จากไปแล้วดังลมรำเพย โอ้อกเอ๋ยไม่หวนกลับหลัง ดั่งราตรีที่ลืมรุ่งราง ดุจดาวที่หลงฟ้ากว้าง ดั่งทางที่ร้างสัญจร จากไปแล้วหนอความหวังดี คอยจู้จี้หว่งใยไถ่ถอน แว่นเสื้อผ้าหยูกยากระเซ้าเง้างอน อยู่ตรงในฟูกหมอนถามกับความคิดถึง เพียงน้ำคำกล่าวลาเข้มแข็ง ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งรินน้ำตาคราหนึ่ง จากก็เจ็บอยู่ก็จำเจจึง ไปเพื่อไถ่ถามถึงห่วงหากันอีกสักหน เหม่อมองแล้วเมื่อไหร่จะมา ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน ไต่แสงดาวกับใครกี่คน ไปเพื่อจะหลุดพ้นหรือตั้งใจไปเหงา
หน้าส่วนตัว
880
