นิทานความรักของแมลงปอ

Beerberry

มีเมืองเล็กๆที่สวยและสงบสุขเมืองหนึ่ง

มีคู่รักคู่หนึ่งที่รักกันมากกกก...

ทุกวันพวกเขาจะพากันไปชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด

และไปส่งพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ชายหาดตอนโพล้เพล้

ทุกคนที่เคยพบเจอพวกเขา  จะมองด้วยสายตาอิจฉา

ในความรักของคนคู่นี้เสมอ...

แต่แล้ววันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น  หญิงสาวผู้โชคร้าย

ได้รับบาดเจ็บสาหัส  เธอนอนเงียบๆอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล

วันแล้ววันเล่า  คืนแล้วคืนเล่า  เธอก็ยังคงไม่ฟื้นคืนมา

ตอนกลางวัน  ชายหนุ่มจะมาเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียง

ร้องเรียกคนรักของเขาเสมอ  ทั้งๆที่เธอไม่ตอบสนองใดๆเลย

ตกกลางคืน  ชายหนุ่มจะไปสวดภาวนาอ้อนวอน

ต่อพระผู้เป็นเจ้าที่โบสถ์นอกเมือง

เขาร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง  ไม่มีจะไหลออกมาอีกแล้ว...

ผ่านไป 1 เดือน...

หญิงสาวยังคงหลับใหลไม่ฟื้นเหมือนเดิม

ส่วนชายหนุ่มก็ดูจะซูบเซียวลงทุกวันแต่ก็ยังคงสวดอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าอยู่เสมอ

ไม่เคยหยุด...

แต่แล้ววันหนึ่ง...

พระผู้เป็นเจ้าก้เกิดเห็นใจในรักของชายหนุ่ม

และตกลงที่จะประทานพรให้แก่เขา

พระผู้เป็นเจ้าได้ถามชายหนุ่มว่า

เจ้ายอมที่จะแลกพรนี้  ด้วยชีวิตของเจ้าไหม

ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลว่า  ผมยอมครับ

พระผู้เป็นเจ้าพูดว่า  งั้นดี  ฉันจะให้คนรักของเจ้าฟื้นขึ้นมา

แต่ต้องแลกกับการที่เจ้ากลายเป็นแมลงปอเป็นเวลา 3 ปี

เจ้าจะตกลงยอมไหม  

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น  ก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม  ผมยอมครับ

ฟ้าสางแล้ว...

ชายหนุ่มได้กลายเป็นแมลงปอสวยงามตัวหนึ่ง

เขาบอกลาพระผู้เป็นเจ้า  แล้วรีบบินกลับไปที่โรงพยาบาล

หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆมีนายแพทย์หนุ่มยืนอยู่ข้างๆเธอ

คุยเรื่องอะไรกันสักอย่างหนึ่ง  แต่ช่างเสียดายที่เขาไม่สามารถที่จะได้ยิน

หลายวันผ่านไป...

หญิงสาวแข็งแรงพอที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย  เธอออกตระเวนหาข่าวคราวของชายหนุ่ม

แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าชายหนุ่มหายไปอยู่ที่ไหน

หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะตามหาชายคนรักของเธอ

ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าแมลงปอ...

ได้แต่บินวนเวียนอยู่รอบตัวหญิงสาวไม่ห่าง

ทว่าเขาไม่สามารถส่งเสียง  ไม่สามารถโอบกอดเธอ

เขาทำได้แค่เพียง...เฝ้ามองดูหญิงสาวไม่ให้คลาดสายตาเท่านั้น

ฤดูร้อนผ่านไปแล้ว...

ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดใบไม้ปลิวร่วงหล่นลงจากต้นไม้ใหญ่

เจ้าแมลงปอจำต้องจากที่นี่ไปแล้ว

นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้บินมาเกาะที่บ่าของหญิงสาว

เขาอยากใช้ปีกของเขาลูบใบหน้าของหญิงสาว  อยากใช้ปากเล็กๆจูบที่หน้าผาก...

แต่อย่างไรก็ดี  ร่างเล็กบอบบางในคราบของแมลงปอก็ไม่สามารถเรียกร้อง

ความสนใจจากหญิงสาวได้

แค่พริบตา  ฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือน...

เจ้าแมลงปอรีบบินกลับมาหาคนรักของเขา  เพื่อจะพบว่า

ร่างอันคุ้นตานั้น  บัดนั้นได้ยืนเคียงคู่กับชายรูปร่างสันทัดคนหนึ่ง

ภาพๆนั้นทำให้เจ้าแมลงปอเกือบจะบินตกลงมาจากอากาศเลยทีเดียว

ชาวบ้านต่างกล่าวขานถึงอุบัติเหตุที่ทำให้หยิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัส

ทำให้ได้พบกับแพทย์หนุ่มที่น่ารักและใจดีคนนั้น

และยังกล่าวถึงความรักของคนทั้งคู่

ที่เหมือนถูกกำหนดมาอย่างไรอย่างนั้น

แน่นอน  พวกเขายังคงพูดถึงหญิงสาว

ที่สดใสร่าเริงขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก

เจ้าแมลงปอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก

หลังจากนั้นไม่กี่วัน...

แมลงปอเห็นแพทย์หนุ่มคนั้น  พาคนรักของตนไปที่ชายทะเล

เพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น

พลบค่ำก็อยู่ที่ชายหาด  เพื่อดูพระอาทิตย์ตก

แต่สำหรับเขาแล้ว

นอกจากมาบินเกาะที่บ่าของหญิงสาว  เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หน้าร้อนของปีนี้ช่างยาวนานนัก...

เจ้าแมลงปอบินต่ำลงๆทุกวัน  ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

เขาไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอ  ที่จะเข้าใกล้หญิงอันเป็นที่รัก

ท่าทางการพูดคุยกันอย่างสนิทสนมของคนทั้งคู่  เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่

ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก

ย่างเข้าฤดูร้อนของปีที่3...

เจ้าแมลงปอไม่ค่อยไปเฝ้าดูคนรักของเขาแล้ว

บ่าของเธอบัดนี้  ถูกโอบกอดด้วยมือของแพทย์หนุ่ม

ใบหน้าถูกประทับจูบอย่างเบาๆจากเขาผู้นั้น

ดูท่าทางแล้ว  ไม่มีทางเลยที่หญิงสาวจะมีเวลาไปคิดถึงแมลงปอที่เจ็บปวดตัวหนึ่ง

และยิ่งไม่มีทางที่จะไปคิดถึงอดีตที่ผ่านไป

วันครบรอบปีที่ 3 ที่พระผู้เป็นเจ้ากำหนดไว้ใกล้มาถึงแล้ว...

คนรักของเจ้าแมลงปอกับนายแพทย์หนุ่ม  ได้จัดพิธีแต่งงานขึ้นในวันสุดท้ายนั้นเอง

เจ้าแมลงปอค่อยๆบินเข้าไปในโบสถ์  และไปเกาะที่บ่าของพระผู้เป็นเจ้า

เขาได้ยินเสียงของคนรักดังมาจากข้างล่าง  ตอบรับคำสาบานของพระผู้เป็นเจ้า

ว่า  ฉันยอมรับ  เขาเห็นแพทย์หนุ่มคนนั้นสวมแหวนให้คนรักของเขา

ตามด้วย...จุมพิตที่แสนหวานของคนทั้งคู่

เจ้าแมลงปอปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมา...

พระผู้เป็นเจ้าถามแมลงปอว่า  เจ้ารู้สึกเสียใจไหม

เจ้าแมลงปอเช็ดน้ำตาแล้วตอบว่า  เปล่า

พระผู้เป็นเจ้าถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า  งั้นพรุ่งนี้เจ้าก็ได้กลับเป็นเจ้าคนเดิมแล้ว

เจ้าแมลงปอส่ายหน้าอย่างช้าๆก่อนตอบว่า

ขอผมเป็นแมลงปออย่างนี้ไปตลอดชีวิตเถอะครับ

 

บางพุพเพ...ถูกกำหนดมาเพื่อที่ต้องสูญเสียไป

บางบุพเพ...ตอนจบไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด

รักคนหนึ่ง...ไม่จำเป็นต้องได้รับรักตอบ

แต่เมื่อได้รับรักจากใครคนหนึ่ง...เราต้องดูแลรักษามันไว้อย่างดี

...บนบ่าของคุณมีแมลงปอไหม?