ยอมรับว่าต้องการหว่านเสน่ห์ ทำให้คนไขว้เขวเร่มาหลง พอเขาคิดจริงจังมานั่งงง บอกตรงตรงขอโทษโปรดอภัย ที่เกี้ยวพาหว่านล้อมไปอ้อมโลก เล่นบทโศกรำพันให้หวั่นไหว ก็ไม่รู้มีหญิงคิดจริงใจ ถึงแสนไกลสุดฟ้าจะมาเจอ ขออภัยบางใครเพราะไม่รู้ เขารออยู่ตรงนี้ถ้ามีเผลอ ไปต่อปากฝากคำล้ำละเมอ ให้พร่ำเพ้ออ้อนออดตลอดมา ขอเขียนกลอนต่อไปตามใจฝัน เฝ้าจำนรรเรื่อยไปไม่ถือสา เพราะอย่างไรก็เป็นเช่นมายา เพียงวาจาลมลมมาพรมใจ อันความรักเกิดได้ในทุกที่ แต่จะมีรักแท้แน่ที่ไหน อย่าไปหลงยึดติดคิดมากไป เขียนกลอนให้เป็นสุขเถิดทุกคน
ไม่รักเขาได้ไหม.. ถามใจเศร้า ไม่ห่วงเขาได้ไหม.. ถามใจหมอง ไม่มองเขาได้ไหม.. เมื่อใจมอง เลิกใฝ่ปองเขาได้ไหม.. หัวใจเอย เมื่อเขาไม่รักเราเท่าเรารัก ยากยิ่งนักยากจะยุดสุดจะเอ่ย แสนอนาถ.. พี่พลาดพลั้งดั่งพังเพย เรือมาเกยล่มไม่รอดเมื่อจอดเรือ ได้ครองรักเพียงสิบเดือนเหมือนสิบวัน บั่นสะบั้นพลันรักพี่ไม่มีเหลือ น้ำใจรักหักลบไม่จบเจือ ไม่อยากเชื่อว่ารักลดหมดเยื่อใย เคยเอาใจไว้วาดหวังดังดวงแก้ว สิ้นรักแล้วก็สิ้นฝันอันเคยใฝ่ จนไม่อาจคาดหวังดีจากที่ใด ยังเหลือใจไว้เต้นเพียงเป็นคน ปาดน้ำตา กราบหมอน ขอพรพระ เพื่อเลิกละที่ใจเศร้าเหงาฉงน ขอพบทางสว่างใสในกมล ไม่ต้องทนเจ็บใจจัดต้องตัดใจ ..ตัดใจ ตัดไป ตัดให้ขาด ไม่พลั้งพลาด พร่ำเพ้อหรือเผลอไผล ตัดใจแล้วแล้วคงจักไม่รักใคร ทำใจใหม่ทิ้งใจหม่น "ไม่สน..ใจ"
*_* ยี่สิบสี่ กุมภา มาบรรจบ อีกคำรบ ครบรอบ กรอบวิถี ฟ้าวันนี้ สดใส ไร้ราคี เสียงดนตรี จากสายลม โหมเบาเบา... *_* งามดอกไม้ ไหวเอนอ่อน อ้อนลมหนาว หมอกสีขาว พราวน้ำค้าง กลางขุนเขา ยามกระทบ พบแสงสูรย์ อุ่นไอเงา แสงของเจ้า ดุจเพชรร่วง จากห้วงดาว.. *_* วะแวววาว พราวพร่าง กลางบุปผา หยิบดารา มาแต้มแต่ง แข่งห้วงหาว พับสายรุ้ง ผูกเป็นโบว์ โชว์แสงพราว มงกุฎขาว จากดอกสร้อย ร้อยมาลัย.. *_* หมื่นมุ่งมาด ปราถน์ประสงค์ จงสัมฤทธิ์ มีดวงจิต ดังดวงแก้ว แพร้วสดใส หอมเจ้าเอย กรุ่นกลิ่น ถวิลใด หอมดอกไม้ แซมเสียบผม สมอุรา.. *_* กระซิบแผ่ว แว่วหวาน ผ่านแมกไม้ สายธารใจ ไหลเลาะแก่ง แสงอุษา วิหคกอด พรอดพร่ำ จำนรรจา จงกานดา มีแต่สุข อย่าทุกข์ตรม.. *_* อุ่นไอรัก ถักทอ ที่ก่อเกิด จงประเสริฐ จงยั่งยืน อย่าขื่นขม เย็นฉ่ำชื่น ผืนฟ้า น่าภิรมย์ ผีเสื้อชม ดอกราตรี ที่แสนไกล.. *_* .ภาพวันหลัง ครั้งก่อน ยังย้อนเย้า เป็นดังเงา เฝ้าทางคิด พิศไฉน อีกกี่เนิ่น กี่นาน กี่ปานใด คนของใจ ไม่เคยเลือน เปลี่ยนจากเธอ.. *_* ยิ้มใสใส ในวันดี ศรีพิสุทธิ์ ล้านคำพูด ล้านคำพร วอนเสนอ เพียงหนึ่งฝัน จากขั้วใจ อยากให้เธอ จงพบเจอ แต่ความสุข ทุกคืนวัน... ......................................................
แอบรัก แอบชอบ อยู่ในใจ เผยออกไป ก็กลัว เธอจากฉัน คำว่า"รัก" เก็บไว้ ทุกคืนวัน แค่มีกัน ตรงนี้ ก็สุขใจ หากว่าเผย ออกไป ให้เธอรู้ อยากมองดู หน้าฉัน อีกบ้างไหม กลัวบอกแล้ว เธอนั้น จะจากไป หนีจากไป ไม่หวน กลับคืนมา...
ยังรออยู่ตรงนี้.. อยู่ตรงที่เธอทิ้งกันเมื่อวันก่อน ตายังมี แววอ่อนล้าและอาวรณ์ ปากยังวอนคำว่า ..อย่าเพิ่งไป เพราะเวลาฉันหยุดลงที่ตรงนั้น หยุดที่จุดสุดสิ้นฝัน อันเคยใฝ่ ..หยุดความหวังดั่งตอกหมุดหยุดหัวใจ หยุดมันไว้ อย่างเย็นเยียบและเงียบงัน นานมาแล้วนะแก้วใจไม่ได้พบ หวังเธอสบสุขเสมออย่างเธอฝัน คงอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ทุกวี่วัน ส่วนตัวฉัน.. ยังวุ่นเวียนเขียนแต่กลอน เขียนว่า.. ยังรออยู่ตรงนี้ อยู่ตรงที่เธอทิ้งกันเมื่อวันก่อน ตายังมี แววอ่อนล้าและอาวรณ์ ปากยังวอนพร่ำคำว่า ..อย่าไป .. อย่าไป
หลายวันนี้จากพี่ไป เป็นไงบ้าง อยู่อ้างว้างหรือเอมอิ่ม ยิ้มสยาย ส่วนพี่อยู่เปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย ไม่ถึงตาย แค่อกหักรักคุกคาม รักของพี่ไม่ดีพอ พี่ขอโทษ พี่ไม่โกรธ เข้าใจและไม่ถาม เมื่อใจน้องแจงถ้วนกระบวนความ ว่าหวงห้ามความรักพี่ ไม่มีใจ ไม่รักพี่ พี่ตามใจไม่เคยว่า ยังตั้งหน้ารักมั่นไม่หวั่นไหว ประสาพี่ที่รักแล้วไม่แล้วไป นานเท่าไรไม่อ่อนเปลี้ย ไม่เสียดาย .. แค่อกหักรักเศร้า ไม่เท่าไหร่ ยังหายใจอยู่เฉยๆเหมือนเคยหาย เจ็บนิดๆไม่คิดว่าจะลาตาย ยังทนได้ทนดี พี่มันทน จะไปดีมีใหม่ก็ไปเถอะ ขอให้เจอะคนดีๆทุกที่หน หากไปแล้วมีแววว่า เข้าตาจน ก็จงด้นกลับมานี่ ให้พี่รัก
เพียงได้พบสบตาก็ว้าวุ่น ยิ่งได้เห็นยิ้มคุณ ยิ่งวุ่นว้า ประทับจิตติดตรึงซึ้งสายตา ผ่านไปกี่เพลาไม่พร่าเลือน ลำเพาพริ้งยิ่งนักด้วย ลักยิ้ม เหมือนดั่งพิมพ์ติดตาไว้ไม่คลายเคลื่อน ยิ้มตอบยิ้มทุกยิ้มย้อนมาอ้อนเยือน ฉันเป็นเหมือนคนบ้า หน้ายียวน ทุกข์จากรักเป็นเช่นนี้หรือที่รัก ทนทุกข์นัก ลักยิ้มเขาเอามาหวน- คนึงนิจ ติดชนักรักรัญจวน ปั่นกระสวนป่วนกระสันฉัน รักยิ้ม ลำเพา = งาม สวย กระสวน = รูปแบบ pattern กระสัน = คิดถึง มีใจจดจ่อ
อันความรักมากมายในโลกนี้ ทุกคนมีคู่รักปักใจหมาย คู่ชีวิตลิขิตฝันจนวันตาย ชีพมลายไม่คลายรักปักดวงใจ รักเติบใหญ่ในหัวใจคนทั้งสอง ต่างหมายปรองครองรักมั่นไม่หวั่นไหว วันเวลาหมุนผ่านนานเท่าใด จะรักมั่นตลอดไป"ฉันสัญญา"
วาเลนไทน์ ปี้นี้ ยังคงเดิม คนเพิ่มเติม หัวใจ ไปอยู่ไหน อีกปีนึง ที่ยัง เศร้าต่อไป เห็นใครใคร ที่เขา นั้นรักกัน.....
โอ้ชีวิตที่ผ่านแสนเศร้านัก แม้มีรักก็ต้องพรากห่างไกลแสน พรากจากเธอที่ฉันรักดั่งดวงแดน แลหวงแหเธอยิ่งกว่าชีวีตน คนเขาว่าละครเน่ากว่าชีวิต คนเขาคิดละครเวอร์ชวนสับสน แต่ละครก็เลียนจากชีวิตคน ที่เล่นกลจนทำเราเสียน้ำตา ใครจะรู้ว่าฉันต้องพรากจากรัก ต้องอกหักเพราะปัจจัยอย่างที่ห้า ต้องยอมพ่ายสิ่งที่เรียกว่าเงินตรา ต้องจากลาเธอที่ฉันรักหมดใจ ช่วงเวลาสามปีที่พ้นผ่าน ฉันเฝ้าสานต่อความรักจนสดใส แต่วันนี้เธอต้องพรากจากกันไกล เธอรู้ไหมฉันทั้งเจ็บและทรมาน ทำให้เกิดเป็นรอยแผลแสนสาหัส มันถูกกัดกร่อนจนเกินจะผสาน เป็นแผลเป็นในดวงใจที่ร้าวราน เกินประมาณความเจ็บปวดที่ฉันมี ยิ่งเธอบอกไม่ต้องรอหรอกที่รัก ยิ่งช้ำหนักจนตัวฉันอยากจะหนี ไปให้ไกลที่ที่ผู้คนไม่มี ไปรักษาดวงฤดีก่อนกลับมา แต่อย่างไรชีวิตนี้ต้องเดินต่อ ไม่ย้อท้อแม้เจ็บปวดเกินรักษา ขอบคุณเธอกับทุกสิ่งที่ให้มา ขอบคุณฟ้าที่ให้เราได้รักกัน ขอให้เขารักเธอกว่าที่ฉันรัก ให้ทอถักดูแลเธออย่างสุขสันต์ เอาใจใส่ปกป้องเธอทุกคืนวัน ให้รักกันเนิ่นนานกว่าที่เคยมา ส่วนชีวิตของฉันต่อจากนี้ ขอแค่มีคนที่ดีเข้ามาหา คนจริงใจที่มาช่วยฉันเยียวยา ช่วยรักษาใจที่เจ็บให้หายพลัน เราต่างต้องเดินหน้าไปกับชีวิต อย่ายึดติดสิ่งที่ทำให้โศกศัลย์ ขออวยพรให้เธอสุขทุกคืนวัน ขอให้ฉันพ้นความเจ็บทุกวันคืน
กุหลาบน้อยยิ้มรับคืนสะอื้นเช้า มองเห็นแสงแห่งจันทร์พราวสว่างไสว ความคิดถึงติดลมบนหนอคนไกล ยังมองเห็นกันหรือไม่หนอจันทรา จันทร์คงมีกระต่ายน้อยคู่กลอยใจ ปล่อยกุหลาบหนึ่งช่อไว้ให้เหว่ว้า สายลมหนาวที่เคยเยือนเดือนกุมภาฯ ใกล้สิบสี่แล้วหนาเจ้าจันทร พิงม่านเมฆอ้อยสร้อยล่องลอยซึ้ง หวังวันหนึ่งลอยเคียงดินกลิ่นเกสร คู่เคียงจันทร์ขวัญฟ้าสถาพร ต่อความฝันนิรันดรกุหลาบดง จันทร์ห่างไกลไม่เกินใจจะคิดถึง รู้ไหมดอกไม้ช่อหนึ่งคอยลุ่มหลง แม้อาจเกิดที่กลางป่าพนาพง ยังหยิบยื่นความจำนงคิดถึงจันทร์ แม้ไม่อาจเป็นกระต่ายที่ปลายฟ้า ขอยืนอยู่ข้างจันทราคอยคู่ขวัญ แง้มเหลี่ยมเมฆได้ตราตรึงคิดถึงกัน กุหลาบน้อยหนึ่งช่อนั้น...ก็เบ่งบาน บทกวีบทนี้บรรจงเขียนขึ้นด้วยความร้องขอของมิ่งมิตรที่สุดแสนสำคัญยิ่งของกระบี่ใบไม้ นู๋Zam,Cicada หรือ มะขิ่น และบทกวีบทนี้ก็บรรจงเขียนขึ้นด้วยความเต็มใจยิ่งของกระบี่ใบไม้ ให้กับนู๋Zam,Cicada หรือ มะขิ่น ขอให้นู๋Zam,Cicada หรือ มะขิ่น มีความสุขตลอดวันวาเลนไทน์และตลอดไปนะจ๊ะ
ต่อให้รักหลงเขาเท่าดวงใจ เมื่อเขาไม่รักเรา ..ก็เท่านั้น แม้นไม่ลดหมดรักเลยสักวัน ยังไม่ทันเทียมเท่าที่เขาเมิน ตามใจ เคยตามไปไกลสุดหล้า ไม่หวั่นว่าทางรกระหกระเหิน ก้าวเดินผ่านกี่ราญล้ายังกล้าเดิน หวังเหลือเกิน หวังว่าฉันจะ ทันใจ หวังตามใจ ไปจนทันในวันหนึ่ง เป็นวันซึ่งสมจำนงสิ้นสงสัย แต่จะตามทันใจนางได้อย่างไร เมื่อเขาไม่ให้ตามชิดแถมปิดทาง ปิดทางหมดมิดชิดปิดทั้งหมด แสนกำสรดโศกเศร้าเขาเมินหมาง หัวใจร้าวไปไม่รอด ต้องถอดวาง เมื่อรักร้างก็สิ้นท่า นัยน์ตาลอย ... .. ใกล้วันแห่งความรัก ต้องหักจิต เมื่อเขาปิดทางไปใจละห้อย ไม่ให้รัก ก็หักลดหมดแรงคอย ใจท้อถอยเลิกคอยท่า วาเลนไทน์
ลมพัดเรื่อยเอื่อยๆอ่อนอ้อนแดดอุ่น อ่อนละไมไอละมุนกรุ่นวันหวาน อ้อนวอนเว้าเฝ้าอ้อนฝันวันเมื่อวาน โอ้อาการเช่นนี้หรือคือ ..หลงรัก.. .. แดดบ่ายฉายแสงเฉียงระเบียงร่ม รื่นอารมณ์ รักเริ่มก่อเราทอถัก ภาพยวนยิ้มพิมพ์ติดตามายิ้มทัก ประหลาดนัก เมื่อรักเรียงเข้าเคียงใจ คล้ายจะต้านทานได้ ก็คล้ายว่า.. แต่ต่อมา ..ก็สุดทานต้านไม่ไหว เดี๋ยวจิตไหว เดี๋ยวใจหวั่น เดี๋ยวฝันไป ฝันแต่ใกล้ใฝ่แต่ชิด ยอดมิตรเอย ... ระวิลับแดดลา ฟ้าแดงเรื่อ ซักซ้อมเพื่อ เอ่ยคำยากที่อยากเผย แต่คร้ามจิตคิดหวั่นใจด้วยไม่เคย ว้าวุ่นเอ๋ยว้าวุ่นนักหนักดวงมาลย์ ... ต่อหน้าล้านดวงดารา ในคราค่ำ ขอฝากคำจากจิตร์พิษฐาน ทีละดวง-ละดวงไปไม่กลัวนาน ขอบนบานให้สมหวังดั่งใจจินต์ .. ให้เขารักเรามากเท่าที่เรารัก .. ให้นานนักรักเหนียวแน่นเพียงแผ่นหิน .. ให้รักรื่นร้อยเรียงเพียงเพลงพิณ .. ให้อยู่กินจนแก่เฒ่าแสนยาวนาน... ... อธิษฐานได้สองร้อยก็ผล็อยหลับ ยินสดับเสียงเพลงฝันอันแสนหวาน เอมอิ่มใจในดนตรีคีตการ จนยิ้มป้าน หน้าแป้นแม้นหลับไป พิษฐาน = อธิษฐาน จิตร์ = จิต
ฝากดอกไม้จากเหนือเมื่อหนาวผ่าน ฝากความหวานเจือจาน..อย่าเงียบหาย ฝากกลิ่นหอมพฤกษาพรรณราย ฝากจดหมายแนบดอกบอก"รักเธอ" หอมเอ๋ยหอมลอยลมพรมใจพี่ ขอวจีเคยพร่ำย้ำเสมอ ว่าจะรักหนักแน่น..ไม่เผลอเรอ เพียงมีเธอ..นวลนางมิร้างไกล จะรอรักคนดีที่ปลายฟ้า เหมือนดาราคู่จันทร์..มิหวั่นไหว แม้จะหนาวแสนหนาว.สักเพียงใด แต่หัวใจ..อบอุ่นหนุนรักนอน อ่านกลอนน้องหอมหวานอย่าพาลเบื่อ ความคิดถึงเหลือเฟือ ..เลยถ่ายถอน กลั่นจากจิตคิดจากใจ..ในบทกลอน ฝากหนุนนอนก่อนหลับ..จับฤดี ความเหนื่อยหน่ายหายไปในวันรุ่ง ขอพี่มุ่งทำงาน..อย่าคิดหนี เก็บเงินทองขอน้องแต่งสักที วาเลนไทน์ปีนี้..มีหวังเอย
สู้ฝ่าฝันฟันฝ่ากล้าจะฝัน ผ่านเดือนวันรักจะฝันยังฟันฝ่า จะทอรักมาถักร้อยถ้อยวาจา ว่าพี่รักเป็นนักหนา แก้วตาเอย ในค่ำคืนหมองไหม้ ใจหมองหม่น คิดถึงคน ที่ใจพร้อมจะยอมเผย สิ่งในจิตคิดในใจ ไปหมดเลย แต่ใจเอ๋ยแสนประหม่าละล้าละลัง .. กลัวเจ้าไม่เห็นพี่เป็นที่รัก กลัวยิ่งนักไม่แลพี่เป็นที่หวัง อาจจะเวียนเปลี่ยนพี่เป็นที่ชัง กลับมานั่งเป็นเพียง ..พี่ ที่ตรอมใจ จึงเป็นเพียง พี่ห่างๆแค่อย่างนี้ อาจเป็นพี่ที่แววตาน่าสงสัย หากเจ้าเห็นแววไหวหวั่นเข้าวันใด ขออภัย.. ใจกระฉอกออกทางตา
อ่านกลอน ฉันจะเขียนกลอนรักสัก 1,000 บท ของคุณ ละไมฝน แล้ว เกิดแรงบันดาลใจ ขอบคุณครับ ขอปันทาน.. กลอนรักสักครึ่งบท เอามารดราดใจที่ไหม้หมอง ขอมาเพื่อประคับรับประคอง ใจคับข้อง ..จะขาดใจไร้คนแล ขอกลอนรัก สักครึ่งกลอน นะ ..วอนเจ้า เอามาเคล้า เจือจานสมานแผล ให้ใจจินต์เจียนสิ้นหวังทั้งดวงแด ได้มีแค่หวังรางๆบ้าง.. ขอบคุณ
ไม่ได้โกรธโทษใครมาหลายปี ไม่เคยมีที่จะหวง ..อภัยให้ วันนี้โดนรักเศร้าแผดเผาใจ อยากอภัยแต่ยังติดอยู่นิดนึง เขาว่าถ้าเรารักใครมากพอ ไม่ทดท้อ มากน้อยไปไม่ห้ามหึง อภัยได้ อภัยหมดปลดบึ้งตึง แปลกใจจึง ทำไมไม่อภัยนาง ทบทวนจิตคิดไปให้วนวก ติดพงรกในจิตคิดหมองหมาง ก็ทั้งห้วงดวงใจเรา ไม่เบาบาง ไม่เคยวางหรือว่างรักสักเสี้ยวใจ กระไรเลยคนเคยรักมาหักลด ร้าวรันทดเจ็บจนซึ้งถึงไหนไหน กอดความเจ็บ เก็บความจุกทุกข์ทรวงใน เพียงอภัย.. ใจที่เศร้าก็เบาลง ถามใจ.. โกรธทำไมให้สิ้นสุข ปล่อยให้ทุกข์ป่นใจเป็นเช่นผุยผง ใจตอบ.. ยอมทุกข์ตาย วายชีพปลง กลัวจะหลงลืมเลือนรัก ..หากอภัย ขอทุกข์ใจไปทุกวันไม่ผันเปลี่ยน กี่วันเวียนผ่านกี่วันไม่หวั่นไหว จะทนทุกข์ที่ทุกข์ท้น ทุกหนไป เพื่อจะไม่ลืมรักนี้ และที่รัก...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ