28 เมษายน 2550 00:42 น.
bananaleaf
เวิ้งฟ้าไกลกว่ากว้างทางข้างหน้า
ตรงขอบฟ้ามาบรรจบพบผืนน้ำ
ลมทะเลเห่กล่อมทุกโมงยาม
คลื่นซัดตามแรงลมโบกวิโยคใจ
ลิขิตฟ้านำพาให้มาพบ
แล้วฟ้าดลให้รักจบฤาไฉน
รึเป็นเพียงคู่ผ่านแล้วแคล้วคลาไป
รุมร้อนใจไฟสวาทมิคลาดคลาย
เกลียวคลื่นซัดซบฝั่งวังเวงแว่ว
พลิ้วผะแผ่วด้วยแรงลมตรมเหลือหลาย
หลงระเริงใจเหลิงลมคารมชาย
แรงร้อนกายหาเปรียบได้ใจร้อนรน
พิษรักรุมสุมทรวงให้ห่วงหา
แผลงฤทธิ์ในใจข้าพาสับสน
เชี่ยวโกรกไหลลอยลิ่วในวังน้ำวน
ช้ำกมลด้วยอับจนหนทางใจ
แสงแดดทอระยิบระยับจับปลายฟ้า
ผ่องนภาพราวพร่างสว่างใส
ครวญถามฟ้าว่ารักข้าอยู่แห่งใด
โปรดจงเผยความนัยให้ข้าที
เฝ้าเวียนวนค้นหามานานนัก
โอ้ยอดรักอยู่แห่งไหนในโลกนี้
เฝ้ารอคอยวันคล้อยเคลื่อนเลือนแรมปี
ป่านฉะนี้หาได้มีคู่ภิรมย์
20 เมษายน 2550 07:16 น.
bananaleaf
ขอลาไกลคนหลายใจไม่อยากคบ
จะขอจบความสัมพันธ์ไว้เพียงเพื่อน
ความรู้สึกที่ดีมิลบเลือน
จงเป็นเพื่อนกันเถิดหนายอดชีวัน
หากวันใดวันหนึ่งเพื่อนล้าถอย
เพื่อนคนนี้คอยเคียงข้างเพื่อปลอบขวัญ
เติมแรงใจมิให้ถอยค่อยฝ่าฟัน
ขอสองเราเป็นเพื่อนกันอย่าหวั่นใจ
แม้นมิได้เคียงคู่อยู่ใกล้ชิด
ขอเพียงจิตเราคงมั่นอย่าหวั่นไหว
รักแบบเพื่อนนั้นมิอาจเลือนลางไป
ขอฝากใจไว้ให้กันฉันท์เพื่อนเอย
8 เมษายน 2550 15:22 น.
bananaleaf
ทะเลงามยามเช้าตรู่ดูสดชื่น
คลายขมขื่นชื่นฤทัยให้สุขสันต์
เกลียวคลื่นล้อห่อลมรักปักใจพลัน
มินานครันลมพัดหวนทวนเธอคืน
แต่พรั่นใจไหวระหวาดด้วยพลาดหวัง
รักเคยพังแต่กลับย้อนหลอนจิตฝืน
กลัวจะกลายทุกข์ระทมล้มทั้งยืน
กลัวสะอื้นกลืนกล้ำช้ำอีกครา
ลมทะเลเล่ห์รักร้ายพัดใจกลับ
เคยลาลับจากไปไกลเกินใฝ่หา
ด้วยเหตุใดใจจึงหวนทวนกลับมา
หนักอุรายิ่งนักรักของเรา
แล้วจะทำฉันท์ใดดีฤดีจ๋า
หากยอมให้รักกลับมาเป็นดังเก่า
เหมือนดังเจ็บแล้วไม่จำช้ำนะเรา
คนอื่นเขาตราหน้าว่าโง่งม
ใครก็ได้ช่วยแนะนำใบกล้วยหน่อย
โอ้ชะรอยอยากจะมีคู่สู่สม
แต่ใจหนึ่งเกรงจะซ้ำช้ำอกตรม
ช่วยผ่อนคลายความระทมขมใจที
7 เมษายน 2550 00:37 น.
bananaleaf
ปลูกต้นรักเอาไว้ใครจะเห็น
ทุกเช้าเย็นหมั่นรดน้ำมิห่างหาย
เฝ้าพรวนดินใส่ปุ๋ยมิวางวาย
ขาดแต่คนเคียงกายร่วมชื่นชม
เริ่มผลิดอกออกใบเขียวแลสดชื่น
เฝ้ามองไปคลายขมขื่นสร่างขื่นขม
พลอยคลายเศร้าเหงาจิตปลิดระทม
นั่งชื่นชมดอกรักบานสราญใจ
ดอกรักบานอยู่ในใจใครทั้งหล้า
แต่ใคร่หาบานในใจของฉันไม่
เฝ้าแต่รอดอกรักบานเบ่งในใจ
แต่ไฉนใยจึงเฉาเศร้าเหลือทน
รักดอกนั้นพลันไม่นานบานโรยร่วง
ดั่งตัวเราต้องเหงาทรวงหน่วงจิตขม
เหตุไฉนจึงร้างไร้ซึ่งใครชม
ต้องตรอมตรมในฤทัยให้อาดูร
2 เมษายน 2550 21:42 น.
bananaleaf
ณ ที่เก่าสองเรานั่งไกวชิงช้า
ส่งภาษารักลอยลมห่มใจเหงา
ฉันยังคงนั่งตรงนี้ที่เคยมีเรา
เธอนั้นเล่าอยู่แห่งไหนไม่พบพาน
ก่อนนั้นเคยพนอล้อระรื่น
พลันชุ่มชื่นด้วยสองใจใฝ่สมาน
แต่กาลเวียนเปลี่ยนไปไม่ใคร่นาน
กลับมิพานพบเธอเพ้ออยู่เดียว
คำคิดถึงเฝ้ารำพึงอยู่ในอก
คิดไม่ตกกลัวเอ่ยไปใจเปล่าเปลี่ยว
จำต้องเก็บงำไว้เพียงผู้เดียว
กลัวเธอนั้นไม่เหลียวแลต้องแพ้ใจ
เพียงช่วงหนึ่งของเวลาพามารัก
ให้รู้จักความหวานรื่นชื่นสดใส
แม้นเธอนั้นจะห่างฉันจนแสนไกล
จักจารจำไว้ในใจมิลืมเลือน
ภาพวันชื่นคืนสุขยังแจ้งจิต
ถวิลคิดยังอาลัยหาใดเหมือน
แต่บัดนี้เหลือเพียงเหงาเฝ้าย้ำเตือน
รักมาเลือนลาร้างไกลใจอาวรณ์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟbananaleaf
หน้าส่วนตัว
940
