3 กันยายน 2546 16:20 น.
^^_PAN_^^
ได้มีคน2คนซึ่งเป็นเพื่อนรักกันมานานชื่อ เมย์กับนํ้า เขา2คนได้มาที่ทะเลแห่งหนึ่ง และเขา2คนก็ได้พากันเดินมาเรื่อยๆ จนเขา2คนได้เกิดการทะเลาะกันเรื่องใหญ่ขึ้นมา จนเมย์เผลอมือไปตบหน้าของนํ้าเข้าซะแล้ว แต่นํ้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่นํ้าได้เขียนไว้บนผืนทรายว่า วันนี้ฉันถูกเพื่อนรักของฉนตบหน้า แล้วเขา2คนก็เดินต่อไป จนเหนื่อย ก็เลยหยุดพักในที่แหงหนึ่ง นํ้าก็เลยได้ที วิ่งลงไปนํ้าทะเล แต่ไม่นาน นํ้าก็ได้จมนํ้าไป เมย์ไม่รีรอ รีบวิ่งกราดเข้าไปช่วยนํ้าไว้ทันที หลังจากนั้นไม่นานนํ้าก็ได้ขึ้นมาจากนํ้าทะเล แล้วยังคงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ ได้ขีดไว้บนก้อนหินว่า วันนี้ฉันได้ถูกเพื่อนรักของฉันช่วยชีวิตเอาไว้ แล้วเมย์จึงสงสัยว่าทําไมต้องเขียนบรรทึกลงไปด้วย ทันใดนั้นเมย์ก็เลยโผล่งถามนํ้าไปว่า ทําไมเวลาฉันตบหน้าเธอ ทําไมเธอต้องเขียนไว้บนผืนทรายด้วย แล้วตอนนั้น เวลาฉันช่วยชีวิตเธอ ทําไมเธอถึงได้ขีดไว้ลงบนก้อนหินว่า วันนี้ฉันได้ถูกเพื่อนรักช่วยชีวิตไว้ ทันทีที่เมย์ถามนํ้า นํ้าจึงตอบออกไปว่า ก็เมื่อเธอตบหน้าฉัน ฉันจะต้องบรรทึกไว้บนผืนทราย เพื่อให้สายลมแห่งการให้อภัยพัดผ่านการกระทําของเธอไปได้ไงละ ส่วนการที่เธอช่วยชีวิตฉัน ทําไมฉันต้องไปบรรทึกไว้นะหินนะหรอ ก็เพราะว่า จะไม่มีสายลมใดๆพัดผ่านมิตรภาพของเราไปได้ไงละจ๊ะ
22 สิงหาคม 2546 23:24 น.
^^_PAN_^^
เมื่อในทุกๆวันนั้นฉันได้เจอกับเขาวันแล้ววันเล่า เป็นเพื่อนกันธรรมดา แต่ทะเลาะกานบ่อย เหมือนคู่กัดกันตลอด จนถูกล้อว่าเป็นแฟนกาน ฉานแอบคิดว่า ถ้าเป็นยังงั้น คงจะดีน่าดู แต่ก็คงรู้ว่ามานเปงไม่ไม่ได้อยุ่แล้วละ เพราะเขาคิดว่าฉานเป็นแค่เพื่อนซินะ พอมาทุกวันๆ ความสัมพันธ์ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ จนเปงเพื่อนรักกัน โทรคุยกัน เล่นเกมด้วยกัน แล้วความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา ก็ทวีเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน พอถึงวันสุดท้ายที่เราต้องจากกัน ฉันแทบจะกลั้นนํ้าตาไว้ไม่ไหวแล้ว ในที่สุดก็ร้องออกมาจนได้ซิน่า คนอื่นเหงนํ้าตาเราหมดแล้ว ทั้งๆที่อดกลั้นนํ้าตามาเปงเวลานานทีเดียวแหละ แต่เขาคนนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ทําหน้าตาเฉยและชาเปงอย่างมาก แต่หลังจากวันนั้น ฉันก็โทรคุยกะเขามาเปงเวลา4-5วัน เรา2คนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เพราะต่างคนต่างไม่ว่างทั้งคู่และแล้วก็เริ่มชีวิตการอยู่ ม.ต้นฉันคิดถึงเขามาก สิ่งที่ฉันรู้สึกมันจะแตกต่างกะคนที่ฉันเคยรัก เธอเปงสิ่งสําคัญมากสําหรับฉัน เมื่อมาอยู่ ร.ร ใหม่ ได้เจอเพื่อนใหม่ อะไรใหม่ๆ แต่ฉันก็ยังคิดไม่ตกเรื่องเขาอยุ่ดี จนถึงวันนี้ เป็นวันเกิดเขาแล้วละ ฉันไม่กล้าโทรไปทําไงดี แต่วันเกิดของฉันเขายังจําไม่ได้เลยนี่นา ฮืออออออออ ไม่โทรก็ไม่โทร ฉันเลยตัดสินใจเช่นนี้ ก็คนมานไม่กล้านี่นา
บทสรุปคือ การที่เรารู้สึกอะไรกับใครซักคนเราควรจะรีบบอกเขาไปก่อนที่มันจะสายเกินไป
9 มิถุนายน 2546 18:16 น.
^^_PAN_^^
เวลาทุกเวลามีความหมาย จงทําให้มีคุณค่า เพราะเราไม่สามารถย้อนกลับไปได้หลอกนะเธอ ในปัจจุบันนี้ มีทั้งสุขทั้งทุกข์อยู่เคียงกาย เราอยากจะมีสุขตลอดไปก็คงไม่ได้ เพราะกาลเวลาไม่เคยรอใคร แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถหยุดมันได้หลอก ชีวิตเราต้องมีทั้งสุขทั้งทุกข์ มีสุขมา เดี๋ยวไปเรื่อยมันก็จากเราไป เพื่อนเอาความทุกข์มาแทนที่ ส่วนในชีวิตของคนเรานั้น ไม่มีใครสามารถเป็นอํามตะ ได้ ทุกคนต้องมีการ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา ตอนมีชีวิตอยู่นั้น เราไม่ต้องไปโลภกับใครเขาหลอกนะ เวลาตายไป ขึ้นนรกหรือสวรรค์ก็ตามที มันไม่สามารถเอาเงินหรือของ ไปลงนรกด้วย หรือขึ้นสวรรค์ด้วยได้นะ เวลาตายไป เราไปตัวเปล่า ไม่ต้องหอบเงินไปด้วยละ ไม่งั้นจะถูกยึดทรัพย์คะ(ไม่เคยตายนะคะ บอกไว้ก่องเพื่อถามไง) สรุปว่า เราไม่ต้องไปทุกข์ร้อนไรมากหรอก สวรรค์มานลิขิตเอาไว้แล้ว ทุกคน ต่างนิสัยกันไปนะ อย่าไปลอกเรียนแบบ นิสัยคนอื่นมาเลย จงเป็นตัวของตัวเองแหละคะ ดีที่สุดสําหรับชีวิตของคนเรา
6 มิถุนายน 2546 20:54 น.
^^_PAN_^^
คนที่พิการ เขาอาจมีอวัยวะ ส่วนใดส่วนหนึ่งสูญหายไป เขาคงมีความทุกข์มาก และอาจจะมากกว่า คนเราที่มีอวัยวะครบถ้วน เพราะคนที่มีอวัยวะครบถ้วนนี้ เอะอะอะไร ก็บ่นจะฆ่าตัวตาย จะหนีออกจากบ้าน พวกนั้นอาจไม่เป็นความทุกข์ที่แท้จิงก็ได้ ความทุกข์ของคนที่มีอวัยวะครบ ก็ล้วนจะมาจาก คําว่า อกหัก ถุกแม่ดุ ครูดุ เพื่อนแกล้ง เพื่อนว่า และอาจจะเป็นการตั้งใจโดย กรีดข้อมือตนเอง แล้วมาบ่นว่าเจ็บ ดูสิ ก็น่าจะรู้ว่าเจ็บแล้วจะทําไปเพื่ออะไร ทําไป ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นใช่ไหม แล้วครูคนนึง สอนฉันว่า ให้เล่นเกมส์ดีใจ เกมส์ดีใจนี้หมายถึง เวลาเรามีความทุกข์ เราจงคิดว่า ดีนะ ที่เราไม่แย่ไปกว่านี้ ไม่เป็นเหมือนคนที่แย่กว่าเรา มันจะทําให้เรารู้สีกว่า ดีนะ ที่เราไม่ใช่คนอย่างนั้น อย่างนี้ ไม่เหมือนคนพิการ นอกจากพิการแล้ว คนบางคน รังเกียจเขานะ เพราะทําไมละ บางคนอาจอ้างว่า สกปรก ไม่ได้อาบนํ้า แขนขาด ขาขาด ตาบอด หูหนวก ขยะขแยง ใช่มะ แต่น่าจะคิดว่า เขาก็เป็นคนเหมือนเรานะ ไม่ใช่ อะไรที่ต่างจากเรามากมาย แค่เพียง เรามีขา แต่เขาไม่มี ก็เท่านี้ใช่ไหม แต่ฉันก้อยากให้คนพิการ ได้เล่นเกมส์ดีใจ จังนะ เพราะทําไมรู้ไหม เพื่อเขาจะได้บอกกับตัวเองว่า ดีนะเนี้ย ที่เราไม่ได้เปงโรคร้ายแรง ถึงขั้นกับ ตาย เรายังมี โอกาส ได้ต่อสู้กับโลกภายนอกอยู่ ได้มีโอกาสได้ไกล้ชิดคนที่เรารัก ได้อยู่กับคนที่เรารัก แค่นี้ ก็เพียงพอสําหรับคําว่า ความสุข แล้วละคะ
10 เมษายน 2546 09:59 น.
^^_PAN_^^
และในป.6 ที่ผ่านมา เมื่อเปิดเทอมแรกๆๆๆๆ คนชื่อรี ก็มาตีสนิทซะละ ก็ไม่รู้ทําไมเหมือนกันนะ แต่อาจเปงเพราะว่า ไม่ค่อยมีคนอยากคบเขาเท่าไรนะ เพื่อนๆๆๆที่สนิทของเขา ก็เริ่มตีตัวออกห่างไปทีละคนทีละคน จนเหลือเพียง1คนก็คือปุ้ย และในตอนนี้ เราก็ได้เปงเพื่อนที่สนิทกันมากๆๆๆ แก๊งเรามี4คน คือ เรา โบว์ ปุ้ย รี แต่ปุ้ยไม่ค่อยมีไรมาก แต่เพียงแค่ว่า เขาเข้าข้างรี ก็เท่านั้น และแล้ววันนึง เราก็ได้โทรไปหาโบว์ และได้ปรึกษากันเรื่องรี ก็มาวางแผนกันว่า จะเอาไงกับรีดี ก็ได้คิดมาว่า ให้คุยกัน3สายจะได้รู้กัน เฉพาะเรากับโบว์ เราก็ใช่ มือถือกับโทรศัพท์บ้าน คุยเพื่อแกล้งโทรมาด่าโบว์ ด่าให้สุดเหวี่ยง แล้วบอกกับรีว่า อย่าไปบอกโบว์นะ พอเราวางสาย โบว์ก็โทรไปหารี แต่แล้วไงรู้ไหม หึหึ บอกซะหมดเปลือกเลย เรื่องที่เราด่าโบว์ไป แล้วยังมีคําเพิ่มมาอีกนะ ที่ด่าอะ แต่โบว์ก็รู้เลยว่า รีมันแต่งเอง มันจะทําให้เรากับโบว์แตกแยกกัน แต่ก็ไม่ได้ผล หิหิ แล้วอีกครั้งนึง โบว์ก็แกล้งโทรไปด่าเรา ว่ายังงู้นยังงี้ แต่พอเราโทณไปถามรี ก็เพิ่มคําด่ามาเพียบ อีกเหมือนกันนะ หึหึ มันทํายังงี้แล้วยังจะคบอีกหรอ แล้วเรากับโบว์ก็ตกลงกันว่าจะเลิกคบกับรี ทําเปงไม่ยุ่งกับรี และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่รีเอาแม่มาว่าเรากับโบว์ทําให้ไม่ได้เรียน 2คาบ มันเอาแม่มาว่าเรากับโบว์ ยับเลย แล้วแม่รียังไม่ฟังพวกเราด้วย ฟังแต่รี เข้าข้างแต่รี แม่รีบอกให้กลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ แต่ยังไงก็ตาม มันก็ไม่เหมือนเดิม พอจบป.6 ต่างคนก็ต่างโรงเรียนที่สมัคร แต่รี ก็ยังตามไปสมัครโรงเรียนเตรียมน้อม เหมือนเรากับโบว์อีก แย่จังนะ แต่อันนี้ก็ไม่รู้นะ ว่าจะสอบได้รึเปล่า แต่เรากับโบว์อะ จับฉลากได้ด้วยแหละคะ
หน้าส่วนตัว
966
