เทิดพระเกียร์ติ 60 ปี ทรง ครองราชย์

White roses

ศุภกาญจนาภิเษกสมัย
ประชาไทยกราบบาทพระทรงศรี
หกสิบล้านดวงใจพร้อมภักดิ์ดี
แด่พระมิ่งโมฬีภูมิพล

หกสิบปีครองราชย์เป็นฉัตรแก้ว
ประจักษ์แล้วในดวงใจไทยทุกหน
ทรงเป็นพรอันประเสริฐเลิศมงคล
ไทยทุกคนล้วนดั่งลูกโดยผูกพัน

"เราจะครองแผ่นดินโดยธรรม" ชัด
พระดำรัสแห่งองค์ไอศวรรย์
ยังศักดิ์สิทธิ์คู่แผ่นดินอยู่ทุกวัน
จากวันนั้นหกสิบปีไม่มีคลาย

ทรงเป็นพระมิ่งขวัญแห่งทวยราชฎร์
ข้าพระบาทกลั่นอักษรกลอนถวาย
เทอดพระเกียร์ติสักการะด้วยดวงใจ
ถวายพระพรชัยทรงสำราญชั่วกาลเทอญ...


ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

ข้าพระพุทธเจ้า กุหลาบขาวแห่งกาญจนบุรี				

จันทร์จ๋าอย่าร้องไห้...

White roses

ยืนดาดฟ้าเหม่อมองท้องฟ้ากว้าง
ทั่วนภางค์ดาราพราวสกาวใส
วับวับแววระยิบระยับจับดวงใจ
แต่ทำไมจันทราน้ำตานอง

โอ้จันทราเธอจ๋าอย่าร้องไห้
รู้ไหมใจฉันปวดร้าวเศร้าหม่นหมอง
อยากไขว่คว้าจันทรามาประคอง
กอดตระกองแนบอกอุ่นละมุนละไม

แล้วร่ำร้องบรรเลงเป็นเพลงรัก
ให้หนุนตักอิงประกบซบตรงไหล่
จันทราจ๋าจะโศกเศร้าเหงาไปใย
ห้องว่างใจรอปลอบขวัญทุกวันคืน

โปรดจงมายืนเคียงฉันเถิดจันทร์เจ้า
ลบความเหงาให้ห่างหายคลายขมขื่น
อยากเห็นจันทร์สว่างใสในทุกคืน
"นะขวัญยืน"..จันทรา..สุดที่รัก..





				

กรวดน้ำคว่ำขัน

White roses

ขออโหสิกรรมในวันนี้
ทุกสิ่งที่เธอทำช้ำใจฉัน
จะไม่ขอจองเวรกันและกัน
ขอให้มันสิ้นสุดยุติลง

เธอจงใจทำผิดทั้งจิตรู้
แอบคบชู้หญิงใหม่ด้วยใจหลง
ฉันก็เคยเกรี้ยวกราดมิอาจปลง
นั่นก็คงเพระรักอย่างปักใจ

เราสองคนต่างชิงดีและชิงเด่น
ดูเถิดเล่นกับชีวิตผิดแค่ไหน
แล้วสิ่งที่เดิมพันนั้นอะไร
หากมิใช่ร่างเล็กเล็กของเด็กน้อย

เราแย่งชิงขันแข่งแย่งชีวิต
ต่างอ้างสิทธิ์เยื้อยุดฉุดไม่ปล่อย
ไม่เคยหันมองหน้าแววตาปรอย
ที่เฝ้าคอย"แอบดู"อยู่ทุกวัน

ฉันไม่น่าวู่วามยามเธอ"ชั่ว"
มารู้ตัวก็ต่อเมื่อเหลือเพียงฝัน
ต่อไปนี้"อโหสิ"มิโทษทัณฑ์
คิดว่าฉันไม่ควรคู่อยู่กับเธอ

ขออวยพรให้ไปดีทางที่ถูก
ฉันกับลูกจะระลึกถึงเสมอ
ขอจงไปพบคนอื่นที่เลิศเลอ
เราอย่าเจอกันเด็ดขาด"ทุกชาติไป"				

พันธนาการที่ฉัน..ยินดีมอบให้...

White roses

ทั้งรักทั้งเกลียด

White roses

เธอจ๋าเธอ..จำได้ไหม..ในวันนั้น
เธอหันหลัง..จากฉันไป..กับใครอื่น
สองเข่าคู้..อ้อนวอนเธอ..ให้กลับคืน
เสียงสะอื้น..ปิ่มว่า..จะขาดใจ

เธอนั้นหรือ..มองเมิน..แล้วเดินผ่าน
ไม่สะท้าน..ดวงจิต..คิดหวั่นไหว
ตระกรองกอด..กันต่อหน้า..ลาจากไป
ไร้เยื่อใย..ตัดสัมพัน..ที่ฉันมี

ความอาลัย..อาวรณ์..ตอนสิ้นหวัง
ใจภินทร์พัง..แทบด่าวดิ้น..รักบินหนี
ความท้อแท้..โถมประดัง..ฝังฤดี
สุดเหลือที่..เอ่ยคำ..พร่ำวาจา

น้ำใสใส..ไหลหลั่ง..ไม่ยั้งหยุด
ดังถูกฉุด..เข้ากองไฟ..แทบใบ้บ้า
วิญญาณแทบ..แตกสลาย..ไร้ชีวา
รวดร้าวมา..หลายปีนัก..ขอพักใจ

ตั้งปณิธาน..กับหัวใจ..เอาไว้ว่า
ไม่ปรารถนา..ประสพ..พบรักใหม่
ความเจ็บช้ำ..ตอกย้ำ..ช้ำกายใจ
สอนตนให้..เข้มแข็งขึ้น..ฟื้นศรัทธา

ด้วยทั้งรัก..ทั้งเกลียด..ทั้งเคียดแค้น
เข้าฝังแน่น..เจ็บหนัก..เกินรักษา
ยิ่งรักมาก..ยิ่งเกลียดมาก..หากเอ่ยมา
แม้ใบหน้า..ไม่ขอพบ..ประสพเจอ

กว่าจะลืม..เธอได้..ใช่ง่ายนัก
ผ่านมามาก..รักร้ายลึก..ระลึกเสมอ
เฝ้าเก็บรัก..กักขังใจ..ไม่พบเจอ
ลาก่อนเธอ..ทุกทุกชาติ..เราขาดกัน..