ได้ยินเสียงหัวใจอาลัยร้าว เมื่อถึงคราวจำพรากจากเธอฉัน ทั้งที่อยากจะอยู่คู่เคียงกัน ตราบนิรันดร์แต่ฝันพลันมลาย เป็นเพราะฉันหันหลังรั้งแรมรา หยาดน้ำตาพร่างพรูมิรู้หาย ใจมันล้ามันเหน็บเจ็บจะตาย แทบสลายร่างแหลกเมื่อแยกทาง ไม่อยากยื้ออยากแย่งแข่งกับใคร ไม่อยากให้ฝืนทนจนเมินหมาง ไม่อยากจบก่อนรักจักเจือจาง ไม่อยากร้างตรงเราเฝ้าเกลียดกัน ที่น้ำตาพาไหลเมื่อไกลห่าง ใจเคว้งคว้างทางนี้มีเพียงฉัน หากล้มมาคราใดไม่มีวัน ที่ใครนั้นโอบเอื้อเพื่อดูแล เราเลิกกันก่อนวันวาเลนไทน์ ยิ้มเข้าไว้เหมือนใจไม่แยแส สิ้นรักไปไร้กุหลาบตราบคนแคร์ โอ้รักแท้ อยู่ที่ไหน ใครสักคน ........................................... ........................................... ........................................... หากไม่เคยอยู่จุดต่ำสุด...ก็จะไม่รู้จัก จุดสูงสุด หากไม่เคยล้มเหลว........ก็จะไม่รู้จัก ความสำเร็จ หากไม่เคยอกหัก............ก็จะไม่รู้จัก คุณค่าของคำว่า รัก
ตะวันลาลับ.....ร่วงขอบฟ้า ดวงดาราจันทรา..เริ่มรับจรัสแสง นั่งมองฟ้า...มองดาวยามอ่อนแรง แสร้งมองฟ้ากลบเกลื่อนน้ำตาจะร่วงริน อยากได้ยินเสียงปลอบโยนที่คุ้นหู แต่ไม่เคยรู้ว่าเธอหายไปอยู่ไหน อยากได้ยินเสียงอบอุ่นที่คอยให้กำลังใจ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจะพบเจอ เธออยู่ไหนในวันที่อ่อนล้า น้ำตารินไหล ไหนใครกันที่เคยบอกจะคอยเฝ้าคอยห่วงใย จะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป...หาไม่เจอ ทุกค่ำคืนพร่ำเพ้อ...คุยกับดาว ช่วยส่งข่าวถึงเธอหน่อยได้ไหม คนทางนี้หมดแรง หมดกำลังใจ ขอคนดี...กลับมาเติมหัวใจให้แข็งแรง
ใกล้เพลาวาเลนไทน์ให้ประจักษ์ ว่าความรักที่จริงใจมีไหมหนอ รักของแม่และพ่อผู้เฝ้ารอ น้ำตาคลอรอลูกกลับหลับไม่ลง ลูกบอกไปเที่ยวฉลองวาเลนไทน์ จะรีบกลับไม่ไถลไม่ไหลหลง แต่สุดท้ายวาเลนไทน์ก็จบตรง แม่ต้องปลงทำใจในชีวี ลูกกลับมาตอนเช้าเมาเต็มที่ แม่รีบรี่เข้าประคองอย่างหมองศรี ไม่รักใครรักตัวเองกันมั่งซี พ่อแม่นี้นี่แหละห่วงสุดดวงใจ
วาเลนไทน์ผ่านมาอีกคราแล้ว เสียงเพลงแว่วเข้ามาน้ำตาไหล ดอกกุหลาบสีแดงแสนบาดใจ หวังลืมใครบางคนทนเรื่อยมา สิบสี่กุมภาพันธ์วันรักจาก ดอกกุหลาบเหลือเพียงซากเสน่หา เก็บคืนวันแห่งรักที่ร้างลา คำสัญญาวาเลนไทน์กลายเป็นลม กุมภาพันธ์ปีนี้คงเหมือนเคย ไม่อยากเอ่ยเรื่องกุหลาบบาดใจขม วันแห่งรักยากยิ่งนักรักภิรมย์ หนามเจ้าคมคอยตอกย้ำช้ำเกือบตาย กุมภาพันธ์ปีนี้อยากมีหวัง ใครจะพังคลื่นน้ำตาพาห่างหาย มอบกุหลาบไร้หนามปักรักสักราย ดอกสุดท้ายกุหลาบใจหายทันที วาเลนไทน์ดอกไหนให้น้องก่อน ใจร้าวรอนคงจะหายคลายปีนี้ ใครกันหนอมอบกุหลาบอาบไมตรี ชมพูสีหวานนักรัก..วาเลนไทน์
มือของเธอแค่นี้แต่มีค่า สร้างปัญญาลิขิตชีวิตใหม่ เธอมุ่งมั่นเธอกล้าหาญการก้าวไกล ด้วยซึ้งในจรรยาคำว่าครู คือดอกหญ้าป่าเหนือเอื้ออุทิศ คือชีวิตอันอำนวยช่วยทุกผู้ คือบุคคลอันประเสริฐน่าเชิดชู คือวิญญูนามจูหลิงมิ่งครูไทย แม่พิมพ์นี้พิมพ์ชีวิตอุทิศมั่น แม่พิมพ์นี้สร้างสรรค์โลกวันใหม่ ถึงวันนี้กาฬยุคทุกถิ่นไป ยังอำไพโชนแสงแห่งศรัทธา เธอคือครูผู้สร้างทางชีวิต สร้างเพื่อศิษย์เพื่อชาติศาสนา ไม่ใช่ครูเพียงครูที่มีปริญญา ไม่ใช่ครูเพียงว่ามีผลงาน เธอผู้ไม่ใฝ่ฝันเกียรติยศ ทรหดฟันฝ่าอย่างกล้าหาญ เธอคือครูผู้สั่งสมอุดมการณ์ จิตวิญญาณแห่งวิญญูผู้ปรานี เธอจากเพียงร่างกายที่ตายจาก ความดีหากปรากฏไว้ในทุกที่ หนึ่งครูจุ้ยตายไปในวันนี้ ขอจงเกิดครูดีอุดมการณ์ วันนี้ครบรอบการจากไปของคุณครูจูหลิงอีกครั้งหนึ่ง เธอคือแม่พิมพ์ที่หมึกไม่มีวันจากจากใจเรา ทุกท่านคงจำได้นะคะ
เคยลองเปลี่ยนแปลงแทบทุกอย่าง แต่มีบางอย่างที่ยังไม่อาจเปลี่ยนใจฉัน คือรักแท้ที่เราเคยมีกัน นั่น..คือสิ่งที่ฉันไม่อาจลืม แม้ไม่ได้คิดถึงทุกครั้งที่หลับตา แต่ก็ห่วงหาทุกเวลาที่ใจเต้น เยือกหนาวเหน็บเจ็บใจเป็น เวลาที่ได้เห็นเธอควงใคร ไม่เคยบอกกับเธอเลย เธอก็ทำเป็นเฉยๆซะอย่างนั้น ทั้งที่ท่าทีที่แสดงออกไปให้กัน ก็เห็นอยู่นี่นาว่าฉัน..ฉันแอบชอบเธอ
ปีที่แล้ว ในวันนี้ ที่เลยผ่าน มาเนิ่นนาน ฉันยัง ฝังในจิต ยังจำได้ จนบัดนี้ ว่าชีวิต คนสนิท ชิดใกล้ ยังไม่มี วาเลนไทน์ จะกี่ปี มีแต่เศร้า ก็ตัวเรา ไร้คน เคียงสุขขี มองดูคน รอบเรา ที่เขามี คงจะดี ถ้ามีใคร ได้เข้ามา มาปีนี้ วาเลนไทน์ มาอีกครั้ง ใจก็ยัง ร้องไห้ ใคร่ครวญหา จะมีไหม ซักคน รอเวลา ขอสักครา คนรักจริง ไม่ทิ้งกัน
เเล้ววันหนึ่งเฉกเช่นวาเลนไทน์ สวยดอกไม้งามตาน่าพิรมย์ คนมีคู่มอบให้สุขใจสม กุหลาบดมกลิ่นหอมอาจตรอมใจ คนมีคู่สุขนักเมื่อรักบาน ทิวาวานเป็นสุขหมดทุกข์มีสุขใหญ่ คนเคยรักเเม้นั่งเคียงฟังเสียงใกล้ หากเเต่ใจไมรรักชักไร้ค่า เขาเคียงเดินระเหินคู่ช่างดูเหมาะ ต่างหัวเราะสดชื่นลื่นหรรษา เขาช่างสุขสำราญเป็นหนักหนา เเต่เหลียวมาดูเราช่างเศร้าทรวง
ลมหนาวเยือนเเผ่นหล้า น้ำตา ใครหลั่ง เย็นเหน็บหนังเนื้อหนา ยอกเนื้อ สั่นเทาแต่ใดมา ครบรอบ ปีเก่าปีใหม่เชื้อ ชอกไข้เข็ดหนาว สองมืออังอุ่นรู้ เพียงกาย ในอกหนาวเดียวดาย กว่าเนื้อ ขาดหลานขาดลูกราย รอบร่าง ไฟอุ่นบ่อุ่นเกื้อ แทรกเข้าดวงใจ มาลูกมาสู่บ้าน เรือนนอน ใจแม่ร้าวรอนรอน อยากใกล้ กล่อมเคยกล่อมอาทร ให้หลับ เลือนเปล่าแม่ร่ำไห้ อกโอ้อาวรณ์ พ่อแก่แม่เฒ่าร้าว ทรวงใน หนาวนอกพอทนไหว เศษก้อย เฝ้าเรือนอยู่ผิงไฟ หดหู่ ลูกจากพรากหลานน้อย ภาพไว้เพียงดู ดุเหว่าแว่วแว่วแล้ว หูเฟือน ไพรกล่อมเพลงมาเตือน บอกบ้าง น้ำค้างเผาะแย้มเยือน ใบญ่า น้ำอาบแก้มแม่ล้าง โศกได้ใดกัน หนาวเอยหนาวฝากด้วย ลูกหลาน อยู่สุขอยู่สำราญ ทุกผู้ เจ็บไข้อย่าแผ้วพาล เลยผ่าน ลูกอยู่แม่อยู่รู้ ฝากไว้กับลม
กำสรวลสลดเศร้า โศลกเฮย อีกชีพแล้วสังเวย ที่นี้ เหตุไฉนไป่สิ้นเลย จบเรื่อง สักที อีกกี่ศพจึ่งชี้ สันติ์ล้ำกลับคืน สงขลานราช้ำ ปัตตานี บอบเฮย ยะลาแทบป่นปี้ ดับแล้ว โจรชั่วมันราวี ปลุกปั่น สถานการณ์ เรื่องร้ายเฝ้าพานแผ้ว ไป่แคล้วเลยสักครา ปืนปังระเบิดก้อง สะเทือนเมือง ปลิดชีพชนลงเนือง บ่อยครั้ง เหตุเกิดก่อแต่เรื่อง โกรธแค้น ใดฤๅ ไยหรือร้ายไป่ยั้ง ฆ่าล้างชาวชน สงสารซึ่งชาวบ้าน ตาดำดำ หาได้ผิดก่อกรรม ประกอบไว้ หลายชีพถูกยีย่ำ ดับบ้าง ปางตาย โหดเหลือนักช่างไร้ เมตต์ล้ำทำชน ขออัลเลาะห์ศาสด์เจ้า อิสลาม นบีมูฮัมหมัดปราม สิ่งร้าย มอบสันติ์คืนสู่คาม ด้ามถิ่น ไทยเฮย สงบสุขส่งสุดท้าย เรื่องร้ายกลับดี
แหงนดูฟ้า..แล้วก้มหน้า..มองตัวฉัน เห็นเพียงความ..เงียบงัน..ที่สุดเหงา เรื่องของเรา..จบกันแบบ..ไม่ต้องเดา เป็นใครเขา..ก็ต้องรู้..จบเพราะใคร ................................................... อย่าพูดเลย..ว่าขอโทษ..ที่ต้องจาก รักเธอมาก..จึงไม่ยาก..ที่หวั่นไหว อยากให้รู้..ว่าขาดเธอ..เหมือนขาดใจ ดีเท่าไหร่..เธอก็ไป..ฉันรู้ดี .................................................... มองฟ้าคืน..นี้ดวงจันทร์..เด่นสง่า ดาวบนฟ้า..แลจำรัส..รัศมี ลมเรื่อยเรื่อย..เฉื่อยฉิว..กำลังดี ราตรีนี้..สุดจะเหงา..ยากเข้าใจ ................................................ ใกล้ถึงแล้ว..วันครบรอบ..เธอบอกจาก การไหลหลาก..ของน้ำตา..เริ่มรินไหล ร้องอีกแล้ว..ร้องทุกที..ที่ปวดใจ แล้วเมื่อไหร่..จะลืมได้..หนอใจเรา ................................................... นาฬิกา..ตีบอกว่า..เที่ยงคืนแล้ว คงไม่แคล้ว..ถึงเวลา..นั่งกอดเข่า เฝ้าร้องไห้..ฟังเสียงลม..พัดเบาเบา หริ่งหรีดเร้า..ให้เฝ้าหา..คนอาทรณ์ .................................................
กับบางสิ่งที่เธอเองอาจจะรู้ ที่เป็นอยู่ฉันต้องเจ็บสักแค่ไหน ทั้งเรื่องราวเธอเขาที่เป็นไป มันตอกย้ำซ้ำในใจเสมอมา ได้แค่อยู่รับฝังเธอตรงนี้ คอยปลอบโยนเมื่อคนดีมีปัญหา ยิ่งเป็นห่วงยามเธอพูดทั้งน้ำตา ถามฉันว่าเธอของฉันผิดอะไร จะให้ฉันตอบเธออย่างไรดี เพราะตอนนี้กลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว ทั้งเจ็บปวดปะปนความไม่เข้าใจ เหตุไฉนเขาถึงทำเธอได้ลง แต่เอาเถอะขอให้รู้ถ้าเป็นฉัน ไม่มีวันตีค่าเธอเช่นฝุ่นผง จะใส่ใจรักดูแลแคร์มั้นคง จะซื่อตรงไม่ลดเลี้ยวเอี้ยวหาใคร แต่... ความเป็นจริงนั้นมันเป็นไปไม่ได้ จึงวุ่นวายใจเหลือเกินเธอรู้ไหม ได้แค่อยู่เพื่อรับรู้ความเป็นไป เป็นได้แค่คนไกลที่ใกล้ไม่พอ
เดือนแห่งความรักใครต่อใครว่า สดใส แต่ทำไมหนอใจเราเศร้า..อย่างนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าวันคืน..ที่เคยมี จะจบลงอย่างนี้เพราะเรา..ไม่เข้าใจ ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย...ที่เคยฝัน พยายามหยุดรั้งวันที่ดี..มันเอาไว้ อยากแค่ให้เธอเชื่อกัน....แค่มั่นใจ ว่าความรักจะกลับมาสดใส...เหมือนวันวาน วาเลนไทน์ปีนี้แค่อยาก...มีเพียงเธอ คอยอวยพรบอกว่ารัก...ด้วยคำหวาน แค่อยู่ใกล้ให้เวลากัน...เหมือนวันวาน แค่เพียงอยากเติมความหวานให้ความรัก..ไม่ลบเลือน
น้ำตารินใจสลายไร้เรี่ยวแรง เหมือนมีดแทงใจสลายยากรักษา คนรักกันทำร้ายใจเกินคนา สุดเหว่ว้าเธอทำได้เหมือนลืมกัน ดอกไม้นั้นเปรียบเหมือนหัวใจฉัน เธอทำกันได้ไงบอกว่าหาย เมื่อฉันรู้หัวใจแทบมลาย อยากให้ตายจริงจริงคนหลอกหลวง เหมือนกับเธอปั้นเรื่องมาเสริมแต่ง ดอกสีแดงดอกนั้นจะไปไหน ถ้าตัวเธอไม่นำไปมอบให้ใคร มันจะหายไปไหนอยากรู้จริง วาเลนไทน์ปีเดียวมีหนหนึ่ง เธอรู้ซึ้งถึงความรักบ้างหรือไม่ ดอกไม้นั้นฉันมอบให้ด้วยใจ ไม่เคยให้ใครเลยนอกจากเธอ ถ้าฉันรู้ว่าสาเหตุที่หายนั้น เธอนำมันไปให้ใครคนอื่น ฉันก็คงจะไม่บังอาจฝืน ฉันจะยืนดูเธอจากฉันไป รั้งทำไมถ้าใจเธอไม่มีฉัน ไม่รักกันก็บอกได้จะได้หนี เธออย่ามาโกหกกันอย่างนี้ โปรดเถอะพี่อย่าทำร้ายกันอีกเลย คนคนนี้รักเธอมากมายนัก เธอน่ะรักฉันบ้างไหมอยากจะรู้ เธอมีใครอีกคนหลบซ่อนอยู่ ฉันไม่รู้หรอกเธอขอโทษที เคยบอกไว้เธอเที่ยวฉันไม่ว่า แต่อย่ามาทำอย่างนี้จะได้ไหม ของทุกอย่างที่มอบให้เธอไป มาจากใจฉันทั้งนั้นรู้ไหมเธอ ถ้าเธอเห็นว่ามันไร้ค่านัก โปรดอย่ากักเก็บความรู้สึกไว้ บอกออกมาพูดออกมาด้วยหัวใจ ว่าไม่ใคร่จะชอบมันมากมากเลย เธอจะรักษาความรักของเราไหม เธอมีใจให้รักเราบ้างหรือเปล่า ฉันไม่อยากให้รักเราเป็นรักร้าว เหมือนกับคราวรักแรกของตัวเธอ พยายามรักษารักนี้ไว้ ด้วยหัวใจที่เปี่ยมรักอยู่เสมอ แต่ถ้าเธอไม่ชอบไม่ยากเจอ โปรดเถอะเธอบอกมาเลยว่าอยากลา อยากมีรักสองรักก็ไม่ว่
เหงาเงินทองไม่เท่าเหงาความรัก คนอกหักโหยหาน้ำตาไหล เพิ่งประจักษ์ว่าขาดรักเป็นเช่นไร แสนอาลัยรำพึงรักทุกคืนวัน เคยสุขสันติ์หรรษาเวลาเที่ยว นิ้วก้อยเกี่ยวความสัมพันธ์ไว้คงมั่น ภาพรอยยิ้มเสียงเพลงที่เคยฟัง พร้อมของขวัญที่เธอมอบไว้แทนใจ กาลผ่านไปรักเริ่มร้างเป็นอย่างอื่น เคยชู้ชื่นรอคอยวันสดใส เพราะเธอเดินไปสู่เส้นทางไกล แดนวิลัยแหล่งความรู้ภูมิปัญญา ครั้นห่างไกลเธอร้างจากใจขมขื่น กลั้นสะอื้นท้อแท้อาลัยหา หยาดน้ำตาความรักที่มีมา ไม่เหลือค่าความไว้ใจที่ให้กัน วาเลนไทน์หวนระลึกถึงความหลัง เหมือนยาสั่งเตือนจิตคิดสงสัย แต่ไม่ว่ารักจะร้างนานเพียงไร ก็ขอให้เธอมีสุขฉันก็สุขเท่านั้นพอ
น้ำตานองคลอเคล้าเเทบใบหน้า ลิขิตฟ้ากำหนดไว้ใครหยั่งเห็น การตายจากพรากกันนั้นลำเค็ญ ไม่อยู่เย็นเป็นสุขทุกข์สุดใจ พยายามห้ามปรามในดวงจิต นั่งเพ้อคิดจิตเพ้อฝันเศร้าเพียงไหน อุ่นไอรักที่ก่อเกิดสลายไป เเต่สายใยพันผูกยากจากกัน ร้องตะโกนเรียกฟ้าท้าพาสู้ ไม่อยู่คู่พสุธาคำท้าฉัน ให้ฟ้าผ่าลากชีวิตจบชีวัน ไม่บากบั่นทนอยู่ผืนเเผ่นดิน สุดหัวใจลึกล้ำยากบ่งบอก เเม้นภายนอกเข้มเเข็งเเกร่งอย่างหิน เเต่ภายในชอกช้ำเป็นอาจิณ โอ้ชีวินเกิดมาเพื่อสิ่งใด ขอเเสดงความเสียใจต่อเเม่ของเพื่อน
สิบสี่ กุมภา วาเลนไทน์ ฉันเศร้าใจ เธอหลอก บอกว่าไม่ เขาคนที่ เธอรัก เริ่มมีใจ กุหลาบแดง เอามาให้ เธอยินดี เขาสองคน มีความสุข มากหนักหนา แต่ฉันทน ตรอมอุรา เจ็บแค่ไหน เธอกับเขา มีความสุข ฉันเศร้าใจ เจ็บแค่ไหน ฉันจะทน เป็นเพื่อนเธอ ขอให้เธอ รับรู้ ว่าฉันเจ็บ ฉันหนาวเหน็บ หัวใจ มากหนักหนา มิตรภาพ ของเรา คงร้างลา ถ้าหากว่า ฉันอ่อนแอ แพ้ชีวี ฉันตัดใจ คบเธอ ได้แค่เพื่อน ความทรงจำ ยังไม่เลือน ไปจากฉัน ภาพวันเก่า ที่เรา ช่วยเหลือกัน ยังผูกพัน กันฉัน ไม่จากไป ขอขอบคุณ มิตรภาพ ที่เธอให้ ขอขอบคุณ กำลังใจ ที่ช่วยเหลือ ขอขอบคุณ ความรัก ที่เหลือเฟือ ความเอื้อเฟื้อ ของเธอ ฉันขอบคุณ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ