23 กันยายน 2546 15:07 น.
AU>>di>>TION
ตั้งแต่ที่แพ็ทโทรมาความรู้สึกร้อนรุ่ม กังวลต่าง ๆ ได้สุมอยู่ภายในใจของแม็คตลอดเวลาเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบตกลงหรือว่าควรจะตอบปฏิเสธคำชวนของแพ็ทคราวนี้ดี ในตอนนี้เขายังไม่กล้าทีจะเผชิญกับความจริงกับสิ่งที่ตอนนี้เขารู้อยู่เต็มใจว่า แพ็ทได้เป็นแฟนกับรันแล้ว เขาไม่รู้ว่าถ้าเขาตกลงไปตามคำชวนของแพ็ทแล้วเขาจะต้องทนอยู่ในที่ตรงนั้นแบบลักษณะใด ตัวแพ็ทเองคงจะไม่รู้สึกอะไรมากนักเพราะความรู้สึกที่แพ็ทมีให้กับแม็คนั้นมันเป็นแค่ความรู้สึกที่เพื่อนมีต่อเพื่อนเท่านั้น แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวเขาเองเขาไม่น่าที่จะคิดกับแพ็ทไปไกลเกินกว่าคำว่าเพื่อนกันเลย เขาน่าจะเจียมตัวและเจียมใจคิดกับแพ็ทแค่เพื่อนเท่านั้นก็พอ ดังนั้นการที่เขาจะต้องไปตามคำชักชวนของแพ็ทนั้นทำให้เขาต้องมานั่งคิดอย่างหนักใจในตอนนี้เป็นทีสุดเพราะหากว่าเขาจะต้องเห็นภาพคนที่ได้คนที่เขารักไปจึงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการแม้สักนิดเลย
แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังอยากที่จะรู้ว่าคนที่แพ็ทชอบและฝันถึงอยู่ตลอดเวลานั้นเป็นอย่างไร แตกต่างจากเขามากมายแค่ไหน เขาอยากรู้ว่าเพราะอะไรแพ็ทถึงได้แต่เฝ้ารอเขาถึงขนาดนี้ ทำไมแพ็ทต้องกังวลใจอย่างมากมายเวลาที่เขาไม่โทรหรือติดต่อมา ทำไมแพ็ทถึงได้เอาแต่รักเขาคนนั้นอย่างมากมายเหลือเกิน
แม็คตัดสินใจที่จะไปตามคำชวนของแพ็ทครั้งนี้เพราะเขาก็อยากที่จะเห็นหน้าเขาคนนั้นของแพ็ทเหลือเกินว่าเป็นอย่างไร
" ฮัลโหลแพ็ทเหรอ " แม็คโทรศัพท์หาแพ็ทเพื่อตอบตกลงในคำชักชวนของแพ็ท
" ค่ะรันเหรอ "
".. " แม็คเงียบไปสักพักหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่แพ็ทพูดออกมา " แม็คเอง แหมทำเป็นจำกันไม่ได้นะ " แม็คแกล้งพูดเล่นทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกลึก ๆ ในใจของเขานั้นน้อยใจกับสิ่งที่เขาได้ยินเป็นอย่างมาก แค่แพ็ทจำเสียของเขาไม่ได้แม็คก็น้อยใจจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่แพ็ทกลับคิดว่าเขาเป็นรัน ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันปวดร้าวในใจยิ่งนัก
" อ้าวแม็คเองเหรอ คือว่าแพ็ทกำลังรอโทรศัพท์อยู่น่ะ เออแม็คแพ็ทมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เดี๋ยวนี้นะรันโทรมาหาแพ็ททุกวันเลย แถมวันละหลายครั้งด้วยนะ แม็คดีใจกับแพ็ทป่ะ " แพ็ทพูดโชว์ให้แม็คฟังโดยที่ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของแม็คตอนนี้มันปวดใจอย่างมาก
" อือ.ดีใจสิ " แม็คบอกทั้ง ๆ ที่ความจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
แล้วตกลง แม็คจะไปมั้ย
ไปสิ กี่โมงล่ะ
ไปจริง ๆ นะ ดีใจจัง แม็ครู้มั้ยว่าแม็คน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแพ็ทเลยนะ คำพูดที่แพ็ทเพิ่งพูดออกมานั้นแพ็ทไม่รู้เลยว่าคำนั้นอาจเป็นคำที่ดีของแพ็ท แต่สำหรับแม็คแล้วคำพูดนั้นมันได้ทำร้ายใจเขามากเลยทีเดียว งั้นวันเสาร์แม็คมารับแพ็ทที่บ้านก่อนได้ไหมแล้วค่อยไปด้วยกันนะ
อือได้สิ แม็ครับคำ เออแพ็ทแค่นี้ก่อนนะไว้วันเสาร์เจอกัน
หลังจากวางหูไปเขาก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นถูกต้องหรือไม่ และเขาจะต้องเจ็บปวดใจสักเพียงใด เท่าที่เขารู้ตอนนี้และเวลานี้เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่ แพ็ท ได้แต่รักและฝันถึงมาตลอดเวลานั้น เป็นคนอย่างไร
++++++++++++++++++++++++++
วันเสาร์ แม็ครีบไปรับแพ็ทแต่เช้าไม่ใช่ว่าเขาต้องการที่อยากจะให้แพ็ทพบกับรัน แต่ที่เขามาหาแพ็ทแต่เช้านั้นเพียงแต่ว่าเขาอยากที่จะใช้เวลาที่มีเหลือทั้งหมดอยู่กับแพ็ทให้นานที่สุดมากที่เขาจะทำได้ก่อนที่แพ็ทจะได้พบกับรัน เพราะหลังจากที่แพ็ทได้พบกับรันแล้วเขาไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแพ็ทจะเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไปหรือไม่
ทุก ๆ วันก่อนหน้าทีจะถึงวันนี้ แม็คได้แต่เฝ้าภาวนาขออย่าให้ถึงวันนี้เลย อย่าให้แพ็ทได้เจอกับรันเลย อย่าให้รันมาตามที่ได้นัดกับแพ็ทไว้ในวันนี้ เพื่อที่ว่าถ้ารันไม่มาในวันนี้แพ็ทอาจจะตัดใจจากรันถึงแม้ว่ามันจะเป็นความหวังเล็ก ๆ ของเขาก็ตาม
ตลอดเวลาที่เขารอรันอยู่กับแพ็ทช่วงเวลาในตอนนี้มันดูว่าช่างเร็วกว่าปกติเหลือเกิน ระหว่างที่เขารออยู่ตลอดเวลานั้นในใจเขาก็ยังคงภาวนาขอให้รันมาไม่ได้และไม่มาตามนัด แต่เขาก็ได้แต่เพียงแค่หวังเท่านั้นเมื่อความเป็นจริงในตอนนี้ เขา แพ็ท และก็รันอยู่ด้วยกัน เขาต้องทนเผชิญกับความจริงที่เขาได้แต่หวังอย่าให้มันเกิดขึ้นกับเขา เขาต้องทนอยู่กับความจริงที่เขาพยายามที่จะหลีกหนีอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะหลีกหนีความจริงอันนี้ได้เลย สิ่งที่เขาต้องทนเห็นอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ก็คือ ภาพของแพ็ทและรันนั่งอยู่เคียงข้างกัน อาหารคำแล้วคำเล่าที่รันบรรจงป้อนให้แพ็ทกิน กี่ครั้งกี่หนที่ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุขราวกับว่าในที่แห่งนั้นมีแค่ แพ็ทกับรันอยู่ตรงนั้นกันแค่สองคนโดยไม่มีเขาอยู่ตรงที่แห่งนั้นเลย
ไม่แปลกเลยที่ แพ็ทจะหลงรักรันมากมายขนาดนี้ จากที่เขาพิจารณาดูเขารู้สึกว่ารัน เป็นคนที่ดูดีมากเลยทีเดียว การแต่งตัวและเกือบทุก ๆ อย่างดูดีกว่าเขาไปหมด และที่สำคัญจากแววตาทีรันมีให้แพ็ทนั้นมันทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่แพ็ทเพียงคนเดียวที่มีความรู้สึกแบบนั้น กับรันแล้วเขาก็มีความรู้สึกว่า ความรู้สึกของรนและคำว่ารักสำหรับรันแล้วมันมีให้แพ็ทไม่กยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลยถึงตอนนี้เขาคงจะรู้ดีแก่ใจว่าไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็คงจะไม่มีทางให้แพ็ทและรันหยุดที่จะรักกันได้เลย
เออ ! แม็คเดี๋ยวแพ็ทกับรันจะไปดูหนังด้วยกันนะแม็คจะไปด้วยกันมั้ย แต่แพ็ทว่าไปด้วยกันดีกว่านะไหน ๆ ก็มาด้วยกันแล้วนี่นา แพ็ทเอ่ยถามแม็ค นี่เป็นหระโยคแรกของแพ็ทที่พูดกับแม็คตั้งแต่ที่แพ็ทได้เจอกับรันในวันนี้
ไปด้วยกันสิ รันเอ่ยชวนแม็คถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำชวนที่มาจากใจจริงของรันแต่แม็คก็ไม่ได้ดีใจเลยสักนิดเดียว
อือ แม็คหยุดคิดไปสักพักหนึ่ง ความคิดสับสนต่าง ๆ เข้ามาแทนที่ทุก ๆ สิ่งในหัวสมองของเขาเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะไปดูหนังต่อกับแพ็ท และ รัน หรือขอตัวกลับบ้านในตอนนี้ก่อนที่เขาจะต้องปวดใจไปกว่านี้ดี แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไปดูหนังต่อกับแพ็ทและรัน เพราะตอนนี้เขาอยากที่จะอยู่ใกล้ ๆ กับแพ็ทก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีก ก็ได้ ว่าแต่จะดูเรื่องอะไรกันดีล่ะ แม็คพลางยิ้ม เพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของเขาไม่ให้แพ็ทและรันรับรู้ได้
งั้นดูเรื่อง Il mare กันมั้ยรันดูมาแล้วรอบนึงสนุกดีนะซึ้งดีด้วย แพ็ทชอบดูหนังแนวนี้หรือเปล่าล่ะถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยนได้นะ รันถามความคิดเห็นของแพ็ทมันก็ดูเหมือนการเอาใจของคู่รักที่เพิ่งรักกันใหม่ ๆ ทั่ว ๆ ไป แต่สำหรับแม็คแล้วการที่รันทำแบบนี้ มันทำให้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ไม่ชอบเอาเสียเลยแต่เขาก็ต้องเก็บมันเอาไว้ไม่สามารถที่จะให้แพ็ทและรันรู้เพราะถ้าเกิดเขาทำให้แพ็ทและรันรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแพ็ทตอนนี้อาจจเปลี่ยนไปและอาจจะไม่มีวันได้เจอกันอีกเลยก็ได้
ก็ได้จ้ะ แพ็ทก็ว่าท่าทางน่าสนุกดีนะ แพ็ทหันไปตอบพร้อมมองรันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเป็นพิเศษสำหรับสายตาแบบนี้แล้วเขาไม่เคยได้เห็ฯมาก่อนเลยตั้งแต่เขารู้จักกับแพ็ทตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
งั้นเราไปกันเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวคนจะเยอะนะ วันนี้ยิ่งเป็นวันเสาร์ด้วยคนเยอะแน่ ๆ เลย รันพูดแล้วจูงมือแพ็ทเดินออกไปโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้หันมาสนใจแม็คที่นั่งอยู่ตรงนั้นเลยแม้สักนิดเดียว
ตลอดวันนั้นทั้งวัน แม็ค ต้องทนทุกข์ใจ และ ปวดใจกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตลอดเวลาโดยที่เขาไม่สามารถที่จะบอกให้ใครรับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้แพ็ทได้เลย เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม เขาถึงได้มีความรู้สึกที่ขมขื่นแบบนี้ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วถ้าเขาเห็นคนที่เขารักมีความสุขเขาก็น่าจะมีความสุขไปด้วย แต่นี่ทำไมเขาถึงไม่ได้มีความสุขเลยสักนิดเดียว กลับมีแต่ความรู้สึกที่ขมขื่นอยู่ลึก ๆ ในใจอยู่ตลอดเวลา
*********************************************************
11 กันยายน 2546 16:37 น.
AU>>di>>TION
คืนนั้นทั้งคืนแม็คไม่สามารถทีจะข่มตาให้หลับลงได้ความคิดต่าง ที่พรั่งพรูเข้าสู่สมองของเขาราวกับสายน้ำที่ไหลอย่างไม่ขาดสายและไม่มีทางสิ้นสุด แม็คมีแต่ความกังวล ความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เขาจะต้องทำในวันรุ่งขึ้นเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไร ในตอนนี้เขามีแต่ความคิดที่สับสนวนเวียนอยู่ภายในสมองส่วนลึก ๆ ของเขา แม็คนั่งพร่ำรำพันกับตัวเองราวกับคนบ้าว่าทำไม ทำไม และทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ทด้วยถ้าเขาพูดปัดไปซะว่าเขาไม่สามารถที่จะช่วยได้เขาก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้า และมีแต่ความคิดที่สับสนอยู่อย่างนี้ ทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ททั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ดีว่าถ้าการช่วยของเขาครั้งนี้ถ้าสำเร็จขึ้นมาคนที่จะต้องมานั่งเสียใจก็คงมีแค่เขาเพียงคนเดียวส่วนแพ็ทก็คงจะไปมีความสุขพอเขานึกได้ถึงตรงนี้เขาก็ตระหนักกับตัวเองว่าถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ควรที่จะช่วยแพ็ทดีกว่าเพราะถ้าคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงจะมีความสุขเช่นกัน
รุ่งเช้าแม็คตื่นตามปกติทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งจะสามารถข่มตาลงนอนและสลัดความคิดที่สับสนไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแต่ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาความคิดที่สับสนต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้าสู่สมองของเขาอีกครั้งแม็คปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความคิดที่สับสนนั้นอยู่เพียงคนเดียวโดยไม่รู้ได้เลยว่าเวลานั้นได้ผ่านพ้นมาสักเท่าไหร่แล้วเขารู้แต่เพียงว่าเขาอยากที่จะอยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยปราศจากผู้ใดมารบกวนเขาแม้แต่แพ็ทเองก็ตามทีจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปครึ่งค่อนวันแม็คจึงตัดสินใจที่จะส่งเมลไปหาเขาคนนั้นของแพ็ทเพราะการที่เห็นคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงมีความสุขไม่น้อยไปกว่ากันเลย
เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีกับเมลฉบับนั้น ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร เขาลบข้อความแล้วพิมพ์ข้อความใหม่อยู่หลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งเขาได้ข้อความที่เขาคิดว่าดีที่สุดที่จะทำให้เขาคนนั้นของแพ็ทหันมาสนใจและตอบเมลของเขากลับมาข้อความในเมลฉบบับนั้นมีข้อความว่า
to stayboyz_08@hotmail.com
cc -
bcc -
subject สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะอย่าเพิ่งแปลกใจนะคะที่เห็นเมลแปลก ๆ แบับนี้มาอยู่ใน mailbox ของคุณคือว่าเราอยากรู้จักนายน่ะค่ะอือเราชื่อเมย์นะคะตอนนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนละกันนะคะไว้คราวหน้าเราจะเมลมาใหม่ละกันนะคะ
goodluck!!!!!! นะคะ
ป.ล.ขอโทษนะคะถ้าเมลฉบับนี้เป็นการรบกวนเวลาของคุณ
ทันทีที่เขาส่งข้อความออกไปเขาได้แต่ภาวนาอย่าให้เขาคนนั้นของ แพ็ท ตอบ e-mailฉบับนี้กลับมา
หลังจากนั้นประมาณ 2 วันต่อมาเขาคนนนั้นของแพ็ทก็ได้ส่งเมลตอบกลับมาให้แม็คเนื้อความในจดหมายฉบับนั้นมีว่า
tomay
เราไม่รู้นะว่านายเอาเมลเรามาจากที่ไหนและเราก็งงมาก ๆ เลยนะแต่เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักละกันนะเราชื่อรันนะแต่เราคงไม่ค่อยมีเวลาตอบเมลเธอมากนักนะตอนนี้เราไปก่อนนะไว้คราวหน้าเราค่อยเมลคุยกันใหม่นะ
แม็คตัดสินใจที่จะลองตอบเมลของรันดูอีกครั้งแต่คราวหน้าเขาจะต้องถามให้รู้เรื่องไปเลยว่ารันคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่แล้วอีกอย่างเขาก็อยากที่จะให้การช่วยเปลือของครั้งนี้สิ้นสุดลงสักทีและเขาก็จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดใจอยู่แบบนี้อีกถึงแม้ว่าแพ็ทจะขอร้องเขาให้ช่วยให้ถึงที่สุดก็ตามทีแต่ถ้ามันแลกกับความทุกข์และร้าวราานใจของเขาเขาคิดว่าเขาควรหยุดการกระทำที่เขาไม่เต็มใจเอาไว้เพียงแค่นี้จะดีกว่า
*********************************************
2 อาทิตย์ต่อมารันก็ยังไม่ตอบเมลฉบับนั้นกลับมาสักทีจนเขาคิดว่าคงเป็นเพราะรันไม่คิดอะไรกับแพ็ทหรือมไรันก็คงมีคนที่รักยอุ่แล้วก็เลยไม่ตอบกลับมาความคิดของเขาแบบนี้ทำให้ค่อนข้างสบายใจไม่น้อย
จนกระทั่ง 2 วันต่อมาแม็คได้รับเมลที่ตอบกลับมาจากรันข้อความในฉบับนั้นทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากเมื่อรันตอบกลับมาว่า
toMay
ตกลงคุณจะไม่บกผมจริง ๆ ใช่ไหมว่าคุณเอาเมลผมจากไหนไม่เป็นไรหรกถ้าคุณจะไม่ตอบสำหรับคำถามที่คุณถามผมมานั้นว่าผมมีใครในใจหรือยังผมตอบได้เลยครับว่ามีครับเพียงแต่ว่าตอนนี้ผมค่อนข้างที่จะยุ่งอยู่กับการทำงานรวมทั้งการเรียนของผมด้วยทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาที่จะดูแลและเทคแคร์กับเขามากสักเท่าไหร่นักแต่ผมคิดว่าตอนนี้งานของผมก้ไม่ค่อยยุ่งแล้วผมคงจะมีเวลาบ้างแล้วล่ะครับเออ..ลืมบอกไปครับว่าเธอชื่อแพ็ทครับเพื่อคราวหน้าคุณจะได้ไม่ถามมาอีกตอนนี้แค่นี้ก่อนนะบายครับ
ความคิดต่าง ๆ นา ๆ สาดซัดเข้าสู่สมองของเขาอย่างไม่ขาดสายราวกับสายน้ำที่เติมเข้าสู่ถังน้ำที่มีแต่รอยรั่วซึ่งก็คงจะไม่มีวันเต็มและหยุดไหลสักที "จะทำอย่างไรดี ควรบอกแพ็ทดีไหมแล้วถ้าบอกไปตัวเราเองล่ะเราเองจะเป็นอย่างไรแพ็ทจะห่างจากเราไปมั้ยเรากับแพ็ทจะยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมหรือเปล่าแล้วแพ็ทจะมีเวลาให้เราบ้างไหม" ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในสมองของแม็คครั้งแล้วครั้งเล่าแต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"แพ็ทแน่ ๆ เลยจะรับดีมั้ยหรือว่าไม่รับดี แล้วถ้าแพ็ทโกรธล่ะแล้วถ้าเรารับแล้วแพ็ทถามเรื่องนั้นล่ะจะบอกดีไหม" แม็ครำพึงกับตัวเองอย่างสับสนพลางเอื้อมมือจะไปรับโทรศัพท์แต่แล้วก็ดึงกลับมาเขาทำอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เงียบลงไป
"เฮ้อ." เขาถอนหายใจทันทีที่เสียงโทรศัพท์เงียบลงไปเพราะนั้นหมายความว่าเขายังไม่ต้องบอกความจริงกับแพ็ทตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะอยากคุยกับแพทอย่างจะเป็นจะตาย
"ตรี๊ด..ตรี๊ด.." เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแม็คนั่งอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจรับโทรศัพท์เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าถึงแม้ว่าเขาจะต้องรับโทรศัพท์เขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกแพ็ทเรื่องนั้นก็ได้
"ฮัลโหลสวัสดีครับ"
"แม็คเหรอ ทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายล่ะ" ปลายสายเป้นแพ็ทตามที่เขาคาดเอาไว้แต่น้ำเสียงของแพ็ทคราวนี้ต่างกับเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อนน้ำสเยงของแพ็ทตอนนี้ดูสดใสกว่าตอนนั้นราวกับว่าก่อนหน้านี้แพ็ทไม่มีเรื่องใดให้ต้องสับสนและทุกข์ใจเอาเสียเลย
"อือแพ็ทเหรอ" แม็คตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยร่าเริงนัก
"แม็คคือว่าแพ็ทมีเรื่องจะบอกน่ะ"
"เรื่องอะไรล่ะ " แม็คถามด้วยความประหลาดใจอย่างเคย
" เรื่องที่แพ็ทขอแม็คไปน่ะแม็คไม่ต้องช่วยแพ็ทแล้วนะ"
"ทำไมล่ะหรือว่า.แพ็ทไม่ชอบเขาแล้ว" แม็คแกล้งถามทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะให้เป็นแบบที่เขาต้องการอย่างเต็มเปี่ยม
"เปล่าหรอกคือว่าเขาโทรมาหาแพ็ทแล้วน่ะ แล้วเขาก็ขอโทษแพ็ทด้วยที่เขาไม่ได้สนใจแพ็ทเลยคือว่าเขาทำงานน่ะแล้วแบว่าเขาทำงานด้วยแล้วก็เรียนด้วยก็เลยไม่ค่อยมีเวลาน่ะแต่ตอนนี้เขาค่อนข้างมีเวลาแล้วเขาก็เลยนัดแพ็ทน่ะว่าวันเสาร์นี้เจอกัน แพ็ทก็เลยถามว่าถ้าแพ็ทชวนเพื่อนไปด้วยได้ไหมเขาก็บอกว่าได้สิได้เพราะตอนนี้เขาให้แพ็ทได้ทุกอย่างเลยแพ็ทก็เลยโทรมาชวนแม็คน่ะไปด้วยกันนะ "
ทันทีที่แพ็ทพูดจบความรู้สึกอึดอัดต่าง ๆ ที่ถูกสลัดไปเมื่อแพ็ทบอกให้เลิกการช่วยเหลือของเขาก็กลับมาสุมประดังกันเหมือนเดิมแถมคราวนี้จะดูยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ "ทำไมนะทำไมแพ็ทไม่เคยรู้เลยใช่ไหม หรือว่ารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่" แม็คคิดในใจเงียบ ๆ คนเดียว
" ตกลงแม็คจะไปไหม" แพ็ทถามอีกครั้ง
" เอาไว้ค่อยคุยกันนะ เออแพ็ทแค่นี้ก่อนนะแม่เรียกอ่ะไว้แม็คจะโทรไปบอกนะ" แม็คพูดตัดบททั้ง ๆ ที่เขาอยากจะคุยกับแพ็ทมากกว่านี้แต่เขากลัว กลัวว่าถ้าคุยกับแพ็ทต่อไปแล้วเขาจะหลุดปากออกไปว่าความรู้สึกจริง ๆ แล้วเขาคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่เขากลัวว่าถ้าเขาหลุดปากบอกออกมาแล้วแพ็ทจะไม่เหมือนเดิมดังนั้นเขาควรที่จะหยุดไว้เพียงแค่นี้ก่อนก่อนที่เขาจะหลุดปากบอกแพ็ทออกไป
" ได้จ้ะงั้นแค่นี้ก่อนนะอย่าลืมโทรมา confirm ล่ะ หวัดดีจ้ะ"
"อือหวัดดีครับ" ทันที่แม็ควางหูความรู้สึกของเขาตอนนี้คือเขากอยากจะร้องไห้ให้กับความผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นและความไม่กล้าของเขาเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับความคิดที่สับสนภายในใจของเขาดี
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
29 สิงหาคม 2546 15:21 น.
AU>>di>>TION
ในเวลานี้ทุกอย่างรอบตัวแม็คยังคงเงียบสงัดจะมีก็เพียงแต่เสียงลมหายใจและคำขอร้องของแพ็ทที่ดังก้องวนเวียนอยู่ในหัวของเขาเท่านั้นแม็คไม่รู้ว่าเวลาได้ล่วงเลยมาสักเท่าไหร่เขารู้แต่ว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่ในตอนนี้
แม็คคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่ครั้งที่เขาและแพ็ทได้รู้จักกันถึงมันจะผ่านเวลามาเนิ่นนานถึง 8 ปีแล้วก็ตามแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะลืมเรื่องราวเหล่านั้นออกจากสมองของเขาได้เลย
แม็คจำได้ว่าแม็ครู้จักกับแพ็ทครั้งแรกเมื่อตอนที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหม่ตอนมาอยู่ 2-3 วันแรกเขายังไม่รู้จักใครอีกทั้งที่บ้านของเขาก็ต้องไปทำงานกันหมดจะกลับมาก็คงจะเป็นช่วงเย็น ๆ ทำให้เขาเหงาค่อนข้างมาก
เขาจำได้ว่าวันที่เขาได้คุยกับแพทครั้งแรกนั้นเขาออกไปซื้อของและขณะที่กำลังเดินเข้าบ้านนั้นก็มีเสียงเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า
"นายเพิ่งมาอยู่ใหม่เหรอ"
แม็คหันกลับไปมอง ต้นเสียงนั้นเป็นเด็กผู้หญิงอายุน่าจะไล่เลี่ยกัน ผิวขาว หน้าตาค่อนข้างน่ารักผมยาวตรงสวยประบ่า
"เราถามนายทำไมนายไม่ตอบเราล่ะ" เด็กผู้หญิงคนนั้นถามซ้ำกลับมา
"เอ่อใช่ ครับเราเพิ่งย้ายมาใหม่" แม็คตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นคงจะเป็นเพราะเขากำลังจะได้เพื่อนใหม่และที่สำคัญเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงที่ยืนตรงหน้าเขานั้นช่างน่ารักเหลือเกิน
"เหรอ..งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะเราชื่อแพ็ทแล้วนายล่ะ"
"เราชื่อแม็คนะ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน"
"เราเห็นนายมาเดินผ่านตรงนี้ทุกวันแต่เรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยคุ้นหน้านายสักเท่าไหร่น่ะแล้วนี่นายไปไหนมาล่ะ"
"เราไปซื้อของแล้วก็เดินไปกินข้าวมาน่ะ"
"อ้าว! แล้วที่บ้านนายไม่มีคนอยู่เหรอ"
"อือ..ใช่ งั้นเธอไปนั่งเล่นที่บ้านเราไหม" แม็คตัดสินใจที่จะชวนแพ็ทไปนั่งเล่นที่บ้าน
"อือ" แพ็ทคิดสักครู่หนึ่ง
"ไปก็ได้แต่เราไปได้ไม่นานนะเพราะเดี๋ยวเราต้องไปเรียนพิเศษอีกน่ะ" แพ็ทตอบตกลง
วันนั้นแม็คจำได้ว่าเขามีความสุขเป็นอย่างมากอาจจะเป็นเพราะเขาได้เพื่อนใหม่ที่ดูน่ารักมากขนาดนี้เขาแอบมองแพ็ทอยู่หลายครั้งโดยที่แพ็ทไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำไปมั้งว่าเขาแอบมองแพ็ท
อยู่ตลอดเวลาที่เขาและแพ็ทได้เล่นด้วยกันและตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาและแพ็ทก็มักจะไปเล่นกันอยู่เสมอ ๆ บางครั้งที่แม็คไปนั่งเล่นที่บ้านแพ็ทแม็คจำได้ว่าเขาไม่อยากให้ถึงเวลาที่เขาต้องกลับเลยเขาอยากอยู่เพื่อเล่นกับแพ็ทนั่งมองแพ็ทให้นาน ๆ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ทุกวันที่เป็นวันหยุดแม็คจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปเล่นกับแพ็ทเสมอ ๆ บางครั้งเขาอยู่กับแพ็ทตั้งแต่เช้าจนดึกแต่เขาก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะรู้สึกเบื่อหน่ายเลยแม้สักครั้งเดียว
จนกระทั่งสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็ได้เกิดขึ้นกับเขาแพ็ทต้องย้ายตามพ่อกับแม่ที่ไปรับราชการอยู่ที่ต่างจังหวัดวันสุดท้ายที่เขาได้คุยกับแพ็ทนั้นเขารู้สึกว่าเวลามันช่างสั้นเหลือเกินเขาไม่อยากให้เวลาในตอนนั้นเดินผ่านไปเขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้นเพื่อที่เขากับแพ็ทจะได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ เท่าที่ต้องการ
"ไว้เราจะโทรมาหานะ" นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่แพ็ทพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะจากไปแต่จนแล้วจนเล่าแพ็ทก็ไม่เคยโทรมาหเขาเลยสักครั้งเดียว แม็คได้แต่นั่งทนรอวันที่แพ็ทโทรกลับมาอยู่เพียงฝ่ายเดียวเพราะเขาไม่รู้เลยว่าจะหาทางติดต่อกับแพ็ทได้อย่างไร
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไป 2 ปีพระเจ้าก็เหมือนจะเข้าข้างเขาแม็คย้ายโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนในระดับมัธยมปลายของสถาบันเอกชนที่มีชื่อที่นั่นแม็คได้พบกับแพ็ทอีกครั้งแต่คราวนี้แม็คสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวของแพ็ท แพ็ทดูสวยขึ้นน่ารักขึ้นจึงไม่แปลกที่แพ็ทจะมีคนมากมายมาชอบพอกับแพ็ทแต่เท่าที่แม็ครู้ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครที่สามารถจะทำให้แพ็ทชอบเลยสักคนเดียวแพ็ทย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเดิม ทั้งคู่จึงมักจะกลับบ้านด้วยกันอยู่เสมอจนกระทั่งวันหนึ่งวันที่แพ็ทถามเขาว่า
"แม็คเราถามอะไรหน่อยได้ป่ะ"
"อะไรล่ะ" แม็คหันไปมองแพ็ทด้วยใบหน้าที่สงสัยอย่างเต็มที่เพราะเขาไม่รู้ว่าแพ็ทจะถามอะไรกับเขา
"นายชอบใครบ้างหรือยัง"
สิ้นคำถามของแพ็ท แม็คถึงกับเงียบเพราะเขาไม่กล้าที่จะตอบว่าคนที่เขาชอบนั้นมีอยู่คนเดียวและก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจซึ่งก็คือแพ็ทนั่นเองแต่เขาจะบอกได้อย่างไรล่ะเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าแพ็ทคิดอย่างไรกับเขาแล้วอีกอย่างเขากลัวว่าถ้าเขาพูดออกไปแล้วแพ็ทจะเปลี่ยนไปจะไม่เหมือนเดิมเขาไม่อยากที่จะต้องเสียแพ็ทไปเขาเลยตัดสินใจที่จะตอบออกไปว่า
" ไม่หรอกเรายังไม่อยากชอบใครน่ะเราอยากอยู่คนเดียวแบบนี้ดีแล้วสนุกดี"
"อย่าหลอกกันดีกว่าน่า.เราดูรู้นะว่านายน่ะมีคนที่ชอบแล้ว"
แม็คถึงกับหน้าแดง"หรือว่าแพ็ทจะรู้แล้วว่าเราชอบแพ็ทแต่ไม่น่าเราก็ไม่เคยแสงอาการอะไรที่บอกว่าชอบแพ็ทนี่นา" แม็คคิดในใจ
"ตกลงว่าไงบอกมาเหอะน่านะ" แพ็ทยังคงถามซ้ำ
"อือก็มีแล้ว" แม็คตอบอย่างไม่เต็มปากมากนัก
"ใครอ่ะ บอกหน่อยสิอยากรู้จัง"
"เอาไว้ตอนวันเลี้ยงรุ่นเราจะบอกก็แล้วกันนะ"
" Ok. ได้แต่อย่าลืมบอกเรานะ"
"อือ เราสัญญา"
ฝนเริ่มตกหนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เนื้อตัวของทั้งคู่เปียกไปหมดแล้ว
ตัวเปียกหมดแล้วทำไงดีล่ะ แพ็ทถามขึ้น
แม็คชำเลืองมองไปรอบ ๆ ก็เห็นตู้โทรศัพท์จึงตัดสินใจที่จะชวนแพ็ทไปหลบฝนที่นั่นสักพักหนึ่งจนกว่าฝนจะหยุดตกเขาจำได้ว่าวันนั้นเขาแอบมองแพ็ทอยู่หลายต่อหลายครั้งในเวลาที่แพ็ทเปียกฝนแบบนี้แพ็ทดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมเสียอีกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองแพ็ทอยู่อย่างนั้นเขาอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตอนนี้ อยากอยู่กับแพ็ทแบบนี้เขาไม่อากให้เวลาตอนนี้เดินผ่านไปเลย
เราไปเล่นน้ำฝนกันมั้ย ไหน ๆ ตัวก็เปียกแล้ว แพ็ทเอ่ยชวน
จะดีเหรอ เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี
เอาน่าไปเหอะไป แพ็ทไม่พูดเปล่ายังจูงมือแม็คออกไปเล่นน้ำอีกต่างหากแม็คเลยปฏิเสธไม่ได้ทั้ง ๆ ที่ใจของเขานั้นอยากอยู่กับแพ็ทใกล้ ๆ เหมือนตอนที่อยู่ในตู้โทรศัพท์แบบนั้นไม่อยากที่จะออกมาเลยแต่กับการกระทำของแพ็ทนั้นไม่เลยที่เขาจะปฏิเสธได้แต่แขาก็จำได้ว่าในวันนั้นเขากับแพ็ทสนุกกันมากทั้งคู่เล่นน้ำกันจนตัวเปียกปอนมากกว่าเก่าและที่สำคัญหลังจากวันนั้นแล้วทั้งคู่ก็จำเป็นต้องหยุดเรียนเพราะไม่สบายแต่เขาก็ยังไปหาแพ็ทเพราะในความรู้สึกของเขานั้นหากวันใดที่เขาไม่ได้เจอแพ็ทวันนั้นเขาคงไม่มีความสุขและรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
กริ๊ง.กริ๊ง.เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นความคิดของเขาจึงหยุดอยู่เพียงแค่นี้
กริ๊งกริ๊ง.เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
ฮัลโหลสวัสดีครับ
ฮัลโหล! แม็คเหรอ ปลายสายเป็นแพ็ทนั่นเองน้ำเสียงของแพ็ทตอนนี้ดูไม่เหมือนเมื่อเย็นอาจจะเป็นเพราะแพ็ทรู้สึกเบาใจขึ้นก็ได้ที่เขาตัดสินใจที่จะช่วยแต่แพ็ทไม่รู้เลยว่าความรู้สึกจริง ๆ ของแม็คนั้นเป็นอย่างไร
อือ..แพ็ทเหรอว่าไงถึงบ้านแล้วเหรอ แม็คถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ยังคงสับสนกับการขอร้องของแพ็ทแต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะพูดได้อย่างไรเขาคงต้องเก็บเอาไว้แบบนี้คนเดียวเหมือนเคย
อือ ถึงแล้วแม็คล่ะถึงนานหรือยังแพ็ทย้อนถาม
ก็..สักพักหนึ่งน่ะ
แม็คเป็นอะไรน่ะเสียงเหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย มีอะไรให้แพ็ทช่วยไหม
โธ่ทำไมนะแพ็ทถามทำไมถ้าบอกไปจะช่วยได้แน่หรือ แล้วถ้าบอกไปความสัมพันธ์ของเราล่ะจะไปต่ออย่างไร จะโกรธไหมหรือจะเลิกคบกันไปเลยจะให้บอกกันอย่างไรล่ะจะบอกกันได้อย่างไรว่าความรู้สึกจริง ๆ น่ะเป็นยังไง ทำไมล่ะทำไมเธอไม่เข้าใจอะไรกันบ้างเลย เขาคิดในใจ
แม็คว่าไงล่ะมีอะไรไหม แพ็ทถามซ้ำ
ไม่ไม่มีอะไรหรอกแพ็ทกินข้าวหรือยัง แม็คปฏิเสธและย้อนถามเพื่อปกปิดความรู้สึกจริง ๆ ในใจ
" กินแล้ว แม็คล่ะกินหรือยัง"
"ยังเลย"
"เหรอ ไม่ไปกินเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะเอาหรอก"
"เป็นห่วงเหรอ"
"อือ..ก็แหมเพื่อนทั้งคนนี่นาถ้าไม่ห่วงเพื่อนแล้วจะให้ไปห่วงใครใช่มะ" สิ้นคำพูดของแพ็ทแม็คถึงกับเสียใจกับสิ่งที่เขาได้ฟังถึงแม้ว่ามันจะเป็นการเป็นห่วงของแพ็ทจากใจจริงก็ตาม
"แล้ว.คนนั้นน่ะโทรมาหรือยัง"
"ยังเลย"
"แล้วไม่โทรไปหาเขาล่ะ"
"ไม่อ่ะให้เขาโทรมาดีกว่า"
"แล้วถ้าเขาไม่โทรมาล่ะ" แม็คลองถามดูเพื่อที่จะดูว่าอาการแพ็ทจะเป็นอย่างไร
".." แพ็ทเงียบไปก่อนที่จะตอบกลับมาว่า "ไม่โทรก็ไม่เห็นเป็นไรไม่เห็นตายนี่" แพ็ทตอบออกมาแบบนี้แต่ความจริงแล้วแพ็ทค่อนข้างที่จะเสียใจไม่น้อยที่เขาคนนั้นของแพ็ทไม่โทรมาหาเลยสักครั้งเดียว
" อือแล้วเมลเขาล่ะ" แม็คถาม
" เออ! ใช่ลืมเลยเตรียมจดนะ"
"อือ.."แม็ครับคำพร้อมหยิบกระดาษมาจดด้วยความไม่เต็มใจมากนัก
"ฟังนะ S T A Y B O Y Z แล้วก็ขีดล่างน่ะ"
"Underword น่ะเหรอ"
"อือ ใช่ แล้วก็ 14"
" Ok. stayboyz_14 ใช่ไหม.
.อือ..แล้วก็แอท hotmail ดอท คอมนะ"
"ok เดี๋ยวเราจะเมลไปให้นะ"
"ok จ้ะขอบใจนะ เออ แม็คแค่นี้ก่อนนะพอดีแม่เรียกอ่ะไว้เดี๋ยวเราโทรมาหาพรุ่งนี้นะ"
" เดี๋ยวเราโทรไปเองดีกว่านะแพ็ทจะได้ไม่เปลือง"
" Ok จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"
" อือหวัดดีครับ"
แม็ควางหูแต่ความคิดของเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้นความคิดของเขาเริ่มสับสนมากกว่าเดิมเขาไม่เข้าใจว่าทำไม ตัวเขาเองถึงต้องช่วยแพ็ทด้วยทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้อยากจะช่วยเลย ทำไมเขาถึงไม่บอกกับแพ็ทไปเลยว่าเขาคิดอย่างไร แล้วทำไมแพ็ทถึงไม่รู้สักทีว่าเขาคิดอย่างไรความคิดเหล่านี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวแม็คเพื่อที่จะรอคำตอบที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถที่จะหาทางออกให้กับตัวของเขาเองได้เลย
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
25 สิงหาคม 2546 16:22 น.
AU>>di>>TION
"แม็คช่วยแพทหน่อยได้ไหม นะขอร้องนะ ช่วยหน่อยนะ" คำพูดของแพทยังคงก้องอยู่ในหัวของแม็คราวกับไม่รู้ว่าประโยคนั้นจะหาทางออกจากความคิดไปได้อย่างไรถึงแม้ว่าเหตุการณ์นั้นจะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วแต่สำหรับแม็คแล้วคำพูดนั้นราวกับว่ามันเพิ่งจะเกิดขึ้นมาเมื่อไม่กี่นาที่ที่ผ่านมานี้เอง
ย้อนหลังไปราว 6 ชั่วโมงที่แล้ว แม็คกดโทรศัพท์หาแพ็ทหลังจากที่แพ็ทได้callมาหาถึงแม้ว่าแพ็ทจะ call มาแค่เพียงครั้งเดียวแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะโทรกลับไปเพราะเขาจะต้องโทรหาแพ็ททุก ๆ วันอยู่แล้ว
"ฮัลโหล! แพ็ทเหรอ call มามีเรื่องอะไรหรือเปล่า" แม็คถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติแพ็ทไม่เคยที่จะ call มาหาเขาเลยสักครั้งเดียวจะว่าไปโทรมาก็แทบจะนับครั้งได้
"ไม่หรอก เออ! แม็คว่างไหมมาหาหาแพ็ทหน่อยสิ"ปลายสายเป็นเสียงของแพ็ทแต่น้ำเสียงของแพ็ทคราวนี้ไม่เหมือนเดิมออกจะฟังดูเศร้า ๆ
"ได้สิ ว่าแต่ว่าแพ็ทจะให้ไปเจอที่ไหนล่ะ" แม็คตอบตกลงโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมากมายนักเพราะการที่เขาไปเจอ แพ็ทนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้วแม้บางครั้งจะได้เจอกันแค่ระยะเวลาสั้น ๆ แต่เขาก็รู้สึกดีใจ
"อือเดี๋ยวนะ....งั้นไปเจอกันที่ siamdiscovery หน้า egv นะ"
"แพ็ทจะไปดุหนังเหรอ" แม็คถามด้วยความประหลาดใจเพราะเขารู้ดีว่าแพ็ทเป็นคนที่ไม่ชอบดูหนังในโรงหนังสักเท่าไหร่นัก
"เปล่าหรอกแล้วแม็คอยากดูหรือเปล่าล่ะ"
"อือ...."แม็คหยุดคิดไปสักครู่หนึ่งแล้วตอบว่า"เอาไว้เราค่อยคุยกันละกันนะแต่ปกติแพ็ทไม่ชอบดูหนังนี่นา"
"แล้วตกลงแม็คจะไปไหม"แพ็ทถามอีกครั้ง
"ไปสิ ไป ๆ แต่แม็คยังไม่ได้อาบน้ำเลยอ่ะขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ"
"ได้จ้ะ งั้น 4 โมงเย็นเจอกันนะ"แพ็ทบอกเวลานัด
"งั้นแค่นี้ก่อนนะสวัสดีครับ"แม็คบอกแล้ววางหูพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข
***************************
siamdiscovery
แม็คมาถึงก่อนเวลานัดค่อนข้างเยอะทำให้เขารอนานไม่ใช่น้อยแต่กับการรอเพียงแค่นี้ไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาอะไรสำหรับเขาถ้าการรอครั้งนี้แลกกับการที่จะได้เจอคนที่เขารักล่ะก็มันไม่ได้ทำให้เขาหนักใจอะไรเลยแม็คหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาแพ็ทเพื่อถามว่าแพ็ทอยู่ไหน
"ฮัลโหลแม็คเหรอ"แพ็ทรับสาย
"อือ..แพ็ทถึงไหนแล้วเนี่ย"
"ใกล้ถึงแล้วแหละกำลังขึ้นบันไดเลื่อนไป"
"แล้วแพ็ทกินข้าวหรือยัง"แม็คถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงอย่างเต็มเปี่ยม
"ยังเลย เออ! ตอนนี้ถึงแล้วเห็นแม็คแล้วด้วยงั้นแค่นี้ก่อนนะจะได้ไม่เปลืองค่าโทร"
แพ็ทพูดจบก็วางหูแล้วเดินตรงเข้ามาหาแม็คเขาสังเกตได้ว่าหน้าของแพ็ทตอนนี้ดูไม่ค่อยมีความสุขมากนักแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรเพราะกลัวที่จะไปตอกย้ำความรู้สึกของแพ็ททั้ง ๆ ทีใจของเขาเป็นห่วงแพ็ทมากเหลือเกิน
"แม็ครอนานมั้ย"
"ไม่หรอกไม่นานแม็คเพิ่งมาเมื่อกี้นี้เองแหละพอมาถึงก็เลยโทรหาแพ็ท เออ! แพ็ทยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมงั้นเราไปกินข้าวกันนะ" แม็คปฏิเสธทั้ง ๆ ที่เขามารอแพ็ทได้เกือบชั่วโมงนึงแล้วแต่ด้วยความที่เขาเห็นว่าแพ็ทไม่ค่อยสบายใจจึงบอกออกไปเพื่อให้แพ็ทไม่ต้องกังวลมากขึ้น
หลังจากที่ทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะริมซ้านในสุดที่เคยนั่งกันเป็นประจำแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำตั้งแต่สั่งอาหารและเดินมานั่งที่โต๊ะ
"แพ็ทชวนแม็คมามีอะไรหรือเปล่า"เม็คตัดสินใจพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบและความอึดอัดที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาอย่างช้า ๆ
"คือ...แพ็ทมีอะไรจะขอแม็คน่ะ"
"อะไรล่ะ?"แม็คถามด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วแพ็ทจะไม่เคยขอร้องให้เขาทำอะไรให้เลยตั้งแต่ที่ทั้งคู่รู้จักกันมา
"แม็คช่วยแพ็ทหน่อยได้ไหมนะ ขอร้องล่ะ ช่วยหน่อยนะเพราะนอกจากแม็คแล้วแพ็ทก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะขอร้องให้ใครช่วยได้นะช่วยหน่อยนะ"สีหน้าของแพ็ทในเวลานี้ก็ดูเศร้าอยู่แล้วบวกกับน้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับจะร้องไห้ทำให้แม็ครู้สึกสงสารพ็ทไม่น้อยแต่เม็คก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าแพ็ทต้องการให้เขาช่วยอะไร
"จะให้ช่วยเรื่องอะไรล่ะ"แม็คถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง
"คือตอนนี้แพ็ทรู้สึกว่าแพ็ทชอบคน ๆ นึงแต่แพ็ทไม่รู้เลยว่าเขาคิดยังไงกันแน่แพ็ทไม่รู้เลยว่าเขาชอบแพ็ทบ้างหรือเปล่า"แพ็ทระบายความในใจออกมาให้แม็คฟังโดยที่แพ็ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของแม็คตอนนี้เป็นอย่างไร
"แล้วทำไมแพ็ทถึงคิดว่าเขาไม่ชอบแพ็ทล่ะแพ็ทก็ออกจะน่ารักขนาดนี้"แม็คพูดล้อเล่นทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วใจของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยความทุกข์ใจที่มากมาย
"ก็เวลาที่แพ็ทโทรไปหาเขานะ เขาก็รับสายนะแต่เขาคุยไปสักพักนึงแล้วเขาก็บอกว่าจะโทรมาน่ะแต่เขาก็ไม่เคยโทรมาเลย"
"อือ...สงสัยว่าเขาคงรับตามมารยาทละมั้ง เออ!ใช่ ๆ รับตามมารยาทไงก็เหมือนเวลาที่เราไม่อยากรับโทรศัพท์ใครอย่างเงี้ยแต่ถ้าเขาโทรมาเราก็ต้องรับแบบนี้ เขาอาจจะไม่คิดอะไรมากก็ได้นะ"แม็คพยายามพูดปัดหวังว่าแพ็ทจะเปลี่ยนใจถึงแม้เขาจะรู้ดีว่ามันมีส่วนน้อยมากก็ตาม
แต่เขาบอกว่าเขาชอบแพ็ทนะ เขายังขอคบกับแพ็ท ถ้าเขาไม่คิดอะไรเขาจะพูดทำไมล่ะ แล้วอีกอย่างนึงเขาก็เคยขอนัดเจอแพ็ทด้วยแต่...เขาก็ไม่มา"
ทันทีที่แพ็ทพูดจบแม็คถึงกับเงียบและอึ้งไปชั่วขณะกับสิ่งที่ได้ยินถึงตอนนี้เขารู้แก่ใจดีแล้วว่าถึงแม้เขาจะพยายามโน้มน้าวใจแพ็ทสักเท่าไหร่ก็คงไม่เป็นผลยังไงแพ็ทก็คงจะไม่มีใจให้เขาอย่างแน่นอน
"แล้วแพ็ทจะให้เม็คช่วยยังไงล่ะ"แม็คยังคงถามต่อทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันมีแต่ความผิดหวัง ความทุกข์ใจที่มันหนักหนาเหลือเกินแต่เขาก็ไม่สามารถที่จะปฎิเสธแพ็ทได้เพราะเขาไม่อยากที่จะเห็นแพ็ทต้องทุกข์ใจไปมากกว่านี้
"ก็เดี๋ยวแพ็ทจะเอา mail ของเขาให้นะแล้วแม็คก็ปลอมเป็นใครก็ได้แต่ต้องเป็นผู้หญิงนะแล้วก็เมลไปหาเขาที"
"แล้วถ้าเขาถามว่าเอา mail มาจากไหนล่ะ"
"...."
แพ็ทนิ่งไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
"งั้นแม็คบอกเขาว่าเอามาจากในเนทละกันนะ"
"แล้วถ้าเขาไม่เคยลงเอาไว้ล่ะ"
"เอาน่า...ลองดูละกันนะช่วยแพ็ทหน่อยนะ"แพ็ทพูดพลางเอื้อมมาจับมือของแม็ค
"อือได้ จะลองดูนะแต่ไม่รับรองนะว่าจะได้ผลหรือเปล่า"แม็คตอบตกลงทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่พร้อมที่จะช่วยแพ็ทสักเท่าไหร่แต่เพื่อคนที่เขารักแล้วแค่นี้คงไม่มากมายหนักหนาเท่าไหร่เขาขอแค่เพียงอย่างเดียวขอให้แพ็ทมีแต่ความสุขแค่นั้นก็คงพอสำหรับเขาถึงแม้ว่าเขาจะต้องรู้สึกเจ็บปวดในใจสักเท่าไหร่ก็ตาม
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ
19 ธันวาคม 2545 11:46 น.
AU>>di>>TION
ทุก ๆ สิ่งบนโลกนี้คนเราส่วนใหญ่จะรู้ความหมายของมันเกือบทั้งสิ้นว่าสิ่งใดมีความหมายอย่างไร และมีประโยชน์หรือว่าโทษอย่างไร คุณจะสามารถรู้ได้เมื่อคุณได้รู้ถึงความหมายที่แท้จริงของมัน แตั่งมีอีกสิ่งหนึ่งที่ยิ่งเราค้นหามักมากสักเท่าไหร่ก็ยิ่งจะทำให้มันดูลึกลับขึ้นไปทุก ๆ ทีว่าความหมายที่แท้จริงของมันคืออะไร สิ่งนั้นพวกเรารู้จักและเคยได้สัมผัสมาแล้วทั้งสิ้นกับสิ่งที่เราเรียกกันว่า ความรัก
เคยมีคนมากมายพยายามที่จะหาความหมายของมันแต่ยิ่งหามันก็ยิ่งทำให้พวกเขาเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีความรู้สึกต่าง ๆ นา ๆ กันไปตามความหมายที่พวกเขาพยายามจะแทนให้พวกมันลงไป บางคนได้บอกถึงความหมายของคำว่ารักว่าเปรียบดัง สายลม ที่โชยอ่อน ๆ ที่แม้จะพัดผ่านมาเพียงชั่วคราวเท่านั้นแต่ก็ทำให้คนที่ได้สัมผัสกับมันรู้สึกเย็นสบาย ผ่อนคลาย แต่ทันทีที่มันพัดผ่านคุณไปความรู้สึกเก่า ๆ จะกลับมาแทนที่มันเหมือนเดิม หรือบางคนก็แทนความหมายว่ารักเปรียบได้กับ สายน้ำ ที่เย็นสบายในทันทีที่คุณได้สัมผัสกับมันคุณจะรู้สึกสบาย รู้สึกผ่อนคลาย และคลายความทุกข์ใจ หรือความไม่สบายใจต่าง ๆ แต่ไม่ว่ามันจะให้ประโยชน์อย่างไรแต่สายน้ำก็ยังคงดูนิ่งสงบน่ากลัวอยู่เหมือนเดิม เพราะคุณไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเมื่อไหร่ที่คุณจะได้เจอกับอันตรายจากสายน้ำที่คุณได้สัมผัสนั้นบางครั้งมันอาจจะทำให้คุณจมดิ่งลงไปในสายน้ำจนตายเลยก็ได้ หรือบางคราวอาจจะให้ความหมายของรักว่าเปรียบได้ดังเช่นเดียวกับ ต้นไม้ เพราะถ้าหากว่าคุณดูแลรักษามันเป็นอย่างดี ก็จะเติบโตขึ้นจนเป็นต้นไม้ใหญ่ที่แข็งแรง แต่ถ้าหากว่าคุณปล่อยปะละเลยไม่ดูแลเอาใจใส่มันเท่าที่คุณควรจะทำมันก็จะค่อย ๆ ตายลงช้า ๆ แล้วทีนี้ไม่ว่าคุณจะหันมาดูแลรักษามันดีเท่าไหร่ก็ตามมันก้ไม่สามารถที่จะกลับมายืนต้นอย่างแข็งแรงได้
ส่วนคนที่มักจะผิดหวังในเรื่องราวของความรักบ่อย ๆ ก็มักจะเปรียบว่าความรักนั้นเป็นดั่ง เงา ที่จะคอยตามตัวคุณไปตลอดไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนแห่งหนใด
นอกจากนี้ก็ยังมีคนอีกหลาย ๆ คนที่ให้นิยามของคำว่า รัก ไปอีกมากมาย เช่น เขาสามารถที่จะเปรียบความรักได้ว่ามีความหมายเหมือนกับ ไฟ คือจะดูสวยงามและมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อคุณอยู่ไกล ๆ เท่านั้นแต่ถ้าคุณลองพลาดเข้าไปใกล้มันแล้วล่ะก็คุณอาจจะโดนมันคลอกและเผาไหม้ตัวคุณทั้งตัวจนคุณตายไปเลยก็ได้ เคยมีคน ๆ หนึ่งบอกความหมายของคำว่ารักให้ผมฟังอย่างตลก ๆ ว่า ความรักนั้นก็เปรียบได้ดังเช่นเดียวกันกับก้อนดับกลิ่นในห้องน้ำ คือ ครั้งแรกที่คุณเปิดใช้ก็จะส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วไม่ว่าคุณจะมองไปทางไหนก็ดูรู้สึกสดชื่นไปหมดแต่ไม่นานนักมันก็จะค่อย ๆ คลายความหอมลงไปจนหมดสิ้น และทันทีที่มีนหมด คุณก็จะต้องเปลี่ยนก้อนใหม่ ซึ่งมันก็เหมือนกับความรักนั่นแหละทันทีที่คุณได้ลองรักแรก ๆ ก็จะรู้สึกดีมองไปทางไหนก็ดูดีดูสดชื่นไปหมดแต่ไม่นานความรักก็จะค่อย ๆ จางลงจนอาจจะไม่เหลืออยู่เลยก็ได้
แต่ไม่ว่าความรักนั้นจะเปรียบเสมือนอะไรก็ตามคนเราทุกคนก็ยังต้องการมันอยู่ดีไม่มีทางที่ใครจะปฎิเสธว่าไม่ต้องการความรักเลยถึงแม้ว่าบางครั้งรักอาจจะดูไม่สดในไปบ้างแต่ในความคิดของผมแล้ว ผมคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามและสำคัญที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้
แล้วคุณล่ะความหมายของคำว่ารักของคุณเป็นเช่นไร !?!
หน้าส่วนตัว
1011
