ความในใจจากชายคนหนึ่ง...

Bastard

นับจากที่เราได้รู้จักกัน ช่วงเวลานั้นฉันมีความรู้สึกว่า "ฉันเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก ที่สามารถหาส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตฉันเจอ"  แต่ช่วงเวลาที่มีความสุขมันช่างสั้นนัก ซึ่งฉันก็เข้าใจเธอดีทุกๆ อย่าง เลยไม่เคยคิดเรียกร้องต่อเธอให้กลับมาเหมือนเดิม

	เมื่อก่อนนั้นฉันอยากรู้ว่า "เพราะอะไร ระหว่างเราถึงต้องเป็นแบบนี้นะ?"  แต่ตอนนี้คงมีแต่คำถาม ที่ไม่ต้องการคำตอบ...(เพราะมีคำตอบอยู่ในใจฉันแล้วนะ)  และฉันคิดว่าการที่คนเราไม่รับรู้เรื่องอะไรเลยจะดีกว่า เพราะบางครั้งความจริงอาจจะเจ็บปวดสำหรับเราก็ได้ ยิ่งรู้ความจริงมากเท่าใด ก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น (ยอมเป็นคนโง่ในสายตาของเธอ)

	ฉันจำได้เสมอที่เธอบอกว่า เธอรักแม่ไม่อยากให้แม่เสียใจ ฉันก็หวังว่าเธอคงจะจำได้ดีกว่าฉันนะ เพราะที่ฉันยินยอมเดินจากเธอมาเพราะว่าฉันก็รักแม่ของเธอเช่นกัน ไม่อยากให้ท่านต้องเสียใจ แต่ถ้าวันไหนเธอไม่รักแม่ของเธอ ฉันคนนี้ก็จะไม่รักเธอเช่นกัน

     	จากคนแปลกหน้าสู่การเป็นคนรู้จักกัน มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่สุดท้ายก็กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าเช่นเดิม ทำไมวัฎจักรระหว่างเราถึงเป็นแบบนี้ได้นะ ฉันอยากค้นหาคำตอบ แต่ยิ่งค้นหาฉันกลับพบกับความมืดมน เธอที่เคยคิดว่ารู้จักดีที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ฉันนั้นไม่รู้จักอะไรเลยแม้แต่น้อย

     	ภาพความทรงจำระหว่างเรายังเป็นภาพสีสดใสเสมอสำหรับฉัน...แต่สำหรับเธอ ภาพเหล่านี้คงจะซีดจางมองไม่เห็นเป็นรูปแล้วสินะ  ไม่เป็นไรฉันเข้าใจดี  และฉันก็หวังว่าเธอคงได้ใช้ชีวิตกับคนที่เธอเฝ้ารอคอยนะ แต่ถ้าไม่ใช่คนนั้นก็ขอให้เจอคนที่ดีกว่าฉันนะ เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องมานั่งเสียใจ   ผิดหวังอีก  ส่วนฉันคนนี้คงมีแต่ความหวังดีต่อเธอเรื่อยไป 

	ทุกๆ ครั้งที่ฉันได้พบหน้าเธอ ฉันอยากจะพูดเหมือนยามที่เราใกล้กันว่า "รักเธอมาก  คิดถึงเธอทุกวันนะ"   แต่ยามนี้เธอคงไม่อยากรับฟัง เพราะฉันตอนนี้คงเป็นได้อย่างมากแค่คนแปลกหน้าในสายตาเธอ (แต่ฉันก็ยังคิดในแง่ดีเสมอนะ ว่า อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าเธอเกลียดขี้หน้าเรา เอ... หรือว่าตอนนี้เธอจะไม่ชอบหน้าเราแล้วนะ)

	บางครั้งฉันก็อดคิดไม่ได้ว่า ล้านความหวังดีของฉันอาจไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าเธอไม่เคยมีความหวังดีต่อตัวเธอเอง  และตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่า ฉันคงเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ แล้วเขาก็เลยผ่านไป....  

	วันคล้ายวันเกิดของฉันแค่ขอเวลาทานข้าวด้วยเธอยังไม่สามารถให้ฉันได้แต่กับคนอื่นเธอคงมีเวลาให้เขาสินะ   และบางทีสิ่งที่เธอเคยพร่ำบอกฉันอาจจะเป็นเรื่องโกหกทั้งเพก็ได้  ถ้าเป็นจริงอย่างที่ฉันคิดก็แสดงว่าเธอคนที่ฉันรู้จักไม่เคยมีอยู่จริงบนโลกใบนี้เลยใช่ไหม ที่ผ่านมาฉันคงแค่รู้จักเธอแต่เพียงหน้ากากที่เธอสวมใส่เข้ามาหากัน...

	คนอย่างฉันถ้ารักใครก็รักจริง แม้ว่ารักนี้จะทำให้ฉันทรมานใจก็ตาม  ฉันก็จะรอเธอคนเดิมที่ฉันรู้จักแม้ว่าฉันอาจจะรอตลอดชีวิตของฉันก็ตาม.......

	"...หากยามใดที่เธอมีความสุข ฉันก็ขอให้เธอนึกถึงฉันเป็นคนสุดท้าย แต่ถ้าหากยามใดเธอมีความทุกข์ก็ขอให้นึกถึงฉันเป็นคนแรกนะ และยามใดที่เธอเหนื่อยหน่ายกับการเดินบนเส้นทางของเธอก็ขอให้หันหลังกลับมา ก็จะเห็นฉันยืนรอเธออยู่ที่เดิมเสมอ..."

 
	รักเธอเสมอ.....