หนึ่งวันที่ผ่านไปอีกเรื่อยเรื่อย.. ฉันยังคงเอื่อยเฉื่อย..เพราะความไม่ขยัน.. และไม่ได้เก่งกว่าใครในร้อยพัน.. แต่ตัวเรานั้น ก็ยังคงไม่พยายาม.. ท้อใจอยู่บ้างกับความเป็นจริง.. เมื่อทุกสิ่ง ไม่ได้เป็นไปอย่างงดงาม.. อนาคตวางไว้แล้วไม่ต้องถาม.. แต่จะตามที่คิดนั้นหรือไม่..ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง.. จะตั้งใจเรียนแล้วนะ.. ถึงแม้จะ เหนื่อยล้า จะทำให้พ่อทึ่ง.. ว่าลูกคนนี้..ดีกว่าที่พ่อเคยคำนึง.. จะทำให้พ่อได้ซาบซึ้งกับวันรับปริญญา..