21 กุมภาพันธ์ 2551 12:22 น.
Alphilic
จะร่ายเวทย์ ฝากไว้ ในอักษร
ผ่านบทกลอน กวี สิเน่หา
ปลอบใจเจ้า คนงาม ยามจำลา
กระซิบแผ่ว เพียงว่า ฉันห่วงใย
จะถ่ายทอด ความคิด คำนึงหวง
ว่าทั้งรัก ทั้งห่วง อย่าสงสัย
เมื่อเจ้าเป็น ดั่งดวง หฤทัย
แล้วผู้ใด กันเล่า เขาอยากลา
จะโอบกอด เคียงใกล้ ไม่ไกลห่าง
ถึงเหว่ว้าง ร้างไป ส่งใจหา
เรียบเรียงร้อย ร่ายเวทย์ อักษรา
ก่อนผนึก มนตรา ถึงคนดี
6 กุมภาพันธ์ 2551 20:48 น.
Alphilic
ว่ากันมา ว่าโลก อนิจจัง
แล้วอะไร จีรัง คิดสงสัย
ว่ากันมา ทุกสิ่ง สลายไป
แล้วอะไร คงอยู่ ชั่วนิรันดร์
ว่ากันมา ว่ารัก ไม่สูญสิ้น
ตราบฟ้าดิน สลาย ว่าไปนั่น
แล้วอะไร ที่เห็น นอกใจกัน
หรือว่าฉัน ต้องปลง อนิจจา
ว่ากันมา ว่ารัก นั้นจีรัง
หรือทุกข์ขัง ถาวร กันแน่หนา
แล้วอะไร ไยรัก กลับร้างลา
สู่ความจริง อนัตตา ไร้ตัวตน
4 กุมภาพันธ์ 2551 09:37 น.
Alphilic
เคยทระนง หลงตัว ว่าสูงศักดิ์
คนรุมรัก รายล้อม รอบซ้ายขวา
หากวันนี้ เพิ่งรู้ ไร้ราคา
เมื่อคนหนึ่ง ปรารถนา เพียงเม็ดทราย
แม้มีเพชร น้ำหนึ่ง อยู่ตรงหน้า
งามจับตา สวยยิ่ง กว่าสิ่งไหน
กลับมองเมิน ก้าวเดิน ถอยห่างไป
สู่หาดทราย สีขาว สะอาดตา
เธอบอกว่า ชอบทราย เม็ดละเอียด
งามละเมียด บริสุทธิ์ เสน่หา
ไม่ต้องการ ก้อนเพชร พัชรา
จะให้มา ทับกระดาษ หรือเช่นไร
หน้าส่วนตัว
1102
