จะมีวันเอื้อมถึงไม๊นะ.... แซมมาแบ่งปันค่ะ.... ขอโทษที่เจอะเจอแล้วเผลอทัก ตรงมุมหักคดโค้งเปลี่ยนองศา ที่สุดท้ายปลายเส้นเห็นลวงตา เพราะองศาต่างกันเหมือนฝันลวง เป็นขีดคั่นปันแบ่งแรงคิดถึง สายแสงซึ้งส่งให้คงใช่หวง หรือแค่แรเงาไล้ให้ทักทวง ถักเป็นบ่วงพันร้อยดั่งสร้อยใจ ขอโทษนะ....ดีใจ....ไม่รู้จัก เผลอมาทักทายกันในวันใหม่ ณ ขอบฟ้าริ้วรวงคล้ายห่วงใย แสงรำไรแทรกสอดกอดประทับ ขอโทษที่เจอะเจอแล้วเผลอทัก เพียงรู้จักบทเพลงบรรเลงสดับ แว่วหวิวไหวปานวาดดาษระยับ เฝ้าแลลับห่างหายแค่ปลายจินต์ ต่างองศาคาคาบอาบกระแส หลงเผื่อแผ่หวั่นไหวใจถวิล ให้ติดบ่วงลวงโยกแล้วโบกบิน บทเพลงสิ้นลางเลือนเหมือนต่างมุม ขอขอบคุณภาพ "Catch the Moon" จาก Internet ค่ะ . P.S. I love you..(ล้อเล่นค่ะ..) แซมต้องการใช้คำว่า "แรเงา" จริงๆ ค่ะ.. การแรเงาน้ำหนัก.....เป็นการสร้างเงาในภาพ ให้ดูมีความลึกมีระยะใกล้ไกลและดูมีปริมาตร เปลี่ยนค่าของรูปร่างที่มีเพียง 2 มิติให้เป็น 3 มิติ .....
หยิบปากกามาวางกลางกระดาษ หมึกเขียนขาดเป็นช่วงทุกถ้วงที่ รอเขียนคำ"อย่าโกรธ"แต่โทษที คำคืนที่หนาวเย็นไม่เป็นใจ ฟ้าลิขิตขีดมาให้หน้าโง่ จึงเผลอโทรฯถึงกัน..วันไม่ใช่ แว่วเสียงคนเคียงคู่ไม่รู้ใคร? ช่วงร่ำไรเพ้อพร่ำคำว่า"รัก" อยากเขียนว่า"ขอโทษ.อย่าโกรธนะ" คนเคียงข้างเธอล่ะ..คงคิดหนัก เคยร้องเพลงประสานแสนหวานนัก คงต้องพักชั่วคราวเรื่องราวเดิม เธอไม่ผิดสักนิดอย่าคิดมาก ฉันต่างหากซุกซนเป็นคนเริ่ม มิเหลือแล้วสายใยมาใส่เติม มีคนเจิมหัวใจ..ก็ไปเถอะ ฉันเขียนกลอนอ้อนจันทร์เพราะมันเหงา คืนนี้เฉาเชือดเฉือนดูเปื้อนเปรอะ พรุ่งนี้คงทำใจได้อีกเยอะ น้ำตาเลอะลบประกัน..สิ้นสัญญา http://bigbang.bloggoo.com/songs/29072 ฉันไม่รู้ (แบบไหนที่เธอจะรัก?)
ในค่ำคืนดื่นดึกสะอึกสะอื้น รสขมขื่นของคำระส่ำระสาย ความสับสนเอ่อล้นกระวนกระวาย เขาคงหน่ายรักหมดระทดระทม สารภาพถ้อยคำละล่ำละลัก ก่อนรู้จักใกล้ชิดสนิทสนม ช่างน่ารักสดชื่นระรื่นระรมย์ ยากจะข่มใจต้านสะท้านสะเทือน ยามใกล้ชิดหายกลุ้มกระชุ่มกระชวย อาสาช่วยรักเธอเสมอเสมือน เป็นพี่ชายไม่คิดกระบิดกระเบือน ไม่แชเชือนเลื่อนลับประคับประคอง ปรารถนาสิ่งใดไม่ขัดไม่ข้อง พี่รับรองเพื่อเธอเสนอสนอง แม้วันใดห่างใจระร่ำระร้อง หม่นไหม้หมองเมื่อน้องกระเง้ากระงอน ขอโทษทีที่ทำระเคืองระคาย พี่ใจหายเสียดายสมัครสมร อย่าใจดำแกล้งทำละล่ำละลอน มาออดอ้อนใจอ่อนทะลักทะลาย
เมื่ออดีตกาลนานมาแล้ว ยังมีแมวตัวน้อยคอยล่าหนู เหมือนชีวิตผ่านมาโหดน่าดู แสนอดสูคิดไปคล้ายกับแมว เรื่องดื่มเหล้าเจ้าชู้รู้ทุกอย่าง ชอบแต่สร้างปัญหาคาห้องแถว ชอบสนุกเรื่อยไปไม่เปลี่ยนแนว ลืมน้องแก้วคนดีที่ปลายทาง มาวันนี้พี่ยามาขอโทษ อย่าได้โกรธพี่หนอขอสะสาง ขอโอกาสพี่ชายได้ไหมนาง จะขอสร้างทางฝันนั้นทดแทน ไม่มีเจ้ารู้ไหมใจจะขาด แสนอนาถใจนักรักหวงแหน ต่อไปนี้ใจพี่มีคลอนแคลน จะเกี่ยวแขนคล้องใจไปด้วยกัน
สองเท้าที่ก้าวย่าง ก้าวละข้างที่ก้าวเดิน จากดินสู่ฟ้าเหิน เหมือนวิหคสู่เวหา สองมือครูช่วยหนุน ท่านการุณและเมตตา สองมือศิษย์วันทา แทบบาทาของอาจารย์ น้ำตาที่รินไหล แทนน้ำใจที่ครูสาน รักล้นเหลือประมาน คณานับเป็นกัปป์กัลป์ ขอโทษที่ทำผิด ด้วยพลั้งจิตผิดมหันต์ โปรดยกซึ่งโทษทัณฑ์ เหมือนทุกวันแต่ก่อนมา วันทาอีกคราหนึ่ง กราบบาทซึ้งด้วยน้ำตา กราบนี้คือกราบลา ไปตามฝัน ... ในวันไกล
ขอบคุณนะ กับรัก ที่มีให้ ขอบคุณใจ ที่ให้ กันวันนี้ แต่ขอโทษ ที่ทำได้ เท่าที่มี เพื่อนคำนี้ เท่านั้น ที่ให้เทอ ไม่ได้เกลียด ที่เทอ เป็นแบบนั้น แต่ใจฉัน ไม่ว่าง เข้าใจไหม แล้วก็รัก คนนั้น มากกว่าใคร ไม่อยากให้ ความหวัง ทำร้ายเทอ เทอยังมี ชีวิต ที่ดีกว่า วันข้างหน้า อาจเจอคน ดีกว่าฉัน อย่าเสียใจ ถ้าเป็นได้ แค่เพื่อนกัน เพื่อนคำนั้น ยาวนานกว่า ใช่ไหมเทอ
รอยไม้เรียว เสียวแสบ แทบทุกครั้ง แม่มิยั่ง ลงฟาด กราดที่หนู เป็นแผลซ้ำ จ่ำเลือน เมื่อเคลื่อนดู น้ำตาพรู พรั่งพราย สลายใจ เกลียดไม้เรียว ของแม่ แค้นใจยิ่ง อยากหักทิ้ง ดิ่งลง หากทำได้ แม่ไม่รัก ลูกนี้ หรืออย่างไร จึงทำใจ ร้ายนัก มักชอบตี ว่าสอนสั่ง ทำดี มีจรรยา บุษบา มารยาท ให้ถ้วนถี่ แม่อบรม ขัดเกลา เป็นคนดี แม้ฝากที่ รอยไม้เรียว ขัดเคี่ยวมา กราบเท้าแม่ ขอโทษ โปรดอภัย ลูกเข้าใจ แม้แท้ อย่าถือสา ก็เพราะแม่ เหนื่อยยาก ลำบากมา ทุกเวลา เพื่อลูก ปลูกฝังดี ไม้แม่เหน็บ เจ็บจน ถึงวันนี้ เข้าฝังที่ หัวใจ เมื่อนึกหา ปริญญา สองใบ ลูกศรัทธา ด้วยน้ำตา ขอบคุณ ทุนไม้เรียว พวงมาลัย ที่มอบ แทนคำมั่น ลูกจะหมั่น พากเพียร เรียนศึกษา สมที่แม่ หมายปอง ด้วยสัญญา ปริญญา ใบที่สาม ถามทุกวัน พยายาม ที่สุด ก็เพื่อแม่ ก็สุดแท้ แต่กรรม วาสนา แต่ความดี ที่แม่ อบรมมา ทุกเวลา ลูกจะทำ มิขาดเลย
ลูกไม่มี มะลิซ้อน จะให้แม่ มีเพียงแค่ ดอกหญ้า ที่หมองศรี ก็มีแต่ ใบไม้ เท่าที่มี และวจี ที่จริงใจ ให้แม่นั้น ก้มลงกราบ แทบเท้า ของคุณแม่ แม่เป็นแค่ แทบเท้า ที่คนขัน แม้เป็นแค่ คนธรรมดา สามัญ แต่แม่เป็น อรหันต์ ของลูกยา ลูกขอโทษ ที่ทำ แม่ร้องไห้ ไม่พอใจ ในบางครั้ง ทั้งหยาบช้า ด่าทอแม่ ไม่มีดี ที่เป็นมา ทำแม่ช้ำ ซ้ำน้ำตา ต้องตกทรวง กราบแนบอก ของแม่ ด้วยใจมั่น ขอกอดอัน อบอุ่น อันใหญ่หลวง กอดเอวองค์ อนงค์รัก ปักในทรวง ขอแขนควง แขนแม่ ตลอดไป ถึงทั้งหมด เป็นเพียง แค่ความฝัน ไม่มีวัน ผันเป็นจริง สิ่งเป็นได้ ด้วยใจรัก รักแม่ หมดดวงใจ แม้สายไป ไม่อาจเอื้อม เชื่อมวลี ลูกไม่มี มะลิซ้อน จะให้แม่ มีเพียงแค่ เศษดอกหญ้า ที่หมองศรี ก้มกราบราบ หลุมศพแม่ เท่าที่มี ไม่อาจเอ่ย วจี ให้ได้ยิน ลูกร่ำให้ ร้องเรียก เรียกร้องแม่ แต่ว่าแม่ ไม่อาจ รับรู้สิ้น แม่ไม่มี ลมหายใจ ให้ไหลริน น้ำตาลูก กลับไหลริน สิ้นขาดใจ
คนที่เจ็บสุดท้ายกลายเป็นฉัน รู้ค่าเธอในวันที่มันสาย ไม่เคยคิดซักวันมันกลับกลาย เธอเลือนหายลาลับไปกับใจ สายเกินห้าม..เอ่ยคำ ..ย้ำขอโทษ ขอได้โปรด..อยากรู้เธออยู่ไหน อยากเพียงบอกว่าฉันนั้นเสียใจ สายเกินไปไขว่คว้าเธอมาคืน เธออยู่ไหนกันหนาเวลานี้ ทุกนาทีใจฉันมันขมขื่น ยังรอคอยเธอนั้นทุกวันคืน แม้กล้ำกลืนโง่เขลาก็เฝ้าทน เขาซ่อนเธอเอาไว้ที่ใดหนอ น้ำตาคลอทุกครั้งยังเอ่อล้น ภาพวันเก่าสองเราเฝ้าเวียนวน ใจทุกทนทุกครั้งก็ยังรอ.. อะไรที่..เป็นไปขอให้รู้ ฉันรออยู่หัวใจไม่เคยท้อ แม้จะนานเพียงใดใจเฝ้ารอ คอยสานต่อทอถัก..รัก..ที่เดิม ...
สายตามอง จ้องจดจ่อ รอตะครุบ มือกำหุบ ฉุบฉวย ด้วยโทษา เล็งไม่พลาด ฟาดหูที ตีเบ้าตา ซัดเข้าหน้า น่าจะเหมาะ แล้วเลาะฟัน ฝ่ายหนึ่ง ยืนตะลึง มึงต่อยกู ดูซิดู ดูเลือดไหล ปลายคิ้วฉัน ไม่รู้จัก ชักหมัดใส่ ทำไมกัน ไหนจะฟัน นั่นจมูก ถูกเต็มเปา เพื่อนฝ่ายต่อย หน้าละห้อย ค่อยค่อยจ้อง ยกมือสอง ต้องขอโทษ อย่าโกรธเขา ผิดที่ใคร ไม่มีผิด ผิดที่เรา คนชี้เป้า เข้าใจผิด อย่าคิดเคือง แล้วฝ่ายต่อย ค่อยค่อยพูด สุดรู้สึก ความสำนึก ต่อยคนผิด หวิดมีเรื่อง แว่นลืมใส่ ใจก็ร้อน ค้อนชำเลือง ด้วยแค้นเคือง เรื่องโจทย์เก่า เราจึงทำ ให้สหาย หมายเป้า เอามือชี้ เราวิ่งปรี่ ตีชก ให้ตกต่ำ มือหนึ่งฟาด มือหนึ่งเสย เคยกระทำ ซัดย้ำย้ำ หวังให้แย่ แต่ไม่ตาย ใจเราร้อน ลืมย้อนดู ให้รู้แน่ ใจรู้แต่ ขุ่นแค้น แว่นก็หาย กราบขอโทษ โจทย์ที่ซวย ด้วยละอาย ฉันตาลาย ไร้สติ จะตริตรอง ฝ่ายคนซวย ด้วยใจดี มีเมตตา มิถือสา หาความ หรือขุ่นข้อง เตือนสติ อย่าผลีผลาม ความคะนอง อาจจมกอง นองเลือด เพราะเดือดดาล
เพียงคำเดียว ....... เมื่อทำการสิ่งใดลงไปแล้ว ย่อมไม่แคล้วส่งผลที่ตนก่อ จะดีร้ายอย่างไรในต้นตอ เหตุย่อมส่งผลต่อที่ก่อนั้น ...... เมื่อทำการสิ่งใดแล้วได้ผล ที่ผู้คนได้คุณประโยชน์นั่น ความดีย่อมส่งผลต่อตนพลัน เขาพากันสรรเสริญเจริญคุณ ....... เมื่อทำการสิ่งใดแล้วไร้ผล เสียงผู้คนวอนหยุดไม่อุดหนุน ความชั่วย่อมปรากฏหมดใบบุญ ว่าโง่เง่าเต่าตุ่นเขาด่าทอ .......จะทำการสิ่งใดทำไปเถิด ขอเพียงเกิดผลดีที่ตนก่อ ถ้าเกิดผลเสียหายร้ายแรงพอ เพียงแต่ขอหยุดทำกรรมไม่ดี ....... เพียงเอ่ยคำคำหนึ่งซึ่งปรากฏ ได้ประโยชน์มากมายหลายวิถี ผมขอโทษ ที่ทำไปไร้ปรานี เผื่อบางทีเขาอาจให้อภัยคุณ....
หนูพ่ายแพ้แล้วแม่หนูขอโทษ แม่จะโกรธอย่างไรหนูไม่ถือ สิ่งแม่หวังหนูทำพังลงกับมือ เพราะความดื้อความรั้นหมั่นอวดดี ไม่เคยรู้ ไม่เคยรัก คำทักสอน คอยเกี่ยงงอนไม่อยากพบจึงหลบหนี ออกจากบ้านหนีหายไปหลายปี มาอีกทีพร้อมน้ำตาเปื้อนหน้าบาง ..... รู้สึกผิดทบทวีที่เจอแม่ ลูกมันแย่ทำแต่เรื่องพร้อยด่าง ศักดิ์และศรีที่เคยมีต้องจืดจาง เพราะเดินทางพลาดผิดชีวิตมัว ไม่อยากกลับเข้ามาเห็นหน้าแม่ เพราะรู้แก่หัวใจว่าใครชั่ว หลงระเริงเลวร้ายไม่รู้ตัว ไม่คิดกลัวบาปร้าย..จนได้เจอ ...
~٥ตีสองผ่านน้องจึงมาถึงบ้าน เวลาผ่านนานเนิ่นเพลินงานอยู่ พี่ยังรอเวลากลับน้องรับรู้ ใจหดหู่เห็นพี่นอนสะท้อนใจ~ ~٥ทีวีเปิดพัดลมเป่านอนเข่าคู้ น้องอดสูใจสั่นกลั้นร้องไห้ ที่รักจ๋าขอโทษโปรดเข้าใจ ใช่เฉไฉไม่ทำตามสัญญา~ ~٥นับไม่ถ้วนจำนวนครั้งที่พลั้งผิด พี่ไม่คิดใส่ใจไม่ถือสา พี่ยิ่งดีน้องยิ่งด้อยน้อยราคา ไม่สมค่าเคียงคู่อยู่ร่วมเคียง~ ~٥บรรจงจรดริมฝีปากหน้าผากพี่ ปิดทีวีห่มผ้าให้ไม่ส่งเสียง ผ่อนพัดลมทรุดร่างข้างขอบเตียง ถวิลเพียงเสียงขานรับการกลับมา~ ~٥กระซิบบอกพี่จ๋าน้องมาแล้ว เสียงรับแผ่วหวานล้ำคำว่า"จ๋า" จับมือนุ่มกุมมือแนบแอบอุรา หลับเถิดหนาดวงใจให้ฝันดี~ ~٥น้องขอขับกล่อมพี่ที่ในฝัน ถักแสงจันทร์ทอสายลมห่มให้พี่ รินน้ำค้างกลางไพรใสรุจี รอให้พี่จิบดื่มตอนลืมตา~ ~٥มีเพียงรักปั่นกรอทอเป็นมุ้ง กันเหลือบยุงริ้นไรไต่เข้าหา มีเพียงใจเชื่อมั่นคำสัญญา เป็นศาสตราคุ้มครองป้องกันภัย.~
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
