27 กุมภาพันธ์ 2552 22:08 น.
aena
แม้ตัวห่าง ไกลกัน สุดขอบฟ้า
สุดแดนหล้า ถ้าใจ มีให้ฝัน
เสมอรัก ปักใจ มีแบ่งปัน
ประสานกันมั่นใจ นั้นให้เธอ
แม้กายห่าง ร้างรอนจรจำจาก
แม้กายพรากมีใจให้เสมอ
แม้ยามนอนยังแอบฝันนั้นละเมอ
แม้ยามเพ้อยังมีเธอทุกนาที
ด้วยคิดถึง คนไกล ใจจึงศัลย์
สุดจาบัลย์ ร้าวราน ป่านฉนี้
ในห้วงลึกโหยไห้ ในฤดี
ทรวงดวงนี้ มอบให้ คนอยู่ไกล
ฝากด้วนนะหัวใจคนไกลจ๋า
อย่าด่วนลาลืมสิ้นคำเคยให้
ว่ารักแท้สุดขั้วของหัวใจ
ฝากคนไกลคนนั้น...ฉันอ้อนวอน..
27 กุมภาพันธ์ 2552 18:47 น.
aena
รักเราอาจดูเหมือนมันเป็นเพียงแค่สิ่งเลือนลาง
สักวันหนึ่ง ทางของเรามันคงต้องจากกันไป
แต่ยังได้รักกันเพียงครั้งหนึ่ง
ขอบคุณที่เธอให้ฉันรู้จัก กับความรักที่มีค่ากว่ารัก
รักเราอาจดูเหมือนมันเป็นเพียงแค่สิ่งปลอมๆ
แค่เงาที่เคียงข้างกาย แม้จะสัมผัสเพียงใด
แต่ ก็ยังรักยังคงรู้สึก
ขอบคุณที่เธอให้ฉันรู้จัก กับความรักที่คุ้มค่ากว่ารัก
ไม่เลิศเลอ... ไม่ยิ่งใหญ่...
ไม่มีความหมายใด สำคัญกว่าครั้งหนึ่งเรารักกัน
แค่เพียงหลับตาล่องลอยไปในห้วงแห่งเวลา
ที่เดิมที่เราสองคนได้เคยร่วมสุขกันมา
แต่ ก็ยังรักยังคงรู้สึก
ขอบคุณที่เธอให้ฉันรู้จัก กับความรักที่คุ้มค่ากว่ารัก
ไม่เลิศเลอ ไม่ยิ่งใหญ่ ไม่มีความหมายใด
สำคัญกว่าเราได้เคยรู้จัก กับความรักที่คุ้มค่ากว่ารัก... ว่าครั้งหนึ่งเรารักกัน และเท่านั้นก็คุ้มค่าให้รัก
27 กุมภาพันธ์ 2552 18:20 น.
aena
บนถนนแห่งความรัก .. มีทั้งผู้หิวโหยและอุ่นอิ่ม
เร่งรีบในบางหน .. ร้อนรนในบางครั้ง
บางครั้ง .. และบ่อยครั้งหน
ผมเหวี่ยงตัวเองออกมาไกล .. จากถนนสายนั้น ..
และพบหนทางที่ทึบบอด
บางนาที
ยืนเผชิญหน้ากับกำแพงกร้าวกล้า
และพบว่า .. ตัวผมนั้นมีอดีต
ที่มิอาจจะพึงพบหาได้ในอนาคต
....
....
นานหลายนาที
จุดจบของความรักที่มักจะแล่นมาในความคิด
รวดเร็วยิ่งยวด .. กว่าการหักเหของลำแสง
และแน่นอน ... มาก่อนคำพูดว่า " รัก "
" การจากลา " ... ทำให้ผมล้าที่จะมี " รัก "
....
....
นับชั่วโมง
หลังจากการทักทายแห่งแสงจันทร์
ค่ำคืนนี้เธอไม่กลมมากนัก .. ผมทักทายกระต่ายน้อย
" เธอกำลังตำข้าวอยู่ใช่มั้ย ? " ...
ผมมองเห็นหูกระต่าย .. แต่ไม่สามารถบอกถึงจินตนาการของผมได้
ว่าน้องกระต่าย .. มีท่วงท่าในการตำข้าวอย่างไร
....
....
นานนับพระจันทร์ล่องลอยมาเบียดชายหลังคา ...
... และถ้อยคำ " บ่น " งึมงำในความสลั่วมืด
คงถึงเวลาของการจากลา
ผมยิ้มให้น้องจันทร์ ...
ก่อนที่เธอจะยิ้มทักผมในอีกหลายสิบปีข้างหน้า
...
แล้วเราจะพบกัน
27 กุมภาพันธ์ 2552 18:01 น.
aena
คุณเคยทำให้ใครสักคน .. คิดถึงคุณแทบคลั่งมั้ย ?
...
....
......
ในเวลาที่คุณคิดถึงใครสักคน
และกลัวอยู่ว่าจะไม่มีสัญญาณใจต่อติด
คุณทำได้แค่พูดเบา เบา กับตัวเองว่า " คิดถึง "
... " เป็นห่วง " ...
" ที่รัก " คำติดปากที่หมายถึงเธอ
หมายถึง " เธอ " ที่ผมพูดด้วยเสมอ
เหมือนโลกทั้งโลกจะพินาศลง
ด้วย " คำพูด " ที่ไม่อาจพูดกับใครได้
" ที่รัก " วาบหวิวเหมือนขนนกปลิวไปตามแรงลม
" ที่รัก " เหมือนแผลเป็นที่เลือดยังคงไหลซึมหยด
ผมในตอนนี้กระอักความคิดถึง
ทำได้แค่วาดความรู้สึกไปบนอากาศว่างเปล่า
คิดถึงนิ้วเรียวงามของเธอ
และในเวลาเดียวกันนี้
... ความ " อดทน " ..
ยากยิ่งกว่าการเหนี่ยวรั้งใบไม้แห้งจากแรงลม
แล้ว .. คุณเคยคิดถึงใครแทบคลั่งมั้ย ?
.. ผมเป็นอยู่ ..
27 กุมภาพันธ์ 2552 17:02 น.
aena
เคยไหม ที่คิดถึงใครสักคน ... อย่างแรง
เคยไหม ...
คิด ถึงใครสักคน ... อย่างแรง ... ขอเน้นย้ำว่า ... "อย่างแรง" เพิ่งมาเข้าใจเองวันนี้ ว่าทำไม ... ทำไมบทเพลงบนโลกนี้กว่าครึ่งจึงอุทิศให้กับเพลงที่เกี่ยวกับความคิดถึง ... บ้าจัง ไม่อยากยอมรับตัวเองเลย ต้องพยายามต่อสู้กับตัวเอง ... ทรมานจัง ไม่เคยรู้สึกอะไรที่มันรุนแรงแบบนี้เลย เหมือนเป็นโรคร้ายอะไรสักอย่าง สับสนวุ่นวายในหัวสมอง ไม่สิ ท้อง ขา มือ อยากเดินไปไหนก็ได้ ขามันดูสับสนจัง มันพาตัวเองไปหนมาไหน ในห้องสี่เหลี่ยม หาแต่ทางออก ที่สับสน ไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้ รู้สึกแปลกจัง ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานาน การคิดถึงใครสักคนอย่างแรง ทำทุเรศกับตัวเอง นั่งเกาะเก้าอี้คอมหันตัวกลับหน้า กลับหลังเอามือเท้าแขน อ้อ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าท่าเนี่ยใช้คิดถึงใครบางคน ว่าแล้วว่าทำไมในมิวสิควิดีโอ ถึงใช้ท่านี้เป็นท่ามารตฐานทำออกมาโดยไม่รู้ตัว เจ็บแปล๊บขึ้นมา ... คิดว่าปล่อยไว้ต่อไป มันยิ่งจะแย่ ทรมาณตนพยายามนึกถึงแต่หลักคำสอนของวิชาพระพุทธศาสนาเพื่อทำให้ใจสงบ มันแปลกๆๆนะ อีกมุมนึงก็รู้สึกดี อีกมุมก็รู้สึกเจ็บแปล๊บ พยายามไม่นึกถึงหน้าเค้า เสียง คำพูด ทรมานจัง นี่หรือ สิ่งที่มนุษย์บนดาวโลกใช้จรรโลงใจในยามท้อแท้ เราจะหาทางแก้อย่างไร ... คิดคิดคิด แล้วก็คิดออก ทำไมน้อ ฮินดูถึงใช้วิธีทรมาณตนเพื่อหลุดพ้น ทำไมพระพุทธเจ้าถึงไม่ยอมทานข้าวนั่งไม่ยอมลุกไปไหน มันไม่ได้ผลในทางทฤษฎี แต่ในทางปฎิบัติ ก็ยังมีคนเคยลองซึ่งมันอาจจะหลุดพ้นจริงๆก็ได้ นั่นคือ ... หากคิดว่า ใครคนนั้นที่เรากำลังรู้สึกเช่นนี้เช่นกัน แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่กับเรา แน่ล่ะ มันย่อมเจ็บปวดรวดร้าว เหมือนลัทธิที่นับถือพระโพธิสัตว์เอาเหล็กแหลมเจาะปากตัวเอง ... พระพุทธเจ้าทรมานกายโดยการนั่ง ไม่ยอมเสวยอาหารเลยแม้สักนิด อาจจะยังไม่มีใครค้นพบความสำเร็จจากการทรมาณกายเช่นนี้ แต่อย่างน้อยก็เป็นนัยว่า ... อย่างน้อยท่านเหล่านั้นอาจจะยังไม่เข้าถึงวิธีค้นพบที่แท้จริงก็ได้ วันนี้เราจะได้เป็นผู้พบมัน ... คิดถึงอีกแล้ว ใช้สมองดีกว่า ว่าเค้าอาจจะรู้สึกแบบนี้อยู่ แต่ ... แต่ ไม่ใช่กับเรา อาจจะออกแนว พิศาล อัครเสนี(ซาดิสต์) แต่มันก็ค่อนข้างจะได้ผลเหมือนกัน ตอนนี้ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว เพราะสมองที่ใช้คิดกลับถูกดึงไปใช้ในการคิดถึงเค้าหมดแล้ว ไม่เหลือที่ว่างให้คิดเรื่องอื่นเลยหรอเนี่ย ... เจ็บครั้งนี้ครั้งเดียวอาจสาหัส ร้ายแรง แต่ดีกว่าเจ็บแปล๊บๆ อยู่ตลอดเวลา หากจะมองโลกในแง่ดี การให้ความหวังตัวเอง(เหมือนอย่างที่เคยทำมา) ทำบ่อยๆมันคงไม่ดี พอเป็นพิธีอย่าให้น่าเกลียดจนเกินไป เค้าจะเกลียดเอา ปากก็กล้าเกินไป ใจกล้าขนาดนั้นไหม?? ... ไม่เลย ในใจสลดยิ่งกว่า รับรู้ อะไรๆ ไม่น่าเกิดมามีสมองไว้คิดเลย . .. อยากจะใส่ขี้เลื่อยลงไปแทนจัง จะได้ไม่ต้องรู้สึกแบบนี้ อย่างน้อยขี้เลื่อยก็คิดไม่เป็น ... มีแต่ขี้เลื่อยจะได้ไม่ต้องคิดถึงใคร ขี้เลื่อยสั่งให้เขียน จม แทนความคิดถึงไม่ได้ ขี้เลื่อยใช้เก็บความทรงจำที่ดีที่มีต่อเค้าไม่ได้ ขี้เลื่อยสั่งให้ถามตัวเองไม่ได้ ขี้เลื่อยคิดเองไม่ได้ว่า"เค้ากำลังคิดถึงเราอยู่ไหมน้า" ...
หน้าส่วนตัว
587
