แม่โกรธเรื่องใดนี่ เคยเยี่ยวขี้ลงลำน้ำ ขอโทษจากถ้อยคำ ได้กล่าวย้ำทุกครั้งครา ใช้น้ำไปต้มเหล้า เป็นรากเหง้าแต่นานมา ไม่น่าจะโกรธา เรื่องชิวชิวปะติ๋วเอง ใช้น้ำอาบอบนวด คลายเมื่อยปวดพองกล้ามเบ่ง แม่น่าจะแลเล็ง เขาทำเก่งผ่อนทุกข์คลาย น้ำพิพัฒน์สัตยา ทหารกล้าดื่มถวาย กลับฆ่าชาวบ้านตาย โทสะร้ายแม่คงคา ตระบัดสัตย์เคยกล่าว จะชูชาวปวงประชา กลายเช่นมาเข่นฆ่า ล้างพาราด้วยมวลธาร
เธอคนหนึ่งแสนดีเป็นที่สุด มิอาจหยุดรักเธอสิ้นลงได้ ความอ่อนหวานน่ารักปักตรึงใจ แม้อยู่ไกลโทรหาทุกวันคืน อีกคนหนึ่งอยู่ในที่ทำงาน เธอร้าวรานจากรักจึงขมขื่น มีชีวิตชอกช้ำสุดกล้ำกลืน รักครั้งแรกเป็นอื่นสะอื้นทรวง ทำให้เธอกับฉันมาใกล้ชิด อยู่ออฟฟิตเดียวกันแสนเป็นห่วง สงสารเธอด้วยใจไม่หรอกลวง อยากยื่นช่วงดีๆมอบให้เธอ ตอนนี้ใจของฉันมันสับสน รักสองคนพร้อมกันจึงพร่ำเพ้อ แสนสงสารคนใหม่ที่ได้เจอ หัวใจเผลอรักไปไม่รู้ตัว ความอยู่ใกล้ใจฉันเริ่มไหวหวั่น ความผูกพันงดงามตามมายั่ว ความใกล้ชิดทำให้ใจเริ่มกลัว จิตสำนึกดีชั่วหลงลืมไป ฝากขอโทษคนไกลให้เธอทราบ อยากก้มกราบผิดนี้เกินแก้ไข อยากขอโทษโปรดอย่าให้อภัย กับผู้ชายหลายใจไม่แน่นอน 14/10/2554
การพูดจา ผิดกาล-เทศะนั้น ย่อมถูกหยัน ยามใคร ได้สดับ ตัวผมเอง ผิดบ่อย ปากพล่อยครับ ขอยอมรับ ความจริง สิ่งที่ทำมิได้มี เจตนา หาความใส่ กลอนพาไป นึกเห็น เป็นเรื่องขำ คนฟังสิ อาจคล้อย ตามถ้อยคำ รู้ว่าพล้ำ น่าตำหนิ มิแก้ตัว เสียทีเป็น ผู้ใหญ่ วัยใกล้ฝั่ง มาถูกชัง ถูกก่น คนยิ้มหัว เขียนกลอนสด มือไว ใจระรัว งานเลยมั่ว เลอะเทอะ เปื้อนเปรอะพลัน เป็นบทเรียน สอนใจ ในยามแก่ อย่าเอาแต่ ปรารภ มุ่งขบขัน ความคิดคน จำแนก แตกต่างกัน ความเดียดฉันท์ เกิดจาก ปากเราเอง เสียใจที่ ทำให้ ใครหงุดหงิด สุนทรวิทย์ มิได้ หมายข่มเหง เขียนไปโดย ขาดสติ มิเต็มเต็ง อ่านแล้วเซ็ง ขอโทษ โปรดอภัย
พุทธองค์ว่าไว้ รักกัน ยามเมื่อพลัดพรากพลัน ห่วงเศร้า เห็นตกแก่ตัวฉัน หนักแน่ พลัดคู่สวาทเคล้า ครุ่นเฝ้าโศกหา นอนในกระท่อมร้าง โนนนา อกเปลี่ยวทุกข์ทรมา หม่นไหม้ จิตสับส่ายโหยหา มิตรแม่ ผิดพี่ขอโทษไว้ อย่าได้ลาหนี
ก่อนหน้านี้รู้สึกสำนึกผิด ไม่มีสิทธิ์สารภาพให้ทราบได้ จากที่เคยเฝ้ารออย่างพอใจ เผลอรักไปมากล้นท่วมท้นทรวง เริ่มรักเธอเมื่อไหร่?..ก็ไม่รู้ แล้วอยู่ๆใจนี้...ก็มีห่วง ในความเงียบใจผ่าวอยากกล่าวทวง ใจอีกดวงคอยแอบที่แคบพอ อยากจะเอ่ยทึกทัก...รักต้องห้าม โลมลุกลามเกินปรามและร้องขอ สายใยรักก่อเค้าเฝ้าถักทอ ใจที่รอเทหมดเกินทดแทน ความอบอุ่นไม่คุ้นไม่เคยรับ ฉันเห็นเธอนอนหลับ...ในอ้อมแขน "ขอโทษนะ"ฉันยอมพร้อมตอบแทน เพราะขาดแคลนจึงเพ้อ..และเผลอใจ
ฉันทำผิดอะไรหรือ เธอจึงถือเป็นข้อหา.อันหน่วงหนัก ไม่พูด ไม่คุย และไม่ทายทัก หรือเธอจะหัก.มิตรภาพแห่งเรา ถ้าฉันผิดเพราะคาดไม่ถึง คงไม่ดึงเธอไว้ให้ดูเหมือนเขลา แต่อะไรคือ"แตกแยก" ระหว่างเรา ฉันมันคนโง่เง่าช่วยเล่าที อาจจะเป็นเพราะรู้สึกลึกในใจ ขอโทษไม่มีอะไรเกินเพื่อนซี้ หากเธอคิดไกลแล้วทำไม่ใยดี ก็ขอโทษอีกทีเราคงจบกัน บนเส้นทางฝันในวันข้างหน้า มันคือการร้างลาระหว่างเธอฉัน อาจเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน เพราะเพียงแค่นั้นที่เธอต้องการ ......แด่มิตรที่คิดไกลเกินความเป็นจริง... ทิพย์โนราห์ พันดาว
ขอโทษ คิดว่าใครขึ้งโกรธไปถึงไหน ถ้าหัวใจลองได้นึกรักใคร เธอไม่ต้องเหนื่อยใจมาง้องอน ถ้าฉันรู้ว่าใจสบายแล้ว จะกลับมาหนุนตักแก้วเหมือนวันก่อน แต่วันนี้ใจยังรินรินรอน ขอห่างเธอไว้ก่อนเดี๋ยวอ่อนแอ อย่าขอโทษ ฉันอาจโฉดชั่วดีย่อมมีแน่ ขออภัยที่วันนี้ไม่ดูแล เพราะไม่อยากรังแกกระแสจินต์ ความนึกคิด ถึงได้เงียบเชียบสนิทในถวิล ที่โหยหาเหมือนฟ้าอยู่ไกลดิน แต่ได้กลิ่นหอมล้นหลังฝนโปรย ใจหาย คิดถึงวันอยู่ใกล้ให้หายโหย มาไกลกันนับวันยิ่งฝันโรย ต้องรีบโบยบินกลับไปรับคำ ว่าอภัย สารภาพความในที่ไหวส่ำ ในละเมอยังเผลอประจานจำ ชุ่มดวงตารินร่ำฉ่ำหมอนรอง คิดถึง ทรมานปานประหนึ่งอกขึ้งหนอง รู้แล้วว่าโลกนี้ที่ฉันปอง มีเธอนั้นหมายครองตลอดไป วันนี้ ฉันจักเล่าใจที่มีให้ฟังไหม ตั้งแต่เมื่อแรกพบผิแผกไป จนล่วงมานานไกลในหลายวัน ครั้งแรก ใจฉันแปลกเหมือนใครสมัยนั้น ที่เคยบอกว่าย่อยแยกกว่าใครกัน รู้ว่าใจสั่นสั่นรู้สึกดี ส่วนลึก ในรู้สึกส่วนถ้อยใช้สร้อยศรี- สุนทรคำมาซ้ำย้ำความมี ฉันจักพลีจำแนกแจกแจงใจ ครั้งแรก เราคือคนที่แปลกหน้ามาใหม่ มาทายทักรักไมตรีมีมาลัย คล้องประทับกันไว้ห้อมอารมณ์ มีน้ำใจโอบเอื้อเฟื้อน้ำมิตร สนมสนิทคิดว่าสนิทสนม ในจินต ภารภาพเหมือนฉาบมนต์ ฟ้าดาลดลให้ได้พบน้ำใจงาม เมื่อมีทุกข์ ก็ปลอบปลุกป่วนปั่นไม่หวั่นหวาม และเสมอไม่เคยจะเลยลาม ทุกนิยามความรู้สึกลึกลึกมี ยามป่วยเจ็บมาเยี่ยมเต็มเปี่ยมจิต อยูใกล้ชิดแ
ถ้าฉันบอกกับเธอว่า"ขอโทษ" แอบนึกโกรธตัวเองเหลือเกินหนอ ที่มองข้ามไม่เห็นคนเฝ้ารอ อยากจะขอโอกาสอีกสักครา เธอจะตอบอย่างไรไม่อาจรู้ ยังคงมีฉันอยู่หรือเปล่าหนา คนทึ่มทื่อคนเดิมดั่งผ่านมา วันนี้กล้างอนง้อโปรดอภัย คงเพราะฉันสายตาไม่ดีนัก คำว่า"รัก"จึงลอยผ่านคนใกล้ นานหรือเปล่าคนดีอย่าท้อใจ เริ่มวันใหม่แต่นี้จะมีเรา ถ้าหากเธอถอดใจไปจากฉัน คิดแล้วหวั่นโลกนี้คงเงียบเหงา ฟ้าที่เคยสดใสคงทึมเทา ดั่งคนที่ซึมเซายามฝนซา จึงร้อยเรียงอักษรวอนฟังเสียง ส่งให้เพียงคนดีรับรู้ว่า ทั้งบทกลอนบทเพลงแทนวาจา อาจเอื้อนเอ่ยเชื่องช้าทว่าจริง ยิ้มสักนิดให้คนที่แสนซื่อ โปรดอย่าถือถ้าเคยทำตัวหยิ่ง ใจดวงนี้รอเธอมาแอบอิง อ้อมกอดที่หยุดนิ่งมาแสนนาน จากนี้ไปจะมีแต่ไออุ่น ความรู้สึกละมุนแสนอ่อนหวาน หวังเพียงเธอยังเป็นเหมือนวันวาน ก่อนฉันจะพบพานว่า"รักเธอ" ขอบคุณที่ดูแลมาตลอด ใครว่ารักแล้วตาบอดคงเก้อ จากคนที่สายตาเคยพร่าเบลอ วันนี้ห็นภาพเธอชัดในใจ =======================
แม่เสียใจ ลูกรัก จำพรากเจ้า หากสองเรา ยังพอมี วาสนา อนาคต ขอให้ ได้กลับมา แม่สัญญา จะรักเจ้า เฝ้าเอ็นดู ณ ตอนนี้ แม่ลำบาก และยากแค้น ไม่อาจแหน หวงเจ้า เฝ้าอดสู อโหสิ - กรรมเถิด นะโฉมตรู แม่จะสู้ ปูทางรอ ขอเจ้าคืน ลูกรักจ๋า อย่าเสียใจ ในครั้งนี้ แม่ไม่ดี จึงสูญเจ้า เฝ้าขมขื่น น้ำตานอง สองตา ทุกวันคืน แทบหยัดยืน อยู่ไม่ได้ ใจทรมาณ์ เจ้าคงรับ รู้ซึ้ง ถึงใจแม่ ว่าย่ำแย่ เพียงใด ไร้หรรษา หลากเรื่องราว โหมซัด พัดเข้ามา จนชีวา แทบสลาย ในบัดดล วันนี้เรา แม่ลูก ถูกกำหนด ต้องรันทด ลาไกล ใจหมองหม่น แม่ได้ทำ ร้ายเจ้า เศร้ากมล ต้องทุกข์ทน ตราบนี้ จนสิ้นใจ โอ้ลูกจ๋า แม่ผิดไป ไร้ทางแก้ กายและใจ ย่ำแย่ สุดแก้ไข จึงต้องทน สูญเสีย ยอดดวงใจ แม่จะทำ บุญให้ เจ้าไปดี บทเรียนนี้ มีค่า มหาศาล ไม่ขอพาน อีกครั้ง ยังหมองศรี แม่จะขอ เริ่มใหม่ ใช้ชีวี รอคนดี ลูกน้อย ค่อยหวนคืน
ยอมรับว่าต้องการหว่านเสน่ห์ ทำให้คนไขว้เขวเร่มาหลง พอเขาคิดจริงจังมานั่งงง บอกตรงตรงขอโทษโปรดอภัย ที่เกี้ยวพาหว่านล้อมไปอ้อมโลก เล่นบทโศกรำพันให้หวั่นไหว ก็ไม่รู้มีหญิงคิดจริงใจ ถึงแสนไกลสุดฟ้าจะมาเจอ ขออภัยบางใครเพราะไม่รู้ เขารออยู่ตรงนี้ถ้ามีเผลอ ไปต่อปากฝากคำล้ำละเมอ ให้พร่ำเพ้ออ้อนออดตลอดมา ขอเขียนกลอนต่อไปตามใจฝัน เฝ้าจำนรรเรื่อยไปไม่ถือสา เพราะอย่างไรก็เป็นเช่นมายา เพียงวาจาลมลมมาพรมใจ อันความรักเกิดได้ในทุกที่ แต่จะมีรักแท้แน่ที่ไหน อย่าไปหลงยึดติดคิดมากไป เขียนกลอนให้เป็นสุขเถิดทุกคน
ยามเหว่ว้าแหงนหน้ามองเพดาน เจ้าจิ้งจกวิ่งพล่านเข้าจับคู่ นอกหน้าต่างนกเขาเคล้าขันคู กระรอกเผือกต่อสู้แย่งตัวเมีย นอนพลิกคว่ำพลิกหงายใจหงุดหงิด ถูกความเหงาทำพิษอารมณ์เสีย จะแต่งกลอนอ้อนใครใจละเหี่ย ให้รู้สึกอ่อนเพลียไม่มีแรง ในส่วนลึกนึกรู้อยู่เต็มอก ทะเลใจไหวสะทกมิได้แกล้ง ได้ห่างหายไม่ทายทักมักคลางแคลง มัวแต่ไปเสื้อแดงจนเลือนลืม ซึ้งน้ำใจไมตรีที่มอบให้ แม้ห่างไกลส่วนลึกยังนึกปลื้ม คิดทวนย้อนตอนเหงานี่เราทึ่ม ถึงนั่งซึมเสียโอกาศพลาดไปแล้ว หลงคะนองมองข้ามพ้นความภักดิ์ คนน่ารักซ่อนเร้นเช่นดวงแก้ว เหมือนไก่อูดูพลอยปล่อยพ้นแนว ทิ้งเพชรแพรวคว้าหินกินอาจม มาเถิดหนาคนดีพี่ขอโทษ วานอย่าโกรธละไว้ให้เหมาะสม จะปรับปรุงตัวใหม่ให้ชื่นชม เลิกร้อนร่านหว่านนิยมกันเสียที ไม่สัญญาสาบานที่ศาลไหน จะตั้งมั่นจิตใจในศักดิ์ศรี ให้ซื่อตรงจงรักและภักดี ทะเลใจคนนี้เพียงคนเดียว..
หลายวันนี้จากพี่ไป เป็นไงบ้าง อยู่อ้างว้างหรือเอมอิ่ม ยิ้มสยาย ส่วนพี่อยู่เปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย ไม่ถึงตาย แค่อกหักรักคุกคาม รักของพี่ไม่ดีพอ พี่ขอโทษ พี่ไม่โกรธ เข้าใจและไม่ถาม เมื่อใจน้องแจงถ้วนกระบวนความ ว่าหวงห้ามความรักพี่ ไม่มีใจ ไม่รักพี่ พี่ตามใจไม่เคยว่า ยังตั้งหน้ารักมั่นไม่หวั่นไหว ประสาพี่ที่รักแล้วไม่แล้วไป นานเท่าไรไม่อ่อนเปลี้ย ไม่เสียดาย .. แค่อกหักรักเศร้า ไม่เท่าไหร่ ยังหายใจอยู่เฉยๆเหมือนเคยหาย เจ็บนิดๆไม่คิดว่าจะลาตาย ยังทนได้ทนดี พี่มันทน จะไปดีมีใหม่ก็ไปเถอะ ขอให้เจอะคนดีๆทุกที่หน หากไปแล้วมีแววว่า เข้าตาจน ก็จงด้นกลับมานี่ ให้พี่รัก
ยามหัวใจร่ำไห้ .............. ครวญหา มีแต่ความปรารถนา ....... แนบน้อม ด้วยรักมั่นตรึงตา ........... ต่อพี่ เอยพี่ มันเจ็บปวดรุมล้อม ......... รัดให้ใจสลาย เพราะนัยน์ตาคู่นี้ ............ เนิ่นนาน จะกัปกัลป์ล่วงกาล .......... กี่ร้อย เพาะรักจากดวงมาน ....... จรดจ่อ พี่เอย จะกี่วันผ่านคล้อย ............ เคลื่อนได้เพียงวัน . . ฉันมีเธอคนเดียวที่เหลียวหา ในทุกความปรารถนาจึงกล้าเอ่ย แม้ในฝันโหยหาอุราเอ๋ย มันชิดเชยแนบสนิทในจิตใจ จึงปวดร้าวข้างในดวงใจนัก ยากหยุดยั้งห้ามหักในรักได้ ปล่อยน้ำตาท่วมท้นล้นอาลัย แม้รักมากเพียงใดไม่อาจรั้ง . . ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ . รักเธอคนเดียว .
ฤาผืนแผ่นดินนั้นจะสั่นไหว เพียงเพราะลมปากใครที่ไหนนั่น ถ้าเรารักจริงแท้แน่นิรันดร์ ไม่มีวันหรอกที่มีห่างไกล ฤาว่าผืนน้ำนั้นจักแห้งเหือด มีรอยเลือดรอยน้ำตาโถมบ่าไหล มาชะล้างรักสกาวของเราไป เหลือแต่ความหมองไหม้ในดวงตา ฤาว่าผืนฟ้านี้ไร้ที่รัก เจ้าจึงผลักไสส่งลงใต้หล้า หรือไม่รักข้าแล้วแก้วชีวา จึงตัดสร้อยเสน่หาข้าเช่นนี้ เมื่อเรายิ่งห่างเหินเมินหน้ากัน รักเรานั้นก็ยิ่งออกวิ่งหนี เมื่อใกล้กันแต่ไม่เคยเอ่ยวจี ก็เหมือนมีกำแพงกั้นเรานั้นไกล หันหน้ามาพูดกันสักครั้งเถิด เรื่องที่เกิดหากเพราะว่าข้าหวั่นไหว ทำให้เจ้าปวดร้าวเศร้าดวงใจ ข้าขอโทษเจ้าโปรดให้อภัยกัน เห็นแก่รักเราเถิดหนายอดยาหยี จะไม่มีอีกแล้วแก้วจอมขวัญ ข้ามั่นรักเจ้านี้เท่าชีวัน โปรดยกโทษให้กันนะที่รัก!
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
