เรื่องชีวิต คิดไป ให้ประหลาด บ้างก็ขาด บ้างเกิน ไร้เงินถัง บ้างนั่งปลง ชีวิต อนิจจัง เมื่อหมดหวัง มืดมน จนปัญญา จงแข็งแรง เอาไว้ ใจต้องสู้ หากคิดอยู่ หวังชัย ในภายหน้า ค่าของคน ใช่ลด หมดราคา เว้นแต่ว่า จะผูกปม ทับถมตัว วันนี้ผิด พลาดไปให้ แก้ไข ค่อยสานใย ถักทอ ขออย่ามั่ว มองให้ไกล ไปให้ถึง จุดหมายตัว ใครมันยั่ว อย่างไร อย่าไปฟัง ฝากแรงใจ จากตน คนเคยผิด ไปถึงมิตร ทั่วไป ด้วยใจหวัง เปลี่ยนทุกข์ยาก แสนเข็ญ เป็นพลัง ให้เหมือนดัง ผู้เขียน ที่เพียรมา ======================== ขอความสุขความเจริญอย่าเขินขัด รีบเร่งรัดส่งลงตรงที่หมาย ให้แก่เพื่อนผู้ยากลำบากกาย ได้ผ่อนคลายห่างทุกข์พบสุขใจ
ฉันอาจอยู่ไม่ถึงวันพรุ่งนี้ ขอกล่าวลายามที่ยังอยู่ใกล้ เราอาจห่างกันจนแสนไกล และอาจเกินคว้าไขว่ให้กลับคืน เฉกเช่นบางคืนมีหมื่นดาว คล้ายจันทร์เจ้าหนีหายย้ายถิ่นอื่น เพียงซุกซ่อนใต้เงาดำที่กล้ำกลืน แต่ยังยืนอยู่เคียงข้างไม่ห่างกาย ถึงแม้วันพรุ่งนี้ไม่มีฉัน ขอเธอจงฝ่าฟันดั่งมั่นหมาย คว้าดวงดาวพราวฟ้าอันพร่างพราย เป็นรางวัลมากมายแก่ชีวิต กำลังใจฉันมีให้เสมอ เส้นทางฉันเธอต่างลิขิต ประสบการณ์สอนเราจงพินิจ สุขทุกข์อย่ายึดติดในจิตใจ รุ่งอรุณตะวันกำลังมา เหล่านกสนทนาความเคลื่อนไหว ถึงเรื่องราววันวานที่ผ่านไป อนาคตเพียงใครพยากรณ์ เทียนกำลังเผาตนท้นน้ำตา ต้อนรับสนทยายามแสงอ่อน ดอกไม้กำลังม้วนกลีบนอน ฉันขีดคัดบางท่อนบทกวี
แล้วก็ถึงเวลาหาความสุข สลัดทุกข์ทิ้งไปให้ไกลห่าง เริ่มต้นก้าวสู่ถนนค้นเส้นทาง เพื่อสรรค์สร้างชีวิตพิชิตชัย เก็บความหลังในครั้งที่พลั้งเผลอ ได้พบเจอความทุกข์ทนแต่หนไหน เป็นบทเรียนตอกย้ำความช้ำใจ อย่าหวั่นไหวกับอดีตผิดครรลอง แสวงหาทางเดินเผชิญโชค ให้พบโลกใบใหม่ไร้เศร้าหมอง ทั้งความสุขสดใสสมใจปอง ได้ครอบครองความรักและภักดี เริ่มต้นสร้างฝันใหม่ใส่ความรัก ต้องมีสักวันหนึ่งซึ่งสุขี แม้จะนานสักหน่อยค่อยเปรมปรีดิ์ แต่ต้องมีสักวันฉันมั่นใจ ณ วันนี้เริ่มใหม่ได้อีกครั้ง มีความหวังอีกหนกับคนใหม่ สองชีวิตร่วมเดินเผชิญไป ด้วยอุ่นไอความรักนิจนิรันดร์ ^^ ๓๑ มกราคม ๒๕๕๖ ณ บ้านบนดอย
> ยลยินคำ..เธอกล่าว..แสนร้าวจิต โอ้มิ่งมิตร..หม่นหมอง..ต้องกำสรวญ ด้วยคนรัก..หักอาลัย..ใจเรรวน จึงคร่ำครวญ..เสียหลัก..เพราะรักลวง เธอยิ่งเศร้า..ฉันยิ่งร้าว...ปวดใจลึก แทบสะอึก..ยามเธอเหงา..เฝ้าหวงห่วง ดั่งไฟเผา..เร้ารุม..สุมกลางทรวง ถูกเล่ห์ลวง..ตอกย้ำ..ช้ำเจียนตาย รู้บ้างไหม..คนทางนี้..ใช่หนีห่าง ไม่เคยร้าง..ทอดทิ้ง..แล้วชิ่งหาย ยังวนเวียน..ห่วงใย..ไม่เสื่อมคลาย ขออย่าได้..ทดท้อ..ต่อชะตา มาปลุกขวัญ..ปลอบเหงา..มาเร้าจิต ขอเธอใช้..ชีวิต..อย่างคุ้มค่า สิ่งเลวร้าย..ผ่านลับ..อย่ากลับมา ซับน้ำตา..ที่หยดไหล..ให้เจือจาง เมื่อความรัก..จากไป..ใจคงช้ำ แผลถูกย้ำ..รอยเก่า..เศร้าหมองหมาง สงสารเธอ..ยิ่งนัก..รักอับปาง ใครนะช่าง..ใจดำ..ทำอกตรม หยุดเถิดหนา..ความเศร้า..แต่คราวก่อน อย่าให้ย้อน..หวนคืน..ความขื่นขม ขอให้สิ่ง..หรรษา..น่าภิรมย์ จงประพรม..หัวใจ..ให้ชื่นบาน.... เป็นกำลังใจให้เสมอ แอบมาดูอยู่ห่างๆค่ะ.... กุหลาบขาว
๏ เพราะมีใจ..ใฝ่รัก..ในอักษร อยากเขียนกลอน..ฟ้อนคำ..ให้ฉ่ำหวาน แม้นเขียนไม่..ได้ความ..ตามต้องการ ยังซมซาน..สานถ้อย..เรียงร้อยไป ๏ เฝ้าตรองตรึก..ศึกษา..มองหาหลัก แบบครูพัก..ลักจำ..พอคลำได้ เฝ้าเค้นบท..พจน์หลาก..ออกจากใจ หวังฝากไว้..ในดง..แวดวงวรรณ ๏ กฏมากมาย..หลายหลาก..ช่างยากนัก จะสลัก..ถักถ้อย..ก็พลอยหวั่น ขืนลิขิต..ผิดแปลก..ถูกแดกดัน จึงเลิกตาม..ความฝัน..ของวันวาน ๏ เลิกพากเพียร..เขียนกลอน..ด้วยอ่อนล้า แต่ก็ยัง..ตั้งตา..ตามหาอ่าน ด้วยยังคง..หลงรส..แห่งพจน์กานท์ หลากผลงาน..บ้านมิตร..เฝ้าติดตาม ๏ จึงถือฤกษ์..เบิกดิถี..ขึ้นปีใหม่ จะตั้งใจ..ไม่สน..แม้คนหยาม จะสลัก..ถักถ้อย..เรียงร้อยความ จะฝากนาม..ให้รู้.. กูรักกลอน๚ะ๛
กลางห้วงหาวดาวดวงร่วงจากฟ้า บนยอดหญ้าน้ำค้างพร่างพรายฝัน หลับหรือตื่นคืนพ้อรอตะวัน ยังยืนยันบากบั่นไม่ปันใจ ลมภูเขาจู่โจมโถมทายทัก แม้หน่วงหนักทนต่อพอหลับใหล รัตติกาลร้าวรานคงผ่านไป อาจหลงเหลือพิษไข้ผ่าวในทรวง สิ้นแสงดาวราวฟ้าบูรพา เป็นสัญญาไถ่ถามความเป็นห่วง เพียงพร่างพรายเคลื่อนคล้ายสายลมลวง มีคนทวงหนี้ค้างที่ร้างเลือน อุษาสางกลางไพรที่ดายเดียว หมดเวลาท่องเทียวคนไร้เพื่อน เขาไม่เคยฝากคำมาย้ำเตือน จึงดูเหมือนไร้ค่าประสาจน
อนุบาลเรียนสนุกสุดจะคิด ประถมติดโลดเล่นสนุกสนาน มัธยมเริ่มคิดเริ่มทำงาน มอปลายบานงานงอกมหาลัย ยิ่มเรียนสูงความเครียดกับความคิด มาผูกติดชีวิตงดหนุกหนาน เป็นอีกแบบชีวิตมีแต่งาน แล้วต้องสานชีวิตมหาลัย ต่อไปนั้นเป็นเช่นไรคงคิดได้ รู้แก่ใจชีวิตคุณเดินบนหนาม จะดีร้ายอยู่ที่พยายาม สู้ ๆ ตามอย่างที่พ่อแม่ทำ จบแปลก ๆ ใครแต่งเก่งช่วยทีครับ
ก้าวเดินไปเรื่อยเรื่อยเมื่อยแล้วหยุด เดินมาสุดทางเดินจำต้องข้าม ทางมันตันปีนข้ามจงพยายาม แล้วค่อยถามตัวเองอยากหรือเปล่า เพื่อนพี่น้องสนับสนุนดุนให้ลุก ตื่นจากปลุกภวังค์คล้ายส่างเหล้า ยังงุนงงสงสัยใช่ตัวเรา แน่ใจเปล่าทางข้างหน้าคงน่ากลัว จำต้องเดินต่อไปด้วยใจกล้า ผ่านเวลานานเนาทั้งดีชั่ว ต้องกัดฟันผ่านพ้นไม่เคยกลัว ใช่ใจชั่วไม่เป็นเห็นความดี เหลือเวลาไม่นานให้เธอข้าม คนจะหยามหรือยั่วแซวเสียดสี ต้องผ่านได้ก่อนหมดแรงอยู่มี เรื่องแค่นี้ไม่เอาก็เต่ากระดอง ท้อแต่อย่าถอย
ยอเกียรติพลทหาร๐ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๐ร้อยกรองวจีรจิตพจน์ มธุรสมิพบพาน ยอเกียรติคุณพลทหาร นรชาญฉกรรจ์ไทย ๐ตื่นเช้าก็วิ่งหทยโลด และกระโดดถลันไป ครูฝึกก็จ้องระยะมิไกล จะเตะใครมิอดทน ๐วิดพื้นกระอักขณะจะพัก คุรุผลักและถีบก้น คิดแล้วก็เศร้าปะฉะดะจน มนพลทหารพัง ๐อาหารผักมธุระสิ้น จะมิกินก็ท้องหวัง เสร็จแล้วก็หวีดระดะประดัง จรหลังจะโดนทัณฑ์ ๐จับปืนสนามปุ!ปะ!ปะ!ป้าง! เฟอะฟะบ้าง ก็ฮาลั่น น้องใหม่จะยิงกะระยะกัน ปะทุปืนก็ดันให้ ๐ร่างเซถลา ระอุ อุรา ภยครูมิเห็นใจ แต่ครูก็คนฤจะมิใส่- ธุระในทหารมี ๐ยามไทยระทมอุทกภัย ชนไห้และขวัญหนี ได้เหล่าทหารยุวทวี พลมีประคองชน ๐ช่วยเหลือประชาพิริยะมุ่ง ขณะถุงก็หนักล้น ลากเรือและของอนุเคราะห์คน และก็ตนพยุงไว้ ๐เสร็จงานก็เข้าสมุหกอง* มิคะนองฉลองใด อยู่เวรประทังและจะมิให้ อริภัยผยองมา ๐แม้พลทหารยศมิเด่น ผิก็เป็นทหารกล้า สร้างชื่อและเกียรติรุจิรา และสถิตหทัยชน! ฯ อริญชย์ ๑๙/๑๑/๒๕๕๔
ทุกคนมีสิทธิ์ผิดพลาด แม้แต่ตัวเราเอง อย่าซ้ำเติมผู้ที่ผิดพลาด แต่ควรให้กำลังใจ เพราะถ้าเป็นเรา ก็ต้องการกำลังใจ เช่นกัน เห็นคนล้มแล้วอย่าข้าม หรือกระทืบซ้ำ ต้องช่วยประคองให้เขายืนขึ้น และเดินต่อไป สำนวนไทย : ช้าเป็นการ นานเป็นคุณ หมายถึง : ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ ดีกว่ารีบร้อนทำ
แม้ว่าจะทำได้แค่เท่านี้ ทำได้เพียงแค่ส่งความรู้สึกดีดีขึ้นไปบนฟ้าเท่านั้น ส่งไปให้ดาวดวงหนึ่ง ที่ส่องแสงให้ผู้คนมากมายนับร้อยพัน จากคนธรรมดาที่มองฟ้าคนนั้น ที่รักดาวดวงนั้นจนหมดใจ ............. แม้ว่าจะทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ แต่ฉันก็ยินดี ที่จะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน แม้กำลังใจอาจไปไม่ถึง เพราะดาวอยู่สูงเกินไป แต่ฉันจะรอคอยแสงจากดาวดวงนั้นตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ฉันจะรักดาวดวงนั้นเสมอ นี่คือคำสัญญาจากคนธรรมดาบนดิน
๐ ถ้าไม่อยาก ถูกคน เขาหยามเหยียด ถูกสังคม รังเกียจ พูดเสียดสี โดนเขาว่า มารยาท ไม่ค่อยดี ก็อย่าพ่น ควันบุหรี่ นั้นออกมา ๐ ทั้งที่รู้ มันคือ มลพิษ แล้วยังไป มีจิต เสน่หา สูดเอามัน เข้าไป ในกายา ก็รู้อยู่ แล้วว่า มันอันตราย ๐ เรามาเลิก บุหรี่ กันดีกว่า สุขภาพดี มีค่า กว่าสิ่งไหน คนรอบข้าง ใกล้ชิด พ้นพิษภัย ถ้าจริงจัง และตั้งใจ ไม่ยากเลย ช่วยกันเป็นพลังใจ.. ให้คนชิดใกล้เลิกสูบบุหรี่
คลื่นสายชลพ้นผ่านวันวารก่อน หลายคนจรร่อนเร่พลัดถิ่นฐาน แม้นน้ำใจไหลท่วมอ่วมสายธาร สูญเสียบ้านอาศัยไว้อยู่กิน เราร่วมด้วยช่วยเหลือเจือจุนแล้ว มิคลาดแคล้วห่วงใยในทรัพย์สิน ต้องลำบากยากไร้ในชีวิน ขอให้สิ้นเวรกรรมที่ทำมา วิกฤตนี้ตีแผ่กระแสคลื่น ยามหลับตื่นฝืนทนคนห่วงหา ฉันอยู่รอดปลอดภัยในกายา พ้นธาราแผ้วพานระรานกัน เธออยู่ไหนใครเลยจะล่วงรู้ มิอาจดูให้เห็นเช่นในฝัน เพียงคำรักจากใจได้แบ่งปัน ร่วมฝ่าฟันทุกข์ยากที่มากมี ประเทศเราบอบช้ำระกำนัก เกินห้ามหักหัวใจไม่ถอยหนี แม้นมากล้ำน้ำตาในวารี สร้างสิ่งดีเข้มแข็งเป็นแรงใจ เห็นผองเพื่อนร่วมทุกข์มีสุขแล้ว แต่วี่แววเธอเล่าเฝ้าอยู่ไหน ฉันยังมีวิกฤตติดค้างใจ เสาะหาไปใต้ฟ้าธาราธร มอบด้วยใจในรักและคิดถึง ที่สุดซึ้งในทรวงดวงสมร คลื่นเหนือน้ำย้ำใจให้แรมรอน ไม่บั่นทอนความรักประจักษ์จริง ก่อนอรุณเบิกฟ้าจะมาถึง ตะวันซึ่งทอแสงแห่งทุกสิ่ง กระแสรักในใจได้พักพิง ใช่ถูกทิ้งจมหายในสายชล
โลกไม่เคยเหงา เจ้าอย่ากลัวความว่างเปล่าร้างไร้ ทุกที่ยังคงมีความห่วงใย เปิดสิเปิดดวงใจรอรับความห่วงใยในดวงตา เจ้ามองเห็นใช่ไหมเด็กน้อย สายตาเจ้าที่เฝ้าคอยความห่วงหา ดวงใจเจ้าที่รอรับความศรัทธา ร่างกายเจ้าที่โหยหาความอุ่นไอ อย่ามองด้วยตาเปล่าอย่างเจ้าเห็น อย่าคิดว่าลำเค็ญที่หม่นไหม้ อย่าบอกว่าเจ้ากลัวความเป็นไป อย่าแสดงความหวั่นไหวในวัยวัน ยิ้มสู้เด็กน้อยจงยิ้มสู้ หยัดยืนฝืนดูความไหวหวั่น สองมือเจ้ายังมีสองเท้าจงฝ่าฟัน จิตใจจงตั้งมั่นฝันยังมี อย่ากลัวระแวงภัย เจ้ายังมีความห่วงใยจากตรงนี้ พ่อ แม่ พี่ น้อง เจ้ายังมี โลกนี้ยังปราณีคืนชีวีให้เจ้ามา อย่าคิดว่าตัวเองสิ้นไร้ หมดหนทางจะก้าวไปข้างหน้า หยัดยืนฝืนยิ้มกินน้ำตา ลุกขึ้นมาเถอะนะสู้ด้วยกัน รอยทางชีวิตเจ้าอาจหมองหม่น รอยรักอับจนเจ้าหม่นฝัน รอยเวลาเจ้าเลวร้ายเกินฝ่าฟัน รอยฝันของเจ้านั้นยังหยัดยืน สู้เถิดเด็กน้อยกลอยใจของแม่พ่อ อย่าแท้ท้อย่นย่อจนขมขื่น ฝืนเถิดสักนิดแม้กล้ำกลืน โลกจะยิ้มระรื่นเจ้าคืนมา ( จงหยัดยืนแม้ทนฝืนกลืนน้ำตา )
อาจทำตัวเซ่อซ่าไม่น่ารัก ดูอกหักเศร้าใจมาหลายหน ช่างทำตัวมีปัญหาไม่อดทน แต่เป็นคนจริงใจห่วงใยเธอ แม้ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้จาก แต่ขอฝากบทกลอนไว้ก่อนสาย หากเคยพลั้งพลาดไปไม่ทักทาย สุดเสียดายหากไปไม่อำลา อยากจะเห็นรอยยิ้มที่ข้างแก้ม โลกคงแจ่มสดใสเพราะใบหน้า โปรดเถิดมองมิตรภาพที่แววตา หากแต่ฟ้าจะนำพาเราเจอกัน อยากจะเดินเคียวข้างยามเธอเหงา อยากเป็นเงาตามติดความสุขสันต์ คอยกางร่มห่มผ้าคืนชมจันทร์ เมื่อไกลกันยามใดใจพวง อาจจะเคยรบกวนทบทวนคิด คงสะกิดความใดให้ใจหลง เคยส่งกลอนบ้าบอก็ลดลง อาจเพราะคงหมดหวังพลังใจ หากว่าไม่รังเกียจคนต้อยต่ำ วันอาทิตย์ขอย้ำวันสดใส ร่วมยินดีกับบัณฑิตคนเมืองไกล ที่อาคารหลังใหม่..สวนอัมพร กว่าจะเป็นปัญญาชนคนหมู่มาก สู้กับความลำบากครั้งเก่าก่อน มันไม่ง่ายชีวิตเป็นเช่นละคร หากขาดตอนเมื่อไหร่หยุดก้าวเดิน จะขอเป็นกำลังใจไม่เหินห่าง ขอสะสางเรื่องคาใจให้สรรเสริญ ขอให้มิตรสหายร่วมเผชิญ พร้อมก้าวเดินต่อไปชัยยังมี ฝากบทกลอนอ่อนหัดเพิ่งคัดเสร็จ จะจริงเท็จแค่ไหนในวิถี คงเพราะผ่านการขัดเกลามาหลายปี ขออภัยเธอคนดีที่รบกวน ข้าพเจ้า ขอเเสดงความยินดีกับเพื่อนบัณฑิตที่จะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ประจำปีการศึกษา ๒๕๕๓ วันอาทิตย์ ที่ ๒๑ สิงหาคม ๒๕๕๔ จาก หนึ่งในบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ สาขาการโฆษณาประชาสัมพันธ์ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
