3 พฤษภาคม 2550 05:08 น.

ขอร้องไห้..เฉพาะวันนี้..

ผ่านความรัก..มากี่หน..กี่คนแล้ว
เหลือแต่แวว..สุดสังเวช..เศษซากหม่น
ใจสลาย..หวิวหวาด..มิอาจทน
เลิกดั้นด้น..ค้นหารัก..มาพักใจ

เจ็บเกินทน..มิอาจ..วาดตามฝัน
จบสิ้นกัน..เสียที..มิฝันใฝ่
รักร้ายลึก..ปวดร้าว..เศร้าทรวงใน
ขอห่างไกล..เลิกค้นหา..รักมาครอง

ตราปยังมี..หัวใจ..ที่ไหวเต้น
ยังมองเห็น..เรื่องราว..ความเศร้าหมอง
เคยอิ่มเอม..ยามมีรัก..มาแนบครอง
แต่วันนี้..จำต้อง.." พักนิรันดร์ "

ขอร้องไห้..ให้สะใจ..ในวันนี้
ให้เต็มที่..ยามเสียใจ..และไหวหวั่น
ในวันใหม่..จะขอหยุด..สิ้นสุดพลัน
ไม่มีวัน..ให้รินไหล..จากนัยตา..

1881

love

comment

2 พฤษภาคม 2550 13:45 น.

ไม่ได้..หนีหนี้..แค่ตั้งหลัก...

White roses

อุตส่าห์หนี..หลบหน้า..มาซ่อนแอบ
เจ้าหนี้แสบ..ตามมาหา..พาไหวหวั่น
ร้อยละยี่..สิบห้า..หูออกควัน
จึงด้นดั้น..ลี้หลบ..ไม่พบเจอ

ดูใบหน้า..แดงเผือด..เส้นเลือดขึ้น
ถ้าหากขืน..อยู่ใกล้เขา.." เราก็เซ่อ "
คนอะไร..หน้าเลือด..จริงนะเออ
พอเราเผลอ..ขึ้นดอกเบี้ย..ละเหี่ยใจ

เจ้าหนี้โหด..เกินไป..ใครอยากพบ
ตามประกบ..ทวงติด..มาชิดใกล้
ยืม"พันห้า"..ดอกเบี้ยน่ะ..บานตะไท
บอกใครใคร..ว่า"ห้าพัน"..ฉันขอจร

จึงปิดเบอร์..โทรศัพย์..ไม่รับสาย
ขอห่างหาย..ไปตั้งหลัก..สักพักก่อน
ใช่ว่าฉัน..ใจดำ..ทำตัดรอน
ต้องขอวอน..เจ้าหนี้จ๋า..อย่าว่ากัน

ลดดอกลง..ร้อยละห้า..ดีกว่านะ
แล้วพบปะ..กันใหม่..ดีไหมนั่น
จะยอมคืน..ทั้งต้นดอก..ไม่หลอกกัน
อีกสามวัน..จะมาใช้.." ให้สัญญา "...

ก็เจ้าหนี้หน้าเลือดเลยต้องหลบ..ลดดอกลงหน่อยสิพี่...

2798

love

comment

24 เมษายน 2550 21:18 น.

ชีวิตคือเรื่องจริง...

White roses

หากชีวิต..ฉันเป็น..เช่นนิยาย
จะระบาย..เขียนวาด..ปาดความฝัน
ให้เราสอง..ครองคู่..อยู่นิรันดร์
ไม่มีวัน..แรมร้าง..ห่างกันไกล

วาดวิมาน..แสนสงบ..อบอวลรัก
ซึ่งพร้อมพรัก..ธรรมชาติ..สะอาดใส
วาดฟ้างาม..ประดับดาว..พราววิไล
แต่งแต้มไว้..ด้วยจันทรา..สง่างาม

มีน้ำตก..สายธาร..อันชุมชื่น
มวลหมู่ไม้..ร่มรื่น..สายลมฉ่ำ
เหล่าดอกไม้..พลิ้วไหว..เริงระบำ
หอมเลิศล้ำ..กลิ่นบุปผา..น่าชื่นชม

แต่ชีวิต..เป็นเรื่องจริง..ทุกสิ่งสรรพ
มิอาจจับ..หลายหลากสี..มาผสม
มิอาจวาด..สีสรร..อันรื่นรมณ์
จึงต้องจม..กับความทุกข์..อยู่ทุกครา

มีความรัก..ประจักษ์ใจ..ได้แค่ฝัน
ทุกคืนวัน..ซึมเศร้า..เฝ้าโหยหา
ดุจลอยคอ..กลางทะเล..แห่งน้ำตา
รอมือคว้า..ฉุดรั้ง..ขึ้นฝั่งใจ

ในชีวิต..มีแต่สบ..พบผิดหวัง
ต้องอ้างว้าง..สุดกล้ำกลืน..สะอื้นไห้
ปวดเหลือเกิน..แผลที่เหน็บ..เจ็บกลางใจ
ยิ่งลึกร้าย..เป็นแผลเป็น..เด่นในทรวง

ขอได้ไหม..มือบางใคร..ใจสงสาร
ยื่นมือนั้น..มาฉุดช่วย..ด้วยห่วงหวง
มอบรักจริง..จากหัวใจ..ใช่หลอกลวง
พาลุล่วง..ข้ามสู่ฝัน..อันวิไล

จะมอบใจ..มอบกาย..ถวายชีวิต
เป็นคู่ชิด..จวบชีวา..จะหาไม่
ไม่มีวัน..ที่จะย้ำ..ให้ช้ำใจ
ตลอดไป..ขอจงรัก..ภักดิ์เพียงเธอ..

1421

love

comment

23 เมษายน 2550 22:23 น.

หวาดหวั่น..วันฝันร้าย

White roses

ปลาบแปลบเสียว..ทั่วร่างกาย..คล้ายถูกกรีด
ดั่งคมมีด..เชือดเฉือน..ทั่วเรือนร่าง
ลิ้น ปาก ขม..ฝาดเฝื่อนเหลือ..รสเจือจาง
ทั่วสารพางค์..สะท้านทั่ว..ทั้งหัวใจ

แสนเจ็บปวด..รวดร้าว..เห็นดาวนิ่ง
ไม่ไหวติง..ดั่งทุกสิ่ง..หยุดเคลื่อนไหว
เหน็บและหนาว..ขวัญสะเทือน..เหมือนฝันร้าย
มวลแมกไม้..ไม่ไกวแกว่ง..ไร้แรงลม

หวาดและหวั่น..วิตก..สะทกหวิว
ขวัญลอยลิ่ว..กระเจิงหาย..ใจขื่นขม
เจ็บในอก..เหมือนหัวใจ..คล้ายสิ้นลม
จะรื่นรมย์..สดใส..อย่างไรกัน

จะมีหวัง..กี่หวัง..ยังพังพ่าย
จวบจวนสาย..ฝันสลาย..ให้หวิวหวั่น
อนาคต..เคยหวังว่า..มุ่งฝ่าฟัน
กลับมีอัน..สูญเปล่า..ร้าวอุรา

เหนื่อยและล้า..รันทด..เกินอดกลั้น
ผ่านคืนวัน..อันเปล่าดาย..ไร้คุณค่า
มีแต่ฝัน..ร้ายร้าย..ย่างกรายมา
คล้ายวิญญา..ใกล้ลาลับ..กลับสู่ดิน..