16 พฤษภาคม 2555 08:51 น.

ดาวใจอย่าไกลตา...โปรดจงมาส่องกลางใจ


>

เปล่งประกาย แพรวพราว อยู่ราวฟ้า
ช่างเจิดจ้า โชติช่วง กว่าดวงไหน
ลบความมืด หมองมัว ในหัวใจ
ดุจแสงไฟ ส่องสว่าง ทางมืดมน

ด้วยหลงทาง หลงทิศ เพราะพิษรัก
ขอดาวฤกษ์ จงประจักษ์ ทักสักหน
ม่านเมฆร้าย พาดผ่าน รานกมล
ช้ำเสียจน หม่นหมอง นองน้ำตา

อยากไขว่คว้า กอดดาวไว้ ให้อบอุ่น
ให้เคยคุ้น กับราตรี อันมีค่า
แต่เจ้าอยู่ สูงไกล สุดสายตา
เอื้อมมือคว้า ไม่ถึง จึงร้าวราน

ขอได้ไหม ส่องแสง อันแรงฤทธิ์
ช่วยขับพิษ เมฆร้าย ที่กรายผ่าน
เป็นดาวฤกษ์ ดาวใจ ไปเนิ่นนาน
ไม่มีวัน อับแสง ด้วยแรงรัก....

กุหลาบขาว...