม่มีเธออยู๋
เมื่อนางฟ้าเตรียมดอกไม้ให้ไหว้พระ
คล้ายธรรมะดึงสองใจให้มาหา
ตามวิสัยสืบสานหญิงล้านนา
ซึ่งส่งเสริมให้สูงค่าด้วยบารมี
เมื่อเสมอด้วยศรัทธา-พาทราบซึ้ง ยิ่งตราตรึงติดใจไปทุกที่ คือคู่แท้มาร่วมทางสร้างความดี บนวิถึแห่งธรรมะประทับใจ เป็นบุพเพสันนิวาสประกาศชัด ซึ่งบัญญัติความรักจริงอันยิ่งใหญ่ ศีลศรัทธาสื่อนิยามความเป็นไป ตอนนางฟ้าเตรียมดอกไม้ให้ไหว้พระ
ริมลำน้ำยามค่ำ พรำฝน ฟ้าหม่น คนไหม้ ใจหมอง แร้นแค้นแม้นว่าไร้ ใครประคอง รู้แล้ว ต้องชอกช้ำเพียงลำพัง ย้อนใจจิตคิดกาลก่อนย้อนกลับหวน หวังทั้งมวลเหมือนว่าคิดเพื่อผิดหวัง กำลังใจถอยลดหมดกำลัง เหลือจะรั้งประทังใจให้สู้ทน เคยคิดไว้ว่าเก่งกล้าท้าทุกเรื่อง ว่าปราดเปรื่องไม่กลัวใครในทุกหน แน่แท้แล้วเราแท้ก็แค่คน ไม่เคยพ้นความผิดพลาดเกินคาดเดา ... ริมลำน้ำยามดึก นึกไปเรื่อย ไหลรินเอื่อย ลำน้ำไหลใจก็เหงา ใจที่ลอยในลำน้ำถามเบาๆ จะต้องเศร้าอีกคืนไหม ? ..ใจจะทน
หยาดน้ำค้าง พร่างพรม ลมพลิ้วไหวหรีดเรไร ร้องระงม ข่มพฤกษา เมฆขับเคลื่อน เลื่อนบัง ดวงจันทรา อีกดารา ให้มืดดับ ลับราตรีกาล ลมเรื่อยเรื่อย เอื่อยเอื่อยฉิว ต้องผิวเนื้อ ให้เครือสั่น พรั่นไหว ไหล่สะท้าน ให้เหน็บหนาว ร้าวลึก ในรอยราญ ในดวงมาลย์ ชาเย็น ขืนเข็ญใจ หยาดน้ำตา พร่างพรม ลมพลิ้วไหว ร้าวทรวงใน อกระทม ตรมหมองไหม้ เสียงหรีดหริ่ง ร้องระงม ข่มพฤกไพร ใบไม้ไหว เอนโยก เคล้าโศกตรม กี่..ธิวา หมื่นราตรี ไร้แสงส่อง ฤทัยต้อง จมทุกข์ ที่รุกห่ม กี่..เหน็บหนาว ร้าวรอน ซ่อนซานซม กี่..ขื่นขม พบแสงทอง สาดส่องใจ
เผลอพบเธอบนความเหงาท่ามกลางเงาความหวัง ทักทายคลายผ่อนป้อนพลัง เติมแต่งแบ่งหวังกำลังใจ เชิญหยิบหัวใจไปจากฉัน แลกกันกับรักครั้งใหม่ กุมมือถือเพลินเดินโอบไหล่ ท่ามกลางฟ้าใสใจเบิกบาน
ค่ำคืนนี้ฉันฝันถึงที่รัก แต่อกหักเพราะที่รักที่รักฉันถ้าเธอมีคนอื่นอยู่ใกล้กัน ถึงตัวฉันจะไม่สวยก็รักเธอ
ที่ใด...ไหนล้วนประะจักษ์
มีรัก...รัดรุมลุ่มหลง
ที่นั่น...น้ำตาบ่าลง
มีทุกข์...ยิ้มส่งทายท้า
ที่ใด...ประสบพบเห็น
มีรัก...ดังเช่นหินผา
ที่นั่น...ชอกช้ำชินชา
มีทุกข์...ทาบทาถักทอ
ที่ใด...เร่งเร้าริเริ่ม มีรัก...ไว้เสริมเติมต่อ ที่นั่น...มีการเฝ้ารอ มีทุกข์...มีท้อปะปน ที่ใด...ที่ใด ที่ใด มีรัก...อยู่ไหน? สับสน! ที่นั่น...อยู่ในใจคน มีทุกข์...มากท้นหลั่งริน ที่ใด...ที่ใฝ่ที่ฝัน มีรัก...ให้ฉันไม่สิ้น ที่นั่น...ยังย้ำยังยิน มีทุกข์...ก็ชินเสียแล้ว!
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ