21 มกราคม 2550 16:13 น.
White roses
อยากจะหา..ใจในใจ..อย่างเธอบอก
คิดไม่ออก..เลยหนา..หาที่ไหน
เพราะเหตุที่..หัวใจ..หล่นหายไป
ไม่รู้ว่าอยู่..ที่แห่งใด..ในวันนี้
ความเปลี่ยวเหงา..มาเยือน..เป็นเพื่อนเล่น
ความโหดร้าย..เฉกเช่น..เป็นภูติผี
คอยหลอกหลอน..ทุกเวลา..ทุกนาที
จะหลบลี้..หนีไป..ที่ใดกัน
ไร้ความฝัน..เดียวดาย..ในโลกกว้าง
ต้องอ้างว้าง..เหว่ว้า..แทบอาสัญ
ดั่งเหมือนนก..ไร้ปีก..ต้องร้าวราน
พลัดถิ่นฐาน..หลงทาง..กลางป่าไพร...
20 มกราคม 2550 15:34 น.
White roses
พี่อยู่ไกล..ถึงต่างแดน..แสนไกลห่าง
สักนิดบ้าง..ส่งข่าวมา..ก็หาไม่
ลูกถามหา..ว่าพ่อ..อยู่แห่งใด
หยาดน้ำใส..พลันหลั่งใหล..ไม่รู้ตัว
พี่ไปแล้ว..ไปลับ..ไม่กลับหลัง
ชีวิตดั่ง..ตกอยู่ใน..ความสลัว
จะเดินหน้า..ก็ขยาด..ด้วยหวาดกลัว
จึงหมองมัว..ในชีวิต..จิตระทม
เหม่อมองจันทร์..คราใด..ใจสะท้อน
รักขาดตอน..แสนอาลัย..ใจขื่นขม
มองหาดทราย..น้องยิ่งเศร้า..เหงาตรอมตรม
จึงซานซม..ด้วยพิษรัก..ยากเยียวยา
ห้าปีแล้ว..ยังไม่กลับ..มารับขวัญ
ล่วงคืนวัน..ผ่านไป..ใจโหยหา
สุดกล้ำกลืน..สะอื้นร่ำ..ฉ่ำน้ำตา
รักโรยรา..สูญสิ้น..ใจภินท์พัง
ดั่งลอยคอ..กลางทะเล..สุดเหว่ว้า
ทั้งอ่อนล้า..รันทด..ด้วยหมดหวัง
ตะเกียกตะกาย..แทบดับดิ้น..สิ้นพลัง
มองหาฝั่ง..อย่างไร..ไม่พบเจอ
นี่น่ะหรือ..คำว่ารัก..ที่เธอมอบ
คำที่ชอบ..พูดพร่ำ..สม่ำเสมอ
หลงเชื่อคำ..เชื่อใจ.." ร้ายนักเธอ "
ไม่ขอเจอ..ไม่ขอพบ..จบกันที...
19 มกราคม 2550 21:53 น.
White roses
ฉันคอยเธอ..จึงโดดเดี่ยว..ไปเที่ยวเกาะ
ได้ลัดเลาะ..ลัดเลี้ยวไป..ใจถวิล
ชมทะเล..และหาดทราย..ไร้ชีวิน
ทิ้งผืนดิน..ลอยล่อง..ท้องนที
น้อยใจนัก..ได้แต่รอ..ท้อดวงจิต
เธอเคยคิด..บ้างหรือไม่..ดวงใจนี้
ไม่เคยคิด..มอบให้ใคร..ไม่ใยดี
เพียงเธอนี้..เท่านั้น..ฉันต้องการ
เสียงคลื่นซัด..หาดทราย..คล้ายเสียงพี่
ดวงใจนี้..แสนคลุ้มคลั่ง..ดังไฟผลาญ
ความกลัดกลุ้ม..รุมเร้า..ทรมาน
ไม่สงสาร..กันบ้าง..หรืออย่างไร
ฉันรู้ดี..ว่าเธอ..ละเมอหา
แต่เหมือนว่า..เธอยิ่งไกล..ไปจากฉัน
ปล่อยให้คืน..หมุนเปลี่ยน..เวียนไปพลัน
ทอดทิ้งฉัน..ให้เหว่ว้า..น้ำตานอง
หากมีความ..จริงใจ..อันใหญ่หลวง
โปรดอย่าลวง..ด้วยน้ำคำ..ให้ช้ำหมอง
รีบกลับมา..เถิดยอดชาย..ที่หมายปอง
อย่าบอกน้อง..อภัยนาง..บางลีลา
18 มกราคม 2550 16:10 น.
White roses
ขอฝากคำ..จำนรร..รำพันถ้อย
ซึ่งเรียงร้อย..จากอุรา..มาให้พี่
ฝากความรัก..ความห่วงใย..และไมตรี
ตรงถึงพี่..ณ.ชายแดน..สุดแสนไกล
คงอ้างว้าง..เดียวดาย..หทัยหมอง
ห่างพี่น้อง..พ่อแม่..เคยชิดใกล้
พี่ต้องทน..เหน็บหนาว..ร้าวทรวงใน
น้องอยู่ไกล..ถึงแนวหลัง..หลั่งน้ำตา
อยากไปอยู่..แนบชิด..สนิทใกล้
ยามป่วยไข้..ได้ฟูมฟัก..ช่วยรักษา
คอยป้อนข้าว..ป้อนน้ำ..คอยเยียวยา
ยามนิทรา..กล่อมลำนำ..ฉ่ำชื่นทรวง
เล่านิทาน..ให้ฟังบ้าง..ยามนั่งเหงา
นั่งคลอเคล้า..ชมตะวัน..ใกล้ลาล่วง
ท่ามสายลม..อ่อนหวาน..ซ่านซึ้งทรวง
วันคืนล่วง..มอบอุ่นไอ..ละไมละมุน
ยามพี่หนาว..จะโอบกอด..นะยอดรัก
ให้หนุนตัก..พิงซบ..ความอบอุ่น
มอบศรัทธา..แห่งรัก..ไว้เจือจุน
ไล่ความหนาว..ให้สิ้นสูญ..จากหัวใจ
แต่เสียดาย..ด้วยหน้าที่..พี่จำพราก
มิอาจจัก..ตามติด..แนบชิดใกล้
ได้แต่ส่ง..อักษร..บทกลอนไป
แทนหัวใจ..แทนความรัก..ฝากเว็บมา
ขอให้พี่..ปลอดภัย..ในหน้าที่
รักษาตัว..ให้ดี..นะพี่จ๋า
อันตราย..เกิดขึ้นได้..ทุกเวลา
หมั่นเหลียวซ้าย..แลขวา..นะคนดี
ความเป็นอยู่..ชายแดน..แสนลำบาก
อาหารยาก..จะทานได้..เพราะแปลกที่
พักผ่อนบ้าง..ยามอ่อนล้า..อย่ารอรี
ตัวน้องนี้..ห่วงใยนัก..จึงทักมา
ไม่ต้องห่วง..ตัวน้องนี้..นะที่รัก
ยังประจักษ์..คงมั่น..เสน่หา
นับวันรอ..คอยพี่..นี้กลับมา
มิเคยลา..ร้างจากรัก..สักนาที
เมื่อหน้าที่..เสร็จสรรพ..รีบกลับบ้าน
อย่าเหหัน..แรมร้าง..คล้ายห่างหนี
ยังคงรอ..ด้วยใจรัก..ใจภักดิ์ดี
ราชนาวี.. " นรข."..อย่าท้อใจ..
17 มกราคม 2550 22:42 น.
White roses
ยามเย็นย่ำ..ค่ำลง..บ่งให้รู้
พ่อยอดชู้..ต้องจำใจ..ไปไกลห่าง
เพื่อหาปลา..กลางทะเล..ตามลำพัง
คงอ้างว้าง..เดียวดาย..ใต้แสงจันทร์
น้องเป็นห่วง..เป็นใย..ในตัวพี่
ด้วยหน้าที่..การงาน..สานความฝัน
อาชีพเรา..คือหาปลา..มาขายกัน
ต้องขยัน..อดทน..ดิ้นรนไป
ยามน้องนอน..จะปิดกลอน..ให้สนิท
พี่อย่าคิด..กังวล..จนหวั่นไหว
ยามเปิดไฟ..น้องปิดม่าน..ทุกครั้งไป
ระวังภัย..อยู่ประจำ..ทุกค่ำคืน
ขอพี่จง..ปลอดภัย..ทั้งไปกลับ
เช้ามารับ..น้องนี้..เร่งรี่ตื่น
ยามนิทรา..ฝันเห็นพี่..นี้ทุกคืน
อย่าไถล..ไปไหนอื่น..น้องยืนรอ
แต่งตัวสวย..ตามพี่สั่ง..ทุกครั้งนะ
เห็นไหมล่ะ..งดงาม..ตามพี่ขอ
ได้ปลามา..แล้วรีบกลับ..อย่ารั้งรอ
ถอนสมอ..ก่อนนะ..จะออกเรือ...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1604
