25 พฤษภาคม 2547 21:42 น.
atm
ท้องฟ้ายามคืนค่ำ
พร้อมดื่นด่ำคืนมืดมิด
พาฝันลอยลิขิต
จากนิมิตอันรื่นรมณ์
ท้องฟ้านภาลัย
รัญจวนใจพาสุขสม
หรีดหรี่ร้องระงม
น้ำค้างชมลมโชยใจ
17 พฤษภาคม 2547 22:25 น.
atm
คนเสื้อดำเป็นพี่สิใช่ไหม
ตาหวานใสยิ้มสวยเสียด้วยหนา
ลูกสาวใครจะไปขอเป็นอา
จีบเอามาให้หลานที่เมืองไกล
ฝนเจ้าคงตกนานบานตะเกียก
รูปเลยเปียกกลายเป็นหัวใจใส
มาล้อเล่นก็ดีไม่มีใคร
เบื่อไฉนใจหง่าวราวดังแมว
16 พฤษภาคม 2547 20:49 น.
atm
เปิดเทอมแล้วชีวีต้องสับสน
ต้องตั้งตนตั้งหน้าพาอ่านเขียน
ต้องขยันอุตสาหะยามเล่าเรียน
ต้องพากเพียรอ่านเขียนอย่างตั้งใจ
หยุดชีวิตแสนสนุกอย่างวันก่อน
ต้องเร่งร้อนดิ้นรนต้องขวนขวาย
ต้องเตือนตนอย่ามัวนิ่งดูดาย
จะวอดวายหากไม่เร่งเก็งวิชา
15 พฤษภาคม 2547 22:46 น.
atm
จบไปแล้วสังคมเก่าในวันก่อน
เคยวอนเว้าดื่นด่ำตามประสา
เหล่าผองเพื่อนจากลับไปไกลตา
ทิ้งไว้แต่สัญญาอันลางเลือน
จากกันไปไกลลับสังคมนั้น
จากเคยรักเคยผูกพันทุกปีเดือน
ความทรงจำเจาะจิตจักย้ำเตือน
ความเป็นเพื่อนมิลางเลือนจากดวงใจ
เราไม่ลืมเธอหรอกเพื่อนที่รัก
แต่เธอล่ะ....จะลืมกันบ้างไหม
เมื่อวันนี้สังคมเราต่างกันไกล
ใครเล่าใครจะย้อนกลับมาหาวันวาน
อยากถามเพื่อนจำได้ไหมในวันนั้น
วันที่เรารักกันสมัครสมาน
วันที่ผ่านพ้นไปในวันวาน
วันที่เธอปฏิญาณว่าจะไม่ลืมกัน
จากวันนั้นล่วงลับจนบัดนี้
ฉันรู้ดีกาลเวลามันเปลี่ยนผัน
จิตใจของผองเพื่อนก็เช่นกัน
มันเปลี่ยนผันเปลี่ยนใจจากวันวาน
เพื่อนจากไปสู่อีกสังคมหนึ่ง
ปล่อยอีกคนคิดถึงอยากพบพาน
ปล่อยให้ใจดวงนี้ถูกคืบคลาน
ด้วยเมื่อการนึกถึงเพื่อนอย่างที่เคย
แด่เพื่อน...ทุกคน
11 พฤษภาคม 2547 20:13 น.
atm
รักแม่บอกแม่เถิดแต่ตอนนี้
ในตอนที่มีปัญญาจะบอกได้
ไม่กล้าบอกไม่กล้าพูดกันไปไย
หรือจะรอให้สายเกินใจทำ
ต้องรอไหมรอก่อนจะบอกท่าน
คนอื่นอีกร้อยพันยังบอกได้
นี่แค่แม่คนเดียวนะตรองจิตใจ
จะบอกท่านเมื่อไหร่ใคร่ตรองดู
จะต้องรอให้สายเกินไปไหม
จะบอกท่านเมื่อไรได้เล่าหนา
จะรอท่านจากเราไปหรือลูกยา
ถึงจะหาเวลาทดแทนคุณ
เคยบอกแม่รอก่อนรอลูกนี้
ให้มีเงิน มีหน้าที่ดั่งใจหวัง
จะทดแทนบุญคุณเต็มกำลัง
จะกลับรังคืนถิ่นฐานหาแม่เรา
แม่ก็รอร๊อรอ รอลูกน้อย
ดูเจ้าค่อย ค่อยอ่านเขียน
ดูเจ้าตั้งใจเล่าเรียน
ดูเจ้าพากเพียรสุดใจ
ใครจะรู้แม่จะอยู่อีกเท่าไร
ลูกพูดไปจะเลี้ยงแม่ยามได้ดี
บอกให้แม่รอนะรอลูกคนนี้
จะทดแทนบุญคุณที่ได้เลี้ยงมา
ลูกรู้ไหมบางครั้งแม่ก็เหนื่อย
แม่ก็เมื่อยรอลูกไม่หวัดไหว
อาจต้องจากลูกน้อย...กลอยใจ
แม่ขอตัวลาไกล...ไปก่อนนา
แค่รักแม่จะบอกสักวันไหน
รอเมื่อไรจะได้ยินว่ารักท่าน
หรือต้องรอเห็นโลงศพอยู่ครามครัน
ถึงจะบอกว่ารักท่าน...รักสุดใจ
จะบอกกล่าวว่ารักน่าโลงหรือ
จะฝึกปรือไว้บอกตอนนั้นใช่ไหม
กล่าวจะกล่าวบางครั้ง...อาจสายเกินไป
เกินหัวใจแม่ที่รัก...รับรู้เอย.
**ไม่อยู่หลายวันคิดว่าทุกคนคงยังไม่ลืมกันนะคะ**
หน้าส่วนตัว
1332
