3 กุมภาพันธ์ 2553 20:12 น.
bananaleaf
เด็กหนุ่มคนหนึ่ง...เป็นชาวสงขลา...
เรียนเก่งมาก...
ได้ทุนไปเรียนอเมริกา...ตั้งแต่เด็ก...จนจบด็อกเตอร์ ...
จึงกลับมาเยี่ยมบ้าน...
บ้านของเด็กหนุ่ม...
อยู่อีกฟากหนึ่ง...ของทะเลสาบสงขลา...
ต้องนั่งเรือแจว...ข้ามไป...ใช้เวลาแจวประมาณหนึ่งชั่วโมง...
เรือที่ติดเครื่องยนต์...ไม่มีเหรอ...ลุง...?
ไม่มีหรอกหลาน...ที่นี่มันบ้านนอก...
มันห่างไกลความเจริญ...มีแต่เรือแจว...
โอ...ล้าสมัยมากเลยนะลุง...โบราณมาก...
ที่อเมริกา....เขาใช้เครื่องบินกันแล้วลุง...
ลุงยังม านั่งแจวเรืออยู่อีก...
ไปส่งผมฝั่งโน้น...เอาเท่าไร...ลุง...?
80 บาท...
OK...ไปเลยลุง...
ในขณะที่ลุงแจวเรือ...
หนุ่มนักเรียนนอก...ก็เล่าเรื่องความทันสมัย...
ความก้าวหน้า...ความศิวิไลช์...ของอเมริกาให้ลุงฟัง. ..
เมืองไทย...เมื่อเทียบกับอเมริกาแล้ว...ล้าสมัยมาก..ไม่รู้คนไทย...อยู่กันได้ยังไง...?
ทำไมไม่พัฒนา...ทำไมไม่ทำตามเขา...เลียนแบบเขาให้ทัน ...?
ลุง...ลุงใช้คอมพิวเตอร์...ใช้อินเตอร์เน็ต...เป็นไห ม...?...
ลุงไม่รู้หรอก...ใช้ไม่เป็น...
โอโฮ้...ลุงไม่รู้เรื่องนี้น่ะ....ชีวิตลุงหายไปแล้ว ...25 %....
แล้วลุงรู้ไหมว่า...เศรษฐกิจของโลก...ตอนนี้เป็นยังไง...?
ลุงไม่รู้หรอก...
โอ้ !...ลุงไม่รู้เรื่องนี้นะ...ชีวิตของลุงหายไป...50 %
ลุง...ลุงรู้เรื่องนโยบายการค้าโลกไหม...ลุง...?
ลุง...ลุงรู้เรื่องดาวเทียมไหม...ลุง...?
ลุง...?
ลุง...?
......
......... ????
ลุงไม่รู้ หรอก...หลานเอ๊ย...
ชีวิตของลุง...ลุงรู้อยู่อย่างเดียว...
ว่าจะทำยังไง...ถึงจะแจวเรือให้ถึงฝั่งโน้น...
ถ้าลุงไม่รู้เรื่องนี้...ชีวิตของลุง...หายไปแล้ว... 75 %
พอดีช่วงนั้น... เกิดลมพายุพัดมาอย่างแรง...
คลื่นลูกใหญ่มาก...ท้องฟ้ ามืดครึ้ม...
นี่พ่อหนุ่ม...เรียนหนังสือมาเยอะ...จบดอกเตอร์จากต่ างประเทศ...
ลุงอยากถามอะไรสักหน่อยได้ไหม...?
ได้...จะถามอะไรหรือลุง...?
เอ็งว่ายน้ำเป็นไหม...?
ไม่เป็นจ๊ะ...ลุง....
..ชีวิตของเอ็ง...กำลังจะหายไป 100 % ...แล้วพ่อหนุ่ม...
23 มกราคม 2553 22:20 น.
bananaleaf
เพลง ทานตะวัน
วันนี้..(23 ม.ค. 53)
ประมาณบ่ายกว่า ๆ ได้อยู่หรอก..
ให้นักศึกษากลุ่มบริหารธุรกิจ กลุ่มชัยนาท..สอบ..
เป็นสองบทสุดท้ายที่เหลือ..
ขณะคุมสอบ..ก็นั่งมองลงไปที่หน้าต่าง..จากบนตึก
เห็นพี่ - น้อง หญิง - ชาย....เล่น ..แอ๊พสะพาย..(เขียนถูกรึเปล่าไม่รู้สิ)
ภาษาบ้านนอก..ก็เรียกอย่างนี้แหละ
แต่นั่นก็คือ..การเล่นปิดตาซ่อนแอบนั่นเอง
สองศรีพี่น้อง เป็นลูกของนักศึกษาที่เรียนอยู่ในชั้นที่ครูรพีสอน
เอามาด้วย..เพราะคุณแม่ไม่อยู่บ้าน
มองไปก็ยิ้มไปในความน่ารักของสองคน...
..หันไปทางโน้นสิ..พี่จะไปแอบ..
น้องก็หันและเริ่มนับ..นับไปได้ไม่เท่าไร..ก็หันไปแอบมองพี่สาว...(ครูรพีนั่งอมยิ้ม)
..เอ๊ะ! ก็พี่บอกให้น้องหันไปไง..เดี๋ยวเหอะ..เดี๋ยวพี่ไม่เล่นด้วยเลย..
พี่สาวตัวอ้วนกลมพูดด้วยความงอน..ปนโมโห
จากการสังเกตุ คนพี่น่าจะอยู่ชั้น ป.5
ส่วนน้องชายน่าจะเป็น ป.1
น้องชายก็หันไปนับต่อ...พี่สาวก็ไปแอบ (แอบไม่ค่อยมิดหรอก..ครูรพีเห็น..อิอิ)
นับเสร็จน้องก็หา..วิ่งตรงไปทางต้นไม้ใหญ่ก่อน
..คงเห็นพี่ตัวใหญ่มั้ง..น่าจะหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่นี่แหละ..
ย่องไป ย่องไป ย่องไป..(ครูรพีนั่งยิ้ม..แอบขำเล็ก ๆ ในท่าย่องของเจ้าหนู)
ก็อีกข้างของต้นไม้..มีอะไรที่ไหนล่ะ..5555
...ป๊อก!..
...................
........................
.............................. เงียบสนิท
เมื่อรู้ว่าไม่มีก็เดินไปที่พุ่มไม้...
ตรงนี้สิน่าลุ้น..เพราะพี่สาวเค้าแอบอยู่ที่พุ่มไม้นั่นแหละ
พอเจ้าน้องชายเดินไปจนเกือบถึงพี่สาว..ก็หยุด
มองซ้าย..มองขวา..หาไม่เจอ..เลยเปลี่ยนที่หาใหม่
...เซ่อจริง ๆ ไอ้หนูเอ้ยยยย...
ส่วนพี่สาวก็ยุกยิก ยุกยิก คงจะเมื่อยน่ะ อ้วนกลมซะขนาดนั้น..ฮา
แอบชะเง้อไปมา น้องไม่เห็นซักที จึงตัดสินใจรีบวิ่ง..สุดชีวิต..
เพื่อจะไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่
((((((((((( ป๊อก )))))))))))
เจ้าน้องชายตัวน้อย..ตะโกนอย่างดัง ในขณะที่พี่สาววิ่งออกมา
ตรงกับจังหวะที่น้อง..หันกลับมาเห็นพอดี
คราวนี้ครูรพียิ้มกว้างเป็นเท่าตัว..อิอิ
ทีนี้..ก็ถึงคราวที่พี่ต้องเป็นคนนับมั่งหละ..
คนน้อง..ก็วิ่ง..วน..หาที่หลบ..
หาก็หลายที่แล้วไม่เหมาะ..เอาวะ..พุ่มไม้เดิมที่พี่หลบนี่แหละ
ฉลาดมาก..เจ้าหนู (ครูรพีคิดในใจ)
ในขณะที่คนพี่ก็นับเลขไปเรื่อย ๆ เสียงไม่ค่อยดังเท่าไร
เจ้าคนน้องก็หาที่หลบได้อย่างเรียบร้อย
พอพี่นับเสร็จ...คนน้องก็แอบเสร็จพอดี
((((((....เอ้า!...หาได้เล้ย..))))))
เจ้าคนน้องตะโกนออกมาจากที่ซ่อนอย่างดัง...(ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ)
ครูรพีก็เลยหัวเราะอย่างดังเหมือนกัน..ด้วยความลืมตัวบวกความเอ็นดู..555
ลืมตัวจริง ๆ ค่ะ เลยทำให้นักศึกษาที่กำลังลอกข้อสอบกันอยู่ตกใจ..ฮ่าๆๆๆๆๆ
ทีนี้ก็เลยหัวเราะกันทั้งห้อง.....
.....ฮ่า ๆๆๆๆๆ + ฮ่า ๆๆๆๆๆ......
ชั้นที่ 10...ฉันเห็น..คู่ผัว-เมีย..ที่ใคร ๆ ต่างก็ชมว่ารักกันหนักหนา...กำลังตบตีกัน
ชั้นที่ 9...ฉันเห็น Peter ที่ดูภายนอกแข็งแกร่งอยู่เสมอ..กำลังแอบร้องไห้
..น้องหมวย..ที่อยู่ชั้น 8..พบว่าคู่หมั้นกำลังอยู่บนเตียงกับ..เพื่อนรัก..ของตัวเอง..
..น้องตั๋น..ชั้นที่ 7..กำลังกินยากล่อมประสาท
..คุณสมชาย..ชั้นที่ 6..ที่ยังตกงาน..ต้องอ่านหนังสือพิมพ์วันละเจ็ดฉบับ..เพื่อหางานทำให้ได้..
..ชั้นที่ 5..อาจารย์ที่ได้รับความนับถือจากทุกคน..กำลังแอบใส่ชุดชั้นใน..ของภรรยา..
..Rose..ชั้นที่ 4..ทะเลาะเลิกกับแฟน..อีกแล้ว..
..คุณลุง..ชั้นที่ 3..ได้แต่เฝ้าหวังว่า..จะมีใครมาเยี่ยมบ้าง
..ลิลลี่..ชั้นที่ 2..ยังคงเฝ้ามองภาพถ่ายของสามี..ที่เพิ่งแต่งงานกันได้ครึ่งปี..ก็หนีจากเธอไปอย่างไร้ร่องรอย
..ตอนนี้..ฉันเพิ่งรู้ว่า..ทุกคนต่างมีความทุกข์ยาก..ที่ไม่สามารถบอกกล่าว..แอบซ่อนอยู่..
..หลังจากที่ได้เห็นพวกเขาแล้ว..รู้สึกลึก ๆ ในใจว่า..ชีวิตที่ผ่านมาของฉัน..ก็ไม่เลวร้ายอะไรนัก..
..บรรดาคนที่ถูกฉันพบเห็นเมื่อครู่..ต่างกำลังมองดูฉัน..
..ฉันว่า..หลังจากที่พวกเขาเห็นฉันแล้ว..คงพากันคิดว่า.. ..ที่จริงแล้ว..ปัญหาชีวิตของพวกเขาก็ยังไม่เลวร้าย..อะไรนักหนา.. ..เวลาคนเรามีปัญหา.. มักจะเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในปัญหา จนกระทั่งมองอะไรไม่เห็น ..คิดอะไรไม่ชัดเจน..หรือมองไม่เห็นปัญหาที่แท้จริง ..คิดว่าปัญหาของเราใหญ่โต.. ทั้งที่ปัญหาเล็กนิดเดียว..ที่ควรจะทำก็คือ ..เวลามีปัญหาต้องพยายามเอาตัวออกห่างจากปัญหาบ้าง.. เพื่อที่เราจะได้เป็นฝ่ายมองเห็นปัญหา.. ..และหาทางออกได้ด้วยตัวเราเองในที่สุดไงล่ะคะ ขอบคุณฟอร์เวริดเมล์จากพี่ตุ๊ก คนดีค่ะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟbananaleaf
หน้าส่วนตัว
2390
