7 ธันวาคม 2550 13:15 น.
AiRGirL
ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว อดีตที่เคยผิดพลาด ที่กลายมาเปงบทเรียนให้กับเรา ได้เติบโตขึ้น คิดอ่านมากขึ้น เข้าใจชีวิต เข้าใจคนรอบข้างมากขึ้น ไม่น่าเชื่อเลยนะ วันนั้น ที่รู้สึกว่าเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้าง จะกลับได้มามีวันนี้ เพราะบทเรียนชีวิตที่ผ่านมา สอนให้เรารู้จักคุณค่าของคนทุกคน คนแต่ล่ะคน เกิดมาในมุมที่ต่างกัน ความคิดต่างกัน ความต้องการที่ไม่เหมือนกัน หากแต่เราควรเข้าใจคนรอบๆกาย อย่าไปรอให้ใครมาเข้าใจเรา โอกาสของแต่ล่าคนไม่เหมือนกัน โชคดีที่เรายังมีโอกาส (นึกไว้ซะอย่างนี้)
วันนี้ ฉันมีความสุขเพราะฉันมีความพอใจในชีวิตอย่างเพียงพอ ขอบคุณโอกาสที่มีเข้ามา ถึงแม้ว่าจริงๆ ฉันเองก็เกือบจะทำให้โอกาสของฉันเองหายไปแล้วนะเนี่ย ชีวิตมันก้มีเท่านี้ ถ้ามัวไปเรียกร้อง ก็คงหาทางออกไม่เจอสักที คนที่สมบูรณ์แบบ 100 เปอร์เซนต์อะ หาเท่าไรก็หาไม่เจอ แต่คนอย่างเธอสำหรับฉัน ถือว่าสมบูรณ์ที่สุดเลย (แบบนี้ล่ะ ใช่เลย)
เหลือก็แต่เพียง เราจะสร้างพื้นฐานของปัจจุบันให้ดีไว้แค่ไหน เพื่อส่งผลต่อยอดต่อไปในอนาคตของเรา อย่าไปคิดมากกับชีวิต โชคชะตามันชอบเล่นตลก ให้เราขำไง เหอๆ
31 มกราคม 2546 01:21 น.
AiRGirL
1 ปีแล้ว ที่ข่าวคราวของเธอไม่เคลื่อนไหว แต่ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของฉันมันสั่นไหว เปลี่ยนแปลงไปกับเวลาและประสบการณ์ หลายสิ่งที่เข้ามาในชีวิต ไม่มีใครลิขิตให้มา ฉันแสวงหา ฉันต้องการ ฉันอยากได้เอง อยากได้มาโดยตลอด ไม่คิดเลยว่า ผลลัพธ์จะเป็นคุณหรือโทษ ไม่เคยโกรธตัวเอง ในสิ่งที่อยากได้มา ในสิ่งที่วิ่งไปหา ในสิ่งที่พบประสบมาเลยจริงๆนะ
ชีวิตสั้นลงอยู่ทุกวัน แต่ฉันยังไม่ทำอะไรให้มันดีเลย ไม่เคยพอใจ ไม่เคยพอ และไม่เคยหยุด ฉันวิ่งไปกับกาลเวลา วิ่งไปหาประสบการณ์มาสั่งสม วิ่งไปเรื่อยๆ ไม่เคยเหนื่อย ไม่เคยหยุด อยากหยุด แต่จะหยุดเมื่อหมดลมหายใจเท่านั้นเอง
บทเพลงข้างต้น เป้นความรู้สึกในจิตใจของผู้หญิงคนนี้ ที่ใครๆอาจมองว่าเธอร่าเริง ยิ้มแย้ม สนุกสนาน แต่ส่วนลึก เธอมีเท่านี้ ที่อยากบอกใคร แต่ไม่กล้าบอกใคร จนวันนี้บอกไปก็ไม่ได้อะไรอีกแล้ว อย่าลืมบอกคนที่คุณรักนะ ว่าคุณรักเขา อย่าลืมบอกว่าเขาใช่ในสิ่งที่คุณต้องการก่อนมันจะสายเกินไป
10 ตุลาคม 2545 15:33 น.
AiRGirL
เคยรู้สึกบ้างไหม? ว่ารอบๆข้างเรา เขาไม่ได้เข้ามาเกี่ยวพันอะไรกะเราเลย เขาอยู่ในส่วนของเขาเราอยู่ในส่วนของเรา แต่ทั้ง 2 ฝ่ายมองเห็นกันได้ เหมือนจะสัมผัสกันได้ แต่ก็เข้าไม่ถึงกันสักที เคยบ้างไหม?
มีคนมารุมล้อมรอบตัวเรามากมาย มีคนมาแสดงความรักความห่วงใยกับเราอยู่มากมาย เรารู้สึกมีความสุข เราเหมือนเป็นคนสำคัญของใครต่อใคร แต่เคยรู้สึกไปเองบ้างไหม? ว่าเราหลงตัวเอง คนทั้งหลาย เข้ามาแวดล้อมรอบกายเรา คนทั้งหลายต้องการเข้ามาสัมผัสให้ถึงเรา แล้วคนทั้งหลายก็อาจจะหวังประโยชน์จากตัวเรา เคยคิดแบบนี้บ้างไหม?
วันนี้ เราโดดเดี่ยว เรายืนอยู่คนเดียวลำพังมานานแล้ว ไม่มีใครมาแวดล้อม ไม่มีใครอยากจะเข้ามาสัมผัส ไม่มีใครคอยมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบเราอีกเลย เราเหงา เราเหงาเหลือเกิน แล้วเราจะบอกใครได้นะ ในเมื่อตอนนี้ แวดล้อมเราไม่มีใครเหลืออีกเลย ทำไมชีวิต ถึงไม่เหลืออะไรเลย ทำไมเราถึงคิดแบบนี้ เคยคิดแบบนี้บ้างไหม?
คนบ้าๆคนนึง เขียนอะไรออกมามากมาย หวังเพียงไรรึ หวังเพื่อจะให้คนที่แวดล้อมกายได้อ่าน ได้รับรู้ แล้วเข้ามาสัมผัส มาไต่ถามความรู้สึกเหมือนที่เคย พวกเขาเหล่านั้นจะกลับมาไหม? เราไม่รู้เลย
วันพรุ่งนี้ เรายังจะเป็นแบบนี้อีกไหม เราจะรู้สึกเหงาบ้างไหม เราจะอยู่คนเดียวอีกหรือเปล่า เราไม่อยากคิดเลย ทุกเวลาของแต่ละคนมีค่า เราก็รู้สึกเช่นนั้น แล้วก็ไม่อยากไปแย่งเวลาของเขาของใครอีกเลย เราอยู่ของเราตรงนี้ ถ้าเพียงส่วนเวลาของแต่ละคนมีเราแล้วมีค่า คนเหล่านั้นเขาคงจะนึกถึงเราได้เอง เขาคงจะเข้ามาข้างกาย มาไต่ถามพูดคุยกับเราเหมือนเดิม จริงไหม?
เราจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหน จะอยู่คนเดียว ยืนคนเดียวเหมือนที่เคยเป็นไป สักวัน ใครสักคนคงต้องการคนเหงาๆอย่างเราไปร่วมทาง (จะมีไหมเนี่ย) เราจะทำเวลาที่เรามีอยู่คุ้มค่าในส่วนของเรา เป็นไปได้เราอยากให้มันคุ้มค่ากับเขาหรือใครสักคนนึงด้วย แจ่โอกาสมันจะมาหาเราไหม
สัญญากะตัวเอง ถ้าโอกาสวิ่งมาเมื่อไร เราคนนี้จะคว้ามันไว้ แล้วจะกอดเก็บมันไว้ ให้คุ้มค่าที่สุด แล้วก็พร้อมที่จะให้โอกาสกะคนที่เขาต้องการอีกต่อไป ว่าแต่ว่า
ตอนนี้จะมีใครให้โอกาสเราบ้างล่ะ??????????????
7 สิงหาคม 2545 02:40 น.
AiRGirL
#6666FF = #ม่วง>มีควายอยู่ตัวนึง เมื่อมันรักมันก็รักมาก
มันยอมแม้กระทั่งทุกรู้ว่ามันถูกหลอกมันก็ยอมให้หลอก เพราะรู้ว่ามันรัก
เพื่อคงรักษาสิ่งที่มันรักให้อยู่กันมันนานๆ
อะไรที่มันเห็นมันก็ต้องทำเป็นตาบอด เพื่อความสบายใจ
มันรักจนมันคิดว่าโลกนี้น่าอยู่ มันคงมีความสุขมาก แต่เธอช่วยบอกหน่อยสิว่า
มันผิดอะไร?
วันนี้ ควายตัวนั้นคงรู้แล้วสินะ ว่าโลกไม่ได้น่าอยู่อย่างที่คิด
เมื่อรักมันคือของเล่น เป็นเครื่องมือสร้างความสะใจ มันก็คงไม่โทษใครหรอกนะ
เพราะว่ามันคือ"ควาย"
แต่วันนี้เราเป้นคน คงไม่ต่างไปจากควายโง่ตัวนั้น เพราะมันถูก"สวมเขา"
วันนี้ไม่สดใสเยี่ยงวันวาน
จะต่างกันก็ตรงที่เราทำตาบอดอย่างควายตัวนั้นไม่ได้เท่านั้น
บางทีเธอคงลืมคิดไปว่าโลกนี้มันกลม
บางทีคนที่เธอสัมผัสอาจเป็นคนเดียวกันที่เรารู้จัก
ความบังเอิญย่อมเกิดบนโลกนี้ได้ตลอดเวลา
ความลับย่อมไม่มีในโลก
เรารู้จักกันมาก่อนที่จะรู้จักเธอ แต่เธอพลาด หรือเธออาจจะตั้งใจก็ได้นะ
จริงๆแล้วเราก็ไม่อยากรับรู้อะไรต่างๆ แต่คงเป็นเพราะความบังเอิญ
เจตนาที่เขาบอกเล่ามา คงไม่คิดว่าเป้นคนคนเดียวกัน
เขาคงไม่คิดว่าเรากับเธอจะรู้จักกัน
แต่ก็ต้องบอกขอขอบคุณ
สำหรับ ความรักที่มันสร้างทุกอย่างให้กับเรา
พลังในการดำเนินชีวิต พลังแห่งความหวัง และอีกมากมาย
แต่วันนี้คงไม่มีอย่างนั้นอีกต่อไป
ทุกอย่างคงจบลงแล้วสินะ
ชีวิตคงดำเนินต่อไปอย่างไร้ค่า เยี่ยงคนสิ้นหวัง
ต้องขอโทษนะ ช่วงนี้เราเป็นเช่นนี้
ในเมื่อมันดีไม่ได้ก็ขอให้มันเลวที่สุดเลยแล้วกัน
นี่หรือ ความรัก
นี่หรือที่เขาเรียกว่าความรัก
นี่หรือที่เขาเรียกว่าคนรัก
สักวันเธอคงพบคนที่ดีกว่าเรา เธอคงรู้จักความรักดีกว่าวันนี้
รัก
ควายโง่ที่เคยบูชาความรัก
3 สิงหาคม 2545 00:04 น.
AiRGirL
ในวันที่ท้องฟ้าอบอวลด้วยม่านหมอกสีเทา พายุพัดพาอากาศธาตุ
ให้เสียดสีแตกเป็นประจุอย่างอิสระ หนึ่งมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงเก่า
ยังคงเวียนว่ายอยู่ในกระแสธารแห่งเทคโนโลยีที่ไม่เคยหลับไหล ปีแล้ว
ปีเล่า ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่เคยคิดที่จะหยุด
ณ นาทีหนึ่ง ในช่องว่างของความบิดเบี้ยวแห่งบรรยากาศ เขา
กระซิบถามไวรัสสกปรกข้างกายอย่างสนิทชิดเชื้อ ดังเป็นเพื่อนเก่า
กันมาแต่ก่อนกาล วิถีดำรงอยู่ท่ามกลางกลุ่มก๊าซไซเบอร์สเปซอันเงียบ
เหงาแห่งนี้ มีไว้เพื่อสิ่งใดกัน ?
ตัวหนอนหกขาแสยะยิ้ม
" เพื่อสร้างอดีตให้แก่อนาคตอันมืดมิด... เพื่อค้นหาจุดจบแห่งจักรวาล
และแม้จะรู้ว่าไม่มีวันเจอ...
สักวันหนึ่งข้างหน้า มนุษยชาติจะรู้ซึ้งถึงการดิ้นรนอันไร้ประโยชน์ใน
ปัจจุบัน พวกเขาจะได้ยินเสียบสะท้อนอันโง่เขลาจากอดีตกาล ความคิด
ที่จะครอบครองกำลังจะแตกสลาย
อีกไม่นาน... พวกเขาจะได้รับรู้ว่า แท้จริงแล้วตนเองไม่สามารถควบ
คุมอะไรได้เลย บนโลกแห่งอิเล็คตรอนใบนี้ "
บทความนี้ไม่ได้เป็นเรือจ้าง ที่จะนำพาใครต่อใครไปถึงฟากฝั่งที่
ปรารถนาได้ หากแต่เป็นเพียงแสงจากเทียนเล่มน้อย ที่อาจส่องสว่าง
อยู่ได้ไม่นาน จะเหลือไว้ก็แต่เพียงหยดน้ำตาตามทางเดินอันเงียบเหงาเท่านั้น
หน้าส่วนตัว
1200
