8 กันยายน 2547 22:30 น.
=_+ VeNuS +_=
ไม่แคร์ บ้างเลย ใช่ไหม?..
ก็เธอ ไม่มีเยื่อใย..สักนิด..
ถึงแม้ว่า ฉันจะเป็น คนผิด...
ให้อภัย..เมตตาจิต..สักครา..
ที่งอน โดยไม่มี สาเหตุ..
เพราะเขต แดนใจ..ที่รักษา..
ถูกใคร คนนั้น..ลุกร้ำเข้ามา..
สนิทเกินกว่า...ฉันไม่ยอม..
ก็คนมันเอาแต่ใจตัวเอง..
ไม่เคยหวั่นเกรงหรืออ้อมค้อม..
ส่งความคิดถึงไปห้อมล้อม..
เพื่อกล่อม..ที่รัก..ให้ฝันดี..
อาจดูวุ่นวายไปบ้าง..
เพราะห่างแล้วเหงาทุกที..
เวลาเจอกัน..แสนยินดี..
กระปรี้..กระเปร่า..ร่าเริง..
***************************
อยากให้รู้นะ..ว่ารักมาก..
ถ้าหากขาดเธอ..คงไม่ได้..
อยากให้รู้ว่า..คิดถึงสุดใจ.
ไม่อยากให้เธอห่าง..สักนาที
****************************
8 กันยายน 2547 12:13 น.
=_+ VeNuS +_=
****************************************************************************************
เดินเหม่อมอง ฟ้ากว้าง อันยิ่งใหญ่..
ด้วยหัวใจ ที่ก้าวไป อย่างแข็งแกร่ง..
ออกกำลังกายและใจ..เพิ่มความแข็งแรง..
รอรับวันที่เปลี่ยนแปลง..จะได้ล้มแล้วลุกได้ไว..
มัวแต่รอ คนรอบข้าง มาคอยปลอบ..
ซบกับอก ที่บอบบาง สะอื้นไห้..
แล้วบอกตัวเอง..ฉันไม่ไหว ฉันท้อใจ..
เมื่อตัวเองไม่เดินไป..แล้วใครเล่าจะมาเดินแทน..
ชีวิตมันก็เหมือนการเดินทาง..
แบกทุกอย่าง..ที่มี...จนหลังแอ่น...
ทิ้งก็ไม่ได้ เพราะเป็นสิ่ง ที่หวงแหน...
เหนื่อยหลายแสน จะจบไซร้ เมื่อไร้ชีวา..
หาที่อาศัย..เพื่อเป็น ร่มเงาของใจ..
แต่ไม่ใช่ หยุดอยู่กับที่...เลิกไขว่คว้า
คนเรามัก พอใจ แค่ในสิ่งที่ได้มา..
แล้วก็หยุดค้นหา......สิ่งที่ต่างออกไป..
การมองอะไรเพียงด้านเดียว.....
ไม่แลเหลียวว่าโลกนั้นก้าวไปถึงไหน..
ฉันจะเป็นอย่างนี้...ใครจะทำไม?
แล้วเมื่อไหร่ จะก้าวหน้ากันสักที..
ออกจากโลกที่ฝันหวานปานน้ำผึ้ง..
มาอยู่ซึ่งความเป็นจริง..ในทุกนาที...
จะทุกข์ จะสุข จะเป็นอย่างไรนะ..ครานี้...
แต่มันคงจะดี กว่าเพ้อฝัน ไปวัน-วัน
***************************************************************************************
ในโลกแห่งความเป็นจริงแม้มันจะโหดร้าย..แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ เพราะทุกวันยังต้องก้าวไป..จะหยุดก้าวเมื่อไหร่ ก็คือวันที่หยุดหายใจ...
อย่าให้อะไรมาทำให้เราหลงทาง....เพราะเมื่อเดินถูกทางจะทำให้เรารู้สึกว่า ทำไมเราช้ากว่าคนอื่น...แต่คำว่ามาช้า ยังดีกว่าไม่มา..เป็นเรื่องดีที่ยังคิดทัน..
การพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่..เป็นเรื่องดี...แต่ไม่ใช่ว่าฉันมีแค่นี้..ฉันก็จะอยู่ของฉันอย่างนี้ไปจนตาย ดำเนินชีวิตแบบนี้ไปจนตาย...และหากโง่อย่างนี้ ก็จะโง่ไปจนตาย...การไม่หยุดอยู่กับที่...ก้าวให้ทันใครเขา จะเสริมสร้างทั้งประสบการณ์และความคิดให้โตมากขึ้น เมื่อผ่านอุปสรรค...ทางที่เรียบง่ายใช่ว่าจะดีเสมอไป..
บางครั้งทุกสิ่งกว่าจะสำเร็จต้องใช้เวลาในการฝึกฝน หากไร้ซึ่งความพยายาม..ก็ไม่ต้องคิดหรอกว่า...ฉันเก่ง ฉันทำได้ .....NO WAY....
เกียรติยศ ..ที่เป็นผลพวงของความสำเร็จ...มันเป็นกำไรของชีวิต..ตอนนี้คุณถอนทุนคืนได้หรือยังล่ะ..ถึงจะมาหวังกำไร?..
ศักดิ์ศรี..เป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจเท่าไหร่..?? มีไว้..ก็ขอให้เทิดทูนให้สูงค่า..อย่าทำให้ตกต่ำไร้ค่า...แต่เมื่อจำเป็นต้องโอนอ่อน..ก็ยอมไปเหอะ หากมันไม่ได้มีแต่เสียอย่างเดียว...ต้องเป็นการ...Give & Take...สำหรับในความคิดของเราอ่ะนะ
6 กันยายน 2547 20:36 น.
=_+ VeNuS +_=
วันนี้เราได้พบหนุ่มคนหนึ่ง...น่ารักมากๆๆๆ...
หนุ่มผิวขาว..เนื้อเนียน..แก้มแดงอ่อน..
ไม่ไว้จอน..ผมหยิกลอน..เป็นวงสวย..
ตาไม่โต..แต่ไม่ตี่...ยิ้มระรวย..
พระเจ้าช่วย..ยิ้มบางบาง..ทำใจฉันละลาย
ตอนเจอกัน ไม่ทันมอง สองข้างทาง..
ระยะห่าง ไม่ไกลนัก..อยู่หน้าป้าย..
รอรถเมล์ สบตากัน..ใจจะวาย..
ฉันเขินอาย..ต้องหลบเมื่อ..เขายิ้มมา..
เดินขึ้นรถ ตามเขา ไม่รู้ตัว...
ก็ฉันมัว แต่มองหลัง ยังศึกษา..
ตัวเขาสูง เทียบกันนั้น เกินคืบกว่า..
กายแข็งแกร่ง..ดูท่าที มีกำลัง..
ฟ้าคงดล บันดาลใจ ให้ใกล้ชิด..
โดนดันตัว มาติด แนบแผ่นหลัง
ไออบอุ่น กลิ่นละมุน..หุ่นเซ็กซี่จัง..
อยากจะฝัง..ตัวตนไว้ ให้ตราบนาน
คิดวุ่นวาย..ทำไมหนอ..สาวลามก..
น้ำลายหก มองเขา แล้วฝันหวาน..
หากได้มา เป็นคู่ไซร้..ใจทรมาน..
กลัวสาวมาร..มาแย่งไป..ให้กล้ำกลืน..
พอถึงป้าย ทางลง เขาอยู่ใกล้..
บ้านห่างไกล แค่หนึ่งป้าย..แสนชื่นมื่น..
ชะตาฟ้า อาจนำพา..สักค่ำคืน..
ยามที่ตื่น..อาจได้พบ เธออีกครา..
ตรวจดวงแล้ว แม่นจริงหนอ คำทำนาย..
จากเลขท้ายสี่ตัวหลัง รถเมล์หนา..
เขาว่าไว้วันนี้จะพบคนถูกชะตา..
ถูกใจกว่า ที่ผ่านมา...แม่นจริงๆ!
6 กันยายน 2547 09:13 น.
=_+ VeNuS +_=
ลาก่อนเธอ ผู้เคยเป็นที่รักยิ่ง..
ลาก่อนเธอ ที่พึ่งพิงยามฉันเหงา..
ลาก่อนเธอ หมดแล้วซึ่งวันของเรา..
ลาก่อนเธอ ฉันเศร้า..เพราะเรารักกัน..
วันเวลา ไม่ได้ทำให้รักเราน้อยลง..
วันเวลา ไม่ได้ทำให้ความมั่นคง ถูกใจบั่น..
วันเวลา ไม่ได้ทำให้ฉันต้องการจะลากัน..
วันเวลา พรากฉัน...ทิ้งเธอไว้คนเดียว..
เมื่อวันก่อน...เรายังนอนอยู่เคียงข้าง..
เมื่อวันก่อน...ยังชี้พลาง ชมไม้เขียว..
เมื่อวันก่อน...นั่งชมดาว..อยู่เลยเชียว..
ผ่านวันเทียว...ฉันอยู่ไกล..ไห้ทุกข์ทน..
ที่เหลืออยู่ เพียงวิญญา ซึ่งไร้ร่าง..
ที่เหลืออยู่ ไม่อยากห่าง..ร้างเพียงหน..
ที่เหลืออยู่ ไม่อาจกอดเธอไว้ ยามร้อนรน..
ที่เหลืออยู่ ไม่อาจจะสื่อความที่ล้นออกจากใจ...
คงจะต้องไป...แล้วล่ะคนดี..
คงจะต้องไป...ในที่ไม่อาจรู้ว่าเป็นที่ใด...
คงจะต้องไป...แม้ที่นั่น...จะมีใคร..
คงจะต้องไป...ฉันจะอยู่อย่างไรหากไม่มีเธอ..
ขอจงอย่า...ร้องไห้ อย่าเศร้าโศก..
ขอจงอย่า...ชุ่มโชก ด้วยเหงาเสมอ..
ขอจงอย่า...รักฉัน...จนพร่ำเพ้อ..
อยากให้เธอ..เจอรักใหม่..เพื่อลืมกัน..
เก็บเอาไว้...แต่เรื่องดี ที่ผ่านมา..
เก็บเอาไว้...ในที่ลับตา..ยามสุขสันต์..
เก็บเอาไว้...เมื่อเธอเหงา ให้เป็นแรงผลักดัน..
เก็บเอาไว้...เป็นสิ่งสำคัญ..ว่าฉันรักเธอ~*~
5 กันยายน 2547 20:24 น.
=_+ VeNuS +_=
เขาคือใคร...ที่ฉันรักมาก...
เขาคือใคร...ที่หากขาด แล้วหมองหม่น..
เขาคือใคร...ที่เมื่อไกล ใจร้อนรน
เขาคือใคร...สักคน ที่อยู่เต็มหัวใจ..
ฉันคนนี้...ที่คิดถึง เขาเสมอ..
ฉันคนนี้...ที่พร่ำเพ้อ ยามหลับไหล..
ฉันคนนี้...ที่ทั้งรัก และห่วงใย..
ฉันคนนี้...ที่ซื่อตรงตลอดไป ทุกเวลา..
เรามีเรา...กันและกัน ไม่เคยห่าง..
เรามีเรา...เดินบนทาง..ร่วมฟันฝ่า..
เรามีเรา...ก็เพียงพอ...ที่ได้มา..
เรามีเรา...สุขเกินกว่า...ต้องการสิ่งใด..
เพราะเขาคือ...สิ่งสำคัญ..
เพราะเขาคือ...สิ่งที่ไม่สามารถแบ่งปันให้ใครได้..
เพราะเขาคือ...สิ่งที่ไม่มีสิ่งใดทดแทนตลอดไป...
เพราะเขาคือ...คนของหัวใจ..ของฉัน..คนเดียว
หน้าส่วนตัว
1190
