+++++++++++++++++++++ เคยถาม ตัวเอง บ้างรึเปล่า ว่าชีวิต คนเรา จะยืนยาวแค่ไหน หากเวลา ของวันนี้ หมดลงไป เช้าวันใหม่ ยังเหลือไหม วันเวลา เคยทำ อะไร ผิดไว้กับใคร กล้าขอโทษ เขาไหม หรือไม่กล้า เก็บคำขอโทษไว้ ผ่านไปกับเวลา จนวันหนึ่ง คงหมดปัญญา ไปขอโทษใคร ++++++++++++++++++++++
เพราะคิดว่าเงินคืองานบันดาลสุข ช่วยคลายทุกข์เมื่อต้องการซึ่งสิ่งของ ชายคนหนึ่งสูญสิ้นเมียที่เคยครอง จิตหม่นหมองเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว เฝ้าทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เป็นประจำซ้ำทิ้งลูกอยู่โดดเดี่ยว รอพ่อกลับจากงานนั่งแลเหลียว ทางที่เลี้ยวเข้าบ้านพร้อมข้าวปลา เห็นหน้าพ่อดีใจ รีบถามไถ่ ทำงานเหนื่อยบ้างไหม คุณพ่อจ๋า ผู้เป็นพ่อตอบ เหนื่อยสิ ลูกยา เสียงอ่อนล้าพร้อมเอ่ยถามด้วยความชิน ทำการบ้านเสร็จแล้วหรือยัง ลูกตอบมั่ง สำเร็จ ทั้งหมดสิ้น อาบน้ำเถอะพ่อ ลูกรอกิน ข้าวในปิ่นโตเก่า เฝ้ารอคอย หลังอิ่มข้าวมื้อเย็นของลูกพ่อ คุยกันต่อหลายเรื่องอยู่บ่อยบ่อย มาวันนี้ลูกเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอย ขอถามหน่อยได้ค่าจ้างวันเท่าไร พ่อหันมามองหน้าลูกขมวดคิ้ว นั่งหน้านิ่วด้วยความสงสัย แล้วตอบลูก เงินไม่มากเท่าใด ทำงานได้เพียงวันละสี่ร้อย ลูกขอยืมเงินสักสองร้อยได้ไหม หา ว่าไงน่ะ เสียงพ่อฉุนขึ้นหน่อย อารมณ์ขุ่นมัวต่อว่าลูกน้อย พูดพล่อยพล่อยเงินหาง่ายนักหรือไง เสียงสั่งสอนลูกรักให้หักจิต ลูกนั่งคิดนั่งนิ่งน้ำตาไหล พ่อทำงานเหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจ ทำประโยชน์ใดให้พ่อจึงขอเงิน เมื่อเวลาผ่านพ้นสักพักหนึ่ง คิดคำนึงถึงความหลังให้เก้อเขิน ลูก ไม่เกเร บุญเหลือเกิน มาขอเงินเพิ่มหน่อย ไยต้องว่า เมื่อคิดได้ไปหาลูกในห้อง เห็นยังร้องน้ำตาไหลนองใบหน้า ขอโทษลูก เอ่ยเสียงเครือในวาจา ว่าแต่ว่า ไหนลองบอก ยืมทำไม เสียงตอบ พร้อมสะอื้นจากลำ
เราเถียงว่าด่ากันเพื่อสรรค์สร้าง หรือถากถางทางไว้ให้ใครเล่า เราฆ่ากันเพื่อใครใช่พวกเรา เมื่อพวกเขาย่ำเดินเจริญพันธุ์ เราด่ากูขู่มึงถึงฆ่าเข่น เพราะต่างเห็นเขาต่างอยู่อย่างนั้น เราเห็นดีชั่วเขาไม่เท่ากัน จึงห้ำหั่นกันเองไม่เกรงใคร เราโกรธแค้นเคืองกันอันต่างแพ้ เขาแสยะยิ้มแหยแต่ยิ่งใหญ่ เราเหลือยิ้มคงอยู่ผู้มีชัย ของผองใจจงรักและภักดี คนเป็นได้แค่คนทุกชนชั้น สุดท้ายนั้นต้องตายอย่าหมายหนี อำนาจใดดีพร้อมย่อมไม่มี ใจเสรีใช่ทาสอำนาจใด ใครบังอาจเสนอตนยืนบนหัว นั่นทำดีเสมอตัวชั่วขับไล่ รัฐบาลคือขี้ข้าตลอดไป ไม่มีใครล้ำค่าเกินกว่าคน เราต่างมัวเมายอมพร้อมทั้งรัก และตั้งศักดิ์เขาไว้ใจหวังผล ยกเขาไว้เหลือเชื่อเหนือหัวตน เราแค่ส้นตีนเขาก้าวเดินแทน
หลากหลายร้อยบทโหดเหี้ยม จากฟ้า โหมเข้ามา จนฟันฝ่า ล่าจุดหมาย หลายร้อยครั้งเกือบพลาด ชีพเกือบวาย ตะเกียกตะกาย ต่อสู้ จึงเป็นคน คำว่าคน คำนี้ ยากเกินที่จะนิยาม จึงขวายขวน หรือนิยาม คือการต่อสู้ดิ้นรน หรือว่าคน คือการแย่งชิงกัน เราเป็นคน คนหนึงที่แข่งฟ้า หลอกชะตา ที่เล่นกลย์ จนน่าขำ ชะตาฟ้า ขีดเส้นร่าง ข้างกายนั้น ไม่ใช่กัลย์ สุ่มร่าง โปรดก้าวเดิน อย่ายอมให้ฟ้าลิขิตชีวิตนี้ ทุกนาที ต่อสู่น่าสรรเสริญ หากพลาดพลั้ง อย่ารั้งจงเผชิญ ก้าวย่างเดิน ต่อสู่ ให้รู้กัน จริงแท้แล้วฟ้าไม่ได้ลิขิตเขียน แต่คอยเตือนให้รู้ผล ของขันธ์ ความร้อนรุ่มสุ่มร่างเป็นไฟกัลย์ ก็เพราะนั้น ตัวเราสร้างกรรมขึ้นมา ตนคิดก่อ อย่ารอผลกรรมที่สร้าง โปรดจงวางแนวทาง ให้คิดหา กรรมใดทำ กรรมใดสร้างมันขึ้นมา สติปัญญา ฟ้าให้ มาแก้ไขดู หากเรายอมอ่อนตามกรรมลิขิต ทั้งชีวิตมีสิ่งใด น่าอดสู อย่าให้ฟ้า มาขีดเส้นให้คิดดู ก็เพราะรู้ ตัวเราลิขิต เรา กลอนนี้มอบให้เพื่อนคนหนึ่งที่เข้ามาอ่านกลอนของกวีบ้านไร่ และขอโทษด้วยที่ไม่ได้เขียนกลอนให้ เพราะช่วงนี้ ว ๔ หนาแน่นมาก
หากโลกนี้ไร้รักเป็นอย่างไร โลกคงไม่มีสุขทุกข์ถามหา ข่าวหน้าหนึ่งโกรธกันฆ่าตำตา เพราะรักมาหายไปไม่กลับคืน ยามมีรักไม่ใช้ไร้ความรู้สึก โลกเปิดศึกข่มเหงหากขัดขืน ไร้ความรักต่อสู้ด้วยมีดปืน แล้วจะยืนอย่างไรเป้าสายตา หากยังไร้ความรักฟาดฟันต่อ ไม่มีขอชีวิตร้องโหยหา หากความรักไม่หวนคืนกลับมา ก็ยังฆ่ากันทุกวันเท่านั้นเอง ทะเลาะกันด่ากันเพราะไร้รัก ไม่ประจักษ์มืดบอดยังข่มเหง จนตัวตายก็ยังโกรธโทษกันเอง หากกลัวเกรงหารักมีไมตรี จงอภัยให้รักเป็นตัวล่อ แล้วสานต่อสามัคคีไม่แบ่งสี หายโกรธต้องขอโทษกันทันที เพื่อไทยนี้มีสุขทุกคืนวัน.
อันชีวิตคนเราช่างเศร้านัก ไม่พร้อมพักความสุขซึ่งทุกข์หนี ยังเวียนว่ายปะปนความเลวดี มีราคีหมองมัวให้พัวพัน มีใครบ้างเพียบพร้อมทั้งชีวิต บ้างจริตมารยามาห้ำหั่น มีเงินทองเหลือล้นหมื่นล้านพัน ที่ทำกันเพียงอ้างความรวยจน มีความสุขสุขที่ใจใช่สิ่งของ เพียงเหลียวมองลอบข้างทุกแห่งหน ตัดปัญหาเนื่องจากความมีจน อยู่อย่างคนเห็นค่าของตัวเรา ไม่ต้องเปรียบชีวิตกับคนอื่น พาขมขื่นไม่มีเหมือนดั่งเขา จงพอใจในสิ่งที่เป็นเรา อย่าเอาเงาคนอื่นมาขืนตน เกิดเป็นคนก็มีเพียงเท่านี้ ยังโชคดีมีสิทธิทำกุศล มีโอกาสอย่าข้ามความเป็นคน เร่งรู้ตนรู้อยู่คู่ความดี
อย่าหลงชัย ประวัติศาสตร์ประกาศศึกจารึกสาร ตั้งหลายวารปฐวีธานีไหว เพิ่มบาดแผลแก่ชาติฉกาจฉไกร ยังมีหน้าว่าได้มิ่งชัยมา ใช่ชัยของผองชนรับผลชื่น แต่คนอื่น กลุ่มอื่นออกชื่นหน้า สัญชาติเขียวเคี้ยวคดซ่อนขดคา กิริยาเยื้องยักคอยชักโยง นี่คือชัย ไอ้เขียว ไอ้เขี้ยวขอ ที่เก่งล่อไล่รุนรุกทุนโขยง ร้องปาวปาวป่าวลั่นว่าจรรโลง พยุงโครงสร้างชาติพิลาสครัน แล้วสืบสร้างทางนำฐานอำนาจ มุ่งหมายมาดรั้งเมืองรุ่งเรืองมั่น ใช้ปวงชนรณโรมฮือโหมรัน เร่งกดดันโดยสะดวก ล้างพวกเดิม โปรดอย่าหวังดังกระเดื่อง การเมืองใหม่ เมื่อเรืองไรสุริยันไร้วันเริ่ม ระบบเก่าเหล่าร้ายลามคล้ายเริม มีแต่เติมสกปรกลามกเต็ม ใครดีเส้นเด่นสายก็ได้สิทธิ์ ลับความคิดขุมกลดั่งสนเข็ม ครุ่นครอบครองคล้องใคร่ หัวใจเค็ม ปากและเล็มทีละน้อย ลิ้นคอยเลีย ใครร้างเส้นเร้นสายเลิกหมายสิทธิ์ ถึงความคิดเข้าเค้าถูกเขาเขี่ย ชุมระยำชำเราเมืองเราเพลีย ตกต่ำเตี้ยติดเตอะกับเขรอะตม มิฝังซากกากศพระบบเก่า ก็ยังเน่าเนืองนิตย์สนิทสนม เลือกคนใหม่ใครมาก็อาจม เพราะสั่งสมชั่วสิ้นเคยชินทราม อนึ่งด้านการศึกษาประชาสรรพ์ ต้องเท่าทันกันทั้งหมดไม่กดหยาม จึงตื่นตัวทั่วประเทศทุกเขตคาม รู้ตรึกตามความรู้เลือกผู้แทน ตราบเมื่อรัฐพัฒนาเช่นว่านี้ จึงค่อยมี การเมืองใหม่ มีได้แม่น หลักไม่เลื่อนเคลื่อนขย้อนหรือคลอนแคลน บรรเจิดแดนโดยใจสร้างได้จริง ประวัติศาสตร์ประกาศศึกจารึกสาร ก็แค่กา
เพราะจิตดวงใสใจเสรี อัญมณีไพรดวงนี้เฝ้าค้นหา เปิดใจกว้างเรียนรู้โลกโศกมายา นานาหลุมพรางต่างอ้างกัน เหลืองแสนดีพลีชีพเฝ้าจงรัก แดงป้องปักกษัตราพาเสกสรร แดงเสียใจถูกใส่ร้ายใช่เช่นนั้น ต่างห้ำหั่นผองข้ารากหญ้าชน เพียงสงบค้นให้พบหลุมลวงพราง ที่กล่าวอ้างชาติวิบัติทุกข์สับสน ใช้ปัญญามาไตร่ตรองไร้ตัวตน ลึกซึ้งจนต้องรินน้ำตาแด่ฟ้าไทย ลูกรักชาติรักศาสน์กษัตรา รักชาวนาชาวไร่ใต้ฟ้าใส รักยุติธรรมนำโลกประชาธิปไตย รักน้ำใจยิ้มสยามนิยามไท หากลึกลับซับซ้อนขั้นตอนรู้ ใช่เพียงดูฉากหน้าเรื่องราวไหน ศึกษาด้วยปัญญาจักเข้าใจ ว่าเหตุใดชาติแบ่งแยกแตกสามัคคี เพื่อบางคนกระนั้นใช่ละหรือ โหมคำลือสื่อสิ้นไร้ซึ่งศักดิ์ศรี แท้ความจริงไม่เคยตายในปฐพี ใครจะดีจะร้ายใช่ช้านาน เล่นกันในระบอบชอบด้วยกฏกติกา ศรัทธาประชาธิปไตยคอยสร้างสาน รัฐธรรมนูญวางไว้ด้วยหลักการ รัฐประหารกี่คราพาล่มจม ลึกลึกมิอาจกล่าวหนาววิปโยค ค้นพบโศกจากอำนาจที่ห้อมห่ม ก่อกรรมเวรมากมายชนระทม น่าขื่นขมกับเรื่องราวหนาวดวงใจ กราบมิ่งมหากษัตราศรัทธายิ่ง เหนือทุกสิ่งน้ำพระทัยดั่งเพชรใส หวังแผ่นดินใต้ร่มฉัตรรัตนตรัย ธำรงไทด้วยทรงทศพิธราชธรรม....! รัตนโกสินทร์เรืองรองดั่งทองทา..! รัตนโกสินทร์ยังสงบงามนิยามค่า มายาลมหายใจได้ฝากฝัน ทำความดีพลีเมตตาให้แบ่งปัน เธอและฉันหลอมรวมใจสะสมบุญ รักษางามทั้งนอกในใจพิสุทธิ์ โลกสมมุติยังคงเฝ้าเวียนหมุน โอบเอื้อรักจากใจละไ
...ทุกครั้งที่เป็นผู้ให้ใจเป็นสุข เหมือนได้ปลุกดวงกมลคนไร้ฝัน เอาใจเขาใส่ใจเราเฝ้าแบ่งปัน สร้างสีสันโลกใบใหญ่ให้งดงาม ...เป็นผู้ให้สบายใจมากกว่ารับ มิต้องจับความคิดคนพ้นเหยียดหยาม แต่ว่าใช่จะหมายให้ได้ทุกยาม ก็เพียงตามความสมควรล้วนยินดี ...อยากให้มิตรภาพอาบซ่านผ่านความรัก สังคมจักสุขได้ไร้หมองศรี มิตรจิตรมิตรใจในไมตรี ให้คุณธรรมนำชีวีวิถีไทย ...สิ่งละอันพันละน้อยค่อยต่อสาน กอปรเก็บกาลผันผ่านวันหวานได้ เมื่อกมลอบอุ่นละมุนละไม ก็พร้อมให้ด้วยสายใยในกรุณา ...หากเมื่อใดใจเราเฝ้าแต่รับ ลองสดับเสียงแห่งใจช่างไร้ค่า จะมืดมิดอับจนหม่นวิญญา ในอุราเคืองขุ่นวุ่นวายใจ ...เป็นผู้รับ ผู้ให้ได้ตามจิต ประมวลคิดสถานการณ์อย่าหวั่นไหว ในยามที่มีเหตุเกิดเภทภัย แบ่งปันให้สละทรัพย์นับกำลัง เป็นผู้ให้กำลังใจก็ได้สุข ได้ปลอบปลุกใจตนคนสิ้นหวัง ชีวิตนี้อะไรอะไรใช่จีรัง จึงเหมือนดั่งสอนใจให้ใกล้ธรรม. ............................................................................... ..............................................................กิตติกานต์.
โลกใช่ร้าง ว่างเปล่า อย่าเศร้านัก เพียงแค่รัก เลือนหาย กลายเป็นอื่น ถึงกับจม น้ำตาร่ำ ทุกค่ำคืน ไม่ยอมตื่น จากฝันร้าย ใฝ่ความจริง เพียงหนึ่งคน จากไป ใช่ทั้งหมด ขาดเพียงหยด หนึ่งน้ำใจ ใช่หมดสิ้น เขาไม่รัก ใช่ทั้งใจ จะพังภิณฑ์ ยังมีเพื่อน นับไม่สิ้น แผ่นดินนี้ กอบเก็บใจ เติมต่อ ก่อใจใหม่ กอบเก็บฝัน เติมไฟ ให้ล้นปรี่ กอบเก็บเกี่ยว ประสบการณ์ วันแสนดี เพื่อก้าวสู่ พรุ่งนี้ ที่ขอบฟ้า โลกใช่ร้าง ว่างเปล่า อย่าเศร้านัก ก็เพียงแค่ เขาไม่รัก ใช่หนักหนา หยัดยืนแกร่ง ไม่ย่อท้อ ต่อชะตา ยอมให้ล้า แต่อย่าล้ม ระทมนาน ยอมให้ล้า แต่อย่าล้ม จมวันวาร
วันไหนไหนก็เป็นวันแห่งความรัก ควรห้ามหักอย่าให้สมอารมณ์หมาย ต้องหักห้ามห้ามกายให้ใจเป็นนาย ไม่ว่าชายหรือหญิงนั้นควรหมั่นตรอง วาเลนไทน์วันหวานวันเคียงคู่ ต่างได้อยู่สุขร่วมกันแค่เราสอง มีความสุขสมดังใฝ่ดังใจปอง นาทีทองนาทีหวานชื่นบานทรวง คุณค่าแห่งหัวใจใช่วันนี้ แต่อยู่ที่ความใส่ใจที่ใหญ่หลวง ให้ทุกวันเป็นรักแท้ใช่รักลวง อย่าให้บ่วงห้วงตัณหามาครอบงำ วาเลนไทน์ตามความหมายของชายหญิง คือรักจริงที่คงมั่นแสนเลิศล้ำ กระซิบรักในส่วนลึกความทรงจำ รักคือคำที่ควรย้ำพร่ำทุกครา
พยายามสร้างความหวังดีให้ชีวิต ด้วยมีสิทธิ์ภูมิใจในวันหน้า ถึงลำบากก็บากบั่นกัดฟันมา รอวันฟ้าสีทองส่องชีวี พยายามปรามใจไม่ไหวอ่อน กับคำหลอนย้อนยอกของพวกผี มีสติตั้งใจตรองให้ดี อย่าให้มีโมหะมาครอบครอง ก่อนกระทำการใดตรองให้มาก แม้นเหนื่อยยากจะอดทนความหม่นหมอง ใครจะว่าอย่างไรอย่าไปมอง ถ้าเราทำถูกต้องมันต้องดี อย่าหลงเชื่อคำคนปนยาพิษ ใครคือมิตรใตรศัตรูดูถ้วนถี่ รวมทั้งคนหลายหน้าพวกกาลี ถ้อยวจีของมันนั้นอย่าฟัง ก็บากบั่นฟันฝ่ามานานนัก จึงมีหลักชีวีถึงที่หวัง กับคำคนเคยติฉินหมิ่นชิงชัง คือพลังผลักดันสู่วันนี้ เบนสายตาเศร้าหมองขึ้นมองฟ้า แววศรัทธาเชื่อมั่นนั้นเต็มปรี่ เราเลิกเป็นผู้แพ้แต่วันนี้ ตั้งฤดีประคองร่างอย่างมั่นคง
ใกล้เพลาวาเลนไทน์ให้ประจักษ์ ว่าความรักที่จริงใจมีไหมหนอ รักของแม่และพ่อผู้เฝ้ารอ น้ำตาคลอรอลูกกลับหลับไม่ลง ลูกบอกไปเที่ยวฉลองวาเลนไทน์ จะรีบกลับไม่ไถลไม่ไหลหลง แต่สุดท้ายวาเลนไทน์ก็จบตรง แม่ต้องปลงทำใจในชีวี ลูกกลับมาตอนเช้าเมาเต็มที่ แม่รีบรี่เข้าประคองอย่างหมองศรี ไม่รักใครรักตัวเองกันมั่งซี พ่อแม่นี้นี่แหละห่วงสุดดวงใจ
เพียงตัวเลขสมมุติมนุษย์ตั้ง หมุนตามหลังเรื่องราวเข็มยาวสั้น เป็นตัวแทนแห่งกาลผ่านคืนวัน ที่ผ่านผันทุกเวลาทุกนาที เมื่อครบรอบครบเวลาเพิ่มอายุ เพื่อผ่านลุวันวัยไม่อาจหนี เกิดมาเพื่อเพิ่มอายุลุวันปี จนเป็นผีหมดอายุลุล่วงพ้น แต่เริ่มต้นจนหมดสิ้นชีวินจบ รู้ถ้วนครบทุกการณ์ผ่านแดดฝน เก็บเกี่ยวทุกเรื่องราวคราวเป็นคน นำเตือนตนเตือนใจในทุกครา เมื่อยังมีลมหายใจในวันนี้ จงมุ่งมั่นทำดีมีคุณค่า เมื่ออายุล่วงผันวันตายลา คนศรัทธารุ่นหลังยังเชิดชู
เจ็บปวดนักใช่ไหมใจที่ล้า ที่ผ่านมาหัวใจแตกสลาย มอบความรักหวังดีและไว้ใจ เขายังไม่รู้สึกอิ่มและเพียงพอ ให้ระบายออกมาในวันนี้ ให้เต็มที่หากใจนั้นร้องขอ จะเกิดจากอะไรเป็นต้นตอ แต่ล้วนก่อให้เกิดความทุกข์ใจ อยากให้เธอเข้มแข็งกว่านี้นะ ไม่ว่าจะสถานการณ์เป็นแบบไหน เลิกหวั่นกลัวไม่ว่าปัญหาใด เริ่มต้นใหม่ก้าวไปสู่ปลายทาง อย่าเพิ่งท้ออ่อนแอและท้อถอย ลบเลือนรอยที่เคยต้องหมองหมาง ในวันนี้ทำใจเดินสายกลาง แล้วก้าวย่างข้ามผ่านทุกข์ในใจ จับมือฉันคนนี้ให้แนบแน่น เป็นปึกแผ่นไปด้วยกันเข้าใจไหม ที่ผ่านมาล้มแล้วก็ปล่อยไป ลุกขึ้นได้ด้วยหัวใจของตัวเอง
เหม่อมองฟ้าน้ำตาเอ่อรินไหล อยากถามฟ้าว่ามีใครเหงาเหมือนฉัน ความรู้สึกยากจะบอกแสนจาบัลย์ ได้แต่เหงาเศร้าทุกวันเมื่อไม่มีเธอ ชีวิตฉันคงสิ้นหากไร้เธอเคียงข้าง คงอ้างว้างเดียวดายไร้ความหมาย อยากจบชีวิตตรงนี้ อยากจะตาย สิ้นรักร้าย ให้มลายไปกับเธอ แต่ยังมีคนที่หวังในตัวฉัน หวังสักวันให้ฉันนั้นอยู่เพื่อเขา คือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ของตัวเรา ที่คอยเฝ้า คอยห่วง อยู่ทุกครา แล้วเธอหล่ะที่พบเจออย่างตัวฉัน จะคิดสั้นอีกไหม เมื่อไม่มีเขา จะคิดถึงคนที่รักในตัวเรา หรือจบชีวิตเศร้าๆ เพราะเขาเลย จงคิดเถิดคิดซักนิด เมื่อผิดหวัง เราก็ยังยืนหยัด ไม่ขัดสน ก็แค่เพียงความรักคนหนึ่งคน ที่ผ่านพ้นไปตามกาลเวลา ขอให้เริ่มต้นใหม่ในวันนี้ เหมือนกับที่ฉันเริ่มไม่ท้อถอย มองข้างหลังดูคนที่เฝ้าคอย อย่าท้อถอย สู้ต่อไปจงหยัดยืน
ปฏิทินสิ้นปี...อีกปีแล้ว ยินเสียงแจ้วสวัสดีวันปีใหม่ รู้ดีรู้เห็นความเป็นไป ว่าจะปีไหนไหน...ไม่ต่างกัน แค่เข็มของเวลาวนมาครบ บรรจบรอบปีเข็มยาวสั้น ก็เริ่มรอบใหม่ในรุ่งวัน ก็แค่นั้นคิดอะไรให้มากมาย อย่าสนใจเรื่องปีที่เปลี่ยนหมุน จงสนใจตัวคุณ...ไหนเป้าหมาย ชีวิตที่เคลื่อนไหวยังไม่ตาย พร้อมเวลาเวียนว่าย...ครบรอบปี ถึงเวลามองตนค้นให้ทั่ว ทั้งตัวหัวใจไหนศักดิ์ศรี มองเวลาข้างหน้าอย่ารอรี เร่งสร้างความดี...เพื่อชีวิต
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ