30 เมษายน 2547 18:07 น.
atm
คนบางคนต่างกันที่ความคิด
ต่างคนต่างมีสิทธิ์คิดตามฝัน
ฝันของเราอาจไม่มีกันและกัน
ต่างรู้ซึ้งการเปลี่ยนผัน...ซึ่งเวลา
เมื่อเวลาผ่านไปอะไรก็ย่อมเปลี่ยน
จะให้แวะให้เวียนอยากนักหนา
กฎในเกณฑ์แห่งความจริงกล่าวไว้ว่า
สายน้ำนั้นไม่คอยท่า...กาลเวลาไม่คอยใคร
เมื่อเวลาเริ่มเดินเริ่มเปลี่ยนผัน
เราต่างมีฝันของกันและกันใช่ไหม
ต่างคน...ต่างจิต...ต่างใจ
ต่างคนต่างเริ่มใหม่ในทางตน
เธออาจเดิน เดินไปในทางอื่น
ปล่อยฉันยืนอยู่ที่ไหนสักแห่งหน
ในเส้นทางหว่านล้อมด้วยผู้คน
ปล่อยฉันยืนมืดมน...แสนเดียวดาย
เธอเดินทางเดินไป ไปสานฝัน
ปล่อยฉันไว้ตรงนั้นพร้อมกับใจที่สลาย
ความรัก ความอาทรเริ่มมลาย
ทุก ทุกสิ่งสูญหายน่าเสียดายกาลเวลา
30 เมษายน 2547 17:53 น.
atm
ฉันเองฉันนั้นก็ผู้หญิง
มีความจริงบางอย่าง อย่างใครเขา
มีน้อยใจมีสุขมีทุกข์เศร้า
มีความรัก ความเหงาอยู่ในใจ
ไม่จำเป็นอะไรต้องเปิดเผย
ว่าเคยถูกละเลยหนไหน ไหน
ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยบอกใคร ใคร
เป็นไฉนรู้ในใจตัวคนเดียว
30 เมษายน 2547 17:41 น.
atm
เรื่องงอนส่วนใหญ่ต้องผู้หญิง
ฉันว่าจริง...โอเค...ไม่ว่าไม่เถียง
เดี๋ยวจะว่า...ผู้หญิงคนนี้...ลำเอียง
ไม่ขอเถียง...ที่กล่าวมา...ว่าไม่จริง
โดนแล้ว...ไหมล่ะ...คราวนี้
วกมาว่า...ฉันนี่...ก็ผู้หญิง
แน่นอน...โดนแล้ว...โดนจริง จริง
มาอ้างอิง...ว่าฉัน...นั้นก็งอน
แสบนัก..แสบนัก...แสบหนักหนา
ยังมีหน้า...เอาเรื่องงอน...มาถามย้อน
ก็บอกแล้ว...อย่างฉันน่ะ...ไม่ใช่งอน
ไม่ใช่...ไม่ใช่แน่นอน...แค่น้อยใจ
ไม่มีทาง...คำว่างอน...ไม่มีแน่
ไม่ได้เจอ...แน่แท้...ไม่ว่าครั้งไหน
บอกเธอ...พูดกล่าว...เล่าออกไป
บอกแล้วไง...ว่าน้อยใจ...ไม่ใช่งอน
29 เมษายน 2547 23:00 น.
atm
ฝากรักฝากใจให้แด่เธอ
รอเสมอเพียงเธอที่คิดถึง
แม้เวลาของเราไม่ลึกซึ้ง
จะคำนึงซึ่งเธอฉันขอบใจ
ฝากความรัก ไว้ด้วย ช่วยรักษา
หากกลับมา จะขอรับ มาเก็บไว้
อยู่กับตัว ที่ดี พร้อมหัวใจ
แล้วค่อยให้ คนดี ที่รักเรา
ฝากไว้ก่อนได้ไหมเธอคนดี
ขอเธอคนนี้ช่วยฉันให้หายเหงา
ขอใจฝากเธอได้โปรดช่วยบรรเทา
หยุดความเหงาไว้ที่ใจ...เธอคนดี
29 เมษายน 2547 21:01 น.
atm
ว่ากันว่าเวลาเป็นสิ่งช่วย
คอยอำนวยให้ผ่อนคลายหลายสถาน
ช่วยขัดเกลาหัวใจในวันวาน
ช่วยประสานรอยแผล...แลยาใจ
ว่ากันว่าเวลาเท่านั้น
คอยเปลี่ยนผันให้มีใจดวงใหม่
ทิ้งความเจ็บช้ำในน้ำใจ
ไว้กับใจดวงเก่ากับวันคืน
กว่าเวลาจะประสาน
ต้องกล้ำกลืนทำใจฝืน
ไม่รับไมตรีที่เธอหยิบยื่น
เพราะกลัวขมขื่นกลืนน้ำตา
หน้าส่วนตัว
883
