30 มกราคม 2551 18:08 น.
Alphilic
ใช่นักโทษ จองจำ นำโซ่ผูก
ยึดกระดูก มิให้ ห่างไปไหน
ทั้งที่เพียง ปลายนิ้ว เกี่ยวกันไป
ไกลแสนไกล จะอยู่ ข้างเคียงเธอ
อ้างคำมั่น สัญญา มาผูกมัด
มิให้ผลัด แปรไป อยู่เสมอ
ปรารถนา เมื่อใด ต้องได้เจอ
รักที่มี ต่อเธอ จึงจืดจาง
ถ้าเธอคิด ผูกกาย ไม่ให้หนี
ทุกทุกวัน ที่มี หลบลี้ห่าง
ถ้าเธอเลือก ผูกใจ ในตาราง
จะมองหา ช่องว่าง หลุดรอดไป
ถ้าเธอเลือก แรงมา จะแรงตอบ
คิดให้รอบ ตรองให้ดี วิธีไหน
นำความรัก ทอถัก เป็นสายใย
มาพันเกี่ยว ดวงใจ ไว้ด้วยกัน
เพียงเส้นไหม บางเบา เงาสะท้อน
จึงสามารถ โอนอ่อน พันผูกฉัน
ทว่าโซ่ แสนหนัก ไม่มีวัน
จะมิอาจ ผูกพัน แม้เพียงกาย
22 มกราคม 2551 21:19 น.
Alphilic
หวังอิฐแข็ง กำแพงสูง สร้างเป็นเกราะ
ปิดล้อมใจ แสนเปราะ พังสลาย
อย่าให้ใคร เข้ามา คิดทำลาย
เพราะหทัย ดวงนี้ เกินทัดทาน
เลือกเร้นกาย ในมุม ไร้ใครพบ
หวังเพียงหลบ สายตา ว่าสงสาร
ไม่อยากให้ ใครเห็น คนร้าวราน
จึงขอวาน สิ่งต่าง ช่วยกำบัง
ปรารถนา นานา ช่วยปิดโลก
กำแพงล้อม คนโศก สร้างห้องขัง
เมื่อความฝัน ผันพลิก มาภินท์พัง
จึงชิงชัง โลกกว้าง ที่ใหญ่เกิน
สร้างกำแพง ให้โลก นี้แคบนัก
ตัดตัวเอง พิงพัก หักห่างเหิน
อย่างน้อยยาม ไร้ใคร ร่วมทางเดิน
ไม่เผชิญ ความอ้างว้าง ของทางไกล
1 มกราคม 2551 18:46 น.
Alphilic
นั่งมองเพลิง แผดเผา เถ้ากระดาษ
ควันฟุ้งใน อากาศ หม่นมัวหมอง
เชื่อกันว่า ไฟนำ เงินและทอง
ไปสู่ผอง ผู้ตาย วายชีวัน
ถ้าเช่นนั้น ฉันจะ เขียนจดหมาย
เล่าบรรยาย เรื่องราว ทุกสิ่งสรร
ถ่ายทอดความ รู้สึก สารพัน
ไฟจงนำ สู่สวรรค์ อันห่างไกล
เพียงบอกกล่าว ให้เธอ ได้รับรู้
ความทรงจำ คงอยู่ ไม่จางหาย
แม้วันนี้ ไม่มี เธอข้างกาย
แต่เธออยู่ ในใจ เสมอมา
ถึงไม่มี ร่างกาย ให้สัมผัส
ไม่มีภาพ เด่นชัด ที่โหยหา
ไม่มีเสียง อ่อนโยน ดุจธารา
ไม่มีแม้ แววตา เคยชื่นชม
ฉันคนนี้ ยังยึด กับอดีต
ห้วงความคิด มีแต่ ความขื่นขม
ในหัวใจ เจ็บช้ำ ทุกข์ระทม
น้ำตาพรม พร่างพราย ดั่งสายธาร
**********************************
หน้าส่วนตัว
1533
