6 พฤศจิกายน 2548 20:30 น.
belive
แม้วันนี้....ที่เธอ....อยู่ข้างฉัน
เอื้อมถึงกันแต่ใจไปไม่ถึง
คอยไขว้ขว้าตามเรียกหาอย่างดื้อดึง
มาจุดหนึ่งจึงได้รู้สาสมใจ
แม้รั้งไว้ได้เพียงกายใช่ใจอยู่
น้ำตาพรูหลั่งไหลใจหวนไห้
รัก ส่งไปไม่ถึงจึงจากไกล
เจ็บปวดใกล้เกือบตายร้ายรุนแรง
สัมผัสอุ่นเคยโอบรัดกลับเหน็บหนาว
ใจร้อนผ่าวรู้แก่ใจใครแอบแฝง
เปลี่ยนสีหน้าหลอกแววตาพาเคลือบแคลง
ที่เสแสร้งแสดงออกบอกเป็นนัย
อย่าให้ฉันรู้ ความจริง ยิ่งดีกว่า
ขอบอกลา รัก ลวงใจเคยหวั่นไหว
จบวันนี้เจ็บร้าวลึกนึกปวดใจ
ดีกว่าไปเจ็บปวดร้ายเมื่อสายเกิน
6 พฤศจิกายน 2548 20:20 น.
belive
อยากแสดงแจ้งใจ นางมารร้าย
ที่ใครหมายปรายตาหาว่าแย่
คอยกลั่นแกล้งให้หลายใจใครอ่อนแอ
ที่ยอมแพ้ด้วยมารยาพาเคลือบแคลง
จะคอยโทษแต่ นางมาร คงไม่ได้
คนหวั่นไหวคือใจชายร้ายแอบแฝง
บ้างเคยหลอกนอกใจไปไม่ร้ายแรง
มาชี้แจงแสดงปลอบเราปล่อยไป
เคยถือโกรธแต่สุดท้ายใจยังพร้อม
ยังถนอมรอมชอมเพราะหลงใหล
ลีลารักบาดอารมณ์ข่มห้ามใจ
ไม่เผื่อใครให้มาแทนที่เราครอง
หลายคนพาลเคืองโกรธนางมารร้าย
ตัวทำลายความเชื่อใจให้หม่นหมอง
เหมือนคมมีดกรีดฆ่าน้ำตานอง
ใจเจ็บร้องต้องใจแค้นแรงอารมณ์
คนเป็น ชาย จะรู้ไหมถึงใจ หญิง
เคยเย่อหยิ่งสุดท้ายกลับขื่นขม
เพียงเพราะ รัก แต่สุดท้ายเหมือนโง่งม
ผูกใจจมฤทธิ์รักแท้แพ้ นางมาร (ร้าย)
5 พฤศจิกายน 2548 21:11 น.
belive
ในเวลา....ที่เหงาใจ..ไร้ใครข้าง
เหมือนหนทางกว้างไกลเกินไปถึง
แสนอ่อนล้าด้วยใจน้อยค่อยรำพึง
ถึงคนหนึ่งที่เคยรักปัดเยื่อใย
บ้างอยากลืมแต่ทุกครั้งยังได้พบ
น้ำตากลบตกในใจหวั่นไหว
เคยสวมกอดพรอดรักกลับลาไกล
พาหัวใจเจ็บร้อนอ่อนโรยแรง
จากวันนั้นหัวใจได้เรียนรู้
ว่าการอยู่อย่างเข้าใจไม่แอบแฝง
คือสิ่งหนึ่งเพื่อปลอบใจให้แข็งแรง
จากการแสร้งแสดงออกหลอก "ตัวเอง"
17 ตุลาคม 2548 20:17 น.
belive
ถึงดวงใจใครเล่าเฝ้าคิดถึง
เฝ้าคะนึงถึงหาไม่ลาหาย
สองเราถูกผูกพันธ์ไม่มีคลาย
เปรียบดังคล้ายดวงดารามาพบกัน
ต่างเข้าใจว่ารักนั้นมันยากนัก
เพียงรู้จักรักเขาเราเพ้อฝัน
รู้ดังนี้มีหรือจะลืมกัน
หัวใจฉันยังยึดมั่นเพียง "ใจเธอ"
11 ตุลาคม 2548 21:09 น.
belive
ในแววตาที่หมางเมินไกลเกินคิด
เร้นซ่อนปิดความนัยไม่บอกฉัน
ในคำพูดที่หยาบย้ำช้ำใจกัน
ใครคนนั้นเสแสร้งแกล้งทำไป
ในสัมผัสรุนแรงแฝงนัยซ้อน
ใครจะรู้เธอซ่อนใจที่อ่อนไหว
ในดาวที่เคยชี้มองส่องฟ้าไกล
เธอแอบแฝงหัวใจใส่ดวงดาว
ในความทุกข์มีสุขล้นปนอยู่
ไม่เคยรู้แม้ผ่านผันกี่วันหนาว
ในเวลาน้อยนิดคิดว่ายาว
ที่ปวดร้าวกลับหายละลายเลือน
คนที่เคยชิงชังในครั้งก่อน
เคยขอดค่อนดุจคมมีดที่กรีดเฉือน
มัจจุราชแห่งความตายได้มาเยือน
ฉายท้องฟ้าแปดเปื้อนเกลื่อนดาวแดง
เพิ่งจะรู้ความรักหนักเพียงนี้
เมื่อตอนที่ดาวสู่ดินไร้สิ้นแสง
เหลือเพียงแผลเสียดใจให้ทิ่มแทง
ที่เสแสร้งต่อกันจนวันตาย
หน้าส่วนตัว
1034
