จำได้ไหม ? ..ทำร้ายใจ ใครกี่ครั้ง จำได้ไหม ?.. เผลอพลั้งไป กับใครกี่หน จำได้ไหม ?..เคยขอโอกาส กับใครหนึ่งคน จำได้ไหม ?..สักกี่หน คนนั้นอภัย จะร่วมเรียง เคียงข้าง ทุกย่างก้าว เจ็บปวดร้าว ทุกข์ทน แห่งหนไหน จะเคียงคู่ สู้ฝ่าฟัน ไม่หวั่นสิ่งใด จะไม่ไหว โอนเอน เช่นผ่านมา จะสัตย์ซื่่อ ถือมั่น ตั้งคำสัตย์ จะคุ้มครอง ป้องปัด พิทักษา จะถนอมน้ำใจ ให้สัญญา ตราบชั่วสิ้น..ดินฟ้า.. จำ.ได้ไหม?
สุริยนหล่นลาน้ำตาร่วง สะท้านทรวงความเหงาเข้าเสียดสี อารมณ์หม่นเปล่าเปลี่ยวเกี่ยวฤดี หทัยนี้พินิจคิดถึงนาง... มวลปักษิณบินว่อนร่อนถลา คืนสู่ป่ารังนอนที่จรห่าง แต่ดวงใจของชายคล้ายอับปาง ไม่ถึงทางรักเพ้อเจอคลื่นลม เปรียบหิ่งห้อยน้อยแสงอาจแข่งจันทร์ ระริ้วฝันยามตื่นต้องขื่นขม แม้นเพียงเงาเฝ้าคอยร้อยระทม ยินดีชมถึงช้ำยอมทำใจ ไผ่ลู่ลมม
เสียงโอดอวล ครวญคร่ำ ร่ำสะอื้น น้ำตารื้น ร่วงหล่น บนหน้าหมอง ปากพร่ำเพ้อ ถึงคนเคย หมายปอง บัดนี้ต้อง ลาจาก พรากกันไกล เหตุใดหนอ เหตุใดเล่า เฝ้าเพ้อพร่ำ เพราะตัวดำ หรือจน เหตุผลไหน เพราะไม่ดี หรือเพราะชั่ว เอาแต่ใจ ดีเกินไป หรืออย่างไร แจ้งไขที เฝ้าแอบมอง คนครวญคร่ำ ร่ำสะอื้น รักเป็นอื่น ใจหมองหม่น ช้ำป่นปี้ รักขาดเยื่อ สิ้นไย ไร้ไมตรี ในฤดี คงช้ำชุก ทุกข์ระบม หยุดเถอะนะ หยุดละเมอหยุดเพ้อพร่ำ หยุดครวญคร่ำ ร่ำร้อง ตรองเหมาะสม รู้มันยาก ทำใจขืน ฝืนอกตรม อย่ามัวจม กับทุกข์ รีบลุกเผชิญ……..
สิ้นเดือนเจ็ดฝนจางเจ้าห่างหายใจละลายกลางฝนหล่นเวหา เจ้าปีวอกหลอกพี่หนีลับตา ทิ้งทุ่งนาเข้ากรุงลืมคุ้งแคว ด้วยอำนาจเงินตราพารักล่ม หลงนิยมรถใหม่ไม่แยแส ลืมรถเก่าเคยขับไปลับแล มาพ่ายแพ้ความจนดั้นด้นไกล ตีค่าเงินเกินกว่าคำว่ารัก ลืมรสผักริมรั้วมัวหลงใหล รสอาหารจานด่วนชวนชื่นใจ อบอุ่นในห้องแอร์เลยแปรปรวน ทิ้งคนคอยบนแคร่ใต้แคใหญ่ ฝักใฝ่ใจเดินห้างห่างนาสวน รมควันพิษจนงงคงเซซวน ทำเนื้อนวลลืมลมห่มทุ่งธาร ขออวยพรเจ้าไปได้ดีเถิด อย่าต้องเกิดเหตุร้ายกลายร้าวฉาน จงอยู่ดีมีสุขทุกวันวาร อย่าซมซานเหมือนพี่ที่เก้อคอย...
เหม็นกลิ่นดอกหลอกลวง..เจ้าพวงเหม็น กลิ่นเยือกเย็นจนหนาว..เจ้าชาเฉย เจ้าโรยกลิ่นโชยกรุ่นอย่างคุ้นเคย คล้ายจะเย้ยมวลหมู่ ผู้ดมดอม เหม็นกลิ่นดอกรักเร่เจ้าเหหัน รักผกผันหลายใจ..ไม่ถนอม ผลิกิ่งก้านกลิ้งกลอกหนอดอกพยอม ยามเขาพร้อม เจ้าผละ..ละจากไป เหม็นกลิ่นดอกคำสร้อย..คนร้อยเล่ห์ พร่ำถ่ายเท..ยากนัก จักฝันใฝ่ เจ้าหว่านเมล็ดผลิกอแตกหน่อใจ แล้วผลักไสคืนคำ..ลำนำลวง เหม็นซะจัง น้ำใจ..ใครช่างเหม็น เปิดประเด็นนุ่มนวล..ชวนห่วงหวง ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อนฉะอ้อนทรวง ปลายกลับร่วงโรยรา..เหม็นหน้าจัง !!
..เช้าในรอยทาง.... อยากได้เธอร่วมทางที่วางไว้ อยากได้ใจเธอครองเป็นของฉัน อยากได้รักจากเธอเพ้อทุกวัน โธ่ เราฝันหลงปลื้ม..รีบลืมตา ลำแสงสวยลอดผ่านม่านหน้าต่าง ความอ้างว้างย้ำเตือนรีบเยือนหน้า อีกหนึ่งวันที่ใจไร้พึ่งพา เพียงแววตาว่าห่วงใยยังไกลเกิน อยากนอนอยู่อย่างนี้ให้นานนัก เมื่อความรักแล้งร้างแลห่างเหิน เพราะหัวใจผ่านหนาวร้าวเหลือเกิน เบื่อการเดินในทางเปลี่ยวที่..เดียวดาย
ทำไมหนอผู้ชายใจร้ายนัก ยามหมดรักเรรวนก็ด่วนหนี เหลือเพียงความช้ำใจให้นารี ล้านวจีด่ำดื่มกลับลืมคำ ดั่งนิทานโบราณมีนารีเอ๋ย พระอภัยเอยหลอกนางยักษ์ปักถลำ เพียงไม่งามรูปชั่วตัวด่างดำ ไม่นึกนำเคยอยู่ร่วมคู่เคียง เคยครองคู่ร่วมใจที่ในถ้ำ คืนเดือนร่ำดาวระยิบกระซิบเสียง เคยโอบกอดประคององค์ลงนอนเคียง ชื่นสำเนียงเรไรร่ำฉ่ำฤดี ใยพิฆาตยักษีด้วยปี่แก้ว ซึ้งทรวงแล้วพระอภัยฤทัยพี่ หรือนางยักษ์ไม่งามเด่นเช่นนารี คุณความดีมีให้...ไฉนลืม
หัวใจรินร่ำร้องฟ้องสิงขร ดั่งคนจรจากดินถิ่นอาศัย ตะวันย่ำสนธยาขอบฟ้าไกล น้ำตาไหลขมขื่นสะอื้นตาม ... เสียงไผ่ครวญเสียดกอล้อเล่นลม อกตรอมตรมหลายหลากมากคำถาม คำตอบเดียวเพียงรู้อยู่ทุกยาม คือสงครามความเหงาเข้าทักทาย สุรีย์ศรีร่วงโรยโปรยความมืด ดารายืดบรรเจิดขึ้นเฉิดฉาย เจ้าหิ่งห้อยเร่งรุดจุดประกาย แต่ความหมายตระหนกในอกเรา เสียงกล่อมเห่หริ่งหรีดเจ้ากรีดปีก พาหลบหลีกผ่อนคลายบ้างหายเหงา เพียงชั่วครู่ที่จิตคิดบรรเทา อารมณ์เศร้าหมองหม่นก็วนมา แสงดาวน้อยระยิบกระพริบถี่ ฝากใจนี้ที่จรร่อนเร่หา หากวันพรุ่งรุ่งตื่นขึ้นอีกครา ปรารถนา...รอยยิ้ม...ที่พริ้มพราย ไผ่ลู่ลม
คืนนี้....ฟ้าช่างเงียบงันกี่วันแล้ว..ไม่อาจห้ามใจให้ห่วงหา คิดถึงจังนะ..คนไกลตา ไม่รู้เลยว่า...จะเป็นเช่นไร เคยชิดใกล้..เคยเคียงข้าง เคยร่วมทาง..ร่วมเอาใจใส่ แนบชิด...สนิทใจ อยากอยู่ใกล้ ...อยากฝันถึงเธอ อยากบังคับ...จับคนดี ให้มาอยู่ที่ตรงนี้..อยู่เสมอ ในฝันเธอมีฉันให้ฝันฉันมีเธอ แต่ก็เป็นเพียงใจที่เพ้อ..คิดข้างเดียว ไม่ว่าจะแสนไกล ..สุดปลายเอื้อม แต่เราจะเชื่อมสายใยพันเกี่ยว ศรัทธาในรักยึดมั่น กลมเกลียว เพื่อใจหนึ่งเดียว เพราะใจเราผูกกัน
เหมือนฟ้านภาพื้นระรื่นสนาน
วายุผ่านลัดลิ่วปลิวใบสน
ปักษางามไหวหวั่นครั่นกมล
สุดที่วอนผ่อนปรนต่อเมฆา
อย่าอ่อนไหวใจนี้..ที่เคยภักดิ์ สุดห้ามหักใจลืมปลื้มโหยหา เคยบินเลาะเลียบชมสมเรื่อยมา สิ้นใบลา...ดั่งใจข้า...สิ้นอาลัย เสียงสุดท้ายพร่ำไว้ให้คิดถึง ว่าครั้งหนึ่งวิหคเอยเคยหวั่นไหว เคยสุขเคียงพฤกษาแต่คราใด วาสนาน้อย...ฝากรอยใจ...ไว้นิรันดร์
๏ โฉมตรูพธูรักสลักขวัญ เลิศลาวัณย์เฉิดฉันกลางจันทร์ฉาย พักตร์เพริศพริ้งพริ้มเพราเพลินผ่อนคลาย สายลมส่ายระบายเบาบนแก้มบาง ๏ ถ้อยทีทุกท่วงท่าถูกทำนอง สุ่มเสียงสำเนียงซ้องผ่องสล้าง เอื้อนเอ่ยเอิ้นออดอ้อนโอดครวญคราง บอกรักปักใจกลางค้างค่ำคืน ๏ จูบพี่นี้บรรจงจูบไม่จาง จับนี้เบาเบาะบางบ่ให้ตื่น ซบร่างระหว่างเนื้อแนบแอบพื้น ปลดปล่อยรอยร่องรื้นระรื่นรัก ๏ ผิฝนฝ่าฟอนเมฆกลั่นหยดย้อย นองน้ำในนาน้อยค่อยค่อยหนัก อารมณ์พายุโหมโถมทะลัก ปลดเปลื้องเครื่องคาวรักสลักใจ ๏ นวลนางเนื้อแน่งน้อยชม้อยมาด หยาดเยิ้มเพิ่มรสชาติหวิวหวาดไหว กำหนัดกำหน่วงเนื้ออะเคื้อไคล เหงื่อโทรมโรมรินไหลร่างร้าวรอน ๏ หวานจึงหวานชื่นฉ่ำทุกคำหวาน หอมนี้หอมหวนนานน้องสมร รสนี้อร่อยนักรสงามงอน มิอาจพรากจากจรจากห้องใจ
.• ฉันเป็นนกน้อย .. ที่คอยแหงนมองท้องฟ้า หวังว่าวันหนึ่งจะใกล้ชิด เพียงตัวตนสักนิดในดารา ตีปีกบินสูงสู่ฟ้า ขอแค่ดารา .. หันมอง . ฉันเป็นนกน้อย .. ปลายทางที่รอคอยคือท้องฟ้า แต่ฉันเป็นเพียงนกประดับ .. ไม่ใช่ตัวจริง ฉันไม่อาจบิน .. จากหลังคา ความฝันที่หวังจะใกล้ชิด ฟังดูสิ้นคิดเกินเยียวยา เช่นนั้นฉันขอท้องฟ้า ช่วยลอยลงมาหาฉันที .. . . . แต่ฉันก็รู้ตัวดี .. ว่าเรื่องแบบนี้ ไม่มีทาง •
พรหมลิขิตขีดเขียนเพียรเสกสรร พานพบกันแล้วจากจำพรากหาย ดั่งลมไล้พัดผ่านพานมลาย เพียงมุ่งหมายหยอกเย้ากระเซ้าทรวง กว่าจะซึ้งน้ำใจยามใกล้ชิด จวนสนิทแนบใจให้ห่วงหวง จากแปลกหน้ามาคุ้นอุ่นในทรวง มาลาล่วงลับหายดั่งสายลม ฟ้าเปลี่ยนสีเมื่อวันเธอนั้นจาก มาไกลพรากห่างตาพาขื่นขม จะดีร้ายอย่างไรให้ตรอมตรม เคยนิยมกลายเหงาเศร้าฤดี เธอนำพาแรงใจไปห่างเหิน ยามเราเดินเส้นทางต่างวิถี นั่งคอยนับเวลาทุกนาที พบคนดีอีกครั้งดั่งเลื่อนลอย อะไรหรือที่เธอละเมอฝัน ? เพียรหมายมั่นใฝ่หาเอื้อมคว้าสอย จึงเหินห่างร้างไกลไร้ร่องรอย ทิ้งคนคอยที่เก่าเฝ้าอาลัย...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
