1 มีนาคม 2552 01:05 น.
aena
บันทึกของผม....วันนี้ 1 ปีที่แล้ว
. . . .
ถ้าคุณยังไม่หลับ ช่วยตื่นมาฟังเรื่องเล่าผมที
...............
ในห้องเล็กๆกับเสียงฮัมเพลง บอกรัก
ใครคนนึงกำลังซุกตัวหลบไอหนาวอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวอุ่นๆ
อากาศเย็นทำให้เนื้อที่ใต้ผ้าห่มดูแคบลงถนัดตา
เขาทำแบบนี้ร่วมหลายคืนแล้ว
โดยเฉพาะคืนนี้ที่มากเป็นพิเศษในห้วงความรู้สึก
น้ำตาเขาไหล ดีนะที่ไม่มีใครเห็น
เขาบ่นๆ และเริ่มต้นปาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า
การที่มีน้ำตาอาบหน้า
คลายเด็กขี้แยไม่รู้จักโตคือสิ่งที่เขาไม่โปรดปรานเป็นที่สุด
..............................................
เหนื่อยไหม ? ทำเพื่ออะไร ?
"ผมตั้งคำถามเรื่อยๆในขณะที่เล่าเรื่องนี้"
...........................................
เขาบ่นเบาๆอีกครั้งหลังเสียงสะอื้นจางลง
ขอให้.......ทีเถอะ
..........................................
เช้านี้เสียงปลุกเขายังคงเป็นเสียงเดิม
ตื่นได้แล้วลูก !
แต่มันจะไม่เหมือนเดิม
เขาหายไป...เขาตื่นแล้ว
ตั้งแต่เมื่อคืนหรือเพิ่งเกิดขึ้นในเช้านี้
เหลือเพียงผ้าห่ม กับหมอนที่เห็นรอยยวบของการนอนได้ชัดเจน
เขาคงไปไหนซักแห่งหรืออาจเขาหายไปแล้วจริงๆ ?
นี้คงไม่ใช่เพราะคำขอครั้งสุดท้ายหรอกนะ ?
...................................
ทุกอย่างเดินหน้าต่อไปอย่างปกติ
โลกเหมือนไม่เคยมีเขาอยู่เป็นส่วนหนึ่ง
เขาหายไปโดยไม่มีใครตั้งคำถามหรือสงสัย
ก็แค่หายไป
......................................
คุณว่าถูกลืมยาวนานกว่าการจากไปไหม ?
.......................................
เรื่องจบลง พร้อมๆกับผมที่เริ่มหลับตา
ขอให้...........ทีเถอะ
. . . .
วันนั้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมากลับความรู้สึกในวันนี้ที่ผ่านไป
การกลับมาเริ่มต้นเชื่อมั่นในความรู้สึกอีกครั้ง
การเลือกที่จะเฝ้ามองใครซักคนในระยะสายตา
คือสิ่งที่ผมเริ่มทำช้าๆ
ทุกวัน
. . . .
วันนั้น
คำถาม..เกิดอะไรขึ้นกับผม
ตั้ม ?
หน้าส่วนตัว
871
