เจ็บที่ต้องจำ....และยอมรับ

Angle of my heart

อีกไม่นานความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดจากโลกแห่งไซเบอร์นี้

ดำเนินมาจนครบวาระ  4  ปี  เร็วจังนะที่รัก

การก่อตัวจนเกิดเป็นรักที่ห่วงใย  คิดถึง  อยากอยู่เคียงข้างกันและกัน

แต่ด้วยเหตุ....แห่งบุคคลที่สามที่เป็นตัวแปรสำคัญ 4 ปี นั้นดูเหมือน

จะไม่ได้มีค่าอะไรมากมายนัก  กายที่เจ็บแต่ก้น้อยกว่าใจที่บอบช้ำ

แม้ทุความรู้สึกที่มีให้กันและกันยังคงอยู่  แต่ก้ไม่อาจที่จะหวนคืนกลับมา

เช่นดังเดิม ....

แม้ไมตรีที่หยิบยื่น  จากคนที่เคยรักกัน  คงเหลือซึ่ง  มิตรภาพ(เพื่อน)

ฉันจักทำได้ดีสักแค่ไหนหนา  แต่ฉันไม่ใช่ผู้แพ้  ในสายตาเธอใช่ไหม

แล้วเธอล่ะ  ยังคงมีฉันอยู่ในความรู้สึกนี้บ้างไหม

เธอจะเจ็บปวดกับความรู้สึกนี้บ้างไหมคนดี

.....

แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังอาจสัมผัสได้โดย เซนท์  ส่วนตัว

เรายังคงรู้สึกดีๆต่อกัน  เหมือนขาดบางสิ่งบางอย่างไป

แต่สิ่งที่น่าประทับใจในการคบกันของเรา  ไม่เคยที่จะทะเลาะสักครั้ง

ทุกอย่างเราได้คุย  ได้ถ่ายทอด  ความรู้สึกกันหมด

คงมีบ้างที่น้อยใจกันบ้างตามประสา

......

คงไม่มีแล้วความหวานชื่นในอดีต

คงเหลือแต่ความทรงจำเก่าๆที่คนๆนี้ยังคงเก็บรักษาไว้

แต่เธอ...ไม่รู้เลยว่าจะยังคงเหลือช่องว่างบ้างไหม

ช่างเถอะผ่านมาหมดแล้วในวันนี้

คงเหลือแต่ความเจ็บปวดใจแสนจะทรมาน

กาลเวลาคงจะช่วยทำให้ผมลืมคนที่เคยรักมากแล้วหันมาเป็นเพื่อนได้

ในสักวัน