สุริยาแสงอ่อนก่อนลาลับ กระทบกับเหลี่ยมภูผาพาใจหวิว ลมโบยโบกโยกใส่ใบไม้ปลิว แว่วหวีดหวิวดั่งเพลงบรรเลงมา เมื่อสิ้นแสงสุรีย์ที่สาดส่อง ฟ้าไม่หมองเพราะดาวเดือนเกลื่อนเวหา ระยิบยับสาดแสงส่องท้องนภา แว่วนกกากึกก้องร้องสำนวน วิเวกแว่วเรไรก้องไพรพฤก ยามดื่นดึกเหงาใจให้สุดหวน ดุเหว่าแว่วดังมาข้ารัญจวน ชะนีครวญผ่านป่ามาแต่ไกล ท้องนภามีดาวเดือนเป็นเพื่อนชิด แนบสนิททั้งราตรีไม่หนีไหน โอ้ตัวเราไร้คนข้างอ้างว้างใจ น้องอยู่ไหนอยากรู้ข่าวสาวคนดี โทรไม่ติดปิดเครื่องเรื่องไรหนอ เหตุผลพอบอกพี่หน่อยอย่าคอยหนี สุขสบายไข้ป่วยช่วยบอกที รู้ไหมพี่แสนห่วงยอดดวงใจ ยามค่ำคืนดื่นดึกไม่นึกหลับ เฝ้าสดับเรื่องราวสาวรู้ไหม ถึงความหลังครั้งก่อนสะท้อนใจ ใยทำได้ลงคอหนอใจคน น้ำใสอุ่นไหลปราดลงอาบแก้ม เหมือนเหล็กแหลมแทงใจวันหลายหน แสนเจ๊บแปลบแทบขาดใจให้สุดทน แสนหมองหม่นอ่อนใจไร้เรี่ยวแรง ขอโทษนะครับชุดนี้แก้ไขและเพิ่มเติมนิดนึงขอบคุณพี่ไหมไทยที่เอามาลงให้ผมก่อนผมสมัครได้ครับและได้เปลี่ยนชื่อเป็น วิหก หลงลม ผมเพื่อนใหม่เพื่อนๆทุกคนช่วยออกความเห็นหน่อยนะครับ
น้ำค้างพราวดาวตกทำอกสั่น ใจไหวหวั่นคืนนี้พี่เหว่ว้า มาคิดถึงทรามวัยอยู่ไกลตา วาสนาของพี่มีไม่พอ เคยแอบชอบแอบรักภักดีไว้ เคยมีใจให้สาวเศร้าจริงหนอ ต่างย้ายแยกกันมาน้ำตาคลอ วันนี้ขอคำนึงถึงน้องดาว น้องเป็นดาวมหาลัยในขอนแก่น ไปมีแฟนใจพี่นี้ปวดร้าว ความฝันพี่ชำรุดหยุดชั่วคราว เพราะน้องสาวดาวใจไปมีแฟน คืนนี้คืนเดือนแรมดาวแจ่มฟ้า โอดาวจ๋าดาวพี่ที่หวงแหน พี่มองดาวครั้งใดใจคลอนแคลน คิดถึงแฟนคนเก่าเจ้า"ดาวใจ"
เธอกับฉันเรานั้นรักกันนัก เรารู้จักคบกันวันเดียงสา บ้านติดกันวิ่งเล่นเห็นทุกครา เธอแก่กว่าหนึ่งปีใจดีจัง เธอตามใจทุกอย่างน้องนางซึ้ง ไม่เคยขึ้งโกรธใครให้สมหวัง ไม่เคยแตะต้องให้ใจระวัง ดูแลยังกับฉันนั้นเลิศเลอ ยี่สิบปีกว่าที่มีเพื่อนรัก เคยงอนนักเธอง้อขอโทษเสมอ ไม่เคยคิดรักใครได้เท่าเธอ ฝันละเมอแต่งงานมีบ้านงาม แล้ววันหนึ่งถึงคราสารภาพ ใจแปลบปลาบง่อยเปลี้ยละเหี่ยถาม เธอยอมรับรักชายใจหายตาม อึ้งทุกยามที่คิดพิษรักลวง
บทละครชีวิตขีดเส้นแบ่ง ให้แสดงบทเศร้าเคล้าความหวัง เหมือนภิรมย์แต่ไม่สมตรมจีรัง น้ำตาหลั่งรดโลกโศกโศกา เมื่อพระพรหมสรรค์สร้างทางชีวิต แล้วลิขิตหญิงหม่นทนปัญหา เกิดมารับบทหนักรักร้างลา เสมือนว่าสาปส่งตรงหัวใจ ตัวละครวิโยคโลกประพันธ์ สวมหน้ากากหลากอันนั้นสวมใส่ หน้าแย้มยิ้มอิ่มรักพักตร์ยองใย หากรักไกล..หน้าหมองครองโศกตรม โลก!ใบนี้คือเวทีมิสิ้นสุด ที่หลอกล่อมนุษย์สุดขื่นขม มอบดอกไม้สวยงามตามภิรมย์ พอจ่อมจมกระชากหวน..ชวนอาวรณ์ หากเวทีปิดม่านผ่านทุกสิ่ง ทิ้งร่างลงแน่นิ่งอิงไม้ขอน สูญวิญญาณพาดร่างบนกองฟอน จบละครหญิงเศร้า..เจ้าน้ำตา
ฝากเพลงเศร้าเคล้ากลอนอักษรร้าว สายลมหนาวสาวหม่นจนสั่นไหว จรดถ้อยร้อยความตามทรวงใน กรีดเลือดใส่สีหมึกบันทึกมา เสียงบรรเลงเพลงโศกโลกนักกลอน มันร้าวรอนห่อเหี่ยวเปลี่ยวหนักหนา อาจไม่เหมือนเสียงพิณจินตนา หยดน้ำตาสลับสายพ่ายอับปาง ฝากบทเรียนความรักที่หักจิต บางทีคิดถึงเขาเหงาไม่สร่าง สุขที่ได้คิดถึงจึงเบาบาง มองที่ว่างเคยเคียงเพียงแสงเงา เสียงสะอื้นฝืนเก็บเจ็บจนปร่า ยากดับไฟเสน่หาคราแผดเผา แอบร้องไห้ข้างในใจเบาเบา เวทนาตัวเรา..เฝ้ารำพัน ฝากคนเศร้าทั่วหล้าอย่ายอมแพ้ คงแล้วแต่พระพรหมท่านเสกสรรค์ ขีดทางเดินเมินรักหักจาบัลย์ อาจมีวัน....บรรเลงเพลงกลอนงาม
วังน้ำเขียว ที่รัก ฉันจะพัก ริมทางใจให้สมหวัง เห็นแดดส่อง คิดหวนก่อนเมื่อครั้ง สองเรายัง สดชื่น ดูรื่นรมย์ วังน้ำเขียว เขียวชื่น ชื่นดวงจิต งามดวงพิศ พิศสมัย ใจสุขสม แสงสีทอง ยามเช้า เฝ้าชื่นชม งามภิรมย์ เลิศยิ่ง วังเวียงทอง เบญจมาศดอกใหญ่ เหลืองอะร่าม ทอความงาม งามพิศพริ้ง ชวนฉลอง เพราะงาม อะร่าม กับหมอก ชวนมอง ถิ่นแดนทอง วังน้ำใจ เมืองย่าโม วังน้ำเขียว เหลี่ยวหลัง ครั้งสดชื่น ช่างดูรื่น รื่นรมย์ สุโข เมื่อครั้งนั้น มีหลานแม่ย่าโม เป็นคนโชว์ ความงาม วังเวียงทอง นางก็พา เราชม เขาแพงม้า จึงแกล้งว่า ศรใจ มัดเราสอง นางเอ๋ยบอก ว่าอย่าแกล้งให้ใจมอง แล้วก็ต้อง ระทมเมื่อจากลา แล้วจึงเดิน ชมกระทิง ทิ้งความเศร้า เมื่อครั้งเรา นั่งเล่น อย่างหรรษา ดูผีเสื้อ สวนองุ่น งามอุรา จึงแกล้งว่า สงสารใจเมื่อไม่มีเธอ มาแอบเศร้า เฝ้ามองตะวันตก ใจเราหก ผาเก็บตะวัน ให้ใจเม่อ เมื่อเธอฝาก รอยรัก ปักษ์ใจเจอ หรือว่าเธอ ตกผาไปกับตะวัน พอตอนเช้า เข้าชมสวนองุ่น แดดอุ่นๆ กระทบผล จนใจฝัน เห็นแสงทอง ส่องรักผูกสัมพันธ์ แต่กะนั้น ก็ไร้ผลเพราะขาดเธอ ++++++ว่างๆ ไปวังน้ำเขียวกันนะครับ++++++++
...6 พฤศจิกายน ยังหม่นเศร้า วันเกิด คนรักเก่า เฝ้าไขว้เขว ทุกปีเราพบหน้าได้ฮาเฮ สุดหว้าเหว่..ปีนี ไม่มีใคร ... เธอฉลอง..คลอเคล้ากับเขานั่น ขณะที่ตัวฉันนั้นร่ำไห้ ยังเจ็บปวดร้าวทั่วทั้งหัวใจ คิดหวั่นไหว ผิดหวัง อยู่ทั้งคืน ... สิ่งที่ฉันทำได้ ในตอนนี้ ส่งวจี ถ้อยคำ ช้ำสุดฝืน เอสเอ็มเอส ให้เธอเพ้อกล้ำกลืน "จงมีสุขสดชื่นรักยืนยาว" ... คลิกมือถือ มือสั่น ขวัญผวา พาลน้ำตาจะไหลให้เหน็บหนาว ส่งถ้อยคำ..น้ำใส ล่วงไหลพราว เจ็บปวดร้าว..ใครเล่า จะเข้าใจ ... วันเกิด คนรักเก่า ที่เศร้าโศก วันที่ 6 พฤศจิกา พาหม่นไหม้ ฉันงี่เง่า แบบนี้ ที่เป็นไป หลงเยื่อใย..เก่าเก่า..ที่เค้าเมิน..
วันนี้ ขออาภัย แต่งได้แค่ 4 บท เอาไว้ต่อวันหลัง เพราะมีเวลาจริงๆ ครับ และที่สำคัญ กลอนกลบท สะบัดสะบิ้ง ผมจะเอาไว้แก้ วันหลัง เพราะใช้คอมฯ เพื่อนนี่แหละ...ทำให้ล่าช้า ขอรับคำติชม อีกเช่นเคย อย่ากลัวจะเสียหน้า เพราะหน้า คงที่ ไม่มีเสีย 555+ เย้าเล่นครับ เชิญวิจารณ์ได้ครับ เพื่อการปรับปรุง แก้ไข และพัฒนาให้ดีกว่าเดิม....(ถ้าทำได้ อิอิ) *ในใจนี้มีน้องปองจิตคิด เคยเชยชิดชอบพออ้อล้ออ้อต่อ กาลนานวันผ่านพ้นหม่นก็รอ ยังหวังคลอเคลียเคล้าเหงาวันวัน *กายหายน้องหมองครวญอกรวนป่วน สุดสุดหวนรำลึกนึกหวั่นฝัน เหตุเภทใดไกลแล้วแห้วทันควัน เสีงเยี่ยงสั่นครั่นคร้ามหนามชีวี *ตอนก่อนเคยเผยคำพร่ำพลอดกอด แอบแนบสอดกายกานดาอย่ารี้หนี น้องป้องปัดมือหยอกบอกกี่ที เตือนเหมือนพี่กอดรั้งครั้งท้ายวาย *โอ้โซเซซัดซึมอกครึ้มหวั่นหวั่น ฝนหล่นหลั่นซัดทอดกอดกายหมาย เมื่อเหลือคำรำลึกตรึกกรายกราย เพ็งเล็งสายฝนร่วงห้วงใจไหว *มีกี่ล้านคำอ้างทางปลายสาย รวมความหมายรักแท้แค่ไหนไหน ฝืนกลืนกล้ำจำความรวมในใจ มอบตอบให้สุดรักภักดิ์พลีมี *ฝนหล่นลาคราหนาวร้าวเพิ่มเติม แรงแกร่งเหิมหุบยุบหนีศรี ห่อนกร่อนกัดอารมณ์จมกี่ปี คำคำนี้ซ่อนราวห้วงหาวดารา *ร้อยถ้อยพจน์บทคำจำแนกแปลก พรั่นหวั่นแทรกนับกัลป์ผันมาหา ยังหวังเรียงเคียงถ้อยร้อยวาจา บอกออกว่า...เอ่อ เหรอ ...เธอใช่ใหม? *โอ้โห เราบอกรักสักคราหนา กลัวกลัวกล้าหน้าชาว่าไม่ไหว บอกออกยากรักผ
...ฉันทำผิดมากเลยใช่ไหม ที่แอบเก็บเธอไว้ในหัวใจตั้งแต่ต้น ความรู้สึกดี - ดี ของใครอีกหนึ่งคน มันทำให้เธอสับสน...มากหรือไง ...ก็แค่ยอมรับในความแตกต่าง ส่งเสียงมาตามสายบ้าง...ในวันที่ร้าวไหว หรืแค่นี้...มันรบกวนเธอเกินไป ขอโทษนะหัวใจ...ที่ต้องเจ็บอีกครา ...มีคนรักเธอคงจะไม่ชอบ เพราะกลัวจะถูกล้อมกรอบด้วยความห่วงหา อยู่ - อยู่ก็หายไป...ไม่มีแม้แต่ ...คำลา ปล่อยให้คนที่รักเธอต้องเสียน้ำตา...อยู่ลำพัง ...ฉันทำผิดมากนักเหรอ? ที่ดึงเอาเธอมาเป็นส่วนหนึ่งของความคาดหวัง ผิดใช่ไหม...ที่หัวใจรักใครอย่างจริงจัง งั้น...ช่วยจำไว้นะ....ว่าทีหลัง.... ....อย่าทำแบบนี้กับใคร.....
ตั้งใจจะมาหา พบสายตาเธอว่างเปล่า แน่ล่ะ...ฉันปวดร้าว โลกซบเซาไปหลายวัน น้ำตา...อย่าเพิ่งร่วง จะเลิกห่วงและใฝ่ฝัน ร้องไห้...ทำไมกัน ไม่กี่วัน...ฉันคงลืม
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song19.html อาลัยรัก ฉัน รักเธอ รักเธอ ด้วยความไหวหวั่น ว่า สัก วัน ฉัน คง ถูกทอดทิ้ง มินานเท่าไร แล้วเธอก็ไป จากฉันจริงจริง เธอ ทอด ทิ้ง ให้อาลัย อยู่กับความรัก แม้ มีปีก โผบิน ได้เหมือนนก อก จะต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก ฉันจะบิน มา ตาย ตรงหน้าตัก ให้ยอดรัก เช็ด เลือด และ น้ำตา แม้ มี ปีก โผบิน ได้เหมือนนก อก จะ ต้อง ธ-นู เจ็บปวดนัก ฉันจะบิน มาตาย ตรงหน้าตัก ให้ยอดรัก เช็ดเลือด และน้ำตา... อาลัยรักบรรเลงเพลงถวิล ฝากฟ้าดินฝากสายน้ำแห่งความฝัน ฝากสายลมกระซิบเธอเพ้อรำพัน ฝากพรายจันทร์แสนหวานม่านเมฆนวล ฝากสายฝนถึงสายใจสายใยรัก ยังแน่นหนักภักดิ์เพียงเธอรอลมหวน นวลนกไพรเหิรฟ้าไกลอย่าเรรวน ยังคร่ำครวญรอคืนหลังสู่ฝั่งใจ เดียวดายใช่ไหมในโลกกว้าง แรมร้างห่างเรือนขอบฟ้าไหน ฝากดาวกระพริบพราวเฝ้าห่วงใย กลับมาเป็นนางใจวิมานดิน จูบแก้มหอมถนอมนุชสุดสวาท ใจแทบขาดทุกคราคราวโศกมิสิ้น วันอำลาอาลัยจากแผ่นดิน เพียงถวิล..รักเจ้าคุ้มขวัญนิรันดร์กาล....! เพียงปองคุ้มขวัญคืนเรือน.... จุดเทียนหอมในคืนหนาว รอฝนพราวกลางวสันต์ แก้วพร่างนวลในแสงจันทร์ ราตรีฝันงามเงียบในดวงใจ จันทราแสนงามท่ามโลกแล้ง มนต์แสงสว่างกระจ่างใส ปลอบมวลมนุษย์ใต้หล้าลืมหนาวใจ ปลุกพฤกษ์ไพรด้วยหยาดน้ำค้างละออง ฝากใจซึ้งถึงดวงใจแดนจรดฟ้า มนตรารักแท้เราสอง นับวันรอคืนร่ำร้อง เพียงปองคุ้มขวัญคืนเรือน.... ......
แหงนดูฟ้า..แล้วก้มหน้า..มองตัวฉัน เห็นเพียงความ..เงียบงัน..ที่สุดเหงา เรื่องของเรา..จบกันแบบ..ไม่ต้องเดา เป็นใครเขา..ก็ต้องรู้..จบเพราะใคร ................................................... อย่าพูดเลย..ว่าขอโทษ..ที่ต้องจาก รักเธอมาก..จึงไม่ยาก..ที่หวั่นไหว อยากให้รู้..ว่าขาดเธอ..เหมือนขาดใจ ดีเท่าไหร่..เธอก็ไป..ฉันรู้ดี .................................................... มองฟ้าคืน..นี้ดวงจันทร์..เด่นสง่า ดาวบนฟ้า..แลจำรัส..รัศมี ลมเรื่อยเรื่อย..เฉื่อยฉิว..กำลังดี ราตรีนี้..สุดจะเหงา..ยากเข้าใจ ................................................ ใกล้ถึงแล้ว..วันครบรอบ..เธอบอกจาก การไหลหลาก..ของน้ำตา..เริ่มรินไหล ร้องอีกแล้ว..ร้องทุกที..ที่ปวดใจ แล้วเมื่อไหร่..จะลืมได้..หนอใจเรา ................................................... นาฬิกา..ตีบอกว่า..เที่ยงคืนแล้ว คงไม่แคล้ว..ถึงเวลา..นั่งกอดเข่า เฝ้าร้องไห้..ฟังเสียงลม..พัดเบาเบา หริ่งหรีดเร้า..ให้เฝ้าหา..คนอาทรณ์ .................................................
มันเลวร้ายใช่มั้ย... กับการที่แอบชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะแทรกไปเป็นมือที่สามยังไงก็ไม่รู้ มันก็เป็นแค่ความรู้สึกนะ... ยังไงฉันก็ไม่คิดที่จะทำอยู่แล้ว อีกอย่างคนที่ฉันชอบก็ดันเป็นเพื่อนสนิทของฉันด้วย...เจ็บชะมัด มันเป็นเป็นความรู้สึกที่แย่ชะมัด.... กับการที่ต้องรับฟังเรื่องราวต่างๆ ของเค้ากับเธอ ฉันก็อยากให้คำปรึกษากับเค้าทุกๆ เรื่องนะ แต่การที่ต้องฟังคนที่เราชอบมาเล่าถึงคนที่เค้ารักให้เราฟัง ยังไงๆ มันก็ยังเจ็บอยู่ดีน่ะแหละ... เพราะเราก็อยากให้เค้านึกถึงเราบ้าง แต่ก็ต้องทำใจอยู่ดีแหละนะ...ก็เรามันเป็นแค่เพื่อนสนิทนี่ ยังไงๆ เพื่อนที่ดีก็ต้องให้คำปรึกษากับเพื่อนที่ดีของเราอยู่แล้ว.... พยายามจะคิดให้ได้แบบนี้ทุกครั้ง เวลาที่เค้าเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟัง คิดได้เหมือนกันนะ...แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดีแหละ ...ยิ่งคิดก็เหมือนตัวเองเป็นตัวร้าย... เวลาที่มีเค้าอยู่ด้วยนะ...ฉันรู้สึกมีความสุขมากเลยรู้มั้ย แล้วบางครั้งฉันอาจจะทำอะไรๆ ที่มันดูเกินกว่าความเป็นเพื่อน แต่ฉันก็จะพยายามระวังอยู่เสมอๆ เพราะฉันไม่อยากให้เค้าไขว้เขวกับความรู้สึก ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามที่ต้องทำให้ใครทะเลาะกัน ฉันมีความสุขกับการที่ได้เป็นแบบนี้...แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว สำหรับฉัน...แค่ได้เห็นหน้าเค้าทุกๆ วัน ฉันก็มีความสุขแล้ว
ขับรถตาม ทางนั้น เห็นคันหน้า เขียนไว้ว่า รถคันนี้ คือสีเขียว เราก็งง ยังสงสัย มิใช่เชียว ไม่เห็นเกี่ยว ข้องกัน มันสีเทา พอสอบถาม ได้ความรู้ จึงดูออก ฟังเล่าบอก ใช่หลอกหยาม ความเชื่อเขา เป็นสีสัน ตามวันเกิด กำเนิดเอา โฉลกเท่า ใช่กล่าวเท็จ แก้เคล็ดทัน ทุกสิ่งอย่าง ต่างสรรหา มีสาเหตุ หลายประเภท ข้อเท็จจริง ยิ่งสร้างสรรค์ จนอาจมี ดีอาจร้าย กลับกลายกัน สิ่งที่ฝัน นั้นอาจเห็น ว่าเป็นจริง ดาวตลก โปกฮา พาหัวเราะ อาจร้องไห้ หัวใจเดาะ เพราะผู้หญิง พระเอกหนัง ทั้งในจอ หล่อกันจริง อาจกลอกกลิ้ง เหมือนจิ้งจอก อยู่นอกจอ ก็หวนให้ คิดคำนึง ถึงวันเก่า ใจร้อนเร่า มันร้าวลึก จนสึกหรอ ถึงวันแห่ง ความรัก คอยถักทอ คนอ้อร้อ ก็หักอก....ต๊กกะใจ เหลือแต่เพียง ร่างโทรมโทรม ไว้โลมลูบ ผิวขาวซูบซีดช้ำหนองต้องหวั่นไหว ถึงสิบสี่ กุมภา วาเลนไทน์ อยากบอกให้ ว่าใจนี้...ก็สีแดง
รอยแผลผ่าน รานทุกข์รน ทนทุกข์หนัก จากคนรัก หักอกเอา เศร้าหม่นหมอง ผ่านสิบสี่ กี่กุมภาฯ น้ำตานอง ยังกลัดหนอง อดฉลอง วาเลนไทน์ อยากจิบไวน์ ใต้แสงจันทร์ แสงดาวส่อง อยากลอยล่อง เรือสองคน จนฟ้าใส อยากจุมพิต ที่นวลปราง อย่างสุขใจ อยากพูดไป คำว่ารัก สักกุมภาฯ ใยชะตา ข้าจึงตรม บ่มดวงจิต ได้แต่สิทธิ์ คิดพร่ำไป ใฝ่จิตหา ชีวิตอับ อาภัพรัก ปักอุรา มีชะตา ได้แค่ซึ้ง เพียงครึ่งเดียว อยากเพียงเจอ เธอผู้ที่ มีอีกครึ่ง ใยเทพถึง ทะลึ่งขว้าง ห่างฟ้าเขียว ให้สองเรา เหงาจนแก่ แย่จริงเชียว เจอตอนเหี่ยว เซียวซีดหมด อดกุมภาฯ
ไม่เคยมีความหมายในวันนี้ และไม่มีความสำคัญในวันไหน เป็นเพียงแค่ ' ดอกหญ้า ' ค่าต่ำไป มิเทียมได้กับค่าคำว่า ' รัก ' อาจมีคนหลงใหลในบางครั้ง แต่ก็ยังไม่มีที่แน่นหนัก เคลิ้มคล้อยปล่อยใจเคียงเพียงชั่วพัก เมื่อตระหนักความจริงก็ทิ้งไป เป็นเจ้าของกุหลาบงามที่ล้ำค่า มีศักดิ์กว่าดอกหญ้าดินเป็นไหนไหน แค่ ' ดอกหญ้า ' ไร้กลิ่นถิ่นพงไพร เหยียบย่ำช้ำเพียงไหนใครอาทร.. หมดสิ้นความสำคัญ' วันแห่งรัก' ได้ประจักษ์ถึงค่าดอกหญ้าอ่อน ถูกละเลยทิ้งร้างบนทางจร ให้ร้าวรอนสะท้อนทกกับอกดิน ๑๓ กุมภา.. ๒๕๔๙
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
