31 สิงหาคม 2547 02:01 น.
atm
เรื่องก็มีอยู่ว่าดิฉันเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ประเพณีของชาวจีนก็มีอยู่หลายอย่างด้วยกัน เช่น การทำขนมวันไหว้บรรพบุรุษ ซึ่งการทำขนมนี้เองที่เป็นสาเหตุให้ดิฉันจำไปไม่มีวันลืม ในวันสารทจีนบ้านดิฉันมีการทำขนมเข่งและขนมเทียนเพื่อนำมาไหว้บรรพบุรุษ ดิฉันชอบทำขนมเทียนกับขนมเข่งมากเพราะดิฉันเห็นว่าเป็นเรื่องที่สนุก ซึ่งแม่ของดิฉันก็ชอบดุดิฉันบ่อยๆ แม่มักพูดว่าของไหว้เจ้าอย่าทำเป็นเล่นไป ดิฉันเองก็ไม่ใส่ใจอะไรมากนักแถมดิฉันยังเดินเข้าไปเล่นแป้งที่อาม่าได้แช่น้ำเอาไว้เตรียมทำขนม ดิฉันเองก็รู้ว่าเป็นแป้งมันสำปะหลังดิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าเขาใช้แป้งอะไรทำขนมกันแน่ ดิฉันพูดกับอาว่าแป้งมันสำปะหลังนี่มันดูดมือด้วยนะซึ่งอาของดิฉันก็ว่าตามแบบไม่สงสัยอะไร จนกระทั่งอาม่าของดิฉันเดินมาเพื่อจะนำแป้งไปทำขนม ดิฉันเห็นอาม่าใช้อะไรต่อมิอะไรงัดแป้งขึ้นมาซึ่งมันแข็งมากดิฉันเองจึงข้องใจถามอาม่าว่าจะเอาแป้งมันสำปะหลังไปทำอะไร อาม่าก็มองหน้าฉันแล้วเดินไปดูถุงแป้งว่ามันคือแป้งอะไรกันแน่ พอดูเสร็จดิฉันก็เห็นอาม่ากับแม่ของดิฉันนั่งขำดิฉันล่ะงงคูณสองเลยล่ะค่ะ กว่าดิฉันจะได้รู้เรื่องก็ต้องรอให้อาม่ากับแม่ของดิฉันขำเสร็จเสียก่อนพอรู้เรื่องเข้าดิฉันขำต่อซิคะ ก็ทำขนมเข่งใครเขาใช้แป้งมันสำปะหลังกันล่ะคะเขาใช้แป้งข้าวเหนียวกันค่ะ อาม่าก็มานั่งบ่นดิฉันต่ออีกค่ะว่ารู้แล้วทำไมไม่บอกปล่อยให้อาม่างัดแป้งซะเล็บแทบหักแล้วดิฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าต้องใช้แป้งข้าวเหนียวไม่ใช่แป้งมันสำปะหลัง นี่ไงคะความรู้ใหม่ของดิฉัน
ความผิดพลาดของคนเราไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย เพราะความผิดพลาดย่อมเป็นข้อเตือนสติของเราอยู่เสมอว่าทำอะไรต้องดูให้แน่นอนชัดเจนเสียก่อน ทำอะไรเราต้องมีสติอยู่กับสิ่งที่เราทำ และสิ่งที่เราลงมือทำนั้นก็จะประสบความสำเร็จตามที่เราได้ตั้งเป้าหมายไว้
25 สิงหาคม 2547 00:35 น.
atm
- - - คิดถึงพี่ๆ คิดถึงกลอนเพราะๆ คิดถึงบทความหวานๆ คิดถึงความรักความอบอุ่นบนเวปนี้ - - -
หน้าส่วนตัว
1939
