19 มกราคม 2548 11:03 น.
Bboy
พูดเสร็จผมก็เดินหนีหน้ามันเข้าห้องไปเลย ผมปิดประตูเสียงงดังแถมทำหน้าตาซีเรียสใส่หมอนั้นจนหมอนั้นทำหน้าบอกไม่ถูก ถ้าทางหมอนั้นคงคิดหนักน่าดู 555 สะใจ
ดีให้มันรู้สึกผิดซะมั้งจะได้ไม่ต้องมาทำอย่างนี้กับเราอีก ผมพึมพำด้วยความสะใจขณะที่นอนอยู่บนเตียง นี่ก็ 2 วันแล้วเหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะได้กลับบ้าน (ถ้ากลับตอนนี้ก็เสียฟอร์มนะดิ) แต่ผมจะทนอยู่กับหมอนี่ต่อไปอย่างเช่นคำว่าเสียชีพอย่าเสียฟอร์ม สักพักผมก็เคลิ้มหลับไป แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะไอ้หมอนั่นมาเคาะประตูห้องเสียงดังแถมรั่วน่ารำคาญชะมัด สงสัยต้องมาง้อเราแน่เลย เย้ดีใจๆ แต่ทำไมเราต้องดีใจด้วยหว่า ทำยังกับคู่รักง้อกันงั้นแหละบ้าแล้วเรา
มีอะไร ผมเก๊กหน้าซีเรียส ขณะที่เดินไปเปิดประตู
ก็ไม่มีอะไรหรอก เขาเงียบสักพัก
พรุ่งนี้ตื่นตี 5 มาซักผ้าด้วย ที่สำคัญซักให้ฉันด้วยถ้าอยากไปเที่ยวเพราะฉันต้องคอยมาดูแลเด็กอย่างนายมันเหนื่อยนะเข้าใจมั้ย ตื่นเร็วๆทำงานเร็วๆจะได้ไปเที่ยวเร็วๆ เขาสั่งผมเป็นชุดด้วยน้ำเสียงและท่าทางเหมือนเดิม
อะไรกันแม่บ้านไม่มีรึไงทำไมต้องให้ฉันทำด้วย ผมถามด้วยความตกใจเพราะเกิดมายังไม่เคยซักผ้าซักครั้ง
มี แต่ไม่อยากจ้าง ที่สำคัญดารานักร้องเป็นคนของประชาชนไม่ใช่หรอทำแค่นี้ไม่ได้รึไง
.
ทำไม ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็กลับญี่ปุ่นไปเลยไป พวกดีแต่ปาก เขาพูดทำหน้าตาน่าเตะมาก
ใครดีแต่ปาก แค่ซักผ้า อีโธ่ กระจอกอยู่ญี่ปุ่นซักเองทุกวัน
งั้นก็ดี รีบนอนซะจะได้ตื่นมาซักผ้า ขอบอกนะถ้าช้าฉันไม่รอจะไปเที่ยวคนเดียวจริงๆด้วย เขาพูดแล้วก็จะเดินหนีไปดื้อๆ
เดี๋ยว! ผมกะจะพูดเรื่องเมื่อตอนบ่าย
อะไรหรือว่าเรื่องนั้น เขาหันกับมาถาม
ฉันขอโทษนายไปแล้ว แล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่นายต้องรู้เหตุผลอะไรนั่น
จำเป็นสิ
แต่ฉันไม่จำเป็นต้องบอกพูดเสร็จเค้าก็เดินหนีผมออกไปหน้าตาเฉย ให้ตายสิเกิดมาเพิ่งเคยเจอคนแบบนี้
เช้าวันต่อมาผมตื่นแต่เช้าขึ้นมาซักผ้าแต่ปัญหาก็คือซักไม่เป็นแล้วไปบอกเขาว่าเป็นนะซิถ้าเขารู้ว่าโกหกมีหวังหัวเราะจนฟันหักแล้วก็มาดูถูกกันแน่ๆเลย แต่เอาเถอะผู้ชายเสียชีพอย่าเสียฟอร์มซักมั่วๆไปเลย ยังไงเขาก็ไม่รู้หรอก ผมรีบหยัดผ้าใส่เข้าไปเยอะๆแล้วก็ใส่น้ำครึ่งถังจากนั้นผมก็ใส่ผงซักฟอกลงไปหมดเลยไม่สะอาดให้มันรู้ไป
ครืด..ๆตึก.ๆ.ตืด เครื่องซักผ้าเจ้ากรรมกระตุกแล้วก็พ่นฟองผงซักฟอกมาถูกหน้าผมเต็มๆจากนั้นเครื่องก็หยุดสงบนิ่งพร้อมกับเสียงด่าตามหลังออกมาเป็นชุด
นายนี่ทำอะไรงี่เง่าอีกแล้วนะ ไหนบอกว่าซักเป็นไง ดูซิใส่ผ้าซะเต็มจนเครื่องมันปั่นไม่ได้ น้ำนี่ก็ใส่ซะน้อยจนมันไม่ท่วมผ้า ผงซักฟอก..โอ้โฮ้ บ้านนายรวยมากรึไงถึงใช้ทิ้งใช้ขว้างอย่างนี้หา ผมเถียงไม่ออกได้แต่ยืนก้มหน้านิ่ง
เครื่องซักผ้านี่ก็ไม่ใช่เยนสองเยนนะไหนนายลองบอกซิว่านายจะทำไงต่อไป
แล้วจะให้ผมทำยังไงละ ผมซักไม่เป็นนี่นา ผมพูดเสียงอ๋อย
แล้วไงตอนแรกบอกว่าซักเป็น สุดท้ายก็ดีแต่ปาก
ก็คุณชอบแกล้งผม ผมไม่อยากให้คุณมาดูถูกผม คุณชอบมองว่าผมเป็นเด็กอมไม้อมมือ
แล้วไงสุดท้ายนายก็เป็นอย่างที่ฉันว่าจริงๆไม่ใช่รึไง
ไม่ใช่สักหน่อย
ไม่ใช่งั้นหรองั้นก็พิสูจน์ซิ
จะให้ผมพิสูจน์ยังไงละ
มือนาย นายใช้มือนายซักผ้าก็แล้วกัน
แต่ว่า มุโระซังบอกว่าไม่ให้ใช้มือเพราะมือมันจะด้านมุโระซังเข้มงวดเรื่องนี้มาก
แล้วไง นายโตแล้วมีสิทธิเลือกไม่ใช่หรอนี่ก็เป็นการแสดงให้เห็นแล้วว่านายนะตัดสินใจด้วยตัวเองมากแค่ไหนแล้วนายนะอยากทำมั้ย นายไม่อยากให้ฉันดูถูกไม่ใช่หรอ
.ผมคิดสักพักนึง ใช่แล้วผมจะต้องทำถ้าผมคิดว่าตัวเองอยากจะเป็นเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่ใครที่วิเศษกว่าคนธรรมดาทั่วไป
แต่ผมทำไม่เป็นนะ
ห่วงอะไรละเดี๋ยวฉันช่วยเขาพูดแล้วก็ยิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาแน่ มันทำให้ผมพลอยยิ้มไปด้วย
มัวแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละแล้วจะเสร็จมั้ยเนี๊ยซักผ้านะเขาพูดเมื่อเห็นผมจ้องเขาแล้วยิ้มอยู่นาน ผมอมยิ้มเล็กๆเมื่อเห็นเขาอาย แต่ก็เข้าไปซักผ้าช่วยเขาจนเสร็จ
พวกเราไปเที่ยวที่สวนสนุกแล้วก็หาอะไรกินกันหลังจากเที่ยวจนเพลินเราก็ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ ตลอดเวลาจะมีคนมองตามหลังพวกเราตลอดเลยไม่รู้ว่าทำไม
สนุกจังผมพูดขึ้นขณะที่เรานั่งกินไอติมกันอยู่
อืมไม่ค่อยได้สนุกแบบนี้นานแล้ว
ได้ข่าวว่าเสียงนายเพราะไม่ใช่หรอ ที่ญี่ปุ่นนะ
ไม่รู้สิก็คงเพราะมั้ง อยากฟังมั้ยละ
ก็ดีนะ เขาพยักหน้า ผมขยับเข้าไปใกล้ๆเขาเพราะอายคนไม่อยากร้องดัง
เอาหูมาใกล้ๆสิพูดเสร็จเขาก็เอาหูมาใกล้ๆปากผม จากนั้นผมก็ร้องเพลงที่ทุกคนรู้จักกันดีในญี่ปุ่นให้เขาฟังจนจบ
นายคิดว่าเพราะมั้ยละผมถามเชิงกระซิบข้างหูเขา
ก็ดีใช่ได้ เขาหันหน้ามาหาผมแล้วตอบ เราใกล้กันมากจนเห็นทุกอย่างบนใบหน้า ตาของเขาสวยจัง ยิ่งมองก็ยิ่งอยากเข้าไปดูใกล้ หน้าของเขาก็เข้ามาใกล้หน้าของผมเรื่อยๆเหมือนผมรู้สึกเผลอไปเหมือนถูกมนสะกดปากของเขาปากของเขามันติดกับ. ผมรีบผละตัวออกมาอย่างรวดเร็ว
อ.เออ .ไอติมละลายหมดแล้ว ผมพูดพร้อมกับเอาไอติมขึ้นมากินอย่างรวดเร็ว
นั้นสินะละลายเลอะมือหมดแล้วพูดเสร็จเขาก็โยนไอติมทิ้ง
กรี๊ด!...นั่นมันจุนโนะนักร้องดังอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่นามากับใครนะ กรี๊ดๆ..มากับอาร์มพระเอกสุดหล่อที่ฉันชอบด้วย ผมไม่เข้าใจที่พวกเจ้าหล่อนพูดแต่เท่าที่ดูพวกเจ้าหล่อนคงจำผมได้แน่ๆ
รีบหนีกันเถอะ เขาจับมือผมแล้วพาวิ่งหนีขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็วมากส่วนพวกผู้หญิงนั้นก็วิ่งตามออกมาแต่ไม่ทัน
ลืมไปเลยว่านายก็ดังที่นี่เหมือนกันเขาพูดขณะขับรถ
แต่ถ้าผมจำไม่ผิดนะผมรู้สึกว่าได้ยินเขาพูดชื่อคุณด้วยแหละ
ไม่นี่นายหูฝาดไปมั้ง ผมสังเกตดูท่าทางเขาตอบซึ่งเขาก็ตอบแบบท่าทางเฉยๆของเขาไม่ได้แสดงท่าทางมีพิรุธออกมาเลย
นั่นดิ สงสัยคงหูฝาดไป
พอเรากลับมาถึงบ้านเขาก็สอนผมในสิ่งที่ผมไม่เคยทำเช่น ทำกับข้าว ล้างจานผมรู้สึกสนุกกับมันมาก ไม่รู้สิพอมาอยู่กับเขารู้สึกเจอคนที่จริงใจด้วยไม่เสแสร้ง และเขายังทำให้ผมไม่เหงาด้วย ผมมองเขาในแง่มุมใหม่ที่แตกต่างกับแง่มุมเก่าโดยสิ้นเชิง
ดึกแล้วไปนอนเถอะ เขาบอกผมเมื่อเห็นผมท่าจะหลับขณะที่ดูทีวีอยู่
อืม แล้วนายหละ
เดี๋ยวก็จะไปแล้วละ
ถามอะไรหน่อยได้มั้ยผมกะจะถามบางอย่างกับเขา
อะไรละ
ทำไมวั้นนี้ถึงได้ใจดีอย่างนี้ละ แล้วก็เรื่องตอนที่สวนสาธารณะด้วยผมถามคำถามหน้าด้านไปรึเปล่าเนี๊ย
ที่ใจดีก็ไม่ได้ใจดีอะไรฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้อยู่แล้วนี่
แต่ที่คุณทำกับผมก่อนหน้านี่มันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ แต่เรื่องนั้นช่างมัน ผมอยากรู้เรื่องสวนสาธารณะมากกว่า
นายนี่อยากรู้อะไรเยอะแยะเลยนะ
14 มกราคม 2548 00:02 น.
Bboy
จากนั้นพอเก็บของเสร็จผมก็เข้าไปนอน ทำยังไงผมก็นอนไม่หลับจนกระทั่งตีหนึ่งผมเลยออกมาเข้าห้องนำ ก็เห็นหมอนั่นนอนอยู่หน้าทีวีในห้องหลับแขก ดีปล่อยไว้อย่างให้ยุงมันกัดตายไปเลย แต่พอจะกลับห้องก็นึกสงสารขึ้นมาผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆกำลังจะเอามือไปเขย่าผมเลยหยุดจ้องหน้าหมอนั่นเออหล่อแหะไปเป็นดาราได้สบายๆหุ่นก็ดีแต่ดูผมดิผอมก็ผอมหน้าตายังหวานหวานสไตล์ผู้ชายญี่ปุ่นไม่สมชายเท่าหมอนี่เลยคิดแล้วอิจฉาจริงๆไม่ได้!เราไม่เห็นต้องอิจฉาไอ้นี่เลย นิสัยห่วยแตกจะตาย
"นายคิดจะทำอะไร"หมอนั่นตื่นขึ้นมาเห็นผมจ้องหน้าพอดี ตายละหว่าเสียฟอร์มหมดเลย
"เห็นว่านายนอนอยู่เลยว่าจะมาปลุกไปนอนข้างใน"ผมลุกขึ้นตอบด้วยท่าทางที่กลัวเสียฟอร์มที่สุด
"อ๋อ...ไม่จำเป็นฉันจะนอนไหนมันก็เรื่องของฉัน" เขาตอบด้วยท่าทางที่มันกวนอารมณ์ผมสุดๆ
"ขอโทษษษษแล้วกันที่ไปยุ่งน่าจะปล่อยให้ยุงหามลงทะเลไปเลยจะได้เอาปากเสียๆนี่ไปล้างให้มันสะอาดขึ้น"
"ฉันจะเอานายไปด้วยสนใจละเปล่าละ"
"ใครจะสนใจไปกับนายละ "ว่าแล้วผมก็รีบเดินกะจะหนีเข้าไปในห้องนอนให้เร็วที่สุด
ราตรีสวัสนะจ๊ะเบบี๊ เขาพูดตามหลัง ผมรีบปิดประตูห้องดังปั๊ง ไอ้หมอนี่มันน่าหนักเฉียว
เช้าวันต่อมาเราก็ไปกินข้าวที่ร้านอาหาร จากนั้นผมก็ลงไปเล่นน้ำที่ใกล้ๆกับบ้านพักแต่เล่นได้ไม่นานหนักเนื่องจากแดดเมืองไทยร้อนมาก
ไปอาบน้ำไปเขาบอกเชิงสั่งผมผม
ทำไมต้องบังคับด้วยเออทำไมต้องมาบังคับเอะอะอะไรก็จะให้ได้ดั่งใจตัวเองด้วยผมคิดในใจและจะไม่ยอมเขาเป็นอันขาด
จะไปอาบดีๆหรือต้องให้ลงไม้ลงมือ
เรื่องอะไรผมจะต้องฟังคำสั่งคุณแล้วเรื่องอะไรที่คุณต้องมาลงไม้ลงมือกับผมด้วย
นายนี่พูดดีๆไม่รู้เรื่องแหะหัดว่าง่ายๆน่ารักๆเหมือนหน้าตานักร้องดังไม่ได้รึไง
ก่อนที่จะมาด่าผมคุณก็ควรหัดไปเปลี่ยนนิสัยให้มันเข้ากับหน้าตาคุ
ณให้มันได้ซะก่อนเถอะ
สรุปจะไม่ยอมไปดีๆใช่มั้ย
มันเรื่องของผมผมจะปอาบตอนไหนมันก็สิทธิของผมเลิกสั่งซักที
นายนี่มันน่าเขาวิ่งมาฉุดกระชากลากถูผมเขาไปในห้องน้ำผมดิ้นรนต่อสู้เขาสุดชีวิตแต่เขามีแรงมากกว่าผมหลายเท่า เขากระชากเสื้อผมขาด แล้วก็เปิดฝักบัวรดหัวรดหน้าผมไปหมดน้ำตาผมแทบจะไหลเพราะไม่เคยคิดว่าจะมาเจอเรื่องโหดร้ายอะไรอย่างนี้ ผมหยุดดิ้นเพราะหมดแรงหายใจอย่างถี่รัวแล้วกั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลแสดงความอ่อนแอออกมา ผมได้แต่คิดว่าเขาคงสะใจน่าดูแต่เขาก็หยุดเหมือนกัน แล้วเขาก็ผละออกจากตัวผมสายตาที่เขามองผมแสดงไปด้วยความสับสนเหมือนสายตาที่ผมมองเขาและอยากรู้ว่าทำไม เขาออกจากห้องน้ำไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เรากินอาหารเย็นกันด้วยความเงียบ ผมอยากออกไปจากบรรยากาศนี้เร็วๆจัง
ขอโทษเขาพูดเหมือนพึมพำอะไรสักอย่าง
อะไรนะ ผมถาม
บอกว่าขอโทษยังไงละไม่ได้ยินรึไง เขาพูดเหมือนวางฟอร์มนิดๆ แต่ผมก็ตกใจเหมือนกันไม่คิดว่าจะได้ยินคำขอโทษของหมอนี่
แล้วทำไมต้องทำอย่างงั้นด้วยตายละหว่าผมถามคำถามลำบากใจเกินไปรึเปล่า ต้องใช่แน่ๆเพราะเขาไม่ตอบอะไรเลย
ผมก็แค่อยากรู้แต่ถ้าคุณแค่อยากแกล้งเพราะคุณหมั่นไส้พวกดารานักร้องคุณก็ไม่น่าต้องแกล้งกันขนาดนี้ก็ได้ไม่ใช่หรอ ตายผมดันเผลอพูดจาร้ายกาจออกไปซะแล้วดูเขาท่าทางรู้สึกผิดไม่น้อย ผมลุกเดินออกไปจากโต๊ธอย่างสะใจที่ทำให้เขารู้สึกผิดอย่างมาก 555 ต้องเอาคืน
9 มกราคม 2548 14:52 น.
Bboy
เขาพาผมมาที่รีสอร์ท แห่งหนึ่งที่น่าจะอยู่ในจังหวัดกาบิหรืออะไรสักอย่างที่ที่เขาพาผมมานั้นดูสงบอยู่ริมฝั่งทะเลผมตื่นเต้นมากเพราะที่นี่ดูสวยจริงๆพอเราเอาของไปเก็บในบ้านพักแล้ว ผมก็เดินมานั่งริมระเบียงชั้นหนึ่งที่มองออกไปก็เห็นทะเลและธรรมชาติที่สวยงดงามบ้านหลังนี้มีสองห้องนอนสองห้องน้ำหนึ่งห้องนั่งเล่นและหนึ่งห้องครัวการจัดตกแต่งก็ออกมาเป็นธรรมชาติมากๆเลยคับ
เย็นนี้อยากกินอะไร
อยากกินอาหารไทย
ก็รู้ แต่อาหารไทยมันไม่ได้มีอย่างเดียวนะเว้ยกรุณาเจาะจงหน่อยได้ไหมคับคุณนักร้องคนดัง
อะไรก็ได้ผมไม่รู้จักอาหารไทยเลยนี่นา
ถ้างั้นก็ไปกินในร้านแล้วกัน เขาพูดแล้วก็ถอดหมวกกับแว่นตาออก ผมเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว เขาเป็นคนที่มีหน้าตาดีซึ่งไม่เหมาะกับนิสัยอันห่วยแตกของเขาเลย
โห..ไม่น่าเชื่อแหะว่านิสัยกับหน้าตาจะต่างกันขนาดนี้ ผมพึมพำ
อะไร
เปล่า
นายไปอาบน้ำซะจะได้ออกไปกินอะไรกัน หมวกกับแว่นก็ถอดออกเห็นแล้วมันหน้ารำคาญสายตาชะมัด พอด่าผมเสร็จก็เดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ชื่ออะไรก็ยังไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้ถึงได้จงเกลียดจงชังกันนักหนา หยาบคายหยาบคายที่สุ๊ดดดดดดดด
พอผมอาบน้ำไปได้สักพักนึงเอาแล้วคับบ่นอีกแล้วบ่นเสียงดังมาถึงในห้องน้ำ
จะอาบไปถึงไหนห๊ะให้น้ำมันหมดโลกเลยรึไง วันๆไม่ต้องทำอาไรอาบแต่น้ำอยู่นั้นแหละ ที่นี่ไม่ใช่ที่ญี่ปุ่นนะจะมัวทำอะไรตามใจไม่ได้นะเว้ย แล้วอีกอย่างฉันไม่ใช่พวกบ้าดาราอย่าหวังว่าฉันจะตามใจเอาใจนายซะทุกเรื่องนะเขาพูดอย่างไม่มีท่าทางจะหยุดง่ายๆผมก็ทนไม่ได้ซิคับเรื่องอะรที่คนพึ่งจะรู้จักกันมาด่ากันแบบนี้ผมวิ่งออกมาจากห้องน้ำยังไม่ได้ใส่อะไรนอกจากผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
อะไรกันฉันไปทำอะไรให้นายโกรธทำไมต้องด่ากันขนาดนั้นด้วยหมอนั้นรู้สึกว่าจะตะลึงไปพักนึงเมื่อเห็นผมแต่ก็พูดขึ้นมาอีก
ปากดีนะ ถ้าปากดีขนาดนั้นเอาปากทำกับข้าวเลยดีมั้ย พอดีเลยประหยัดไม่ต้องไปกินในร้านอาหารเขาพูด
ว่าไง หรือจะโทรไปฟ้องคุณอาแล้วกับประเทศไปซะเลย
กะอีแค่ทำอาหารมันจะอยากซักเท่าไร่กันเชียวผมพูดแล้วรีบวิ่งไปใส่เสื้อผ้าในใจก็คิดว่าต้องเอาชนะเจ้าหมอนี่ให้ได้ หมอนั่นก็แค่คนป่าเถื่อนคนนึงเท่านั้นเอง เราออกไปซื้อกับข้าวที่จะมาทำพอกลับมาถึงบ้านผมก็วางฟอร์มยกข้องเข้าไปในครัวแต่ไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนดี เพราะผมทำอะไรไม่เป็นเลย ผมยืนนิ่งซักพักแต่ก็ยังไม่อยากเสียฟอร์มเลยทำท่าเอาหมูมาหั่น
ทำอะไรของนายเขาตะคอกดังมาจากข้างหลังผม
ก็หั่นหมูมาทำกับข้าวไงไม่เห็นหรอ
หมู..หั่นหมูงั้นหรอหั่นอย่างงี้แล้วใครจะไปกินลง ถึงว่าไงว่าคนอย่างนายจะทำอะไรเป็น ไปล้างผักเลยไปล้างเสร็จแล้วก็ไสหัวออกไปเลยนะเขาพูดแล้วก็โยนถุงผักให้ผม หนอยไอ้หมอนี่ดูถูกฉันงั้นหรอ แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ดูผิดนี่นะ จะอารัยก็ชั่งแต่หมอนี่น่ารังเกียจชะมัดผมไม่มีอะไรพูดต่อเลยเดินไปล้างผัก ด้วยอารมณ์บ่จอย จากนั้นซักพักกับข้าวก็เสร็จ
มายกไปวางไว้บนโต๊ะเขาบอก ผมเดินไปยกกับข้าวมาตามที่เขาสั่ง หลังจากนั้นเขาก็ตั้งหน้าตั้งตากินของเขาไป พอกินไปได้ซักพักผมเลยถามเขา
คุณชื่ออะไร
อาร์ม
อัมผมย้ำ
ประมาณนั้นแหละ อย่าถามมาก น่ารำคาญ อะไรวะคนอุตสาห์พูดด้วยดีๆ
พรุ่งนี้ก็เล่นน้ำแถวนี้แล้วกัน
คุณจะต้องอยู่กับผมตลอดเลยหรอ
ใช่ แล้วก็เพราะนายนี่แหละทำให้ฉันหมดอิสรภาพ รู้จักก็ไม่รู้จักแถมยังต้องมาดูแลอีก
โทษทีนะแต่ผมเห็นว่ามุโระซังไว้ใจคุณหรอก ถ้ารู้ว่าคุณมีนิสัยอย่างนี้ผมก็ไม่ให้คุณมาดูแลหรอก
ถ้างั้นฉันก็เสียใจแทนนายด้วยที่ต้องมาอยู่กับคนนิสัยแย่อย่างฉัน อิ่มแล้วใช่มั้ยงั้นช่วยเก็บไปหลังบ้านด้วยถ้านายอยากจะล้างด้วยก็ไม่มีใครว่าแต่ถ้าไม่ล้างก็ไม่เป็นไร ที่นี่มีแม่บ้านพูดจบแล้วเขาก็เดินไปเข้าห้องเขาเลยทิ้งให้ผมเก็บของคนเดียว
8 มกราคม 2548 21:39 น.
Bboy
ผมเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกเบื่อกับชีวิตที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ผมเป็นนักร้องมาได้ปีเศษๆแล้วคับ ชื่อเสียงก็โด่งดัง ไปไหนมาไหนใครๆก็รู้จัก สาวๆก็กรี๊ดกร๊าดมาขอลายเซ็น ก็ผมเป็นไอด้อลประจำประเทศญี่ปุ่นนี่นา เสียงของผมใครๆก็ชมว่าเพราะ ทุกอย่างที่อยากได้ก็ได้มาง่ายๆไม่ต้องขวนขวายเลย ทั้งบ้าน รถโทรศัพท์ แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างคุณคงคิดสิคับว่าชีวิตแบบนี้มันน่าเบื่อตรงไหนเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาแท้ๆ แต่นั่นแหละคับสิ่งที่ผมเบื่อเพราะผมแทบจะไม่ได้ดิ้นรนกับอะไรเลย อยากได้อะไรแค่พูดสิ่งที่อยากได้ก็มาวางอยู่ตรงหน้าเลย บางทีผมก็รู้สึกเหงาจับใจ ไม่ใช่ว่าไม่มีใครคบนะคับทุกคนต่างก็อยากเข้ามาใกล้ชิดกับผมทั้งนั้นแต่มันหาความจริงใจไม่ได้เลย
วันนึงผมรู้สึกเบื่อโตเกียวเบื่อญี่ปุ่นขึ้นมา ผมเลยปรึกษากับมุโระซังผู้จัดการส่วนตัวของผม ผมไม่มีพ่อแม่หรอกคับก็มีแต่มุโระซังนี่แหละที่เป็นพ่อคนที่สองของผม
ผมบอกมุโระซังว่าอยากจะไปเที่ยวประเทศไทยจัง อยากให้เขาแนะนำที่ดีๆให้หน่อยเพราะมุโระซังมีญาติอยู่ประเทศไทยและไปที่นั้นบ่อยๆ
ไป ที่จังหวัดกระบี่ซิทะเลสวย ( สึนามิหมดไปแล้ว) มุโระซังแนะนำ
หรอคับ
แล้วจุนโนะซังจะไปนานมั้ย?(ชื่อของผมคับ)
ผมคิดว่าอยากจะไปซักอาทิตย์หรือสองอาทิตย์นี่แหละคับ
ถ้างั้นก็ไปเถอะเดี๋ยวจะจัดการทุกอย่างให้มุโระซังยิ้มใจดีอย่างเคย
หลังจากนั้นไม่นานมุโระซังก็จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ถึงบอกไงคับว่าผมไม่ได้ทำอะไรเองเลย ผมมาถึงประเทศไทยช่วงบ่ายๆของวันต่อมา มุโระซังบอกว่าจะมีหลานของมุโระซังมาคอยดูแลผมและมารับ อายุก็น่าจะมากกว่าผม 2-3 ปีผมลงจากเครื่องและใส่หมวกใส่แว่นอย่างมิดชิด (เพราะมุโระซังบอกว่าคนไทยก็รู้จักผมเยอะเหมือนกัน) ผมพยายามหาคนที่ถือป้ายจุนโนะสึเกะ อ๋อ!นั้นผมเห็นเค้าแล้ว ใส่เสื้อกันหนาวแล้วเอาหมวกคลุมหัวไว้แถมยังใส่แว่นอีก
ขอโทษด้วยคับรถเข็นหมดพนักงานบอกผมเป็นภาษาอังกฤษ เขาอาสาเดินถือกระเป๋าตามผมมาสองคน ผมเดินไปหยุดตรงหน้าผู้ชายคนนั้น เขามีจมูกและปากสวยมากดูลงตัว
ผมคือจุนโนะสึเกะคับผมพูดภาษาไทยที่อุตสาห์ซ้อมมาทั้งคืน
มาจากคุณอามุโรอุใช่มั้ย เขาถามผมเป็นภาษาญี่ปุ่น ผมก็พยักหน้าตอบ
ตามมาเขาพูดแล้วก็เดินนำหน้าไป ผมหันหลังไปอีกที อ้าว!พนักงานสองคนนั้นหายไปซะแล้วเวรกรรม
อ้าวตามมาซิเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้เหมือนคนญี่ปุ่นจริงๆผมยืนนิ่งหันหน้าไปทางกระเป๋าเล็กน้อย
ถ้ากระเป๋านะถือมาเองแล้วกัน ฉันมันไม่ใช่พวกบ้าดาราแล้วต้องคอยไปประจบหมอนี่หยาบคายจริงๆถึงแม้ว่าผมจะพอใจอยู่ที่เขาไม่มาพะเนาพะนอผมแต่นี่มันเกินไปพูดจากับคนที่เพิ่งรู้จักอย่างนี้ได้ยังไง แถมผมมี แค่สองแต่กระเป๋ามีตั้ง 4 ใบแนะ
ว่าไงจะมารึไม่มายืนรกโลกอยู่นั้นแหละเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันคนอะไรนอกจากจะไม่มีมรรยาทแล้วยังอัธยาศัยไม่ดีอีก
นายไม่เห็นรึไงว่ากระเป๋ามันมีตั้ง4ใบฉันมีแค่สองมือเองนะจะให้ถือยังไงผมตอบไปด้วยเสียงที่ไม่พอใจเหมือนกัน
อะไรวะเหนื่อยก็เหนื่อยแถมยังต้องมาดูแลใครก็ไม่รู้ญาติก็ไม่ใช่ คุณอาเขาคิดยังไงของเขาวะเขาบ่นขนาดบ่นยังเป็นภาษาญี่ปุ่นตังใจให้ผมได้ยินอีก แหมไอ้เจ้านี่ บ่นเสร็จแล้วก็มาหยิบกระเป๋าสองใบเดินออกไป หมอนี่สูงแหะ สูงดี หน้าตาก็น่าจะดีแต่นิสัย ท่าทางจะแย่ ผมเดินตามเขาไปขึ้นรถ
ติดตามตอนต่อไป
หน้าส่วนตัว
883
