ฉันเป็นเช่นนกน้อยที่ลอยโผบิน โบกปีกบินจากแดนแสนไกล มีเหนื่อยบ้างและทุกข์ท้อใจ กางปีกบินไปสู่แดนแห่งฝัน ฝ่าลมฝนพายุลูกใหญ่ ฝ่าอันตรายมาหลายคืนวัน อุปสรรคมากมายมากั้น โอ้ใจฉันเหนื่อยล้ามากมาย อยากจะบิน อยากจะบิน กลับไป พักฟื้นหัวใจถิ่นที่จากมา แต่ความฝันดึงรั้งข้าไว้ เหลียวมองกลับไปมีคนคอยท่า แววหวังอยู่ในดวงตา ส่งรอยยิ้มมาให้กำลังใจ บอกตัวเองต้องก้าวต่อไป เพื่อใครอีกคนที่อยู่ข้างหลัง
เค็มหยาดเหงื่อ เรื่อแดดที่แผดเผา ตระหง่านเงาเมืองฟ้า พร่าวิถี นิรนามความจริงฝัน บรรดามี เร้นมุมภาพวันเดือนปี แห่งชะตา ทุรายรนวนเวิ้ง อัปภาคย์ ทุกฝั่งฟากมืดมน การค้นหา จากต้นเริ่มเดิมเห็น ความเป็นมา ล้วนทุกข์ย้ำกรำพา ร้าวลำเค็ญ นับไม่สิ้นในดิ้นรน ปรนชีวิต จะลิขิตใดหวัง ยังไม่เห็น ฝันเพียงฝันเก่าเก่า ผ่านเช้าเย็น ฝันจะไป ฝันจะเป็น อยู่เช่นนั้น กรำแรงงาน สานสร้างเป็นทางมอบ มืดมนคือคำตอบ คำปลอบขวัญ โอ้ ความวิไล ใต้ดวงตะวัน อนาคตช่างเงียบงัน ความเป็นไป สุดแรงล้า หน้าที่แห่งชีวิต ณ ท่ามกลางความเบือนบิด ยุคสมัย ความเจริญเดินหน้า เร็วกว่าใจ แรงงานใคร ทนกล้ำให้ดำเนิน ………………… โดยคำ ลานเทวา
ในอ้อมแขนที่..ว่างเปล่า.. พร้อมรับ ความเงียบเหงา ด้วยยิ้มปร่า วางทุกสิ่งให้เลือนหาย กับสายธารแห่งกาลเวลา แม้วันนี้ วันหน้า ไม่ขอ..จำ.. ต่อจากนี้ในอ้อมแขน จะโอบกอดตัวเองให้แน่น ทุกคืนค่ำ ปรามาสหมื่นร้อยใน..รอยคำ จุดด่างดำ..ของชีวิตจักปลิดปลง อ้อมแขนนี้กับ..ทุกนาทีที่เหลือ ฉันจะคอย จุนเจือ และเสริมส่ง ด้วยพลัง จากใจหนึ่งซึ่ง..มั่นคง แลธำรงไว้ด้วยความ..ปรารถนาดี แด่มวลมิตร ถ้วนไปที่ในโลก ผู้เสพย์โศก ทุกข์ทน จนล้นปรี่ ให้พอคลายซมเศร้าเร้าฤดี ด้วยวิถี..แห่งเรา..นะเจ้าเอย จากนี้ จักเป็นเช่นไรมิอาจรู้ สุข ปลื้ม เหงา หิว หดหู่ หรืออยู่เฉย มาบ้าง หายบ้าง ใช่ว่าจะร้างเลย ถ้าบังเอิญพบ ก็อย่าลืมเอ่ยเพื่อ..ทักทาย.. ดูนั่นสิ..แผ่นน้ำ และผืนฟ้า เป็นเช่นนี้ทุกเพลา มิห่างหาย อิ่มโอบอุ่น..แสงสุรีย์..ที่พร่างพราย มิเสื่อมคลาย..ผูกพัน..สักวันเลย..
ถึงตัวดำ เสียงเหน่อ เด๋อด๋าบ้าง ก็เป็นอย่าง น่ารัก ประจักษ์แจ้ง ไม่ได้ทำ ดัดจริต คิดดัดแปลง ไม่เสริมแต่ง ก็งามตา น่าชื่นชม อยู่ที่บ้าน กาญจน์บุรี หลายปีแล้ว ยังไร้แวว คนภักดิ์ หอบรักห่ม ก็เหงาบ้าง บางเวลา ตามอารมณ์ หักใจข่ม เก็บไว้ เพียงใจเรา ถึงวันนี้ ไม่มีใคร ก็ไม่ท้อ มิได้รอ ร้อนรน เยี่ยงคนเขลา ทำความดี เสริมค่า ลบฟ้าเทา ลืมเรื่องเศร้า ร้อนรน กังวลใจ เทความรัก ให้ครอบครัว รั้วชีวิต เทิดอุทิศ เติมฝัน มิหวั่นไหว ไม่มีคน คิดถึงบ้าง ช่างปะไร ครอบครัวให้ ความรัก ประจักษ์พอ ถึงเมืองกาญจน์ บ้านเรา เงียบเหงาบ้าง จะให้ร้าง แรมไกล ไม่เคยขอ สักวันคง มีรัก มาถักทอ มาเติมต่อ กำลังใจ ให้แก่กัน บอกกับคน ที่บ้านว่า อย่าเป็นห่วง จะไม่ให้ ใครลวง เหนือห้วงฝัน จะอดทน ไม่ย่อท้อ ขอยืนยัน บอกสั้นสั้น แม้เดียวดาย สู้ตายค่ะฯสมยศ เปียสนิท 20 เม. ย. 2555
ฟังฟังถ้อยร้อยรักสลักมั่น หวิวหวิวหวั่นพรั่นจิตด้วยคิดถึง รินรินถ้อยร้อยรจพจน์รำพึง ซ่านซ่านซึ้งถึงอยู่มิรู้เลือน ร่ำร่ำร้องโหยหาอาลัยนัก เกรงเกรงจักร้าวใจใครจะเหมือน คิดคิดถึงแก้วขวัญจนฟั่นเฟือน จารจารเตือนจ่อจดจนหมดใจ หวั่นหวั่นเกรงรักลาน้ำตาตก ฟูมฟูมฟกอกพรั่นถึงหวั่นไหว พร่ำพร่ำเพ้อแม้ห่างหนทางไกล เรียงเรียงร้อยหัวใจไว้ใกล้กัน
ชมว่าสตีฟจ็อบส์นี้........ปัญญา ดีเฮย ท่านพลาดผิดหวังมา..........กี่ครั้ง ท่านเรียนลุกสู้พา...........สักกี่ ครั้งเฮย และลุกอย่างไรตั้ง..........จิตต้องศึกษา
อยากจะจาร สานกลอน อักษรศิลป์ ตามดังจินต์ รินคำ ให้ฉ่ำหวาน คัดวลี หลากรส พจมาน เป็นกลอนกานท์ หวังเพราะ เสนาะใจ เกิดที่ย่าน บ้านทุ่ง เมืองกรุงศรี ก็หลายปี มีมา อายุขัย ก็มากอยู่ ดูแย่ เพราะแก่วัย แต่ว่าไฟ ไม่มอด ตลอดมา ที่ว่าไฟ ในนิยาม มีความหมาย อยากกรีดกราย เรียงคำ นำภาษา อักษรศิลป์ กินใจ ในอุรา อยากนำพา ให้ดำรง อยู่คงทน เรียนเพื่อนพ้อง น้องพี่ ที่นับถือ พวกเราคือ ผู้หนึ่ง ซึ่งหวังผล ด้วยใจภักดิ์ รักกวี ที่ยินยล ขอทุกคน ร่วมด้วย ช่วยบรรเลง หยิบปากกา คว้ากระดาษ วาดอักษร ทุกวรรคตอน เขียนไป ไม่รีบเร่ง บางถ้อยคำ หยอกเย้า เรากันเอง มิกลัวเกรง โกรธเคือง กันเรื่องไร ฉันทลักษณ์ หลักกฎ กำหนดนิด สิ่งถูกผิด ร่วมกัน นั้นแก้ไข ต้องคงรูป บทกลอน อักษรไทย ดำรงไว้ ให้อยู่ คู่แผ่นดิน
. . หากโลกนี้ยังไม่หยุดหมุน . . ก็ยังคงมีความอบอุ่นของกำลังใจ . . ให้เธอเสมอ . . อย่าอ่อนล้านะ . . กับสิ่งที่พบเจอ เพราะมันเป็นเพียงบททดสอบ . . ที่เธอต้องฟันฝ่า . . . . จะท้อแท้บ้างก็ได้ แต่อย่าท้อถอย . . ก้าวเดินทีละน้อย ค่อยค่อยเดินไปข้างหน้า อาจล้มลุกคลุกคลานบ้าง . . บางเวลา จุดหมายข้างหน้า ยังอีกยาวไกล . . . . กำลังใจจากฉัน . . มีให้เสมอ . . สำคัญที่เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้ หากเหนื่อยนักก็พักหน่อย . . จะเป็นไร เติมพลังให้เต็มหัวใจ . . แล้วค่อยเดินทาง . .
ในโลกแห่งความฝันอันไพจิตร เธอมีสิทธิ์คิดอย่างคนช่างฝัน โลกความจริงเลือนหายสลายพลัน เหลือคุณค่าอันใดให้จดจำ เมื่อความฝันทุกฝันถึงวันจบ เธอก็พบความซมตรมจนหนำ ยอมกรีดเลือดจารึกผนึกจำ ให้รักมันทิ่มตำอย่างจำเป็น เธอก้าวไปในโลกของคนโศก วิปโยคเร้ารุกจนทุกข์เข็ญ น้ำใสไหลจากตาพาลำเค็ญ คือประเด็นชี้ให้ไกลจากกัน เมื่อเส้นทางรักเรามันเฉาอับ จะมัวปรับหัวใจทำไมขวัญ ปล่อยทุกสิ่งลอยคว้างระหว่างวัน แล้วลืมมันเสียบ้างไม่คว้างตรม เราต่างเดินในทางที่ร้างจาก การพลัดพรากจากกันมันขื่นขม จารจารึกผนึกถ้อยร้อยอารมณ์ อย่าให้คมพิษสวาทมันบาดใจ
ดวงตะวัน ยังมิผันหันไปไหน เวียนอยู่บนฟ้าไกลไม่เคยหนี มรสุมรุมเร้าเข้าวันนี้ เมฆหมอกมีม่านหม่นก็ทนรอ ตราบเท่าที่หัวใจไม่ไหวหวั่น จุดหมายมั่นที่เก่าเป้าหมายหนอ เส้นทางนี้ที่ไม่ไกล ใจถักทอ เป็นหวังก่อสู่จุดหมาย ให้มั่นคง แค่พายุปะทุใจให้เจ็บร้าว และเรื่องราวโถมกระหน่ำ ให้ช้ำหลง สักวันหนึ่งเผยตะวันวาดหวังวง โค้งบรรจงหลากสีรุ้ง งามรุ่งเรือง. แดดเช้า : ๒๘ มีนาคม ๒๕๕๕
การศึกษาพัฒนาไม่หยุดยั้ง ส่งเสริมพลังก้าวไปไม่ขัดขวาง ไม่แบ่งแยกสัญชาติที่วาดวาง สนับสนุนอย่างเป็นธรรมผลกรรมดี ความขยันหมั่นเพียรเรียนเพื่อสร้าง สังคมกว้างโลกนี้มีศักดิ์ศรี อุตสาหะละชั่วตัวราคี บาปกรรมมีอยู่จริงทุกสิ่งไป นำความรู้มาใช้ให้ประโยชน์ ไม่ก่ิอโทษทำร้ายได้สดใส ช่วยสังคมสากลหนหางไกล เผื่อแผ่ใจให้กว้างอย่างเมตตา ลูกผู้พี่ผู้น้องเราต้องสู้ เกิดมารู้หน้าที่มีมากหนา ก้าวตามไม่หลงผิดคิดเสพยา ความชั่วอย่าข้องเกี่ยวไม่เหลียวแล พ่อแม่นั้นรากเหง้าเราอิสาน แม้ห่างบ้านจากทุ่งมุ่งกระแส ส่งลูกหลานด้วยใจไม่เชือนแช ไม่ยอมแพ้อุปสรรคที่ทักทาย วันนี้ยังไม่พ้นบนหน้าที่ ทุกคนมีความฝันอย่าพลันหาย แม้เหนื่อยยากสู้ต่อไม่ท้อกาย ตราบวันตายกุศลผลบุญมี ลูกสาวคนโตมีจุดมุ่งหมายในชีวิต เหมือนกับลูกผู้พี่(ลูกชายของพี่ชายอนงค์นาง)ที่เป็นแพทย์ในโรงพยาบาลเด็กแห่งหนึ่ง ลูกฝันที่จะเรียนต่อแพทย์ในปีหน้าให้ได้ อยากเดินทางไปช่วยผู้คนทั้งเมืองไทยและนานาชาติเพื่อการกุศล พ่อแม่ขออวยพรให้ลูกประสบความสำเร็จตามที่ปรารถนา เราจะก้าวไปด้วยกันเป็นทีมที่ต้องทำฝันให้เป็นจริง ลูกผู้พี่ G.. K..... M.D. is a CHOC Children’s Specialists Hospitalist who completed his residency training and currenlty serves as Chief Resident Liaison and Clinical Instructor at UC Irvine, California. He attended medical school at SUNY Downstate Co
เมื่อวันวาร ผ่านผัน แสนนานเนิ่น สองเราเดิน ร่วมทาง เพื่อสร้างฝัน วางวิถี ชีวิต ช่วยคิดกัน ร่วมฝ่าฟัน อุปสรรค ทั้งหนักเบา ด้วยความรัก เข้าใจ หมายมุ่งสร้าง แม้มีบ้าง หมางใจ ให้หงอยเหงา ความอดทน อดกลั้น ช่วยบรรเทา เพราะสองเรา เข้าใจ ในแนวทาง หวังก้าวข้าม ความยาก จากวันก่อน พบลุ่มดอน หนามขวาก ร่วมถากถาง ด้วยความรัก ห่วงใย ไม่เจือจาง สามารถย่าง ผ่านผัน อย่างมั่นใจ เรือลำเดียว เกี่ยวก้อย ร่วมลอยล่อง ช่วยสอดส่อง มองทาง สว่างใส ถือหางเสือ คัดท้าย คุมสายใบ พายุใหญ่ คลื่นจัด ซัดไม่จมเป็นนางแก้ว ในใจ หาใครเท่า ดั่งสองเรา ฟ้าสร้าง อย่างคู่สม ทองเนื้อเก้า เราได้ ไว้ชื่นชม รื่นภิรมย์ ร่วมอยู่ คู่ชีวี ขอขอบคุณ สิ่งดีดี ที่มอบให้ ยากหาใคร ทั่วแคว้น มาแทนที่ แทนมะลิ ร้อยมาลัย ให้คนดี ใจฉันนี้ นั่นหรือ ก็คือเธอ คนกรุงศรี ฯ กลุ่มวรรณกวีศรีอยุธยา ๑๐/๓/๒๕๕๕
ก่อนตะวันลับฟ้า คราหน้าแล้ง พ่อได้แจ้งแก่ลูกยาก่อนพาหาย ว่าได้งานที่ใหม่ค่อยสบาย ลูกของพ่อ จงอย่าได้มาห่วงใย พ่อบอกลูกก่อนพรากจากวันนั้น จะหาเงินให้กำนันก่อนปีใหม่ ไถ่นาคืนเพื่อจะได้ความเป็นไท เริ่มหว่านไถ ปีหน้าพาชื่นชม แต่พ่อจ๋า วันนี้ ปีใหม่แล้ว ไร้วี่แวว พ่อมากลับพาขื่นขม นาที่เคยจะไถ่คืน ฝืนระทม ลูกตรอมตรมมองนาพาอาดูร กำนันตักหน้าดิน เอาไปขาย ลูกได้แต่นั่งมองความสิ้นสูญ ทำเงินตราให้แก่เขา อย่างเพิ่มพูน จากที่นาเนินนูน นั้นลุ่มลงก่อนตะวันชิงพลบคาคบไม้ กลับมาทันปีใหม่ไม่พาหลง แล้วอยู่บ้านของเราอย่างยืนยง ฉันก็คงเฝ้ารอ พ่อกลับมา กลับมาแล้วพ่อจะเปลี่ยนหลังคาใหม่ หากฝนตกครั้งต่อไปไม่เปียกหนา เมื่อลมฝนพัดมาเยือนเตือนอุรา ลูกนอนมองหลังคา น้ำตานอง
ไม่ต้องการ แหวนเพชร เม็ดโตใหญ่ มิกลัวว่า มีใคร ไหนเหยียดหยาม การตัดสิน ดูที่ ความดีงาม มิครั่นคร้าม ขยัน สร้างสรรตน กำหนดมา หมั้นหมาย ปลายเดือนสี่ ได้ฤกษ์ดี ที่ตอน ก่อนหน้าฝน จะเร่งรีบ จัดการ งานมงคล พิมฯหน้ามล จะรอ นะพ่อพลายฯหากเก็บเกี่ยว เที่ยวนี้ หมดหนี้สิน พลิกผืนดิน อีกครั้ง ยังไม่สาย ธรรมชาติ เหมือนว่า จะท้าทาย กับแรงใจ แรงกาย จรดปลายทางแม้มีแหวน สามสลึง สร้อยหนึ่งบาท ก็มิอาจ ทำให้ ใจเมินหมาง ถ้ามีคน ลือไกล ไปทั้งบาง ถือว่าช่าง ประไร ใครอยากคิด
มองข้างหน้า อนาคต จะสดใส หรือกระไร ใจเรา เฝ้าถวิล เฝ้าพินิจ คิดมา น้ำตาริน เพราะชีวิน คนนั้น มีผันแปร หัวใจยัง มั่นคง ซื่อตรงยิ่ง มิทอดทิ้ง ละวาง ห่างเธอแน่ รักของเรา รวมอยู่ คู่ดวงแด มิท้อแท้ ทั้งที่ มีปราการ มโนธรรม กำแพง แกร่งกั้นขวาง เพียงกายห่าง แต่ใจ ให้อาจหาญ เฝ้าถนอม กล่อมเกลา รักเนานาน สองดวงมาน ซื่อตรง แสนคงทน อนาคต เป็นเช่นไร ใครเล่ารู้ ตราบกายอยู่ ยังที่ มีกุศล จะปกปัก รักษา เจ้าหน้ามล ถึงจวบจน วันที่ ยังมีลม สอนให้แกร่ง เก่งกล้า อยู่ท้าโลก รับทุกข์โศก สุขศรี ที่ผสม ต้องน้อมนำ จำใจ เอาไว้ชม ใช่วิโยค โศกซม ตรมฤดี แต่หากถึง ซึ่งวัน อันมิหมาย หลับตาคลาย ทุกข์ไป ไม่อาจหนี ใจเธอจง แกร่งกล้า ท้าไพรี เหมือนยังมี ฉันอยู่ เคียงคู่เธอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ
