19 พฤษภาคม 2546 18:24 น.
barudundie
ถึงจะร้องไห้ขนนาดไหน
ถึงจะกรีดร้องดังเพียงใด
พระเจ้าก็ไม่อาจช่วบอะไรได้
ไม่ได้ช่วยเหลือ
โดยมอบสิ่งที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์
ถึงสายลมจะพ้ดอยู่เสมอก็ตาม
แต่พลังที่จะยืนหยัดขึ้นได้เองนั้น
จะต้องพบมันด้วยตัวเอง
19 พฤษภาคม 2546 18:07 น.
barudundie
ท้องฟ้าสีครามที่ทะเลยามเย็น
เวลามองไป
มันช่างดูดกลืนความข่มขืน
..และความเหน็ดเหนื่อยได้ดี
แล้วมันก็ให้บรรยากาศ
อันแสนหอมหวนและสบายใจ
19 พฤษภาคม 2546 17:59 น.
barudundie
นับแต่ตอนที่ได้พบเธอ
..ท่ามกลางความมืดมิด
สิ่งเดียวที่ปารถนาอยู่ในใจ
ก็มีเพียงอย่างเดียว
.......คือ......
รอยยิ้มแสนหวานของเธอ
ฉันอยากจะรักษามันไว้
ไม่ให้สลายไป
19 พฤษภาคม 2546 17:54 น.
barudundie
ชอบเธอถึงขนาด..
ความรู้สึกแทบจะเปี่ยมล้น...
ออกมาจากใจ
จะให้บอกเธอยังไงดี?
ความรู้สึกมันช่างเปี่ยมล้นขนาดนี้
19 พฤษภาคม 2546 17:49 น.
barudundie
ตอนที่พบกันครั้งแรก
รู้สึกว่าเธอเป็นคนใจแข็ง
เอาจริงเอาจังอยู่เสมอ
พูดตรงๆเลยว่า
เข้าใกล้เธอยากเหลือเกิน
แต่ก็มีความรู้สึกเพียงอย่างเดียว
..ที่คาใจ..
คือใบหน้าที่ปวดร้าง
กับใบหน้ายิ้มแย้ม
ที่เห็นได้เป็นบางครั้ง
เราได้พบตัวจริงของความรู้สึกนั้น
ตอนที่พบตัวเธอที่สั้นเทาด้วยความโดดเดียว
น้ำตาของเธอไหลอาบไปทั่วหน้า
เธอช่างดูน่ารักและบอบบาง
เสียจนทำให้..
ใจเราคิดออกมาว่า
อยากจะปกป้องเธอไปชั่วชีวิต
หน้าส่วนตัว
677
