1ปีที่ผ่านมา...กับความรู้สึกที่ผ่านไป

aena

บันทึกของผม....วันนี้ 1 ปีที่แล้ว

.           .         .           . 

ถ้าคุณยังไม่หลับ ช่วยตื่นมาฟังเรื่องเล่าผมที

...............

ในห้องเล็กๆกับเสียงฮัมเพลง บอกรัก

ใครคนนึงกำลังซุกตัวหลบไอหนาวอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวอุ่นๆ

อากาศเย็นทำให้เนื้อที่ใต้ผ้าห่มดูแคบลงถนัดตา

เขาทำแบบนี้ร่วมหลายคืนแล้ว

โดยเฉพาะคืนนี้ที่มากเป็นพิเศษในห้วงความรู้สึก

น้ำตาเขาไหล ดีนะที่ไม่มีใครเห็น

เขาบ่นๆ และเริ่มต้นปาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า

การที่มีน้ำตาอาบหน้า

คลายเด็กขี้แยไม่รู้จักโตคือสิ่งที่เขาไม่โปรดปรานเป็นที่สุด

..............................................

เหนื่อยไหม ? ทำเพื่ออะไร ?

"ผมตั้งคำถามเรื่อยๆในขณะที่เล่าเรื่องนี้"

...........................................

เขาบ่นเบาๆอีกครั้งหลังเสียงสะอื้นจางลง

ขอให้.......ทีเถอะ

..........................................

เช้านี้เสียงปลุกเขายังคงเป็นเสียงเดิม

ตื่นได้แล้วลูก !

แต่มันจะไม่เหมือนเดิม

เขาหายไป...เขาตื่นแล้ว

ตั้งแต่เมื่อคืนหรือเพิ่งเกิดขึ้นในเช้านี้

เหลือเพียงผ้าห่ม กับหมอนที่เห็นรอยยวบของการนอนได้ชัดเจน

เขาคงไปไหนซักแห่งหรืออาจเขาหายไปแล้วจริงๆ ?

นี้คงไม่ใช่เพราะคำขอครั้งสุดท้ายหรอกนะ ?

...................................

ทุกอย่างเดินหน้าต่อไปอย่างปกติ

โลกเหมือนไม่เคยมีเขาอยู่เป็นส่วนหนึ่ง

เขาหายไปโดยไม่มีใครตั้งคำถามหรือสงสัย

ก็แค่หายไป

......................................

คุณว่าถูกลืมยาวนานกว่าการจากไปไหม ?

.......................................

เรื่องจบลง พร้อมๆกับผมที่เริ่มหลับตา

ขอให้...........ทีเถอะ

.              .               .                 .

วันนั้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมากลับความรู้สึกในวันนี้ที่ผ่านไป

การกลับมาเริ่มต้นเชื่อมั่นในความรู้สึกอีกครั้ง

การเลือกที่จะเฝ้ามองใครซักคนในระยะสายตา

คือสิ่งที่ผมเริ่มทำช้าๆ

ทุกวัน

.            .            .              .

วันนั้น

คำถาม..เกิดอะไรขึ้นกับผม

ตั้ม ?