23 กันยายน 2546 15:07 น.
AU>>di>>TION
ตั้งแต่ที่แพ็ทโทรมาความรู้สึกร้อนรุ่ม กังวลต่าง ๆ ได้สุมอยู่ภายในใจของแม็คตลอดเวลาเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะตอบตกลงหรือว่าควรจะตอบปฏิเสธคำชวนของแพ็ทคราวนี้ดี ในตอนนี้เขายังไม่กล้าทีจะเผชิญกับความจริงกับสิ่งที่ตอนนี้เขารู้อยู่เต็มใจว่า แพ็ทได้เป็นแฟนกับรันแล้ว เขาไม่รู้ว่าถ้าเขาตกลงไปตามคำชวนของแพ็ทแล้วเขาจะต้องทนอยู่ในที่ตรงนั้นแบบลักษณะใด ตัวแพ็ทเองคงจะไม่รู้สึกอะไรมากนักเพราะความรู้สึกที่แพ็ทมีให้กับแม็คนั้นมันเป็นแค่ความรู้สึกที่เพื่อนมีต่อเพื่อนเท่านั้น แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวเขาเองเขาไม่น่าที่จะคิดกับแพ็ทไปไกลเกินกว่าคำว่าเพื่อนกันเลย เขาน่าจะเจียมตัวและเจียมใจคิดกับแพ็ทแค่เพื่อนเท่านั้นก็พอ ดังนั้นการที่เขาจะต้องไปตามคำชักชวนของแพ็ทนั้นทำให้เขาต้องมานั่งคิดอย่างหนักใจในตอนนี้เป็นทีสุดเพราะหากว่าเขาจะต้องเห็นภาพคนที่ได้คนที่เขารักไปจึงไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการแม้สักนิดเลย
แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังอยากที่จะรู้ว่าคนที่แพ็ทชอบและฝันถึงอยู่ตลอดเวลานั้นเป็นอย่างไร แตกต่างจากเขามากมายแค่ไหน เขาอยากรู้ว่าเพราะอะไรแพ็ทถึงได้แต่เฝ้ารอเขาถึงขนาดนี้ ทำไมแพ็ทต้องกังวลใจอย่างมากมายเวลาที่เขาไม่โทรหรือติดต่อมา ทำไมแพ็ทถึงได้เอาแต่รักเขาคนนั้นอย่างมากมายเหลือเกิน
แม็คตัดสินใจที่จะไปตามคำชวนของแพ็ทครั้งนี้เพราะเขาก็อยากที่จะเห็นหน้าเขาคนนั้นของแพ็ทเหลือเกินว่าเป็นอย่างไร
" ฮัลโหลแพ็ทเหรอ " แม็คโทรศัพท์หาแพ็ทเพื่อตอบตกลงในคำชักชวนของแพ็ท
" ค่ะรันเหรอ "
".. " แม็คเงียบไปสักพักหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่แพ็ทพูดออกมา " แม็คเอง แหมทำเป็นจำกันไม่ได้นะ " แม็คแกล้งพูดเล่นทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกลึก ๆ ในใจของเขานั้นน้อยใจกับสิ่งที่เขาได้ยินเป็นอย่างมาก แค่แพ็ทจำเสียของเขาไม่ได้แม็คก็น้อยใจจะแย่อยู่แล้ว แต่นี่แพ็ทกลับคิดว่าเขาเป็นรัน ความรู้สึกของเขาตอนนี้มันปวดร้าวในใจยิ่งนัก
" อ้าวแม็คเองเหรอ คือว่าแพ็ทกำลังรอโทรศัพท์อยู่น่ะ เออแม็คแพ็ทมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เดี๋ยวนี้นะรันโทรมาหาแพ็ททุกวันเลย แถมวันละหลายครั้งด้วยนะ แม็คดีใจกับแพ็ทป่ะ " แพ็ทพูดโชว์ให้แม็คฟังโดยที่ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของแม็คตอนนี้มันปวดใจอย่างมาก
" อือ.ดีใจสิ " แม็คบอกทั้ง ๆ ที่ความจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย
แล้วตกลง แม็คจะไปมั้ย
ไปสิ กี่โมงล่ะ
ไปจริง ๆ นะ ดีใจจัง แม็ครู้มั้ยว่าแม็คน่ะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของแพ็ทเลยนะ คำพูดที่แพ็ทเพิ่งพูดออกมานั้นแพ็ทไม่รู้เลยว่าคำนั้นอาจเป็นคำที่ดีของแพ็ท แต่สำหรับแม็คแล้วคำพูดนั้นมันได้ทำร้ายใจเขามากเลยทีเดียว งั้นวันเสาร์แม็คมารับแพ็ทที่บ้านก่อนได้ไหมแล้วค่อยไปด้วยกันนะ
อือได้สิ แม็ครับคำ เออแพ็ทแค่นี้ก่อนนะไว้วันเสาร์เจอกัน
หลังจากวางหูไปเขาก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นถูกต้องหรือไม่ และเขาจะต้องเจ็บปวดใจสักเพียงใด เท่าที่เขารู้ตอนนี้และเวลานี้เขาอยากรู้เหลือเกินว่าคนที่ แพ็ท ได้แต่รักและฝันถึงมาตลอดเวลานั้น เป็นคนอย่างไร
++++++++++++++++++++++++++
วันเสาร์ แม็ครีบไปรับแพ็ทแต่เช้าไม่ใช่ว่าเขาต้องการที่อยากจะให้แพ็ทพบกับรัน แต่ที่เขามาหาแพ็ทแต่เช้านั้นเพียงแต่ว่าเขาอยากที่จะใช้เวลาที่มีเหลือทั้งหมดอยู่กับแพ็ทให้นานที่สุดมากที่เขาจะทำได้ก่อนที่แพ็ทจะได้พบกับรัน เพราะหลังจากที่แพ็ทได้พบกับรันแล้วเขาไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแพ็ทจะเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไปหรือไม่
ทุก ๆ วันก่อนหน้าทีจะถึงวันนี้ แม็คได้แต่เฝ้าภาวนาขออย่าให้ถึงวันนี้เลย อย่าให้แพ็ทได้เจอกับรันเลย อย่าให้รันมาตามที่ได้นัดกับแพ็ทไว้ในวันนี้ เพื่อที่ว่าถ้ารันไม่มาในวันนี้แพ็ทอาจจะตัดใจจากรันถึงแม้ว่ามันจะเป็นความหวังเล็ก ๆ ของเขาก็ตาม
ตลอดเวลาที่เขารอรันอยู่กับแพ็ทช่วงเวลาในตอนนี้มันดูว่าช่างเร็วกว่าปกติเหลือเกิน ระหว่างที่เขารออยู่ตลอดเวลานั้นในใจเขาก็ยังคงภาวนาขอให้รันมาไม่ได้และไม่มาตามนัด แต่เขาก็ได้แต่เพียงแค่หวังเท่านั้นเมื่อความเป็นจริงในตอนนี้ เขา แพ็ท และก็รันอยู่ด้วยกัน เขาต้องทนเผชิญกับความจริงที่เขาได้แต่หวังอย่าให้มันเกิดขึ้นกับเขา เขาต้องทนอยู่กับความจริงที่เขาพยายามที่จะหลีกหนีอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะหลีกหนีความจริงอันนี้ได้เลย สิ่งที่เขาต้องทนเห็นอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ก็คือ ภาพของแพ็ทและรันนั่งอยู่เคียงข้างกัน อาหารคำแล้วคำเล่าที่รันบรรจงป้อนให้แพ็ทกิน กี่ครั้งกี่หนที่ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างมีความสุขราวกับว่าในที่แห่งนั้นมีแค่ แพ็ทกับรันอยู่ตรงนั้นกันแค่สองคนโดยไม่มีเขาอยู่ตรงที่แห่งนั้นเลย
ไม่แปลกเลยที่ แพ็ทจะหลงรักรันมากมายขนาดนี้ จากที่เขาพิจารณาดูเขารู้สึกว่ารัน เป็นคนที่ดูดีมากเลยทีเดียว การแต่งตัวและเกือบทุก ๆ อย่างดูดีกว่าเขาไปหมด และที่สำคัญจากแววตาทีรันมีให้แพ็ทนั้นมันทำให้เขารู้ว่าไม่ใช่แพ็ทเพียงคนเดียวที่มีความรู้สึกแบบนั้น กับรันแล้วเขาก็มีความรู้สึกว่า ความรู้สึกของรนและคำว่ารักสำหรับรันแล้วมันมีให้แพ็ทไม่กยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลยถึงตอนนี้เขาคงจะรู้ดีแก่ใจว่าไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรก็คงจะไม่มีทางให้แพ็ทและรันหยุดที่จะรักกันได้เลย
เออ ! แม็คเดี๋ยวแพ็ทกับรันจะไปดูหนังด้วยกันนะแม็คจะไปด้วยกันมั้ย แต่แพ็ทว่าไปด้วยกันดีกว่านะไหน ๆ ก็มาด้วยกันแล้วนี่นา แพ็ทเอ่ยถามแม็ค นี่เป็นหระโยคแรกของแพ็ทที่พูดกับแม็คตั้งแต่ที่แพ็ทได้เจอกับรันในวันนี้
ไปด้วยกันสิ รันเอ่ยชวนแม็คถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำชวนที่มาจากใจจริงของรันแต่แม็คก็ไม่ได้ดีใจเลยสักนิดเดียว
อือ แม็คหยุดคิดไปสักพักหนึ่ง ความคิดสับสนต่าง ๆ เข้ามาแทนที่ทุก ๆ สิ่งในหัวสมองของเขาเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะไปดูหนังต่อกับแพ็ท และ รัน หรือขอตัวกลับบ้านในตอนนี้ก่อนที่เขาจะต้องปวดใจไปกว่านี้ดี แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไปดูหนังต่อกับแพ็ทและรัน เพราะตอนนี้เขาอยากที่จะอยู่ใกล้ ๆ กับแพ็ทก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีก ก็ได้ ว่าแต่จะดูเรื่องอะไรกันดีล่ะ แม็คพลางยิ้ม เพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของเขาไม่ให้แพ็ทและรันรับรู้ได้
งั้นดูเรื่อง Il mare กันมั้ยรันดูมาแล้วรอบนึงสนุกดีนะซึ้งดีด้วย แพ็ทชอบดูหนังแนวนี้หรือเปล่าล่ะถ้าไม่ชอบก็เปลี่ยนได้นะ รันถามความคิดเห็นของแพ็ทมันก็ดูเหมือนการเอาใจของคู่รักที่เพิ่งรักกันใหม่ ๆ ทั่ว ๆ ไป แต่สำหรับแม็คแล้วการที่รันทำแบบนี้ มันทำให้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ไม่ชอบเอาเสียเลยแต่เขาก็ต้องเก็บมันเอาไว้ไม่สามารถที่จะให้แพ็ทและรันรู้เพราะถ้าเกิดเขาทำให้แพ็ทและรันรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแพ็ทตอนนี้อาจจเปลี่ยนไปและอาจจะไม่มีวันได้เจอกันอีกเลยก็ได้
ก็ได้จ้ะ แพ็ทก็ว่าท่าทางน่าสนุกดีนะ แพ็ทหันไปตอบพร้อมมองรันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเป็นพิเศษสำหรับสายตาแบบนี้แล้วเขาไม่เคยได้เห็ฯมาก่อนเลยตั้งแต่เขารู้จักกับแพ็ทตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
งั้นเราไปกันเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวคนจะเยอะนะ วันนี้ยิ่งเป็นวันเสาร์ด้วยคนเยอะแน่ ๆ เลย รันพูดแล้วจูงมือแพ็ทเดินออกไปโดยที่ทั้งคู่ไม่ได้หันมาสนใจแม็คที่นั่งอยู่ตรงนั้นเลยแม้สักนิดเดียว
ตลอดวันนั้นทั้งวัน แม็ค ต้องทนทุกข์ใจ และ ปวดใจกับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตลอดเวลาโดยที่เขาไม่สามารถที่จะบอกให้ใครรับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้แพ็ทได้เลย เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม เขาถึงได้มีความรู้สึกที่ขมขื่นแบบนี้ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วถ้าเขาเห็นคนที่เขารักมีความสุขเขาก็น่าจะมีความสุขไปด้วย แต่นี่ทำไมเขาถึงไม่ได้มีความสุขเลยสักนิดเดียว กลับมีแต่ความรู้สึกที่ขมขื่นอยู่ลึก ๆ ในใจอยู่ตลอดเวลา
*********************************************************
11 กันยายน 2546 16:37 น.
AU>>di>>TION
คืนนั้นทั้งคืนแม็คไม่สามารถทีจะข่มตาให้หลับลงได้ความคิดต่าง ที่พรั่งพรูเข้าสู่สมองของเขาราวกับสายน้ำที่ไหลอย่างไม่ขาดสายและไม่มีทางสิ้นสุด แม็คมีแต่ความกังวล ความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เขาจะต้องทำในวันรุ่งขึ้นเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไร ในตอนนี้เขามีแต่ความคิดที่สับสนวนเวียนอยู่ภายในสมองส่วนลึก ๆ ของเขา แม็คนั่งพร่ำรำพันกับตัวเองราวกับคนบ้าว่าทำไม ทำไม และทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ทด้วยถ้าเขาพูดปัดไปซะว่าเขาไม่สามารถที่จะช่วยได้เขาก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้า และมีแต่ความคิดที่สับสนอยู่อย่างนี้ ทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ททั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ดีว่าถ้าการช่วยของเขาครั้งนี้ถ้าสำเร็จขึ้นมาคนที่จะต้องมานั่งเสียใจก็คงมีแค่เขาเพียงคนเดียวส่วนแพ็ทก็คงจะไปมีความสุขพอเขานึกได้ถึงตรงนี้เขาก็ตระหนักกับตัวเองว่าถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ควรที่จะช่วยแพ็ทดีกว่าเพราะถ้าคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงจะมีความสุขเช่นกัน
รุ่งเช้าแม็คตื่นตามปกติทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งจะสามารถข่มตาลงนอนและสลัดความคิดที่สับสนไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแต่ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาความคิดที่สับสนต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้าสู่สมองของเขาอีกครั้งแม็คปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความคิดที่สับสนนั้นอยู่เพียงคนเดียวโดยไม่รู้ได้เลยว่าเวลานั้นได้ผ่านพ้นมาสักเท่าไหร่แล้วเขารู้แต่เพียงว่าเขาอยากที่จะอยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยปราศจากผู้ใดมารบกวนเขาแม้แต่แพ็ทเองก็ตามทีจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปครึ่งค่อนวันแม็คจึงตัดสินใจที่จะส่งเมลไปหาเขาคนนั้นของแพ็ทเพราะการที่เห็นคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงมีความสุขไม่น้อยไปกว่ากันเลย
เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีกับเมลฉบับนั้น ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร เขาลบข้อความแล้วพิมพ์ข้อความใหม่อยู่หลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งเขาได้ข้อความที่เขาคิดว่าดีที่สุดที่จะทำให้เขาคนนั้นของแพ็ทหันมาสนใจและตอบเมลของเขากลับมาข้อความในเมลฉบบับนั้นมีข้อความว่า
to stayboyz_08@hotmail.com
cc -
bcc -
subject สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะอย่าเพิ่งแปลกใจนะคะที่เห็นเมลแปลก ๆ แบับนี้มาอยู่ใน mailbox ของคุณคือว่าเราอยากรู้จักนายน่ะค่ะอือเราชื่อเมย์นะคะตอนนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนละกันนะคะไว้คราวหน้าเราจะเมลมาใหม่ละกันนะคะ
goodluck!!!!!! นะคะ
ป.ล.ขอโทษนะคะถ้าเมลฉบับนี้เป็นการรบกวนเวลาของคุณ
ทันทีที่เขาส่งข้อความออกไปเขาได้แต่ภาวนาอย่าให้เขาคนนั้นของ แพ็ท ตอบ e-mailฉบับนี้กลับมา
หลังจากนั้นประมาณ 2 วันต่อมาเขาคนนนั้นของแพ็ทก็ได้ส่งเมลตอบกลับมาให้แม็คเนื้อความในจดหมายฉบับนั้นมีว่า
tomay
เราไม่รู้นะว่านายเอาเมลเรามาจากที่ไหนและเราก็งงมาก ๆ เลยนะแต่เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักละกันนะเราชื่อรันนะแต่เราคงไม่ค่อยมีเวลาตอบเมลเธอมากนักนะตอนนี้เราไปก่อนนะไว้คราวหน้าเราค่อยเมลคุยกันใหม่นะ
แม็คตัดสินใจที่จะลองตอบเมลของรันดูอีกครั้งแต่คราวหน้าเขาจะต้องถามให้รู้เรื่องไปเลยว่ารันคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่แล้วอีกอย่างเขาก็อยากที่จะให้การช่วยเปลือของครั้งนี้สิ้นสุดลงสักทีและเขาก็จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดใจอยู่แบบนี้อีกถึงแม้ว่าแพ็ทจะขอร้องเขาให้ช่วยให้ถึงที่สุดก็ตามทีแต่ถ้ามันแลกกับความทุกข์และร้าวราานใจของเขาเขาคิดว่าเขาควรหยุดการกระทำที่เขาไม่เต็มใจเอาไว้เพียงแค่นี้จะดีกว่า
*********************************************
2 อาทิตย์ต่อมารันก็ยังไม่ตอบเมลฉบับนั้นกลับมาสักทีจนเขาคิดว่าคงเป็นเพราะรันไม่คิดอะไรกับแพ็ทหรือมไรันก็คงมีคนที่รักยอุ่แล้วก็เลยไม่ตอบกลับมาความคิดของเขาแบบนี้ทำให้ค่อนข้างสบายใจไม่น้อย
จนกระทั่ง 2 วันต่อมาแม็คได้รับเมลที่ตอบกลับมาจากรันข้อความในฉบับนั้นทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากเมื่อรันตอบกลับมาว่า
toMay
ตกลงคุณจะไม่บกผมจริง ๆ ใช่ไหมว่าคุณเอาเมลผมจากไหนไม่เป็นไรหรกถ้าคุณจะไม่ตอบสำหรับคำถามที่คุณถามผมมานั้นว่าผมมีใครในใจหรือยังผมตอบได้เลยครับว่ามีครับเพียงแต่ว่าตอนนี้ผมค่อนข้างที่จะยุ่งอยู่กับการทำงานรวมทั้งการเรียนของผมด้วยทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาที่จะดูแลและเทคแคร์กับเขามากสักเท่าไหร่นักแต่ผมคิดว่าตอนนี้งานของผมก้ไม่ค่อยยุ่งแล้วผมคงจะมีเวลาบ้างแล้วล่ะครับเออ..ลืมบอกไปครับว่าเธอชื่อแพ็ทครับเพื่อคราวหน้าคุณจะได้ไม่ถามมาอีกตอนนี้แค่นี้ก่อนนะบายครับ
ความคิดต่าง ๆ นา ๆ สาดซัดเข้าสู่สมองของเขาอย่างไม่ขาดสายราวกับสายน้ำที่เติมเข้าสู่ถังน้ำที่มีแต่รอยรั่วซึ่งก็คงจะไม่มีวันเต็มและหยุดไหลสักที "จะทำอย่างไรดี ควรบอกแพ็ทดีไหมแล้วถ้าบอกไปตัวเราเองล่ะเราเองจะเป็นอย่างไรแพ็ทจะห่างจากเราไปมั้ยเรากับแพ็ทจะยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมหรือเปล่าแล้วแพ็ทจะมีเวลาให้เราบ้างไหม" ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในสมองของแม็คครั้งแล้วครั้งเล่าแต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"แพ็ทแน่ ๆ เลยจะรับดีมั้ยหรือว่าไม่รับดี แล้วถ้าแพ็ทโกรธล่ะแล้วถ้าเรารับแล้วแพ็ทถามเรื่องนั้นล่ะจะบอกดีไหม" แม็ครำพึงกับตัวเองอย่างสับสนพลางเอื้อมมือจะไปรับโทรศัพท์แต่แล้วก็ดึงกลับมาเขาทำอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เงียบลงไป
"เฮ้อ." เขาถอนหายใจทันทีที่เสียงโทรศัพท์เงียบลงไปเพราะนั้นหมายความว่าเขายังไม่ต้องบอกความจริงกับแพ็ทตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะอยากคุยกับแพทอย่างจะเป็นจะตาย
"ตรี๊ด..ตรี๊ด.." เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแม็คนั่งอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจรับโทรศัพท์เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าถึงแม้ว่าเขาจะต้องรับโทรศัพท์เขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกแพ็ทเรื่องนั้นก็ได้
"ฮัลโหลสวัสดีครับ"
"แม็คเหรอ ทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายล่ะ" ปลายสายเป้นแพ็ทตามที่เขาคาดเอาไว้แต่น้ำเสียงของแพ็ทคราวนี้ต่างกับเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อนน้ำสเยงของแพ็ทตอนนี้ดูสดใสกว่าตอนนั้นราวกับว่าก่อนหน้านี้แพ็ทไม่มีเรื่องใดให้ต้องสับสนและทุกข์ใจเอาเสียเลย
"อือแพ็ทเหรอ" แม็คตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยร่าเริงนัก
"แม็คคือว่าแพ็ทมีเรื่องจะบอกน่ะ"
"เรื่องอะไรล่ะ " แม็คถามด้วยความประหลาดใจอย่างเคย
" เรื่องที่แพ็ทขอแม็คไปน่ะแม็คไม่ต้องช่วยแพ็ทแล้วนะ"
"ทำไมล่ะหรือว่า.แพ็ทไม่ชอบเขาแล้ว" แม็คแกล้งถามทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะให้เป็นแบบที่เขาต้องการอย่างเต็มเปี่ยม
"เปล่าหรอกคือว่าเขาโทรมาหาแพ็ทแล้วน่ะ แล้วเขาก็ขอโทษแพ็ทด้วยที่เขาไม่ได้สนใจแพ็ทเลยคือว่าเขาทำงานน่ะแล้วแบว่าเขาทำงานด้วยแล้วก็เรียนด้วยก็เลยไม่ค่อยมีเวลาน่ะแต่ตอนนี้เขาค่อนข้างมีเวลาแล้วเขาก็เลยนัดแพ็ทน่ะว่าวันเสาร์นี้เจอกัน แพ็ทก็เลยถามว่าถ้าแพ็ทชวนเพื่อนไปด้วยได้ไหมเขาก็บอกว่าได้สิได้เพราะตอนนี้เขาให้แพ็ทได้ทุกอย่างเลยแพ็ทก็เลยโทรมาชวนแม็คน่ะไปด้วยกันนะ "
ทันทีที่แพ็ทพูดจบความรู้สึกอึดอัดต่าง ๆ ที่ถูกสลัดไปเมื่อแพ็ทบอกให้เลิกการช่วยเหลือของเขาก็กลับมาสุมประดังกันเหมือนเดิมแถมคราวนี้จะดูยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ "ทำไมนะทำไมแพ็ทไม่เคยรู้เลยใช่ไหม หรือว่ารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่" แม็คคิดในใจเงียบ ๆ คนเดียว
" ตกลงแม็คจะไปไหม" แพ็ทถามอีกครั้ง
" เอาไว้ค่อยคุยกันนะ เออแพ็ทแค่นี้ก่อนนะแม่เรียกอ่ะไว้แม็คจะโทรไปบอกนะ" แม็คพูดตัดบททั้ง ๆ ที่เขาอยากจะคุยกับแพ็ทมากกว่านี้แต่เขากลัว กลัวว่าถ้าคุยกับแพ็ทต่อไปแล้วเขาจะหลุดปากออกไปว่าความรู้สึกจริง ๆ แล้วเขาคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่เขากลัวว่าถ้าเขาหลุดปากบอกออกมาแล้วแพ็ทจะไม่เหมือนเดิมดังนั้นเขาควรที่จะหยุดไว้เพียงแค่นี้ก่อนก่อนที่เขาจะหลุดปากบอกแพ็ทออกไป
" ได้จ้ะงั้นแค่นี้ก่อนนะอย่าลืมโทรมา confirm ล่ะ หวัดดีจ้ะ"
"อือหวัดดีครับ" ทันที่แม็ควางหูความรู้สึกของเขาตอนนี้คือเขากอยากจะร้องไห้ให้กับความผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นและความไม่กล้าของเขาเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับความคิดที่สับสนภายในใจของเขาดี
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
หน้าส่วนตัว
1008
