วาบ..วาบ วาบเห็นแสง ไฟเรื่อแดงด้วยแรงดูด ควันฉุนแต่คนสูด เสียงซี๊ดซู๊ด..จนตูดลอย ไปไหนเอาไปด้วย ยาคนป่วยช่วยอร่อย เคียงกายไม่ถดถอย วาบบ่อยๆ อร่อยจัง ! มะเร็ง มาเล็งใส่ มหันตภัย ก็ไม่ยั้ง เตือนไปไม่ยอมฟัง ย้อนเสียงดัง ..เรื่องของกู ! ช่องกลางหว่างนิ้วสอง มวนขาวผ่องภัยย่องสู่ ปอดใหญ่ไร้ทางสู้ แฟบกว่าฟู.. รู้วันตาย ถุงลมที่โป่งพอง ก็แค่น้องของโรคร้าย มะเร็งเล็งยิงใส่ จนปอดวาย.. ตายลูกเดียว ! แค่ถ่างนิ้วก็ปลิวหาย เจ้ามวนร้ายก็ไม่เกี่ยว เสรีแท้แน่นักเชียว ทาสเด็ดเดี่ยวได้เป็นไท มืดบอดตลอดกาล น่าสงสารขาดมันไม่ได้ หลงมั่นแค่ควันไฟ บอกขอตายพร้อมมันดู วาบ..วาบ วาบเห็นแสง กองฟอนแดง แจ้งให้รู้ หลุดพ้น เรื่องตนกู น่าหดหู่.. ตัวกูพ่าย ! แหละสุดท้าย ..ไฟก็กินคน ! @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ๓๑ พ.ค. ๕๕ ... รำลึกวันงดสูบบุหรี่โลก จากการสำรวจพบว่าผู้ที่เป็นมะเร็งปอดนั้น ร้อยละ 90 เป็นผลเนื่องมาจากการสูบบุหรี่ โดยมีผลวิจัยระบุว่า ผู้ที่สูบบุหรี่เกินวันละ 1 ซอง จะมีโอกาสเป็นมะเร็งปอดมากกว่าผู้ที่ไม่สูบถึง 5-20 เท่า ผู้ที่สูบบุหรี่ยังเสี่ยงต่อโรคทางเดินหายใจ อาจมีอาการไอเรื้อรัง บางครั้งไอถี่จนไม่สามารถนอนได้ นอกจากนี้ทาร์ในควันบุหรี่จะสะสมอยู่ในปอด จะทำให้เป็นโรคถุงลมโป่งพอง ทำให้หายใจขัด หอบ และหากเป็นเรื้อรังอาจทำให้ถึงแก่ความตายได้ง่ายเช่นเดียวกัน นอกจากนั้นยังพบว่าการสูบบุหรี่ ก่อให้เกิดโรคอื่นๆ
หมาเห่าใบตองแห้ง อาทิตย์อัสดงลงเหลื่ยมเขา เสียงหมาเห่ากลางลานม่านไม้ไหว แกรกแกรกแกรกแหวกหาว่าอะไร .สัญชาตญานสั่งให้ไล่ล่าตาม ก็แค่เห่าใบตองจ้องจ้องขู่ ที่รู้รู้ใครใครไม่เกรงขาม ที่ป่าวร้องเสียงแหบหลายโมงยาม เขาประณามหมาเห่าเขารำคาญ เห่าประกาศศักดาบ้าอำนาจ นี่แหละชาติสันดานเดรัจฉาน หวงลาภยศหวงของเขตภิบาล ใครอาจหาญบุกมาข้าเอาตาย ต่างระแวงเกรงกริ่งชิงแข่งขัน เข้าประจัญรุกรบจนเสียหาย จิตอิจฉาจึงกล้าและท้าทาย ลืมความหมายชีวิตลืมคิดตรอง หมาเห่าใบตองแห้ง เป็นสำนวนที่เปรียบเทียบกับสุนัขที่ชอบเห่าใบตองแห้ง คือเห่าใบกล้วยที่แห้งติดอยู่กับต้น เวลาลมพัดใบกล้วยแห้งจะแกว่งหรือเสียดสีกัน มีเสียงแกรกกราก สุนัขเห็นอะไรไหว ๆ หรือได้ยินเสียงแกรกกรากก็จะเห่าขึ้น แต่ก็เห่าไปอย่างนั้นเอง ไม่กล้าไปกัดใบตองแห้ง กิริยาของสุนัขนี้จึงนำมาเปรียบกับคนที่ชอบพูดจาเอะอะในลักษณะที่อวดตัวว่าเก่งกล้า แต่ที่จริงแล้วก็ไม่ได้กล้าสมกับคำพูด แต่ปกติถ้าเป็นสุนัขที่ได้รับการฝึกมาก่อนนะ เช่นสุนัขตำรวจ หมานายพรานมักใช้จมูกได้ไว และแม่นมาก ถ้าเห่าแล้วก็แสดงว่าเจองู แย้ กระต่าย หรืออะไรสักอย่างแน่ๆ แล้วแต่สายพันธุ์
เราก่อสร้างดินแดนที่แสนเศร้า แล้วก็เฝ้าอยู่อาศัยในที่นั่น อย่างรางเลือนเชือนแชไม่แลกัน วันผ่านวัน ผันผ่านเลื่อนเป็นเดือนปี ต่างคนต่างก็เหงาในเงาตน ต่างสับสนในหนทางระหว่างที่ ต่างรำลึกนึกหวนทวนฤดี แปลกตรงที่.. ใจอ้างว้างไม่ต่างกัน ความฝัน.. ทำให้ใจใฝ่หารัก แต่แปลกนัก รักลวงล่อก็ด้วยฝัน หากเพียงแต่แค่ใจเรารู้เท่าทัน ว่ารักนั้น ฝันไปไม่ใช่จริง คงไม่ต้องทุกข์หนักเพราะรักล่ม คงไม่จมจ่อมเศร้าเฝ้าสู่สิง คงไม่เจ็บเก็บความจำย้ำความจริง คงไม่ทิ้งให้ฝันคว้างต้องหมางเมิน ดูดาว.. ดาวก็พร่างอย่างเรืองรอง แต่ใจหมองครองเศร้าเราห่างเหิน ประหวั่นนักรักลดละสุดประเมิน เจ็บใจเกินกว่าจะกลั้น วันจากไกล มองดาววันเดียวแท้เห็นแค่แสง จะเห็นความเปลี่ยนแปลงก็หาไม่ ต้องมองดาวทุกคืนค่ำประจำไป มองเพื่อให้เห็นซึ้ง ..ถึงผู้มอง ความเปลี่ยนแปลง.. เป็นนิรันดร์ เป็นเช่นนั้นทุกยามห้ามผยอง อย่าไปยึดติดสิ่งใดที่ใจปอง เพื่อไม่ต้องตั้งคำถาม ..ความเปลี่ยนแปลง..
.... กว่าจะมีความรุ่งเรืองเมืองประเทศ กว่าสร้างข่ายเขตแดนสยาม จนวันนี้ที่มีกรุงเทพงาม บรรพชน ขอถามเลือดแดงใด ๑ หลงลืมแล้ว จำได้แต่สิบหกปีแห่งความหลัง จำได้แต่สุรพล ได้ยินแต่สุรชัย ๒ เสวยสวรรค์สุข มายา เมามาย หลอกล่อ หลอกลวง กดขี่ ข่มเหง ๓ ปราสาทราชวัง เป็นซาก บอกเล่าวันเวลาที่ล่วงผ่าน สกิดเตือน สอนสั่งอะไรบ้าง เปล่าว่าง และเปล่าดาย ๔ เปลี่ยนระบบ ได้ชนชั้นสองจำพวกมาชื่นชม นักกินเมือง และนักขายเมือง "ผู้ขายค้าความบาดหมาง" ๕ สองพันห้าร้อยกว่าปี ธรรมแห่งพระพทธองค์ยังเป็นธรรมดา และธรรมชาติ ระหว่างการเคลื่อนไหวของสุริยะ โลกหมุนรอบตัวเอง มนุษย์หมุนวนความอยากได้อยากมี ๖ นักรบ ตายในสมรภูมรบเยี่ยงวีรบุรุษ ศักรราชนี้ ชีวิตปลิดปลิวในป่าคอนกรีต ๗ ประชาชน ยกมือท่วมหัว "ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน" กษัตย์ผู้ทรงไว้ซึ่งความเป็นธรรม นำพิชัยยุทมาแก้แล้ง แก้จน ๘ ข้าวทุกเม็ด เด็ดจากรวงข้าวสีทองคนบ้านนอก คนกรุง หยามหมิ่น แต่ท้องอิ่มไม่ละอาย ๙ พม่ารามัญ เขมรขแมร์ ยกทัพเศรษฐกิจมาประชิดเมือง มาเล สิงคโป สร้างจรวดทางเรียบเป็นสะพาน ๑๐ มะกันขี้นก ฝรั่งขี้ครอก สอนสั่งนักวิชาการวิชาเกิน อวดเท่ ตามฝรั่ง ฐานรากย่าทวดทำอวดดี ๑๑ พฤษภาห้าสี่ เมษาห้าสาม พฤษภาสามห้า ตุลาหรึ่งเก้าหนึ่งหก มิถุนาเจ็ดห้า สุโขทัย พ่อขุนราม อโยธยาพระนเรศ ธนบุรีพระเจ้าตากสิน กรุงเทพราชวงศ์จักกรี ๑๒ สร้างแผ่นดิน สร้างภาษา บำรุงศาสนา วัฒนาเศรษฐกิจ ๑๓ ปล
แม่ไม่เคยสอนลูกเรื่องปลูกรัก สอนแต่ปักดำกล้าท้าแดดฝน ด้วยสองแขนสองขาพาอดทน เหงื่อไหลปนปะแก้มยังแย้มกัน สอนรักชาติศาสนาพระมหากษัตริย์ เป้าหมายชัดปริญญาพาก้าวฝัน เมื่อเรียนจบตอบแทนแผ่นดินพลัน เป็นคนดีแหละนั่นคือความงาม จึงอ่อนการเรียนรู้เรื่องความรัก เคยอกหักเพราะชายในสยาม เพราะมองภาพด้านเดียวเที่ยวคิดตาม ว่านิยามความหมายคือตายแทน ผ่านเวลาเสี้ยวหนึ่งของชีวิต เรียนถูกผิดเกิดดับมานับแสน ยังไม่เห็นสักใครตายแทนแฟน มีแต่แจ้นวิ่งหนีเมื่อผีมา ^_^
ถึงฉัน... ดอกไม้กับแจกัน ดอกไม้ที่มันดูสวยมาใส่แจกัน ได้ถามมันไหมว่าโดนบังคับ หรือสมัครใจ มีคนพรากมันมา อำลากิ่งก้านใบแหละสุดท้าย มาร้องไห้บนแจกัน แหละฉันก็รู้ว่าเธอก็รักก็ห่วงเท่าไรจะไปทางไหน ก็มีเธอเคยบอกกับฉัน ใจจริงก็รักเธอ ทั้งรักและผูกพัน แต่มันทน ทำตามต่อไปไม่ไหว แค่อยากเป็นตัวเอง อยากเป็นตัวฉันคนเดิม อย่าเติมอะไรลงไป ฉันเคยเหนื่อยใช้ชีวิตหนักๆ มีรักก็อยากให้ผ่อนคลาย อยากให้รักฉันอย่างที่เป็นฉันจริงๆอย่าทำให้เป็นใครๆ รักเธอมากที่สุด แต่มันก็ต้องจากไป วันนี้ฉันขอจากไป ฉันขอไปเป็นตัวเอง อย่าคิดว่า ฉันไม่รักไม่ห่วงใยใคร แค่ขอไปใช้ชีวิตคนเดียว ในแบบลำพัง วันหนึ่งหากพบตัวเองวังเวงหมดหนทาง และสุดท้ายดอกไม้จะกลับมาหาแจกัน จากเธอ จากแจกันถึงดอกไม้ ฉันก็แค่แจกันที่อ่อนไหว เพียงอยากให้ใครดูแลบ้าง ไม่ต้องสบตา ไม่ต้องร่วมทาง ขอเพียงไอบางความอุ่น ..เกิ้อหนุนกัน รักฉันไม่จำเป็นต้องเลิศหรู ไม่ต้องหวานทุกอณูอย่างในฝัน แค่เรามีกันและกัน..สัญญานะ.. จะไม่ไหวหวั่น หากเธอมั่นคง เธอเป็นดอกไม้ ฉันเป็นแจกัน ชีวิตในบางวันอาจไม่ดังประสงค์ เพียงดอกไม้ยังอยู่ ยามแจกันล้มลง คอยเก็บเศษผงเพื่อ.. ต่อเติม..... ฉันมิอาจจะบังคับใคร ใคร หวังเพียงแค่บางหัวใจมาใส่เสริม เพิ่มความหวามไหวให้กับใจดวงเดิม เพื่อเต็มเติมบนทางเดิน... ที่เดียวดาย หากดอกไม้ไม่อยู่คู่แจกัน ชีวิตในบางวัน อาจหมดความหมาย คงมีเพียง เหงา เศร้า
เรือลำน้อยลอยล่องท่องสมุทร ไม่อาจหยุดฝ่าคลื่นหลับตื่นฝัน นายท้ายเรือเข้มแข็งแกร่งทุกวัน ฟ้าฝนอันแปรปรวนพายทวนลม จากที่เริ่มค่อยพายหมายสู่ฝั่ง หากพลาดพลั้งเรือรั่วชั่วดีผสม ได้บทเรียนสอนจิตอย่าคิดตรม แก้ไขปมความจริงไม่ทิ้งกัน ถ้าเรือแตกแยกลำดำน้ำหนี ต่างคนมีกำลังขึ้นฝั่งฝัน บางคนอาจลอยคอรอชีวัน บางคนสั่นสะทกเพราะตกใจ นายท้ายดีพลีตนบนเรือรัก ปัญหาหนักเบาสู้ดูแจ่มใส ยิ้มเริงร่ากล้าหาญชายชาญไทย ลูกเรือใจสุขสันต์นิรันดร
เก็บอักษรทุกคำเรียงลำดับ มานั่งนับเล่นเล่นเน้นความหมาย ว่าคิดถึงซึ้งกันมันมากมาย เป็นสหายมิตรรักของนักกลอน มีข้อความแปะวางอย่างห่วงห่วง หมดคำลวงอ่านได้ในอักษร มีภาพกอดกันกลมพร้อมชมกลอน บ้างอวยพรสุขขีจงมีชัย มีรอยยิ้มเหยอกเย้ากระเซ้าแหย่ มีรักแท้ให้กันไม่หวั่นไหว เหมือนหยุดโลกโศกห่างอย่างวางใจ เกิดขึ้นในทุกครั้งที่นั่งมอง แต่ละวันแสนดีเป็นที่สุด ไม่อยากหยุดร่วมทางหรือห่างผอง อยากเลือกลมหายใจตามใฝ่ปอง เห็นเพื่อนพ้องพร้อมหน้าเฮฮากัน เราไม่อาจเลือกได้แต่วันดี กระโดดข้ามวันที่เลวร้ายนั้น ลมหายใจเข้า้ออกแต่ละวัน ดีไม่ดีปนกันเช่นนั้นไป เมื่อไม่อาจเปลี่่ยนร้ายกลายเป็นดี เราปรับตัวเปลี่ยนวิธีคิดกันใหม่ มองทุกอย่างง่ายง่ายสบายใจ มีสติตั้งไว้เพื่อใช้งาน แก้วประภัสสร
vs ปูตินปาดน้ำตา ปลื้มเพราะว่าคะแนนนำ ชนะจนลอยลำ สามสมัยได้ใจชน จากนายกรัฐมนตรี เป็นประธานาธิบดีก้าวด้วยตน ปรีชาสามารถล้น ผ่านวิกฤติพิชิตภัย ปูตินรู้คุณค่า คำสัญญามาด้วยใจ ปูนาขาดีไซร้ มาเพราะใครไม่สนที ปูตินใสสะอาด ครองอำนาจไม่มีสี ปูนาก็ทำดี หากปราศเชื้อเอื้อพวกตน
ทางด่วนยาวสุดตั้ง.......ตาเห็น เหรียญบาทหายากเย็น..........อย่าค้น ดั่งมนุษย์หัดบำเพ็ญ...........การศึก ษาเนอ นักปราชญ์กวีรวยล้น..........ยากแท้อย่าหา In the long super-..............highway, Don't look for one baht , say,..........as a coin. Among human who play,.................eat, and love, it will be a void........................to find rich poets.
ยี่ห้อบอกค่าโอ้..........อวดรถ ดูกระเป๋าแบรนด์ทด............ค่าไว้ โทรศัพท์ยิ่งแพงตด...........ยิ่งกลิ่น หอมเนอ คือค่าของมนุษย์ไซร้............ซาบซึ้งปัจจุบัน Cool cars are values............of guys. "Chanel", should they buy................for girls, Farting, they still smile,............with cool phones eh? For this present world,.........that's the price of men.
ชมว่าสตีฟจ็อบส์นี้........ปัญญา ดีเฮย ท่านพลาดผิดหวังมา..........กี่ครั้ง ท่านเรียนลุกสู้พา...........สักกี่ ครั้งเฮย และลุกอย่างไรตั้ง..........จิตต้องศึกษา
เจ้าสมปอง เพื่อนฉัน วันวัยเด็ก ตัวเล็กเล็ก เกเร ทำเฉไฉ อยู่โรงเรียน ประชาบาล ถิ่นบ้านไกล เข็ญไม่ไหว เกียจคร้าน เรื่องการเรียน ชอบเลี้ยงควาย ปลายนา ริมป่าเขา ไม่ชอบเอา การงาน เรื่องอ่านเขียน แม้ครูสอน เอาไว้ ให้พากเพียร มิอาจเปลี่ยน ใจได้ ให้ระอา จบป.สี่ จากไป ในวันนั้น เพื่อนพากัน เข้าเมือง เรื่องศึกษา เรียนให้สูง จะได้ดี มีวิชา ปริญญา ได้ไป กันหลายคน ปีนี้จัด นัดชุมนุม กลุ่มศิษย์เก่า โรงเรียนเรา ร่วมงาน การกุศล พัฒนา ตั้งกลุ่ม แหล่งชุมชน จึงส่งผล เพื่อนเก่า เราพบกัน ทั้งตำรวจ พยาบาล ผู้การ,หมอ ท่านผ.อ. ทนาย หลายคนนั่น ครู,ปลัด ผู้ว่า สารพัน และไหนนั้น สมปอง เพื่อนของเรา ครูบอกว่า สมปอง ต้องลำบาก งานหนักมาก อ่อนล้า จนน่าเศร้า ยังเลี้ยงวัว เลี้ยงควาย ในลำเนา มีควายเก้า ร้อยตัว...วัวเกือบพัน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
