20 สิงหาคม 2551 14:54 น.
White roses
ยลยินคำ..พี่ชาย..ใจระทึก
ให้สะอึก..ในอก..สะทกไหว
น้ำตาเอ่อ..ล้นนอง..ท่วมห้องใจ
จะโศกเศร้า..ไปใย.." เข้าใจดี "
พี่มีเขา..เคียงข้าง..ร่วมทางฝัน
ยังมาห่วง..ผูกพัน..ถึงเพียงนี้
สายสัมพัน..ขาดวิ่น..สิ้นใยดี
อย่าเลยพี่..อย่ามาห่วง..ทวงรัก..ลา
ไม่อยากเป็น..มือที่สาม..คนหยามเหยียด
มันไร้เกียรติ..เพราะคำหมิ่น..สิ้นคุณค่า
ลูกผู้หญิง..อาจเสียหาย..ไร้ราคา
โปรดเถิดหนา..อย่าอาวรณ์..จนร้อนรน
เขาคนนั้น..รักและหวง..ห่วงใยพี่
อย่าห่างหนี..ทิ้งไกล..ให้สับสน
รักถนอม..สัตย์ซื่อ..กันสองคน
คงสุขล้น..ด้วยรัก..ที่ภักดิ์ดี...
7 สิงหาคม 2551 14:16 น.
White roses
ธารไทรโยค..กระเซ็นซัด..สาดโขดหิน
ดุจเพชรนิล..ยามละออง..ต้องแสงสูรย์
มองสายน้ำ..รี่ไหล..ใจอาดูร
ทุกข์เพิ่มพูน..จำใจร้าง..ห่างถิ่นไพร
ความทรงจำ..เยาว์วัย..ฉายปรากฏ
ยิ่งรันทด..หม่นหมอง..นั่งร้องไห้
สายตาพ่อ..คล้ายพร่ำวอน..ก่อนสิ้นใจ
ยินเสียงสั่ง..สุดท้าย..ไม่กี่คำ
สำเนียงพร่า..เตือนย้ำ..คำว่ารัก
สองมือขวัก..ไขว่คว้า..น้ำตาฉ่ำ
สะอื้นพลาง..โอบกอด..พลอดน้ำคำ
ยังจดจำ..ก่อนร่างทรุด.."หยุดหายใจ"
ธารไทรโยค..ไหลไป..ไม่ไหลกลับ
ดั่งร่างลับ.."ของพ่อ"..หนอใจหาย
ท่ามขุนเขา..ไพรป่า..ร่ำอาลัย
คือเสียงสั่ง..ครั้งสุดท้าย..จำใจลา
ธรรมชาติ..น้ำใส..ให้รื่นร่ม
เหลือเพียงรอย..ระทม..ตรมเหว่ว้า
หนาวเหลือเกิน..โดดเดี่ยว..เปลี่ยวเอกา
"โอ้..พ่อจ๋า"..อยู่แห่งไหน..ลูกใจลอย
ค่ำคืนนี้..ไร้แสงดาว..สกาวส่อง
ใจเราหมอง..หรือโลกเศร้า..จึงเหงาหงอย
เสียงหริ่งหรีด..กรีดย้ำ..ดุจซ้ำรอย
ร่วงหยดผลอย..เอ่อล้น..ท้นน้ำตา
เหม่อมองฟ้า..แลหา..แววตาพ่อ
เพียงอยากขอ..คำวิงวอน..ยามอ่อนล้า
เหนื่อยเหลือเกิน..แสนทดท้อ..ต่อชะตา
ไร้คนมา..ปลอบขวัญ..เช่นวันวาน....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2792
