21 กุมภาพันธ์ 2551 12:22 น.
Alphilic
จะร่ายเวทย์ ฝากไว้ ในอักษร
ผ่านบทกลอน กวี สิเน่หา
ปลอบใจเจ้า คนงาม ยามจำลา
กระซิบแผ่ว เพียงว่า ฉันห่วงใย
จะถ่ายทอด ความคิด คำนึงหวง
ว่าทั้งรัก ทั้งห่วง อย่าสงสัย
เมื่อเจ้าเป็น ดั่งดวง หฤทัย
แล้วผู้ใด กันเล่า เขาอยากลา
จะโอบกอด เคียงใกล้ ไม่ไกลห่าง
ถึงเหว่ว้าง ร้างไป ส่งใจหา
เรียบเรียงร้อย ร่ายเวทย์ อักษรา
ก่อนผนึก มนตรา ถึงคนดี
6 กุมภาพันธ์ 2551 20:48 น.
Alphilic
ว่ากันมา ว่าโลก อนิจจัง
แล้วอะไร จีรัง คิดสงสัย
ว่ากันมา ทุกสิ่ง สลายไป
แล้วอะไร คงอยู่ ชั่วนิรันดร์
ว่ากันมา ว่ารัก ไม่สูญสิ้น
ตราบฟ้าดิน สลาย ว่าไปนั่น
แล้วอะไร ที่เห็น นอกใจกัน
หรือว่าฉัน ต้องปลง อนิจจา
ว่ากันมา ว่ารัก นั้นจีรัง
หรือทุกข์ขัง ถาวร กันแน่หนา
แล้วอะไร ไยรัก กลับร้างลา
สู่ความจริง อนัตตา ไร้ตัวตน
4 กุมภาพันธ์ 2551 09:37 น.
Alphilic
เคยทระนง หลงตัว ว่าสูงศักดิ์
คนรุมรัก รายล้อม รอบซ้ายขวา
หากวันนี้ เพิ่งรู้ ไร้ราคา
เมื่อคนหนึ่ง ปรารถนา เพียงเม็ดทราย
แม้มีเพชร น้ำหนึ่ง อยู่ตรงหน้า
งามจับตา สวยยิ่ง กว่าสิ่งไหน
กลับมองเมิน ก้าวเดิน ถอยห่างไป
สู่หาดทราย สีขาว สะอาดตา
เธอบอกว่า ชอบทราย เม็ดละเอียด
งามละเมียด บริสุทธิ์ เสน่หา
ไม่ต้องการ ก้อนเพชร พัชรา
จะให้มา ทับกระดาษ หรือเช่นไร
30 มกราคม 2551 18:08 น.
Alphilic
ใช่นักโทษ จองจำ นำโซ่ผูก
ยึดกระดูก มิให้ ห่างไปไหน
ทั้งที่เพียง ปลายนิ้ว เกี่ยวกันไป
ไกลแสนไกล จะอยู่ ข้างเคียงเธอ
อ้างคำมั่น สัญญา มาผูกมัด
มิให้ผลัด แปรไป อยู่เสมอ
ปรารถนา เมื่อใด ต้องได้เจอ
รักที่มี ต่อเธอ จึงจืดจาง
ถ้าเธอคิด ผูกกาย ไม่ให้หนี
ทุกทุกวัน ที่มี หลบลี้ห่าง
ถ้าเธอเลือก ผูกใจ ในตาราง
จะมองหา ช่องว่าง หลุดรอดไป
ถ้าเธอเลือก แรงมา จะแรงตอบ
คิดให้รอบ ตรองให้ดี วิธีไหน
นำความรัก ทอถัก เป็นสายใย
มาพันเกี่ยว ดวงใจ ไว้ด้วยกัน
เพียงเส้นไหม บางเบา เงาสะท้อน
จึงสามารถ โอนอ่อน พันผูกฉัน
ทว่าโซ่ แสนหนัก ไม่มีวัน
จะมิอาจ ผูกพัน แม้เพียงกาย
22 มกราคม 2551 21:19 น.
Alphilic
หวังอิฐแข็ง กำแพงสูง สร้างเป็นเกราะ
ปิดล้อมใจ แสนเปราะ พังสลาย
อย่าให้ใคร เข้ามา คิดทำลาย
เพราะหทัย ดวงนี้ เกินทัดทาน
เลือกเร้นกาย ในมุม ไร้ใครพบ
หวังเพียงหลบ สายตา ว่าสงสาร
ไม่อยากให้ ใครเห็น คนร้าวราน
จึงขอวาน สิ่งต่าง ช่วยกำบัง
ปรารถนา นานา ช่วยปิดโลก
กำแพงล้อม คนโศก สร้างห้องขัง
เมื่อความฝัน ผันพลิก มาภินท์พัง
จึงชิงชัง โลกกว้าง ที่ใหญ่เกิน
สร้างกำแพง ให้โลก นี้แคบนัก
ตัดตัวเอง พิงพัก หักห่างเหิน
อย่างน้อยยาม ไร้ใคร ร่วมทางเดิน
ไม่เผชิญ ความอ้างว้าง ของทางไกล
หน้าส่วนตัว
1091
